Hello new world

Geluiden waren vaag om mij heen, ergens ver achter mij terwijl ik daar lag. Een klein grijs wolf lag daar tussen de takken. In mijn achterhoofd wist ik dat ik moest opstaan om een beter schuilplaats te vinden, dat vertelde mijn vader mij altijd, rust nooit tot je een goede schuilplaats hebt. Maar ik kon niet, mijn poten leken wel van lood en mijn spieren wouden niet mee werken. Met moeite opende ik mijn ogen en zag alles vaag...waar was ik? Hoe ver had ik gerend? maar voor al die vragen had ik antwoorden nodig, en voor antwoorden zou ik moeten opstaan en iemand zoeken die mij die vragen kon geven...en het klonk vreselijk vermoeiend. Zonder dat ik het echt doorhad waren mijn ogen dicht gegaan en was ik afgedwaald naar de dromen land..Ik droomde over mijn moeder...en mijn vader. We liepen samen hand in hand over een veld vol bloemen en maakte grapjes. Ik lachte met mijn vrolijke lach maar al gauw veranderd het schilderij, ik belande in een donkere nacht en ik rook....brand! Mijn moeder duwde mij met haar snuit naar buiten en riep tegen mij dat ik moest zo snel mogelijk rennen als ik kon... En dat deed ik ook, ik rende zo snel ik kon en hoorde achter mij een vreselijke gil dat vol pijn en woede was.....

open...

Met lome passen zette de nieuweling zich voort. Gisteren was de vampier hier aangekomen en verveelde zich nu al. Hoe moest Loki zich de komende jaren hier nou gaan vermaken? Er waren drie verschillende soorten volkeren: dat groepje honden, zijn achterlijke soortgenoten en het wandelend voedsel. Wat een geweldige combinatie toch weer. Ach well.. Hij zou er wel wat op verzinnen. Een beetje gaan stoken tussen wezens, maar hoe precies. Tsja. Dat moest hij eerst nog tot in de details gaan bedenken. Er waren altijd wel manieren om anderen pissed off te maken. Zodra je hun zwakte maar kende, of hen simpelweg minachtend begon te behandelen. Poeh, wat konden sommigen dan kwaad worden. Zo haatdragend, zo agressief. Echter zorgde jaren ervaring ervoor dat Loki daar negen van de tien keer ongeschonden weg kon komen. Weinige keren werd hij ervoor gepakt. Ineens zag Loki iets liggen, met een geur dat hem vertelde dat het een hond was. Nee, geen volwassen hond, maar een pup. Zo'n donzig ding dat verschrikkelijk irritant hyper was. Behalve deze dan. Deze lag stil, verstopt tussen wat dode natuur. Het was dat hij haar hartslag kon horen, anders had hij verondersteld dat ze dood was. Geruisloos ging hij door zijn knieën en plukje wat takjes weg, die hij achter zich neer gooide. Onderzoekend keek de vampier naar het hondje. Vervolgens nam hij een stukje nekvel tussen z'n vingers en tilde de pup een beetje op. 'Zeg mormel, word eens wakker.'

Een vertrouwd gevoel kwam over mij heen als een windvlaag. Het leek als of mama mij weer aan mijn nekvel pakte om verder te reizen. Ik opende loom mijn ogen en geeuwde rustig. Mijn lichaam was nog steeds slaperig net als mijn geest dus de geur van de wezen die mij hield drong mijn neusgaten binnen. 'Zeg mormel, word eens wakker.' Met een iets schuin hoofd bekeek ik de bleke wezen voor mij. Wacht...bleke huid? Een zachte maar toch zoete geur die van hem af kwam? Mijn vermoeide blik veranderde in nieuwsgierigheid. Ik had nog nooit echt een vampier ontmoet en dit was mijn eerste keer...en plus ik was een pup dus nieuwsgierigheid was sowieso het eerste wat in mij opkwam. Ik begon als gek heen en weer te wiebelen zo als ik bij mijn moeder deed zodat ze mij uiteindelijk wel moest loslaten. Na een tijdje lande ik op mijn poten en zakte meteen op de grond. Met veel moeite en trillende spieren stond ik op en liep nog wankelend rond de vampier terwijl ik hem besnuffelde en alles bekeek van hem. Toen ik uiteindelijk voor hem kwam te staan keek ik met grote rode nieuwsgierige ogen naar hem.

