Thoughts and memories

Hoewel er donkere wolken aan de hemel hingen zich vastklampte om niets van hun watervoorraad te verliezen slofte een oude witte grote wolf tussen de bomen door richting het meer. Zijn ijzige blauwe ogen stonden naar de verte en zagen eigenlijk niets. Hij had een groot verdriet bij zich torste dat met zich mee in zijn hart. Die zwaar en pijnlijk in zijn borstkast klopte. De kou deerde hem niet en zijn gevoel voor richting bleef in zijn trance toestand nog van kracht net als zijn scherpte. Elk geluid werd opgevangen en geregistreerd. Niets en niemand ontging hem. Van het krabbelen van een muis tussen de vervallen bladeren van de bomen tot het mogelijke gesluip van een vampier! Jake was dan wel verliefd geworden op een veel jongere soortgenoot, maar hij had echt van haar gehouden net als Jack van Delia gehouden had. Haar zachte huid en vacht zou hij nooit meer naast zich kunnen voelen tijdens het wandelen als wel naast haar in hun bed te liggen slapen. Jake dacht haar elke ochtend nog te kunnen horen in de keuken dat ze vroeger dan hem op was gestaan en voor het ontbijt zorgde, maar hij maakte zich daar alleen maar gek mee. Zijn zus zou vast niet blij met zijn liefdesverdriet zijn, maar het kon hem even allemaal niet meer schelen. Enkel wilde hij die vampieren vermoorden die zijn geliefde vermoord hadden!!! Zijn witte poten namen hem mee tot het meer waar Jake even wat water naar binnen slobberde, maar er daarna bij de oever ging liggen en staarde naar het water waar hij vaak en veel met Delia getraint had. Alles in dit land herinnerde hem aan haar. Jake zuchten diep en dachte er aan hoe fijn het was geweest die tijd dat ze samen waren geweest. Eerst had hij haar willen behoeden voor het paren met andere wolven, maar later was hij smoor verliefd op de jonge raadgeefster geworden. Jake werd uit zijn gedachten getrokken door een geluid. Meteen sprong hij op en gromde dreigend. Wie het ook was die zou een goede reden moeten hebben om hem te storen?!

(Open)

Met grote krachtige passen bewoog een bruinachtige wolf zich voort. De verschillende tinten van zijn vacht leken te veranderen  bij elke pas die Connor zette. Alsof het zich aanpaste bij de omgeving. Wat dat betreft was hij blij dat het nog niet gesneeuwd had. Dan stak zijn vacht verschrikkelijk uit en kon hij zich niet meer zo gemakkelijk verstoppen zoals hij dat nu zou kunnen. Een blaadje van een boom dwarrelde naar beneden, vlak voor z’n zicht. Tijdens het rennen schudde hij eens wild met zijn hoofd, om het blaadje af te schudden. Door die beweging sloeg het extra lange pluk vacht met enkele kraaltjes en een arendveer tegen zijn hals aan. Dat plukje was belangrijk voor Connor. Het was een indiaan iets, wat ze eigenlijk jaren geleden gebruikten, maar hij stamde af van een indianen familie en zelfs nu gebruikten zijn ouders nog  enkele van die oude tradities.  Waaronder het plukje, die hij jaren terug gekregen had toen hij nog een kleine koter was. Een mooie tijd was dat geweest… Tot de gehele situatie veranderde na de dood van zijn moeder. Echter had dat hem wel gemaakt wie hij nu was. Positief blijven denken, ongeacht hoe slecht de situatie ook kon zijn. Dat was Connor's motto.
Ineens ging de wolf vol in de ankers. Door de modderige grond onder hem werd  zijn lichter gekleurde poten en gespierde borstkas donkerder, waardoor het meer één geheel werd met de rest van zijn lichaam. Zijn oren draaiden verschillende kanten op. Had hij het zich nou verbeeld of had hij werkelijk water gehoord? Na kilometers gerent te hebben zou een beetje verkoeling wel fijn zijn. Connor likte eens langs zijn lippen, waarna hij de pas weer in zette. In één vast ritme rende hij naar het water toe. Alleen zag Connor al gauw dat hij niet in z'n uppie was. De vijandelijke houding die de wolf tegenover hem droeg beviel hem niet helemaal. Toch bleef hij kalm. 'Kalm aan, vriend.. Ik doe niks.

