To the candy store!

Ergens door de sneeuw ploeterde een jongen, waarom? Voor naar de snoep winkel te gaan natuurlijk. Niet dat dit zo raar was aangezien Oz verzot was op snoep. Hij had een dikke zwarte jas aan die hem uitstekend beschermde tegen de koude lucht maar zo koud was het niet echt. Ook grotendeels van de sneeuw was al opgeruimd maar toch was deze weg nog niet zo veel afgelegd. Oz ging naar een van de meer afgelegen snoep winkels maar daar was ook een rede voor, hij zocht naar de zeldzame met roze galzure eenhoorn die ze alleen maar daar verkochten. Hij had er over gehoord en er over gelezen maar had nog nooit de kans gehad om de delicatesse te proeven. Het was een soort mythe geworden waarvan mensen dachten dat die alleen in legendes bestond. Voor een lange tijd dacht Oz het zelfde tot hij er een foto van had zien staan in een folder van deze geheim zinnige snoep winkel. Na wat door het huis gezocht te hebben had hij genoeg geld bij elkaar geschraapt voor een hele voorraad te kunnen inslaan, want wie weet hoe vaak ze die daar hadden. Hij was er bijna en kon het snoep al ruiken maar toen hij de winkel zag zakte zijn moed in elkaar. Er hing een groot bord voor de deur waarop stond “Gesloten”. Een zachte jammer klank kwam van Oz vandaan. Verslagen wandelde hij wat verder en zakte in elkaar op een sneeuw vrije bank.

Dat hij een vampier was, wilde niet zeggen dat Sasuke niet door de stad kon wandelen. Na zo’n 300 jaar wist hij heel goed hoe hij zich bedwingen moest. Tenslotte liep er nu niet veel bijzonders rond. Het waren mensen met ziektes, zoals de griep of een serieuze suikerziekte of mensen die ander spul gebruikt hadden. Tegenwoordig moest hij harder zoeken om hét perfecte bloed te vinden. Zeker in deze tijd, wanneer het koud was en vele mensen geen goede weerstand hadden en zo een verkoudheid opliepen. Sasuke zuchtte eens diep. Dit waren niet de gedachten waar hij graag mee rond had willen lopen. Ik heb niet goed genoeg getraind of zou vader al terug zijn bevielen hem veel beter. Vroeger dan, toen de wereld nog niet vervuild werd met uitlaatgassen en natuur werd gerespecteerd. Maar goed, hij had nou eenmaal dit lot en dat had hij geaccepteerd, al hunkerde hij toch wel eens naar de vroegere dagen. Zijn aandacht werd getrokken door een jonge jongen die richting een snoepwinkel liep. Snoep, iets dat ieder kind lekker vond. Echter bleek dat deze winkel dicht zat. Iets wat die jongen blijkbaar vreselijk teleurstelde. Sasuke fronste even zijn wenkbrauwen. Was snoep zo belangrijk voor hem? Hij kon het niet helpen, maar ergens was hij nieuwsgierig daarnaar. Stilletjes stapte hij op de jongen af, die op een bank was gaan zitten. Met een zachte plof liet hij zich naast de jongen neerzakken. ’Wat was er zo lekker waardoor je nu zo down bent?’ Vroeg hij vriendelijk, terwijl hij zijn ellebogen op de rugleuning liet leunen en zijn blik op de snoepwinkel richtte. Dat die winkel gesloten was snapte hij niet. Was dit niet de goeie tijd om klanten binnen te trekken? Hmm, de kans bestond natuurlijk dat er wat persoonlijks aan de hand was met de eigenaar. Vanuit zijn ooghoeken wierp hij kort een blik op de jongen. Die moest niet veel ouder zijn dan 16 of 17. De leeftijd dat je een overgang maakte van kind naar jong volwassene. Voor velen een moeilijke periode. Sasuke sloeg zijn ogen even neer en wachtte toen geduldig af op een antwoord.