Het mormel leek wakker te worden. Nou ja, soortvan. Slaap.. Iets wat Loki in vele jaren niet nodig was geweest. Een voordeel en toch ook weer een tegendeel. De onvermoeidheid was een groot voordeel. Uren, dagen, misschien weken kon je doorrennen zonder moe te worden. Tenzij je dorst kreeg natuurlijk. Maar niet kunnen slapen was ook weer een tegendeel, want slaap was fantasie. Naarmate je ouder werd verminderde de fantasie die je meekreeg als kind, behalve wanneer je sliep. Dan kwam je de meest vreemdste dingen tegen. Onmogelijke dingen. Lichtjes schudde Loki zijn hoofd, waarna hij met opgetrokken wenkbrauw naar het beest keek. Haar vermoeide blik leek plaats gemaakt te hebben voor nieuwsgierigheid. Waarom dat? Waarom was ze niet gewoon bang, of ongelooflijk pissig dat hij haar wakker had gemaakt. Zodra ze begon te wiebelen zuchtte hij diep. Kinderen, wat was hij blij dat hij ze niet had. Toch gaf de vampier haar d'r zin en liet haar los, waar Loki meteen spijt van had. Het beest liep een rondje om hem heen, alsof hij gecontroleerd werd op illegale prut. Uiteindelijk kwam dat ding weer voor hem staan. Ze was vermoeid, dat kon hij zien, maar of hij er wat aan ging doen... 'Wat zit je nou te kijken?' bromde Loki. 'Nog nooit een vampier gezien of zo?' Soepeltjes kwam hij weer in de benen. Had hij haar nou maar gewoon laten slapen.

Dit was echt iets nieuws, hoewel mama en papa vaak enge verhalen vertelde over de vampieren, leek deze vampier helemaal niet zo eng als ik hem zo nu bekeek. Mijn nieuwsgierige rode ogen keken in zijn groene ogen. Plotseling vroeg ik mij af hoe deze man zou smaken? Zou zijn vles net als bij een oude hert zo vies smaken? Of had het juist een andere smaak? Terwijl ik aan het eten dacht, kreeg ik pas door hoeveel honger ik had. Hoe lang geleden was het wel niet dat ik iets voedzaams naar binnen had gewerkt? paar dagen? Maanden? jaren? 'Wat zit je nou te kijken?' bromde de vampier en Ik kwispelde en blafte naar hem dat ie mij net zo goed aanstaarde. 'Nog nooit een vampier gezien of zo?' Ik zag hoe de jongen opstond en keek hem vragend aan met mijn rode ogen? Waarom ging ie weg? Hij was mijn redden! Hij mocht niet weg! Snel ging ik op zijn voeten zitten want voor veranderen had ik nog niet genoeg kracht. Ik begon spontaan tegen hem te blaffen dat ie niet zomaar weg mocht gaan! maar natuurlijk had ik weer eens niet opgelet toen mijn papa mij over vampieren vertelde dat ze de wolven taal niet verstonden...

Opstaan en wegwezen, dat was Loki's plan. Ja, het was zijn eigen schuld dat ze nu wakker was, maar als hij weg was zou ze zich vast ook wel redden. Al wist de vampier in zijn achterhoofd dat dat niet zo was. Ze had daar niet voor niks gelegen, half voor pampers, vermoeid. Toch vond hij dat het zijn zaak niet was. Een weerwolf meer of minder zou weinig verschil maken. Geen wezen die haar zou missen. Net wou Loki weg stappen, tot hij het "gewicht" op z'n voeten voelde. Serieus? Was dat beest nou echt op zijn voeten gaan zitten? Geblaf drong zijn oorschelpen binnen en het was niet echt een aangenaam geluid. Wat moest hij nou met haar aan? Wegschoppen zoals hij normaal zou doen? Haar weer in slaap slaan? Of meenemen? Hmm... Als je een kind vanaf jongs af aan al had kon je er zoveel mee doen... Nee, dat ging hij niet doen. Ooit zou ze in opstand komen, mochtte het eens lukken. 'Ik versta je wel, maar begrijp je niet, mormel,' zei Loki, kalm. 'Dus ik verzoek je -heel vriendelijk- van mijn voeten af te gaan, anders zórg ik daarvoor.' Een dreigende flikkering lag in zijn ogen, waarmee hij de viervoeter aan keek. Ze moest begrijpen dat hij geen grapjes maakte, want een tweede kans zou ze niet krijgen.



