~Dwayne~ Two different creatures

Met een rustige tred en met zijn handen in zijn broekzakken liep Dwayne langs de huizen in de stad. Het sneeuwde een beetje, dat op hem neer dwarrelde. De kraag van zijn jas trok hij wat op toen een ijzige windvlaag langs hem heen ging. De zon scheen, maar het vroor zeker wel een paar graden. Toch was hij liever buiten dan dat hij de hele dag binnen zat, dus had besloten om op wat onderzoek uit te gaan. De Ruïnes van een oud dorpje in het bos stonden bekend om vele verhalen, maar Dwayne liet zich niet gek maken. Het sneeuw kraakte onder zijn voeten, en bij de eerste vervallen huizen kreeg hij het gevoel de hele tijd nagekeken te worden. Een beweging in zijn ooghoek maakte Dwayne gelijk alert, en met zijn handen bij zijn Gun's op zijn heupen glipte hij snel achter een muurtje. Thuis had hij ook een zwaard, maar in de stad kon hij die niet openbaar dragen. Zijn geweren kon hij nog onder zijn jas verstoppen. Het was misschien een idioot idee, maar na Jack te hebben ontmoet die hem waarschuwde voor Vampiers was Dwayne steeds meer op zijn hoede. Het was waarschijnlijk geluk, of toeval, dat hij naast hem nog geen andere Vampier tegen was gekomen. Voorzichtig gluurde Dwayne om het hoekje van de muur, maar zag niemand. Hij liep een paar Ruïnes verder tot hij iemand zag staan. Stilletjes sloop Dwayne achter een bosje en schoof wat bladeren opzij. Net op dat moment draaide de wind, en de man, een vampier, draaide zich met een ruk om naar hem om. Dwayne verstarde, en toen de Vampier grijnzend naar zijn schuilplaats liep sprong er ineens een witte Weerwolf op de Vampier. Met lichte bewondering keek Dwayne toe hoe deze de Vampier in 1 beet onthoofde, maar was verrast toen de Weerwolf een menselijke gedaante kreeg van een vrouw. Ze had net als hem wit haar, maar hij kon haar gezicht niet zien toen ze de Vampier verbrande. Dwayne was geen dwaas, hoe onschuldig de vrouw ook leek, en stopte zijn wapens weg. Stilletjes schuifelde hij gehurkt naar achter, maar was niet snel genoeg. Hij verloor zijn evenwicht en viel op zijn rug toen de Weerwolf bovenop hem sprong. Ze keek hem grommend aan, tot ze van hem af ging en gewoon weg liep. 'Dacht je soms dat ik 1 van hen was of bespring je mannen altijd zo?' flapte Dwayne er uit voor hij het wist, en stond op waarna hij het sneeuw uit zijn haren schudde en van zijn jas klopte. 'Maar toch bedankt' vervolgde Dwayne nog snel achter zijn opmerking aan. Niet dat hij compleet weerloos was, maar hij wou wraak op de Vampieren. Toch had hij Jack niet gedood omdat deze geen kwade bedoelingen had en alleen bloed van dieren dronk, maar zijn jeugd trauma zorgde toch voor een zekere haat.

