New leader, new rules

Hij keek naar beneden, de plaats waar Rhine verdwenen was. Hij had dagen naar haar lopen zoeken, maar ze was nergens te bespeuren. Die vuile hond zou er voor boeten van wat ze gedaan had. Hij zou haar gaan vermorzelen, met zijn eigen handen. Alhoewel, dat was misschien niet zo’n plan want dan zou er chaos ontstaan. Nee, hij moest iets anders verzinnen, of gewoon wachten tot er weer een oorlog kwam en haar dan tot zijn rekening nemen. De smerige hond. De golven klotsten woest tegen de klif. Ze kon niet dood zijn, een vampier stierf niet van zoiets als dit. Dat was gewoon onmogelijk. Of dat was toch wat het vroeger aangeleerd was. Kon het zijn dat het toch zo was? Dat het een leugen was? Hij wist het niet. ”Waar ben je?” fluisterde hij zacht tegen zichzelf. Hij ging met zijn handen door zijn pigmentloze lokken. Een vraag die onbeantwoord bleef. Ze was verdwenen, er was geen enkel spoor van haar gevonden. Nergens. Verdwenen. Onvindbaar. Hij miste haar, wilde dat ze hier was. Maar dat was niet zo. Waarom had het zo moeten eindigen? Zero zuchtte diep. Stop. Hij moest hier mee stoppen. Ze was verdwenen en dat was erg, maar ze zou vast gewild hebben dat hij gewoon door zou gaan met zijn leven en het niet liet vallen. Hij moest door gaan. Hij stond op en trok zijn witte, nette hemd waarvan de bovenste knopjes open stond weer recht. Bloody Rose zat in de binnenzak van zijn jas. Toen hij op stond, rinkelde de metalen ketting lichtjes. Hij wierp nog een laatste blik naar beneden. ”Ik mis je Rhine, ik zal je nooit vergeten.” Hij stak zijn handen in zijn broekzakken en wandelde dan weg, naar het kasteel toe. Hij dacht aan zijn eerste keer in het kasteel. Onbewust verscheen er ene grijns op zijn gezicht. Achteraf gezien was het wel grappig, op het gewonde deel na dan. Net zoals het moment dat hij het glazen dak gebroken had en van haar weer aan elkaar moest lijmen met superlijm. Dat waren nog eens goede tijden.

In de verte zag hij het kasteel al verschijnen. Het was er iets donkerder en er ging een lugubere sfeer. Soms hing er ook wat mist, maar vandaag niet, vandaag was het zonnig. Maar goed dat er zo’n enge sfeer om het kasteel hing, anders konden de mensen hen te makkelijk ontdekken en achter hun bestaan komen.  Hij zag nog vaag een auto wegrijden, een Rolls Royce om precies te zijn. Een slank gestalte met… Paars haar? En een beani ging het kasteel binnen. Paars haar… Serieus? Dat kon nu toch niet de nieuwe leidster zijn? Was dit een grap ofzo? Wie had haar uitgekozen? Zero zuchtte diep. Hij mocht haar niet op haar uiterlijk gaan beoordelen, hij moest aardig voor haar zijn… Op zijn eigen gemene manier dan toch. Tjah, vooroordelen waren gevaarlijke dingen en Zero was nu eenmaal iemand die deze snel had. Dus dat was pech voor die meid. Hij had ooit eens haar naam opgevangen. Wat was het nu ookal weer? Het lag op het puntje van zijn tong, maar hij kwam er maar niet op. Hij wist wel dat het met een E begon. Maar waarom zou hij zich iets moeten herinneren dat zich niets interesseerde?