Snel afgeraffeld voor school, sorry :$

Met mijn grote rode ogen keek ik omhoog naar de man en verbaasde mij hoe groot hij eigenlijk was vergelijken met haar. Als hij wou kon hij haar zo een harde schop geven en het zou genoeg zijn...maar nee, deze man leek aardig. Ik bleef lekker op zijn schoenen zitten en blafte naar de man dat ie echt niet weg mocht, want ik had geen familie meer hier...ik wist niet eens waar ik was.. 'Ik versta je wel, maar begrijp je niet, mormel,' zei de jonge man, kalm. 'Dus ik verzoek je -heel vriendelijk- van mijn voeten af te gaan, anders zórg ik daarvoor.' Een dreigende flikkering lag in zijn ogen, Met grote zielige puppy oogjes keek ik naar de man en begon te piepen, zo een zacht gepiep waar iedereen wel medelijden mee kreeg. Ik was zielig, ik had honger en was moe, ik had iemand nodig tegen wie ik aan kon liggen en zeker wist dat hij bij mij zou blijven. En bij het gepiep er bij begon mijn maag ook te rommelen omdat ik vlees rook..vers vlees. Plotseling stopte ik met piepen en keek heel strak tussen zijn benen door naar een struikje waar de geur vandaan kwam...het leek wel...Het leek wel..Konijn! Een beetje onhandig glipte ik tussen zijn benen door en kroop met mijn laatste restjes kracht om mijn voedsel af..maar ik was moe, heel erg moe dus nog klunziger dan normaal. Dus wat normaal niet meer zo vaak gebeurde, gebeurde nu weer, toen ik mij wou afzetten om te rennen struikelde ik over mijn poten en rolde de struiken in, natuurlijk was het beest er alweer er vandoor gegaan. Daar lag ik dan, op mijn rug mijn poten omhoog en mijn ogen vol met pijn en vermoeidheid. Ik piepte zachtjes en keek naar de jongen..

Natuurlijk! Natuurlijk zou een kind niet gewoon naar hem luisteren. Altijd dwars liggen, stronteigenwijs wezen. Loki was te verveeld om de duivelse lul uit te hangen, het feit dat hij zonet al een waarschuwing gaf verraadde al genoeg. Maar ja, wat wist een kind daar nou van? Met een droge keek hij op de jonge weerwolf neer zodra deze begon te piepen. Dacht ze nou werkelijk dat dat ging helpen? Dat haar dat in een zielig beeld schetste? Wel, bij hem werkte het absoluut niet. Al kon hij niet ontkennen dat het geen slimme zet was. Er waren genoeg sjompies die er wél voor vielen. Die zo'n 'aaaah, zo zielig' gedachten hadden. Sjompies die niet verder dachten. Loki streek eens met zijn tong langs zijn hoektanden, iets wat hij vaker deed als hij zich ergerde, of nadacht, of honger had. Op dit moment waren het enkel de eerste twee. De ergernering aan dat zwakke, zielige gedoe, het nadenken over dat wat al eerder door zijn hoofd schoot. Kinderen kon je kneden in de weg hoe je het zelf wilde. Ze zijn onwetend, roekeloos. Vaak zagen ze het gevaar niet eens. Roerloos keek hij toe hoe de stuntelige pup de geur opving van wild, niet ver van hun vandaan. Dit was gedoemd te mislukken. De manier hoe ze liep, of eerder waggelde, liet hem al weten dat dat konijn veel sneller was dan haar. En toen gebeurde het: ze struikelde en rolde naar de struiken. Sarcastisch trok Loki een wenkbrauw op, tot wat bij hem op kwam. Dit was een kans. Even keek hij recht in de geëmotioneerde oogjes van de weerwolf, en schoot toen weg. Niet om van haar weg te rennen. Oh nee... Hij ging dat konijn achterna. Lang duurde het ook niet tot Loki die gevonden had en het tedere nekje had omgedraaid. Daarmee rende hij terug. Goed dan... Fase één was begonnen. Nog altijd zwijgend keerde hij zich naar de pup, zette haar recht op d'r poten en legde het levenloze konijn voor haar neer. 'Eet.' beval Loki. 'Maar niet te snel.'