De Weerwolf keek Dwayne geïrriteerd aan over haar schouder en liep naar hem toe. Ze was net zo hoog als een gemiddeld mens, maar dat liet hem koud. Als ze hem wou doden had ze dat gelijk al gedaan, maar toch lette hij nu op zijn woorden. Haar toon was dreigend, maar haar stem zelf was kalmerend en helder. Toen ze echter zei zijn geur in zich op te nemen dacht hij even dat ze een grapje maakte, maar bleef rustig staan. Hij zou er goed aan doen zijn opmerkingen op sommige momenten binnen te houden. Uiteindelijk stopte ze bij zijn hart en vroeg naar zijn naam. Hij twijfelde even, maar besloot uiteindelijk dat het geen kwaad kon die te vertellen. 'Dwayne. Ik ben hier trouwens niet eerder geweest, en om eerlijk te zijn is dat pas de derde vampier die ik in mijn leven tegen ben gekomen, dus ik jaag niet echt op ze. Ze zijn ook te moeilijk op te sporen. Ik ben hier.. om bepaalde redenen.. hem kwam ik uit toeval tegen.' antwoordde Dwayne toen ze ging zitten. Het liefst kwam hij niet meteen voor de dag met zijn verleden. Eerst wou hij wat meer over Weerwolven te weten komen, maar deed dit op een voorzichtige manier. 'Ik ben hier echter geen andere Weerwolven tegen gekomen, terwijl ik toch wat verhalen rond heb horen gaan. Niet dat ik alles geloof wat me word verteld, maar even kijken kon geen kwaad, neem ik aan..' zei Dwayne, zijn woorden zorgvuldig uitkiezend, maar toch brandde een vraag op zijn lippen. 'Hoeveel Weerwolven en Vampieren bestaan er ongeveer?' vroeg hij toch nog, al verwachtte hij niet dat ze antwoord zou geven als ze het al niet goed vond dat hij haar had gezien. Toch was Dwayne iemand die dingen geheim hield als de ander dat wou.

- Héhé, het duurde even. Excusez moi -

De Weerwolf, die zichzelf echter niet voorstelde, antwoordde op een ontwijkende manier dat aangaf dat ze het niet precies wist. Ze begon vervolgens hardop te denken en te ijsberen. Dwayne ging op een muurtje zitten, maar toen hij wou vragen wat ze eigenlijk bedoelde met 'mijn roedel' verborg hij een grijns en onderdrukte een lach achter zijn hand toen ze onderuit ging door een kuiltje onder het sneeuw. Het was niet zijn bedoeling haar uit te lachen, maar het kwam zeer onverwacht. Er zat haar duidelijk wel iets dwars, want ze gedroeg zich erg vreemd. 'Neehoor, ik heb niets gehoord en gezien..' grinnikte hij zacht, maar hij liet zijn hand zakken en zijn grijns verdween meteen bij haar vraag. Nu was het zijn beurt om geïrriteerd te kijken. 'Zwak?!' snauwde Dwayne beledigd, en kwam van het muurtje af, zijn ogen vernauwd waarvan zijn fel blauwe irissen haar recht aan keken. 'Als een ''gewoon'' mens zo zwak is, waarom doen jullie dan moeite ons te beschermen en laten jullie de Vampieren ons niet lekker leegzuigen? En was ik soms niet duidelijk genoeg geweest?' Vroeg Dwayne boos. Zijn woorden waren spottend, en wat de Weerwolf hem ook mocht antwoorden of aan wou doen, niemand beledigde hem. 'Ik weet niet wat je dwars zit, maar als je met iets zit val mij er dan niet mee lastig en uit je frustratie op het doden van Vampieren' vervolgde hij kalmer, maar nog met ijzige stem. Echt een heethoofd was hij niet vaak, maar soms had hij van die dagen dat hij snel geïrriteerd was, al werd hij nooit agressief. Toch zou hij zich verdedigen, mocht ze het besluit nemen hem de mond te willen snoeren. Het zou echter een nieuwe ervaring worden met een Weerwolf te vechten naast het tuig dat hij normaal uit de Discotheek schopte waar hij werkte. Zijn vuisten waren licht gebald, en zijn blik week geen moment van de hare.

