WOESSHHH

Rotweer, ja, dat was het vandaag. Verschrikkelijk rotweer. Gelukkig regende het niet. Alleen die wind was hatelijk. Ze had het gevoel dat ze ieder moment omver geblazen kon worden. Ze hapte even naar adem toen ze een windvlaag vol in haar gezicht kreeg. De wind was zo fel dat ze zelfs geen lucht meer kreeg. Ze draaide haar hoofd de andere kantop en ademde diep in en uit. En natuurlijk moest het dit soort weer zijn op het moment dat ze besloot een strandwandeling te gaan doen. Typisch. Geïrriteerd bromde ze wat. Het strand was niet ver meer. Mentaal bereidde ze zich voor op een zandstraling. Want met die harde wind kon je wel eens een zandstraling verwachten. In de verte hoorde ze de woeste golven van de zee al. De zoute geur drong haar neus binnen. Ze zuchtte diep en wandelde met moeite verder tegen de wind in. Dadelijk waaide ze nog weg…

Haar aandacht werd getrokken door een klein wolfje dat naar een groep meeuwen sloop. Lune stond meteen stil en verborg zich half achter een grote plant. Gelukkig had ze wind tegen. Ze vernauwde haar ogen even terwijl ze naar de pup keek. Wat deed die hier alleen? Hoorde die niet bij haar ouders te zijn? Ze vond het maar vreemd. Er klopte iets niet aan. De pup verjoeg de meeuwen en sprong vrolijk wat rond. Ze aarzelde even. Zou ze er naartoe gaan? Of niet? Ze wist het niet. En in welke vorm? Als een wolf of een mens? Misschien was mens het beste. Haar wolvenvorm kon soms nogal intimiderend zijn. Als het kind iets ouder geweest was, was ze zeker in die vorm gegaan, maar nu niet, ze wilde niet dat het van haar weg zou lopen. Ze rechtte haar rug en hief haar kin lichtjes, niet te fel, want dat zou er idioot uit zien. Gewoon op een subtiele manier dat het natuurlijk leek. Ze liep naar het wolfje toe, lichtjes terughoudend om het niet bang te maken. Toen ze op het strand was hurkte ze neer en keek naar het wolfje, ze had wat afstand gelaten tussen hen. ”Hé, waar zijn je ouders? Wat doe je hier zo alleen?” Vroeg ze voorzichtig met een zachte stem.

Arme pup. Helemaal alleen met zo’n rotweer. Het kleintje aarzelde even, maar toch zette ze een stap naar haar toe. Lune wachtte geduldig af. Want geduld was erg belangrijk nu en ze mocht ook geen plotselinge bewegingen gaan maken. Door een windvlaag zette het kleintje een paar stappen opzij en kreeg Lune een volle lading witte lokken in haar gezicht. Rotweer. Ze streek de haren voor haar gezicht uit zodat ze weer fatsoenlijk kon zien. Toen ze weer voor haar keek, was het geen pup meer, maar een klein meisje. Met grote ogen keek ze het kind aan. Was ze gek? Was ze nu net zomaar veranderd op een plek waar mensen konden zijn? Zonder maar even om zich heen te kijken? Kalm, ze moest kalm blijven. Ze hervatte zich meteen weer en keek weer bezorgd naar het meisje. 'Mijn...mijn papa en mama zijn weg.' Zei het schattige meisje met vochtige oogjes. Arm kind. Lune opende haar armen lichtjes als gebaar tot een knuffel. Want misschien als ze naar het kind toe ging, kon ze het afschrikken. ”Kom maar hier. Weet je waar je ze de laatste keer gezien hebt? Dan kunnen we ze samen gaan zoeken.” Zei ze geruststellend met een lichte glimlach op haar gezicht. Dat verklaarde het dus waarom ze hier zo alleen rond liep. Haar ouders verloren. Maar wat bedoelde ze eigenlijk met weg? Kwijt geraakt of… Verloren? Ze zou er wel achter komen. En als het de ergste mogelijkheid was, dan vond ze wel een familie in de roedel die zelf geen kinderen konden krijgen. Want ze zou het kind wel zelf voor haar rekening willen houden, maar ze had daar niet echt de tijd voor, en het geduld ook niet.

Het kleine meisje liep meteen naar haar toe en knuffelde haar. Zorgzaam sloeg Lune haar armen om haar kleine lichaampje. Arm klein kind. 'Ik...Ik weet het niet, ik moest heel hard rennen van mama en zij gingen niet achter mij aan.' Ze fronste lichtjes. Er was iets gebeurd, maar wat? Toen ze merkte dat het meisje hara greep verslapte keek ze haar aan met een lichte glimlach. Ze vreesde voor het ergste, ookal wilde ze dat niet. Maar er was nog hoop, misschien… ”En hoe lang is het al geleden dat je je ouders gezien hebt?” Vroeg ze bezorgd. Ze was nog zo jong, ze kon geen 12 jaar zijn. Ze was jonger. Het moest vast verschrikkelijk zijn om dan helemaal alleen te zijn en je ouders niet terug te kunnen vinden. ”En waarom moest je rennen?” Vroeg ze voorzichtig.