Waarom? Waarom waren soms mensen zo hard? waarom waren ze zo slim om door haar doeken heen te kijken. nee Ik was zeker niet dom, het kwam nu eigenlijk een beetje stom uit dat ik zo moe en uitgeput was en hongerig.. want normaal gezegd was ik een slimme meid die wist hoe ze moest handelen voor haar leeftijd, al bleef ik wel altijd met mijn klunzigheid ergens achter steken ofzo. Daar lag ik dan, op mijn rug tussen de blaadjes en takje. Ik zag hoe de vampier naar mij keek en een klein zuchtje verliet mijn mond toen ik hem weg zag schieten, daar ging mijn kans om te overleven. Vermoeid keek ik naar boven naar de oranje lucht wat betekende dat de zon onder ging. Misschien kon ik mijn ogen sluiten en nooit meer terug komen, want wie weet wat er met papa en mama was gebeurd..Ze waren niet achter mij aangekomen. Een brok kwam in mijn keel, maar ik hield net een huil in want ik zag hoe de vampier weer terug keerde met een..Konijn?! Zonder te protesteren liet ik mij ophijsen en op mijn poten gezet worden. Ik kwispelde vrolijk vooral toen hij het konijn voor mijn poten liet vallen. Gretig boog ik naar het prooi maar op een of ander manier ging ik niet meteen eten, ik wachten tot het werd toegestaan zo als mam en pap het altijd deden om mij roedel manieren te leren. 'Eet.' beval de man. 'Maar niet te snel.' En toen begon ik het konijn zonder enige medelijden uit elkaar te scheuren en stukken naar binnen te werken, het eten deed mij goed, heel goed. Want mijn houding werd wat beter en ik wist dat als ik nog even wat slaap kon krijgen ik terug kon veranderen in mijn normale mensen vorm. Een geeuw ontsnapte uit mijn mond toen het konijn naar binnen was gewerkt en ik keek vragend naar de lange man.

Haar ouders hadden prima werk geleverd, merkte Loki op wanneer hij het konijn voor haar neer had gesmeten. Wacht... Haar ouders? Waar waren die? In ieder geval niet in de buurt. Geen enkele weerwolf ouder liet z'n kind bij een vampier en al helemaal niet zo verwaarloost. Er waren vele opties waarom ze hier niet waren. Ze konden dood wezen of ze hadden haar gewoon achter gelaten. In gedachten verzonken keek hij toe hoe de pup van het vlees at. De kracht van het voedsel leek meteen aan haar te zien. Ze stond steviger op haar poten, niet meer zo zwabberend als eerst. Een pluspuntje. Ineens zag Loki hoe ze haar bekje open deed, alsof ze begon te huilen of te blaffen, maar toen krulde haar tong een stukje waarna ze haar bek weer dichtklapte. Oh ja, kinderen moesten meerdere keren op een dag slapen. Toch? De twijfeling sloeg toe. God, hoe deed men dat ook alweer? Wel, hij kon zijn hersens wel gaan kraken maar het veranderde het feit niet dat dit mormel slaap nodig had. Nu, direct, meteen. Rustig trok Loki z'n donkergroene jas uit en legde die op de grond neer. 'Hier. Zie het maar als een bed en neem een dutje. Je ziet er moe uit.' Terwijl hij dat zei liet hij zich op de grond zakken en ging hij zitten in een gemakkelijke houding. 'Ik zal op je wachten tot je wakker word.'