Zonder tegen haar in te gaan luisterde Dwayne naar de woorden. Hij bleef even zwijgen, met zijn hoofd licht gebogen, en slikte vervolgens. 'Ik weet wel degelijk hoe het is.. Mijn eigen moeder is voor mijn ogen vermoord door een Vampier toen ik 5 was.. Het was een Weerwolf die me eigenlijk redde van een zekere dood.. Of erger..' zei Dwayne schor, maar hoestte even, en keek de Weerwolf weer aan. Haar blik vol haat en pijn leek hem echt te raken, en hij had spijt van zijn eerdere harde woorden. Toch kwam er een smalle glimlach op zijn lippen. 'Maar geef toe dat het goed voelde je frustratie er even uit te gooien..' sprak hij zacht, maar zijn glimlach werd breder toen een idee in hem op kwam. 'Toch.. Kan jij je wraak hebben..En ik ook..' grijnsde Dwayne, en allerlei ideeën spookten door zijn hoofd. 'Jij, een Weerwolf, mag dan misschien geen Vampieren doden buiten je terrein, maar ik, een mens, kan dat wel! Ik moet echter wel wat meer over hen te weten komen en meer trainen, maar je breekt het verdrag daardoor niet' Dwayne zijn enthousiasme deed zijn donkere bui meteen verdwijnen. Het was echter wel risicovol omdat Vampieren betere zintuigen hadden, sterker en sneller waren. Maar soms had je niet alleen dat nodig, maar ook een goed brijn en tactiek. Echter was Dwayne niet de kleinste en bokste veel, maar met meer info die hij alleen van een Weerwolf, de grootste vijanden van Vampieren, kon krijgen, kon hij zijn wraak innen.

Na haar eerste twee zinnen knikte Dwayne kort. Het was echter wel zo dat hij zijn wapens had, maar begon te twijfelen of deze wel werkten tegen Vampieren. Misschien dat ze speciale kogels nodig hadden, of dat ze alleen met een schot in de hoofd gedood konden worden. Zijn vragen hield hij echter in gedachten, en keek de Weerwolf verrast aan toen ze aan bood hem te trainen. 'Dat.. Zou me een eer zijn.' zei Dwayne met een glimlach, en boog zijn hoofd lichtjes. Toen hij weer op keek was ze al in een mens veranderd. Het verraste hem dat ze dezelfde kleur ogen en haar had, al was ze erg tenger. Ze leek ongeveer net zo oud als hem, maar Dwayne wist niet hoe oud Weerwolven kunnen worden en of hun uiterlijk ook mee veranderde, wat bij Vampieren niet het geval was. Een lichte blos kwam op zijn wangen toen hij aan zijn eerdere uitbrander tegen haar dacht. Ze zag er best breekbaar uit, maar de gedachten dat ze dat ook werkelijk was vergooide hij meteen. 'Als ik het niet aan durfde had ik het aanbod de Vampieren voor jullie te doden niet voorgesteld.' kaatste Dwayne terug met een grijns, maar keek toen weer neutraal. 'Als we meteen beginnen moet ik me thuis wel omkleden. Als je mee gaat weet je ook gelijk waar ik woon, voor het geval dat..' zijn maag rammelde 'En misschien dat we ook nog even langs de loempia-kraam moeten..' vervolgde Dwayne, die gek was op Chinees eten. Het was echter misschien wel zo dat hij op een soort dieet moest voor zijn training, en daar zag hij wel tegen op!

Op de flauwe grap ging Dwayne niet in, en begon richting zijn huis te lopen. Onderweg nam hij de omgeving en het terrein rustig in zich op, maar was ook alert. De Vampier van eerder kon misschien niet de enigste zijn. Het was sowieso best bizar voor hem dat hij nooit wist dat de Vampieren gewoon onder de mensen leefden, wachtend op hun prooi tot deze weerloos en alleen was, om vervolgens leeg te kunnen zuigen. Het walgde Dwayne, alleen het idee al. Ze waren echter nog geen enkele kilometers verder toen Dwayne bemerkte dat de Weerwolf verveeld achter hem aan liep met haar handen in de broekzakken. Ze kende de omgeving vast ook al op haar duimpje. Ineens veranderde ze in haar Weerwolven gedaante, waarna ze aanbood hem mee te laten liften op haar rug. wat?. Eerst dacht hij dat ze een grapje maakte, maar toen ze door haar poten zakte was het duidelijk dat dit niet het geval was. In Dwayne zijn jongere jaren was hij eens van de pony van zijn stief-zusje gevallen die ergens van schrok. Zijn onderarm brak hij op twee plekken toen de pony er op ging staan. Gelukkig was het allemaal goed genezen omdat hij toen nog jong was, maar zijn angst om op hen te rijden was altijd bijgebleven. Dit zei Dwayne echter niet hardop, bang de Weerwolf te beledigen, al was dit niet zijn bedoeling. Aarzelend schuifelde hij op haar af, en klom op haar rug. Dit was echt bizar! Toen ze op stond wiebelde hij een beetje, maar greep zich vast aan de dikke maar zachte plukken haar. 'Zorg er echter wel voor dat niemand je ziet, anders kan ik mijn gezicht ook niet meer vertonen.' zei Dwayne, al vertrouwde hij wel op de Weerwolf haar sterke neus en gezonde verstand. Hij was echter nog niet uitgesproken en ze begon al te rennen. Nog net op tijd kon hij een verraste kreet onderdrukken, en hield de haren steviger vast. Het begon echter vrij snel te wennen, en toen hij zijn stem weer vertrouwde zei hij waar ze heen moest. 'Je kunt verderop het beste linksaf gaan en het pad volgen.' zei Dwayne vervolgens. Vele vragen had hij nog te stellen, want hij wist zelfs niet hoe de Weerwolf hete. Maar zijn vragen bewaarde hij voor bij zijn huis, al was hij nooit erg nieuwsgierig geweest en vrij afstandelijk, al was dit minder wanneer hij zich bij iemand op zijn gemak voelde of deze hem interesseerde.