Oz hoorde een zachte plof naast hem gevolgd door een vraag, “Wat was er zo lekker waardoor je nu zo down bent?” Verrast keek Oz op naar de persoon die die vraag had gesteld. Het was een jonge, rond de 17 jaar gokte Oz. Hij had zwart haar en rode ogen, iets wat je niet vaak tegen komt, behalve bij albino’s maar aan de haarkleur wist Oz al dat hij er geen was. Hij zag dat deze jongen naar de snoep winkel keek maar er tussen in vlug een blik op hem wierp. Oz realiseerde dat hij nogal wat aan het staren was en richtte ook zijn blik naar de jammer genoeg gesloten winkel. Hij dacht even terug aan de vraag de vraag en antwoorde er op “Het gaat om de legendarische roos geglazuurde eenhoorns die ze alleen hier verkopen. Ik had het ergens gelezen maar jammer genoeg is de winkel gesloten, ik zou graag willen weten waarom eigenlijk.” Eigenlijk was het een domme rede om een beetje verdrietig te zijn maar hij had gewoon graag snoep, hij kon er nu eenmaal niet aan weerstaan. Hij was bijna eens meegegaan met een paar vreemde mensen die het hem aanboden, maar gelukkig had zijn oom het juist op tijd gezien. Hij moest een beetje grinniken bij de gedachten eraan, het was eigenlijk best wel grappig geweest. Maar aangezien het een beetje oncomfortabel werd met deze stilte vroeg Oz toen maar aan de vreemdeling “En, wat doe jij hier op zo een koude dag als deze?”

Hoewel het compleet onnodig was, ademde hij eens diep in en blies dat rustig weer uit. Dit was de mensenwereld, dus zou hij die tekenen moeten laten zien. Zeker nu hij geen moeite deed om z’n oogkleur te verdoezelen achter die vreselijke lenzen. Ja, echt vreselijk waren die dingen. Ze waren klein en glibberig en irritant om in te brengen. Eenmaal had Sasuke het eens geprobeerd en dat was geen succes geweest. Direct na die poging had hij ze weggesmeten. Aandachtig luisterde hij naar de woorden van de jongen. Legendarische… Roos gekleurde eenhoorns? Wat was dat nou weer voor een naam? Het klonk allemaal als onzin in zijn oren, iets waar hij niet aan mee kon praten, maar schijnbaar was het voor deze jongen “belangrijk”. ’Tsja, da’s zwaar teleurstellend.’ Was zijn reactie. Het had normaal geklonken. Wat kon hij anders? Luchtig of heel geëmotioneerd? Nou nee, niet voor een stel “legendarische” snoepjes waarvan hij niet eens wist of ze wel te eten waren. Een zacht gegrinnik klonk aan zijn zijde. Wat zou er zo grappig wezen? Zijn mondhoeken trokken omhoog tot een klein glimlachje. “En, wat doe jij hier op zo een koude dag als deze?” Een moeilijke blik verscheen op zijn gezicht, niet precies wetend wat te antwoorden. Als hij eerlijk was had hij geen idee wat hij hier deed. Leven, was het niet? ’Vervelen,’ antwoorde hij langzaam. ’Er is hier maar bar weinig te doen.’ Misschien waren er wel dingen te doen, maar niet wat hij leuk vond om te doen. Weer gleed zijn blik naar de snoepwinkel en dat bracht hem op een ideetje. Als dit kereltje écht die eenhoorns wou, dan moest hij er wat voor doen toch? Soepel kwam Sasuke overeind. ’Zin om je legendarische eenhoorns te gaan… Halen?’ Halen betekende niet stelen. Dus dat was niet verkeerd toch?

