Why you left me?

Wat was het leven als alpha toch zo vervelend. Je mocht wel een roedel leiden, maar dan had je ook nog die stapels papierwerk van nieuwtjes over de roedel. Conflicten die opgelost moesten worden, vragen waar ze een antwoord op moest geven en informatie die ze moest opbergen. Ze had haar witte lokken in een staart gebonden en las iedere brief aandachtig. Aan haar rechterkant lag een kleine stapel met brieven die ze al gelezen had, voor haar een klein hoopje met antwoorden die ze geschreven had en links van haar een hoge stapel met brieven die ze nog moest lezen en waarschijnlijk grotendeels een antwoord op moest schrijven. Wat een hoop werk. Misschien moest ze maar eens een secrataresse inhuren? Nee, wie weet wat voor dingen die zou antwoorden, ze kon het beter zelf doen. Verveeld legde ze de brief op de stapel rechts van haar. Weer zo’n brief over een lid dat zijn mening gaf over dat ze te streng was. Daar reageerde ze gewoon niet meer op. Lange tijd had ze dat gedaan, maar dat verergerde de situatie alleen maar omdat ze het steeds verkeerd opvatten. Met een zucht nam ze de volgende enveloppe en opende die met een enveloppe opener. Daarna begon ze te lezen. Na de eerste regel stopte ze al. Stuurdden men nu tegenwoordig ook al brieven over hun problemen thuis? Wat was ze? Een psycholoog. Maar misschien was het beter dat ze verder las, wie weet stond er toch iets nuttigs in. Na het lezen, besefte ze dat ze dus haar tijd verknoeid had. Wauw, zij moest niets weten over dat tienermeisje haar gevoelens voor een mensenkerel, dat ze het zelf maar oploste. Maar opeens werd haar aandacht getrokken door een geur waar ze ook een hekel voor had. Het vreemde was dat die geur normaal steeds een tweede geur met zich mee droeg, maar dat was nu niet het geval. Meteen schoot ze recht en rende als een wervelwind door de gang richting de deur. Onderweg nam ze snel haar jas en sloeg die om haar schouders. De moeite om haar jas aan te doen nam ze niet. Was ze nu echt de enige die dat rook of kon het de rest gewoon niet schelen? Zo snel als ze kon, raasde ze haar neus achterna en meteen besefte ze dat de geur afkomstig was van bij Delia. Wat zou er gebeurt zijn? Het liet haar nog sneller gaan. Ze hoopte dat alles wel oké was met Delia, fysiek en mentaal. Zonder te kloppen of aan te bellen, gooide ze de voordeur open en rende naar de kamer waar de geur van het bloed vandaan kwam. Eerst hapte ze naar adem. Ze dacht in het begin dat Delia zwaar gewond was aangezien ze in een plas bloed zat. Maar toen zag ze een vrouw liggen, bleek en roerloos die waarschijnlijk haar moeder was. Voorzichtig ging ze naar Delia toe en hurkte bij haar neer. Haar hand rustte op haar schouder terwijl ze zwijgend naar het lijk keek. Ze wist wat er in Delia om ging, ze had hezelfde meegemaakt. Daarom zweeg ze, aangezien de woorden ‘het omt wel goed’ en ‘maak je geen zorgen’ haar toen furieus gemaakt hadden. Want ze wisten allebij dat het niet goed kwam aangezien ze dood was. Het enige wat ze nu kon doen, was Delia inhaar armen sluiten en dat deed ze ook. Met haar slanke vingers streelde ze troostend door de bruine lokken. Lune wist niet wat zeggen, waarschijnlijk zouden woorden het alleen maar erger maken dus besloot zeop maar af te wachten tot Delia iets zei, tot ze klaar was om er over te praten.