Toen de Weerwolf ineens een scherpe bocht maakte moest Dwayne goed zijn best doen er niet af te worden geslingerd. Boos binnen monds vloekend greep hij zich nog steviger vast. Dit zou hij in ieder geval nooit weer doen, daar was hij zeker van. Toen ze uiteindelijk het bos uitkwamen stopten ze. Het zou te riskant worden in de stad verder te gaan. Dwayne zijn benen voelden aan als pap toen hij eenmaal weer met beide voeten op de grond stond. 'Volgens mij vond je het allemaal erg grappig..' snoof Dwayne, die verder liep richting de straat waar de Loempia kraam stond. De geur kon hij vanaf een afstandje al ruiken, waarbij hij begon te watertanden. 'Goedendag.. Doe me maar 2 loempia's' zei Dwayne, die twee toegereikt kreeg vanuit de vitrine in een servetje. Hij nam een hap van 1 terwijl hij de ander naar de Weerwolf toe stak en betaalde. 'Neem er ook maar 1 als je wil, ook jij kunt niet leven zonder voedsel..' glimlachte Dwayne, die zich af vroeg of ze het eerder had gehad. 'Ik zou het trouwens wel prettig vinden om jouw naam ook te weten..' vervolgde hij, waarna hij nog een hap nam. De hete pepers tintelden op zijn tong, wat hij altijd lekker vond aan de Oosterse gerechten. Sommige mensen konden er niet goed tegen, maar Dwayne vond niks lekker zonder wat pepers.