Als reactie op Oz zijn eerdere antwoord was “Tsja, da’s zwaar teleurstellend.” Waarschijnlijk was het niet echt gemeend maar dat maakte hem niet echt uit, ook vond hij het geen wonder als het niet gemaand was, het was maar gewoon snoep dat je hier nu eenmaal niet vaak vindt. Maar dat was rede genoeg om er opgewonden over te raken, Oz had nu eenmaal erg graag snoep. Voor een persoon kon het een boek zijn, de ander een serie maar voor Oz was het snoep waar hij zot van was. Na dat Oz zijn vraag had gesteld leek het alsof deze persoon het moeilijk vond om er op te antwoorden, misschien had hij geen idee wat hij hier aan het doen is, maar de blik op de jongen zijn gezicht verklapte genoeg. “Vervelen,” klonk er langzaam uit zijn richting, “Er is hier maar bar weinig te doen.” Was zijn definitieve antwoord. Er school een waarheid in maar Oz moest meestal naar school dus had hij er niet echt zoveel last van, aangezien zijn leerkrachte graag hun leerlingen op zadelen met een overdosis aan huiswerk. Dat huiswerk nam vaak veel tijd in beslag dus ging hij niet vaak weg van huis, en hij had zelf ook niet al te veel te doen buiten school. Toen stond de jongen plots op en zei “Zin om je legendarische eenhoorns te gaan… Halen?” Dat laatste klonk niet klonk niet echt zo eerlijk en toen hij zag waar deze jonge naar keek kraag hij door wat hij bedoelde. Even twijfelde hij maar toen zei hij gewoon weg “Oke, ga jij maar voor, ik heb geen idee hoe ik binnen moet raken maar jij blijkbaar wel.”

“Oke, ga jij maar voor, ik heb geen idee hoe ik binnen moet raken maar jij blijkbaar wel.” Was die knul nou serieus? Sasuke had eerlijk gezegd gedacht dat hij met klem zou weigeren het te doen, want ergens inbreken scheen dus illegaal te zijn. En iets wat illegaal was, stond een straf op. Onderzoekend nam hij de jongen in zich op. Het leek een gewone vijftienjarige jongen die braaf elke dag naar school ging, niet iemand die in staat was iets te doen wat niet door de beugel kon zonder daarvan een schuldgevoel te krijgen. Een lange tijd had Sasuke naar de jongen gekeken, geen woord zeggend en geen spier verrekkend. De woorden waren al gesproken, er was geen weg meer terug. ’Wees daar maar niet zo zeker van,’ mompelde hij binnensmonds. Het was gemeend bedoeld. Hij was er absoluut niet zeker van of hij wel binnen kon komen zonder dat er een alarm af ging of wat dan ook. Camera’s kon hij wel wat tegen doen maar een alarm was voor zijn doen veel te technisch. Dit werd hopen op goed geluk. ’Mijn naam is Sasuke trouwens.’ Zich voorstellen leek ‘m op z’n minst wel gepast. Straks spraken ze elkaar als “he jij” aan. Namen waren voor hem niet altijd belangrijk maar een achterlijke bijnaam krijgen zat hij niet op te wachten. Rustig zette hij stappen richting de snoepwinkel, nog nadenkend over een plan. Voordeur was nutteloos. Het dak zou moeilijk worden, tenzij die jongen ontzettend lenig was en wist hoe die klimmen moest. Dan bleef de achterdeur nog over. De meest voorhandliggende optie, maar ook gelijk één van de moeilijkste. Voordat hij het hoekje omsloeg, keek hij nog eens achterom naar de jongen. Nog één laatste twijfelachtige seconde.