Het geluid van snelle pootstappen klonken steeds dichterbij en zijn oren waren tot het uiterste gespitst. Elke beweging in de wind van de struiken tot de bomen en andere planten. Jake's ogen waren bloeddoorlopen van verdriet om zijn verlies, maar scherp en alert met een strenge dreigende blik erin. Jake zag een bruinachtige weerwolf te voorschijn komen die zich kalm hielt. Het kon hem niet schelen of hij tot de roedel toe behoorde of niet, zijn dominatiehouding zou niet verslappen. Goed hij liet de dreigende houding varen, maar daar bleef het ook bij. Jake mocht dan nooit iets gevoelt hebben om Alpha te worden, maar hij was zeer te vreden met zijn Beta status en dat zouden de andere dan ook merken ook!!! 'wie ben je?' zijn stem klonk rustig totaal geen emotie doorlatend. Al hoewel zijn ogen het niet verborgen konden houden hoe hij zich voelde. Vreselijk dus!

Connor keek de wolf tegenover hem strak aan. Een dominante houding had deze, wat hem signaleerde dat deze wolf óf een hoge piet was in een roedel, óf gewoon verdomd dominant was. Echter besloot hij zich niet zomaar gewonnen te geven. Zo snel ging hij niet door z'n poten voor iemand anders. Maar verder reageerde Connor er ook niet op. Zijn kalme houding sloeg niet over in dominantie zoals de witte wolf. Het enigste wat hij hier kwam doen was iets drinken om vervolgens zijn reis voort te zetten. Waarheen wist hij zelf ook nog niet. Gewoon waar zijn poten hem heen zouden brengen. 'Wie ben je?' De vraag drong niet geheel tot Connor door. Zijn aandacht was uitgegaan naar de pijn die in de ogen van de wolf stonden. Kennelijk had hij iemand vreselijk gestoord in iets, alleen dat interesseerde hem niet veel. De enigste vraag die hij nu bij zich droeg: "wat is er met die gast gebeurd?" Toch hielt hij in z'n achterhoofd dat hij daar waarschijnlijk geen antwoord op zou krijgen. Wellicht was het te persoonlijk. Ineens herinnerde Connor zich de vraag weer, waar hij nog altijd antwoord op moest geven. 'Connor is mijn naam,' antwoordde hij. 'En welke naam draag jij?' Rustig stapte hij dichterbij het meertje, want de dorst drong wel erg aan. Terwijl hij de wolf vanuit zijn ooghoeken in de gaten hielt, nam hij enkele slokken. 'Heb ik je gestoord trouwens?'

De wolf voor hem leek zijn vraag niet gehoord  te hebben, maar hij drong niet aan ook. Zijn familie vroeg nooit twee keer hetzelfde, dus als deze wolf niet gehoort had wat hij gevraagd had dan mnoest die straks er maar mee leven door een stel tanden in zijn oor of nekvel te krijgen! Zijn gedachten waren er maar half bij, want hij rouwde nog steeds om Delia. Eindelijk kreeg hij eeen naam  en de naam Connor kende hij niet uit de roedel. Wel knikte hij licht ter erkenning voor hij zelf de vraag naar zijn naam kreeg. 'Mijn naam is Jake. zei Jake en keek toe hoe de wolf  naar het meer liep om water te drinken. Zelf ging hij zitten gewoon omdat hij geen zin had om langer te blijven zitten, maar zijn houding werd er niet minder dominant om. Toen Connor vroeg of hij gestoort ergens mee had versnauwde hij even zijn ogen, maar  daarna keek hij de andere kant op. Het ging die Connor niet aan, maar hij zou zich ook niet laten kennen. 'Waarom zou je storen?' zei hij rustig, maar zijn ogen konden nog steeds niet verbergen wat hij werkelijk voelde.