Haar naam was dus Lune, wat 'Maan' betekende in het frans, een naam die best toepasselijk was voor een Weerwolf, al waren de mythen over mensen die bij volle maan in half mens- half wolf veranderden klinkklare onzin. Vroeger waren ze zo, volgens een plaatje in een boek, maar met eigen ogen had hij gezien dat het niet met volle maan was en bijna op volledige wolven leken, al waren ze vele malen groter. Dwayne zijn maag werd gestild toen hij een paar happen had genomen, en ook Lune nam een hapje na enige aarzeling en in de Loempia te hebben gepord alsof ze dacht dat het zo weg kon kruipen. Mensen die voorbij liepen keken haar wat vaag aan, maar na een boze frons van Dwayne keken ze weer voor zich. Na een grotere hap te hebben genomen gaf Lune toe dat het lang niet slecht was. Slechts met een glimlach keek hij naar de straat voor zich waar hij woonde. 'Mijn huis is nog geen 200 meter verderop, ik zal nu proberen wat sneller te lopen..' zei Dwayne met een flauwe glimlach, als opmerking op haar eerdere spottende woorden. Ze leek wel haast te hebben, al nam hij overal de tijd voor, terwijl hij veel korter leefde. Op de stoep was het een stuk gladder nu de sneeuw aangestampt was door de vele mensen die er overheen waren gelopen, maar onder de kisten die hij aan had zaten ribbels die uitglijden grotendeels vermeden. In tegenstelling tot velen rond zijn leeftijd was hij niet echt een meeloper van de mode, en droeg soms leger kleding of lange jassen met een spijkerbroek wat hem een best ruige uiterlijk gaf met zijn postuur. Het was inmiddels gestopt met sneeuwen, maar de eindeloos lijkende grijze hemel voorspelde dat het elk moment weer kon beginnen. De deur van zijn huis opende hij met een sleutel uit zijn binnenzak. Ze kwamen in een halletje, waar hij zijn jas op hing aan een van de sierlijke kapstokken. 'Neem maar wat te drinken als je wil. Doe alsof je thuis bent, dan kleed ik me even om.' zei Dwayne vriendelijk, en liep een spiralen houten trap op dat naar een zolder leidde, waar hij zijn slaapkamer van had gemaakt. Na zijn kamer in te zijn gelopen en een paar stappen te hebben gelopen bleef hij ineens stokstijf staan. Recht voor hem, aan de andere van de kamer, zat een grote kat. Hij was ongeveer zo groot als een leeuw en had overeind staande oren en een grijs achtige vacht. Toen Dwayne verrast naar achter stapte en een pistool trok begon de kat te praten, weliswaar niet met zijn, correctie; haar, mond, maar in Dwayne zijn gedachten. ''Als je dat ding ook maar op me richt zal ik je van kop tot teen open krabben.'' klonk de stem waarschuwend, wat Dwayne verraste, en liet zijn pistool met de loop omlaag gericht zakken, maar hield zijn vinger op de trekker. ''Je hebt je zelf flink in problemen gebracht, en brengt vervolgens een wildvreemde mee in huis, wat ook nog eens een woest beest is, die je de nek om kon draaien toen je even niet keek..'' bromde de kat vervolgens en stond op, met het puntje van haar dikke pluizige staart heen en weer bewegend. Onbewogen bleef Dwayne staan, maar hield haar scherp in de gaten. 'Wie en wat bat ben je, en hoe kom je hier binnen?' vroeg Dwayne ijzig, die recht in de diep blauwe ogen van de kat keek. ''Onder de naam Dharza sta ik bekend bij mijn groep Weerkatten, maar we hebben geen menselijke gedaante zoals de Weerwolven..'' zei ze rustig, zijn laatste vraag mijdend, toen ze ging zitten. ''Je was nog te klein om over mijn bestaan te weten voor je moeder stierf, maar we werken al enkele generaties samen met je familie, al ben je de laatste afstammeling, en daarom is het mijn taak een oogje in het zijl te houden.'' ze waste een poot, met haar nagels naar buiten gestoken, die bijna net zo lang waren als Dwayne zijn wijsvingers. Deze was echter niet onder de indruk 'Ik heb geen oppas nodig. Ga terug waar je vandaan komt, en laat mij met rust.' snoof Dwayne, die zijn spijkerbroek verwisselde voor een joggingbroek, zijn riem met pistolen over een stoel hangend. De kat zette zich af en lande tegen Dwayne aan, die met een been half in een broekspijp omver viel op zijn rug. De Weerkat op zijn borst had haar nagels lichtjes in zijn vel geprikt, en keek op Dwayne neer met haar haren recht overeind. ''Je bent net en klein kind. Je loopt op gebieden waarvan je wist beter niet te kunnen komen, word vervolgens bijna aangevallen door een Vampier en toen nog een Weerwolf. Neem de raad van een oude wijze kat aan, en luister nou eens voor één keer naar een ander. Kleed je om, we bespreken dit later, anders word dat lopend vloerkleed nog achterdochtig.'' bromde Dharza, die weer elegant van Dwayne sprong, die met een kwade frons overeind kwam. 'Best, zolang je maar niet verwacht dat ik kattenvoer voor je koop.' zei Dwayne snauwerig, die een fleece vest over zijn T-shirt aan deed. Soms liet hij zich veel te gemakkelijk overhalen zonder na te denken over de gevolgen, maar in een fikse Discussie met een onbekend wezen had hij geen zin en ook geen tijd. Toen hij de kamer weer uit liep volgde Dharza hem bijna op de voet de trap af, en ging vervolgens languit op de bank liggen waar ze gelijk 3 plekken in nam, zonder op Lune te letten. 'Ik ben klaar..' zei Dwayne die sportschoenen aan trok zonder op te kijken. Iets zei hem dat zijn oude eentonige leventje nooit meer hetzelfde zou zijn..