Ze merkte dat het meisje nog steeds aarzelde. Maar vertrouwen kwam ook met de tijd, ze kon onmogelijk gaan verwachten dat ze haar alles zou vertellen zonder ook maar te aarzelen. 'Ik denk misschien een week geleden.' Ze besefte zich dat ze de naam van het meisje niet eens kennen. 'het is....' Het meisje begon op haar vingers te tellen. Onbewust liet het Lune glimlachen. Het was best schattig. '6 dagen geleden dat Loki mij heeft gevonden.' Ze fronste even. Loki? Wie was dat? ”En waarom moest je rennen?” Vroeg ze voorzichtig. Haar oogjes werden weer vochtig en er gleed een traan over haar wang. 'ik....ik weet nie..' Lune keek haar vol medelijden aan en veegde met haar duimen onder haar oogjes de tranen weg, wel, traan eigenlijk. 'Mama, zei dat ik hard moest rennen en niet omdraaien, daarna klonk een jank.' Lune trok het meisje dicht tegen haar aan en maakte een sussend geluidje. Ze slikte eens. Het was dus hetgeen waar ze voor gevreesd had. Hoe zou ze dit moeten gaan vertellen? ”Sorry… Maar ik denk dat ik je toch niet ga kunnen helpen met je mama te zoeken. Ik denk niet dat we haar kunnen vinden.” Ze streelde zachtjes over het rugje van het meisje. Dit was verschrikkelijk. Het kind was nog zo jong. Waarom had ze nu al haar ouders moeten verliezen? Verschrikkelijk… ”Wat is je naam kleine meid?” Vroeg ze met een zachte stem, bijna fluisterend.

Ze wist maar al te goed hoe verschrikkelijk het voelde om degene dierbaar voor je te verliezen. Ze kon zich nog perfect herinneren hoe ze zich voelde toen ze ontdekte dat haar vader en broer overleden waren. Ookal had ze het geluk gehad dat ze haar moeder nog had en bleek haar broer niet dood te zijn. Maar op dat moment wist ze dat niet. Het meisje barstte in snikken uit en klampte zich aan haar vast. Geruststellend streelde ze over haar rugje terwijl ze haar even liet uithuilen. In gedachten verzonken, streelde ze haar ritmisch. 'Is ze nu een engel? Net als papa?' Haar stem bracht haar uit haar gedachten. Lune keek naar haar en glimlachte somber. ”Natuurlijk is ze nu een engel en misschien zie je of hoor je haar nu niet, maar ze zal altijd bij je zijn.” Met haar wijsvinger tikte ze zachtjes op de plek waar het hart van het meisje zat. ”Hierzo. En ik durf erom te wedden dat ze trots op je is. Want je bent erg flink.” Ze was even stil. ”Wat is je naam kleine meid?” Vroeg ze bijna fluisterend toen ze besefte dat ze haar naam nog niet wist. 'A-a-alyce' Antwoorde het meisje. Alyce. Een mooie naam. Onbewust verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht. 'en hoe heet jij?' Ze was sterk voor haar leeftijd. Veel kinderen zouden hysterisch wegrennen of boos worden en dingen kapot maken. Maar Alyce had zich sterk gedragen en de situatie volwassen aangepakt. ”Lune.” Antwoorde ze. Ze dacht even terug aan wat ze eerder gezegd. Iets van een Loki. ”Daarnet zei je dat Loki je gevonden had. Wie is dat als ik vragen mag?”

Alyce staarde haar even aan. Het maakte haar niets uit als ze het niet wilde vertellen, Lune zou er toch achter komen op de één of andere manier. Want ze vroeg zich af wie het was. Een familielid? Familie waarvan ze niet wist wie het was, of een vreemde? Want als het een vreemde was, wie weet wat voor iemand het zou zijn. Tegenwoordig kon je maar niet voorzichtig genoeg zijn. Maar Lune had er niet veel last van, iedereen die haar zou willen aanvallen of verkrachten, zou er spijt van krijgen. Erg veel spijt. 'Loki lijkt een beetje op een god.' Het kinderlijke stemmetje haalde haar weer uit haar gedachten. Als een god? Ach ja, kinderen hadden nu eenmaal een grote fantasie. ‘Hij is heel aardig! Hij zorgt goed voor mij hoor.' Zei het meisje al glimlachend. Lune nam de informatie in zich op. 'Hij heeft zwart haar en hij is heel bleek!' Wacht eens… Bleek, ziet eruit als een god… Kon het? Was het mogelijk dat ze het over een vampier had? Lune was in gedachten verzonken terwijl ze een manier bedacht om er achter te komen. Even later glimlachte ze. ”Weetje, het lijkt me erg leuk om hem eens te ontmoeten.” Ja, ze had het perfecte plan bedacht. ”Weet je toevallig wat hij graag eet? Dan kunnen we misschien eens met zijn drieën gaan uit eten. Ik weet wel een paar leuke plekjes.” Ze knipoogde. Ja, dit kleine meisje zou hem vast wel kunnen overtuigen en dan zou Lune er zelf achter kunnen komen. Als het dan een vampier zou zijn, dan zou ze ingrijpen. Maar nu nog niet, want ze was nog niet zeker.