Ja ik was moe, heel erg moe en nu mijn maagje gevuld was, drong het tot mij door hoeveel ik slaap eigenlijk nodig had. Maar ik durfde het niet...Wat als ik weer terecht zou komen midden in het bos waar ik met mijn papa en mama had geslapen? Wat als mama mij weer wegstuurde en niet achter mij aanging? Ik durfde het niet, ik durfde gewoon weg niet weer op de koude grond te gaan liggen en mijn ogen sluiten. WAnt want als ik in slaap zou vallen en de man weg zou gaan? Ik wou niet weer alleen zijn, Dus ik keek ook nieuwsgierig toen hij zijn groene jas uitdeed en die op de grond legde. 'Hier. Zie het maar als een bed en neem een dutje. Je ziet er moe uit.' Terwijl hij dat zei liet hij zich op de grond zakken en ging hij zitten in een gemakkelijke houding. 'Ik zal op je wachten tot je wakker word.' Onzeker zette ik een paar stapjes naar het jas zodat ik er op stond nadat ik mijn poten had uitgeschud van het stof. Nog steeds niet zeker van mijn handelingen ging ik er op liggen en keek naar de grote man met vragende ogen of hij echt niet weg ging. Na een tijdje te hebben gestaard legde ik mijn kop op mijn poten en sloot mijn ogen, het duurde niet lang voor ik in slaapviel en enge dromen mij bezochten. Ik zag de gezichten van mijn ouders en piepte luid, mijn poten bewogen terwijl ik in mijn slaap hun richting op rende, maar hoe hard ik ook rende, ze kwamen maar niet dichterbij, het leek als of ze juist verder weg gingen... En toen waren ze verdwenen..In het niets als of ze niet meer bestonden.. Met een schok werd ik wakker en mijn lichaam nam een vorm van een mens aan. Ik hief mijn knieën en sloeg mijn kleine armpjes er om heen, ik verstopte mijn gezicht tussen mijn knieën en begon te snikken, want de waarheid kwam wel heel dicht bij... Ze bestonden niet meer, mijn mama en papa hadden mij verlaten op deze vrede wereld.

Ze vertrouwde het niet, op een één of andere manier. Soms wenste Loki te weten wat er in iemands kop omging. De gedachten gang, de emoties. Dan ging zijn manier van anderen "gebruiken" zoveel gemakkelijker. Nu moest hij verdomd veel moeite doen, zichzelf voordoen in iets wat hij absoluut niet was. Het was niks voor hem om voor anderen te gaan zorgen, constant aardig te zijn of medelijden tonen. Enkele seconden gleed de blik van zijn groene ogen naar de starende van de pup, maar al snel wendde hij zijn blik af naar de lucht. Als ze het niet vertrouwde dan ging ze niet slapen, hij zat er niet mee. Echter merkte hij al gauw dat de vermoeidheid haar in beslag nam en ze in slaap viel. Hehe, een moment rust. Loki vouwde zijn benen in een lotushouding terwijl hij wat in de verte tuurde, de boel constant in de gaten hield. Ouders of geen ouders, er waren nog genoeg andere wolven in de buurt. Roedelwolven die patrouilleerden als een stel nazi's, zich dan ook strak aan de regels houdend. Als ze zouden ontdekken dat een wolf bij een vampier rondhing -of andersom, wat je maar wil- zouden ze dat echt niet laten rusten. Bewegen vanuit zijn ooghoeken deden hem weer naar de weerwolf kijken. Al was ze nu geen weerwolf meer maar een jong meisje. Ze snikte, zat ineengedoken. Waar had die ineens last van? Nou ja, of het er echt wat toe deed waarom ze nou jankte, nee. Het veranderde de situatie niet. 'He..' sprak Loki met een stem vol "emotie". Hij stak een hand uit en legde die teder op haar knie. 'Wat is er?' Dit acteren irriteerde hem nu al. Maar goed, soms moest je eens wat doen om iets te bereiken.