- Héhé ^^ -

De Weerkat Dharza:

Spoiler:

Zijn riem met Pistolen had Dwayne nog boven liggen, maar zijn blik viel op zijn zwaard aan de muur. Het was voor hem altijd decoratie geweest, maar toch leek het hem enigszins handig een zwaard te kunnen hanteren wanneer de situatie hem daartoe dwong. Het was een erfstuk van zijn moeder, wat hij kreeg toen hij was afgestudeerd, die het waarschijnlijk al lang in de familie had gehouden. Er stond een familie logo op, wat het was, was niet duidelijk omdat het met de tijd wat was weg gesleten. Jammer genoeg kon hij daardoor niet achterhalen in boeken of op het internet wat het misschien betekende en meer over zijn familie te weten komen. Misschien dat hij Dharza er over zou vragen wanneer Lune weg was, want het liefst legde Dwayne niet al zijn gegevens bloot. De schede met een stevige leren riem nam hij uit een kast en bond die om zijn romp heen, zodat hij het zwaard op zijn rug kon bevestigen. Met het zwaard, die ongeveer tot zijn heup kwam als die overeind stond en rond de 4 kilo woog liep hij Lune achterna. Hij was benieuwd naar wat ze van plan was. Ze veranderde in haar Weerwolven gedaante na uit te hebben gelegd dat hij zich zo stil mogelijk voort moest leren bewegen. Ah, wat jammer.. Hij had gehoopt op wat actie. Toch had ze gelijk. De zintuigen van Weerwolven en Vampieren waren veel scherper, dus moest hij zich stiller leren voortbewegen om onopgemerkt te blijven wanneer hij een Vampier besloop. Zoals ze opdroeg begon hij zicht langzaam voor te bewegen na zijn zwaard in de schede te hebben gedaan, en begon te ademhalen door zijn neus. Wat hem eerder was opgevallen was dat zijn ogen waren gaan jeuken. Misschien het begin van een verkoudheid, dacht hij, maar die kwam niet zo snel opsteken. Toen zijn ogen echter begonnen te tranen kon hij zich niet meer concentreren. 'Volgens mij ben ik allergisch..' snifte Dwayne, die vervolgens in een niesbui uit barstte. Dharza, die het had opgevangen, kwam met een lichte grijns naar buiten door de deur die nog op een kier stond. ''Gewoon doorgaan, mietje. Er is wel een middeltje tegen te vinden. Zie het als een extra training.'' zei ze in zijn gedachten, al wist Dwayne niet of Lune het ook had gehoord. 'Hou je er buiten, rotkat' Dwayne was niet echt in een stemming om gekleineerd te worden, zeker niet door een kat. ''Wéérkat'' blies Dharza als antwoord. 'Rotkat, weerkat, whatever..' zei Dwayne voor Dharza kon zeggen dat hij eigenlijk automatisch hardop had gesproken. Ietwat geschokt loerde Dwayne opzij naar Lune, die zich waarschijnlijk af vroeg waarom hij tegen een kat stond te praten? Dharza begon echter onschuldig haar rechter voorpoot te wassen en keek Dwayne intussen met samengeknepen ogen aan.