Na een hele poos wandelen, kwam hij aan het kasteel aan. Haar geur viel hem meteen op. Ookal waren ze geen familie, haar geur deed hem een beetje aan die van Rhine denken. Er zat iets gemeenschappelijks in. Alhoewel, dat kon toch niet? Het was vast de geur van dat wijf vermengt met die van Rhine. Ja, dat was het vast. Hij zuchtte diep, bereidde zich mentaal voor om aardig te blijven. Wat vast niet zou lukken. Hij opende de deur en liep naar binnen, volgde zo geluidloos als een kat haar geurspoor. Het leidde naar… Rhine’s oude kamer? Wat dacht ze wel niet dat ze bezig was? Hij versnelde zijn pas, maar zorgde er nog steeds voor dat hij geen geluid maakte. Uiteindelijk zag hij de deur die open stond en het paarsharige meisje dat in het zonlicht stond. Het zonlicht in Rhine’s kamer… Rhine’s kamer… Hij ging in de deuropening staan en sloeg zijn armen over elkaar. Maar ze leek hem niet op te merken. Hij schraapte zijn keel om haar aandacht te trekken en keek minachtend naar haar haren. ”Laat me raden, je had je doek al vol geschilderd dus besloot je maar om op je eigen haar verder te doen?” Oh, wacht eens, hij ging aardig doen. Oeps, vergeten. Iedereen kon toch wel eens wat vergeten? Daarna viel zijn blik op de stekelige band die om haar nek heen zat. "Je toch dat je een vampier bent een geen hond, toch? Want halsbanden zijn bedoeld voor honden als je dat nog niet wist."

Eigenwijze rotpuber dat ze was. Irritant snotjong! Doen alsof het haar niets kon schelen. Wel, hij wist niet of het echt zo was of niet, maar dat maakte hem niet uit. “Misschien ja, en jij? Wat is jouw excuus? Als kind in een vat bleekmiddel gevallen?” Hij snoof eens, maar besloot om er niet verder op in te gaan. Zijn blik gleed naar haar hals waar een stekelige halsband rond zat. "Je toch dat je een vampier bent een geen hond, toch? Want halsbanden zijn bedoeld voor honden als je dat nog niet wist." Hij grijnsde toen hij de woede in haar ogen zag, ookal was het maar even. Ze ging naar hem toe, langzaam, onheilspellend. Het deed hem aan iemand denken, die opvliegerigheid, iemand waar hij nu liever niet aan dacht. “Oh dat ding? Ik kan het dragen, ik ben zo vampierlijk dat ik zelfs nog met een hondenpak op een vampier zou lijken.” Hij lachte kort en spottend. “Dat kunnen we van jou niet zeggen he…butler.” Hij trok zijn wenkbrauwen op. Butler? Dacht ze nu omdat ze leider was ze iedereen zomaar een taakje kan toewijzen? De puber liet zich in het hemelbed vallen en maakte vieze, vuile modderige vlekken op de lakens. Hij hoopte dat ze besefte dat ze alles lekker zelf zou mogen gaan opkuisen. Zero keek droogjes naar de modderige vlekken. ”Ik hoop dat je weet dat ik géén butler ben, nooit geweest en zal het ook niet zijn. Met andere woorden: veel plezier met het uitwassen van die lakens.” Hij leunde weer tegen de deurpost met zijn armen over elkaar geslagen. ”Ik verblijf hier alleen wat, maar je zal geen last van me hebben. Ik wil geen hartaanval krijgen door je lelijke kop steeds opnieuw te moeten zien. Wel, natuurlijk zijn vampiers niet in staat tot het krijgen van een hartaanval…. Ik vraag me af hoe je dat doet. Jij bent nou echt het toppunt.” Natuurlijk vond hij haar niet echt lelijk. Ze had gewoon een vreemdere kledingstijl, haar haren hadden een nogal vreemde kleur en die halsband stond hem niet aan. Maar hij moest zichzelf gewoon even kunnen afreageren, ergens anders aan denken dan Rhine die verloren was, die hij vast nooit meer opnieuw zou zien. Emotieloos, hoewel er misschien wel iets spottends in zijn ogen lag, keek hij haar aan. Het kon hem niets schelen wat ze zou doen of gaan zeggen. Werkelijk niet. Het kon hem gewoon geen zak schelen.

Flut, sowrry