Het leek alsof de jongen niet geloofde wat Oz had gezegd, niet wou geloven dat hij effectief zo gemakkelijk ja zou zeggen. Voor Oz zelf was het geen wonder, hij had een beetje een gemene kant, maar het ergste wat gebeuren is snoep stelen of iemand een tijdje lang pesten, en de rest wordt overschaduwt door Oz zijn vriendelijke en vrolijke aard. En trouwens, hij zou het geld voor de snoepjes er neerleggen als hij ze vond. Het ergste wat kon gebeuren was een uit brander krijgen van zijn oom. Nadat de jongen een lange tijd naar hem had gestaard mompelde hij iets “Wees daar maar niet zo zeker van,” Oz haalde zijn schouders op, dat maate niet zo veel uit, deze jongen zou er waarschijnlijk toch meer van af weten dan hem. Daarna stelde de jongen zich voor als Sasuke en Oz stelde zich ook even voor “Mijn naam is Oz, fijn kennis te maken met je.” Het kwam er uit met een lach op zijn gezicht. Oz zag dat Sasuke naar de snoep winkel stapte en het leek een beetje alsof hij nog over een plan aan het nadenken was. Hij zag dat hij toen naar de hoek van de snoep winkel liep maar nog even naar Oz omdraaide. “Ga maar, ik volg wel. En maak je maar geen zorgen, ik laat geld voor het snoep achter en het ergste wat kan gebeuren is dat mijn oom kwaad op mij word, en als dat gebeurd neem ik wel de schuld.” Met zijn handen achter zijn hoofd geslagen liep hij voor Sasuke de hoek om naar de achter deur, er was niks speciaals te zien dus wachtte gij dat de jongen zou volgen.

De houding van de jongen was gewoon geweest, geen enkele aangespannen spier dat verraadde dat hij twijfelde aan dat wat ze gingen doen. Prima, als hij echt zo’n nonchalante houding opstelde vond Sasuke het wel goed. “Mijn naam is Oz, fijn kennis te maken met je.” Hij glimlachte even. ’Insgelijks, Oz.’ Dan richt hij zich weer op het plan dat zich begon te vormen in zijn hoofd. Als vampier en oude man alleen zou hij een deur niet open krijgen, niet zonder geweld. Misschien.. Misschien dat een klein wezentje dat wel kon. Uvall, een kleine demon die net zo groot was als zijn handpalm. Hem verbergen zou niet moeilijk moeten zijn. Maar zou het koele wezen wel in een goeie bui zijn om zoiets willen doen? Sasuke liet zijn hand in de zak van zijn slobberige trainingsbroek glijden. De zakken waren zo groot, dat mensen de bobbeltje van Uvall die daarin sliep niet eens zagen. Nee, dat kon niet doorgaan. Het zou teveel gaan opvallen.“Ga maar, ik volg wel. En maak je maar geen zorgen, ik laat geld voor het snoep achter en het ergste wat kan gebeuren is dat mijn oom kwaad op mij word, en als dat gebeurd neem ik wel de schuld.” Sasuke keek Oz kort aan en grijnsde toen eventjes. Die bevestiging was net wat hij nodig had gehad. Zijn rood, met lichte zwarte sporen volgden de bewegingen van Oz. Er zat toch wel meer in dat kind dan hij verwacht had. Geruisloos liep Sasuke achter hem aan en hielt stil bij de deur. Het was een simpele deur, niks bijzonders aan te zien. Dit kon haast niet anders dan met geweld. Een speld of knipje had hij niet bij de hand. Hij keek eens naar het slot en zette een stapje achteruit, direct gevolgd door een harde trap tegen de klink aan. Die trap was net hard genoeg geweest om het slot aan de binnenkant te verbrijzelen. ’You can go, I guess.’ Met zijn hand duwde hij langzaam de deur open.