-sorry, nogal derpig-

- Maakt niet uit.. Ik zal proberen er wat leuks van te maken. Welkom terug trouwens! ^^ -

Wat zou Lune nu wel niet van hem denken? Zijn brandende ogen negerend fronste Dwayne zijn wenkbrauwen. 'Ik denk dat het eerder door haar komt..' zei Dwayne met een smalle glimlach, wenkend met zijn hoofd richting de Weerkat, een volgende niessalvo onderdrukkend. Hij moest zich concentreren! Hij wou graag zijn doel bereiken, wraak innen en uiteindelijk Zonovon en de wereld verlossen van de kwaad die het behoedde. Echter keek hij wat verbaasd toen ze hem de opwarming opdroeg. Toch was het haalbaar.. Zonder te morren haalde hij zijn zwaard van zijn rug en ging in de sneeuw liggen, met het zwaard naast zich, de kou negerend en plaatste zijn handen in zijn nek. Zijn buikspieren aanspannend bewoog hij zijn bovenlichaam omhoog, en ging vervolgens weer liggen. Dharza keek geamuseerd toe, terwijl Dwayne de kou in zijn lichaam voelde sijpelen. Toch was hij al gauw bij de veertigste sit-up. Zijn spieren voelde hij brandden, maar Dwayne deed er nog Tien, waarmee hij bij vijftig Sit-up's was. Het was nog maar de helft, maar om zijn buikspieren even rust te gunnen begon hij aan de Push-up's. Na zich op zijn buik te hebben gedraaid en zijn handen in de sneeuw op de grond te hebben geplaatst bewoog hij zichzelf omhoog door zich af te zetten met zijn armen. Zijn vingers tintelden en voelden koud aan toen hij uiteindelijk klaar was met de Push-up's. Toch was hij er nog niet, want er waren nog 50 Sit-ups te gaan. Zijn spieren waren vermoeid, en de volgende dag zou hij ook wel spierpijn hebben, maar met energie uit zijn motivatie puttend begon hij weer aan de Sit-ups. Het was alsof een gloeiende staaf over zijn buik gleed bij elke keer dat hij omhoog kwam, maar toen hij klaar was voelde hij zich voldaan. 'Als dat de opwarming was.. Wat is dan.. Het volgende?' vroeg Dwayne, die nog een beetje uit hijgde. Van nu af aan zal zijn lui lekker leventje niet meer zo'n lui lekker leventje zijn. In ieder geval was hij vastberaden, wat hem tot veel kon zetten. Dharza bleef roerloos toekijken, en Dwayne merkte gelukkig dat nu ze buiten waren hij niet meer zo veel last had van de allergie. Toch had Dharza met zijn moeder en misschien zijn vader opgetrokken, en hij kon het beste een beetje vriendelijker doen aangezien hij toch meer over hen te weten wou komen!

Terwijl Dwayne nog wat op adem kwam vertelde Lune wat zijn volgende opdracht zou zijn. Een speelse grijns kwam op zijn lippen toen ze vertelde dat hij mocht proberen haar op de grond te werken. "Zie wel dat je mij op de grond werkt, voor ik jou op de grond heb liggen." zei ze, en zijn grijns verdween weer. Haar plagerige toon negerend pakte hij met enige aarzeling de schede met het zwaard van de grond, het zwaard er uit trekkend en de schede aan de kant gooiend. 'Als je er op staat..' zei hij zacht, terwijl hij langzaam naar voren stapte, iets gebogen door zijn knieën, zijn ogen half gesloten terwijl de wind met zijn haren speelde. Zijn blik was neutraal, wat niets verraadde wanneer hij een uithaal zou doen. Ergens stuitte het hem tegen de borst zo'n tenger meisje aan te vallen. Ondanks dat ze ongeveer even oud leken wist Dwayne niet hoe oud ze precies was, maar aan haar houding en karakter te zien had ze veel levens ervaring. Ook wist Dwayne dat ze niet gek was, en ze wist wat ze deed. De ogen van Dharza voelde hij bijna op hem branden, die hem net zo nauwkeurig observeerden als Lune deed. Zonder waarschuwing sprong hij naar voren, deed een uithaal, maar sprong weer snel opzij met het zwaard naast zich. Zo snel hij kon draaide hij zich om zijn as en deed opnieuw een uithaal, al was hij niet van plan haar in twee proberen te hakken maar met een stoot van het handvat van het zwaard neer te halen..