Ik trilde, ik trilde heftig terwijl ik terug dacht aan hoe mij moeder mij wegstuurde, hoe ze bij beval door te rennen zonder te stoppen, niet om te kijken..En toen die gil, zou dat haar gil zijn geweest? Hoezo was ik zo stom geweest om haar bevel op te volgen? Misschien had ik ze kunnen redden? Misschien al was zou de klein kans zijn geweest geef ik toe, maar misschien had ik ze dan gered? ze had niet gemerkt dat ik ene hele drama gaf met mijn gesnik, ik wou geen aandacht, ik wou even alleen zijn...of misschien ook niet? Misschien had ik juist een sterke schouder nodig waar ik op uit kon huilen? 'He..' sprak de man en ik hield mezelf even stiil, maar toen hij zijn hand op mijn knie legde barstte ik weer in huilen uit, papa deed het ook altijd. 'Wat is er?' Tja wat moest ik antwoorden? Dat het misschien wel mijn schuld was. Met mijn engelachtige blauwe ogen die nu gevuld waren met tranen keek in zijn groene ogen. Ik kreeg niks uit mijn mond, zelf toen ik het open deed leek er als of er een knopje was ingedrukt om mijn stem te laten verdwijnen. Na een moeilijke slik, vond ik ergens een klein beetje stem 'pap en mam zijn dood. ' Het kwam er fluisterend en schor uit, vooral schor omdat ik dagen, misschien weken met niemand had gesproken. WEer verstopte ik mijn gezicht en snikte zachtjes...ik was alleen...

Een dramatisch iets had dit kind meegemaakt. Iets wat haar nu zo ineens van streek maakte. Aan de ene kant was Loki nieuwsgierig naar wat het was, aan de andere kant kon het hem geen donder schelen. Twee totaal verschillende dingen, samengevoegd in z'n karaktereigenschappen. Zijn karakter was gecompliceerd, iets waar hijzelf ook mee zat op sommige momenten. Dan sprak zijn hart het ene, en zijn gedachten het andere. In zulke situaties moest hij dan keuzes maken, die vaak de verkeerde waren. Alleen had hij dat zelf nooit zo door. Het was nou eenmaal zijn manier van leven. Een leven dat bestond uit chaos, haat en leugens. Loki keek recht in de betraande ogen van het meisje. Haar mond ging open... Niks. Waren haar stembanden eruit gerukt of zo? Even had hij de neiging verder aan te dringen, maar begreep dat dat niet goed uit zou pakken. Met kinderen moest je geduldig zijn. Heel geduldig.  'pap en mam zijn dood. ' Lucky bastard ging er door zijn gedachten. Ouders waren verschrikkelijk. Een stel leugenaars, nog drie keer zo erg als hem. Ze lieten je geloven in dingen die niet eens bestonden, voedden je met fantasie om die vervolgens helemaal aan diggelen te slaan. 'Meisje toch...' Loki staarde haar aan, met veel medelijden. 'Kom..' Hij stak zijn armen naar haar uit.

Het deed gewoon pijn, mijn hart was gebroken, want ik had niemand anders uit mijn familie. Mijn mama was uit de roedel gegaan voor mijn papa omdat ie al van af zijn jongst af aan een eenling. Dus ik kende helemaal niemand meer en ik was nog niet heel oud om op mezelf et letten. Weer ontsnapte een snik uit mijn mond en sloot mijn ogen stevig, ik moest sterk blijven! Dat hadden mijn ouders mij altijd geleerd, in welke situatie je ook zit, je moet sterk blijven.. 'Meisje toch...' Ze voelde een blik branden op haar en slikte zacht en keek voorzichtig omhoog met haar helder blauwe ogen, op een of ander manier straalde zijn ogen bezorgheid, maar iets in haar vertrouwde het niet. 'Kom..' Hij stak zijn armen naar haar uit. Ik bleef naar zijn armen ene tijdje staren, zou ik het wel doen? Zou ik hem wel vertrouwen? Maar voor ik kon besluiten was ik al naar voren geschoten, goed mijn snelheid en kracht waren nog niet op hun sterkste maar ik had al wat onder de knie. Ik sloeg mijn armen om zijn middel en verstopte mijn kleine gezichtje in zijn borst terwijl ik probeerde niet te huilen. 'laat jij mij niet alleen zo als papa en mama?' deze woorden floepte er uit mijn mond voor ik het erg had, ik maar begreep dat zonder hem ik nooit zou overleven..