-Flut, I'm sorry

Hij zag dat Sasuke hem gevolgd was maar het leek alsof hij als of over iets aan het nadenken was, waarschijnlijk hoe hij de deur zou open krijgen of zoiets dacht Oz, er geen verdere aandacht aan geven. Toen Sasuke bij de deur stond bekeek hij die even en zetten vervolgens een stap achteruit waardoor Oz ook even naar achter sprong. Vervolgens werd de deur in getrapt door de grotere jongen voor hem. Hij had er eigen nog niet op gelet maar deze persoon echt wel een stuk groter dan hem. Erg vond hij het niet aangezien zoveel mensen groter dan hem waren. Hij zag dat Sasuke de deur open duwde en zei “You can go, I guess.” Oz haalde nog eens een grootte lach op zijn gezicht en zei toen “”Dan zal ik maar gaan voor iemand me hier zo achter deze snoep winkel ziet staan.” En vervolgens ging hij binnen en de winkel. De achter deur leidde naar een berg ruimte, er was maar een andere deur en een hoop dozen. Oz was er vrij zeker van dat deze gevuld waren met vele verschillende soorten snoep maar hij was maar in een soort geïnteresseerd, en ging dus niets meer dan dat gene pakken. Wat verder zag hij tussen de dozen in het schemer licht van de berg plaats een stoel staan bij aan bureau tafel. Oz keek er even naar en liep vervolgens door, hij had er niet echt enige interesse in. Vervolgens probeerde hij als de Deur die naar de winkel leidde open was en tot zijn verrassing was die open. De eigenaar dacht waarschijnlijk niet dat iemand effectief zou proberen in te breken. Ook had Oz niet echt een camera gezien toen hij door de ruimte was gelopen. Vervolgens deed hij de deur verder open en zag een hemel van snoep voor zich, maar hij beheerste zich en liep verder tussen de rekken tot hij de had gevonden. De paar eenhoorn snoepjes lagen op een tafel in het midden van de winkel. Oz keek er even nar en pakte er een en legde vervolgens het geld neer op de plaats waarvan hij het snoepje had gepakt. “Ik heb wat ik zocht” Schreeuwde hij naar Sasuke, niet luid genoeg om buiten gehoord te worden en hij begon terug naar de uitgang te gaan.

Sasuke keek naar de grote glimlach op het gezicht van Oz. “”Dan zal ik maar gaan voor iemand me hier zo achter deze snoep winkel ziet staan.” Instemmend knikte hij eenmaal. In die tijd dat Oz naar z’n snoep zou zoeken, zou hij opzoek gaan naar iets waarmee hij de deur weer dicht kon doen, zodat het leek alsof die deur niks doorstaan had. Aangezien Sasuke geen sloten kon maken, bedacht hij dat lijm wel moest helpen. Dat kon hij gemakkelijk op de deur posten smeren en dan de deur dicht trekken wanneer Oz hier klaar was. Maar nu moest hij dat nog vinden. Had een snoepwinkel dat wel? Geruisloos stapte hij de bergruimte in, terwijl een bom van verschillende geurtjes in zijn gezicht sloeg. Erg fijn was het niet. Er waren wel duizend geurtjes en ze waren allemaal verschillend. De één heel zoet en de ander weer heel zuur. Een vieze blik trok over zijn gezicht. Gadverdarre. Maar hij kon er weinig aan doen. Die deur moest toch vast. Stilletjes liep hij verder, keek langs alle dozen en liep vervolgens naar het bureau. Zijn ogen speurden het houten plank af en ging vervolgens door naar de paar laatjes. Tegelijkertijd gebruikte hij zijn oren om te luisteren wat er in de omgeving gebeurde. Op welke plek Oz precies liep en of er iemand deze kant op kwam. Toen zag hij een potje staan. Sasuke pakte het vast en las wat op het etiketje stond. Hout lijm. Hmm, dat was prima. Dan hoort hij de stem van Oz. “Ik heb wat ik zocht” Hij keek op en glimlachte. ’Goed!’ Missie volbracht. Nou ja, wat je een missie noemen kon. Het wezentje in zijn broekzak sprong ineens naar buiten. ’Lekkere geurtjes!’ Riep het scherpe stemmetje, terwijl het zijn vleugels opent en op de dozen afvloog. Sasuke knipperde even met zijn ogen, was van plan om de demon te grijpen, maar bleef onschuldig staan toen hij Oz richting de deur zag lopen met het snoepje. Die geur rook rook hij nu al, aangezien het steeds dichterbij kwam. ’Was er maar één meer?’ Vroeg Sasuke waarna hij alvast een beetje lijm op de deurpost smeerde.