You wanted fish!

‘Vis? Sinds wanneer eten mini demonen vis?’ Vroeg Sasuke ongelovig, terwijl hij door de bosjes richting het heldere meer liep. Naast zijn hoofd vloog een klein wezentje, dat er niet al te vriendelijk uitzag. ’Al een hele tijd. Dus vang er één voor me!’ Reageerde het wezentje ongeduldig. Een diepe zucht ontsnapte uit de keel van Sasuke. Hij kon geen nee zeggen, aangezien hij bij hun eerste ontmoeting had belooft voor hem te zorgen. En als vis op Uvall’s menu stond, dan moest hij daarvoor zorgen. Al had hij nu geen enkel idee hoe. Op dit moment had hij geen hengel bij de hand en de wil om die te kopen had hij ook niet. De volgende keer zou hij gewoon naar de supermarkt lopen en daar een stel vissen van mee te nemen. ’Ik wil ze vers! Dat ze spartelen in mijn klauwen terwijl ik op hun vlees kauw.’ Sprak Uvall alsof het zijn gedachten nu al gelezen had. Hij keek eens opzij naar de demon. Hoe vies dat misschien zonet ook had geklonken, het bleef nog altijd een duister wezen. ‘Goed wat jij wilt,’ zuchtte hij. Eenmaal bij het meer staarde hij naar het water, dat immers niet meer bevroren was. De temperatuur was wat omhoog gegaan en de zon scheen fel aan de hemel. Vlak aan de water kant hielt hij stil, starend naar het heldere water voor hem. Het was zo helder, dat het wel één grote spiegel leek. Een aantal minuten staarde hij naar zijn eigen spiegelbeeld. Twee bloedrode ogen keken hem doordringend aan. Hij slikte eens. Dit waren niet eens zijn ogen. Nee, deze waren van zijn o zo geliefde broer. Of toch niet? Nee, dit waren wél zijn ogen. Plots voelde hij een soort klap tegen zijn wang. Het was Uvall, die hem koel aanstaarde met zijn fel gele ogen. ’Ga vissen in plaats van jezelf te staan bewonderen!’ Lichtjes knikte Sasuke, maar fronste toen zijn wenkbrauwen. ‘Hoe wil je dat ik dat ga doen?’ Gek was het, maar in die 390 jaar had hij nog geen enkele keer gevist. In zijn ogen was het voor mensen met teveel vrije tijd, iets wat hij niet vaak had gehad. ’Weet ik veel, laat je fantasie eens gaan.’ Was de wederreactie. Fijn, daar schoot hij wat mee op. Zoekend keek Sasuke om zich heen en liep toen naar een grote tak die op de grond lag, vlak naast de stam van een mega boom. Hij had eens gehoord dat je vissen met een soort speer kon doen en dus beschouwde hij deze tak maar even als een speer. Tenslotte had deze tak een soort punt doordat het was afgebroken, waarschijnlijk door de wind. Met de tak in zijn rechterhand ging hij weer langs de oever staan, het water onderzoekend maar zijn eigen spiegelbeeld negerend. Toen zag hij een vis, niet al te groot, niet al te klein. Perfect! Ietsjes boog Sasuke zich wat naar voren, de tenen van zijn ene voet haast in het water. Dan voelt hij weer een klap, harder dit keer en op zijn achterhoofd. Door die klap verloor hij zijn evenwicht en aangezien er niets was wat hem helpen kon zijn evenwicht weer te vinden, viel hij voorover het water in. Het water was er dieper dan hij verwacht had, want hij dompelde helemaal onder. Als een verzopen kat kwam hij weer boven, kwaad kijkend naar Uvall die hem onschuldig aan keek. ’Je trapte erin! Ik lust niet eens vis, Sasuke. Als je je gezonde verstand juist gebruikt had, had je dat geweten!’ Sasuke snoof diep en klom soepel weer de kant op, waarna hij z’n zeiknatte shirt uitwringend. ‘Je wordt bedankt.’ Mompelde hij. ‘De volgende keer ga je zelf maar opzoek naar eten.’



|| Voor iedereen die zich verveeld xD ||

Het ging alweer een stuk beter met haar, dat kwam ook door jack die met haar had gepraat, het liet haar wat ontspannen en door vrienden om haar heen voelde ze zich veel meer op haar gemak. Het kwam ook vast wel door dat zij haar steeds bezighielden. Nu was Delia weer alleen en liep langs de rivier, wat kon ze vandaag doen? misschien wat rennen? Nee daar had ik weinig zin in. Misschien wat sleutelen aan haar motor? Nee ze wou niet weer een douche nemen . Misschien...delia keek naar het water en zag wat visjes zwemmen, JA! Dat was leuk! Om in haar wolven gedaante te vissen! Delia nam haar wolven vorm aan en liep een tijdje langs het meer terwijl ze op de vissen letten. Delia sprogn naar voren maar de vis was iets te snel en ze rende er achter aan, het water spatte overal heen en haar vacht werd goed nat maar dat kon ahar niks schelen. Delia bleef achter haar vis aan rennen voor ze een sprong nam en haar bek in het water stopte, de vis kwam tussen haar kaken en met een ruk gooide ze haar hoofd omhoog en het vis vloog richting een jongen aan en kwam tegen zijn hoofd aan.

Geluiden hadden achter hem geklonken maar echt interesseren deed het hem nog niet. Het was Uvall dat hem bezig hielt. Hoewel de demon normaal gesproken heel stil en koel was, leek het vandaag een gekke bui te hebben. Hij lachte door de actie van eerder en maakte irritante opmerkingen die Sasuke op z’n zenuwen werkten. Waarom had hij ook alweer ‘ja’ gezegd tegen dit wezen? Er was maar één reden geweest en dat was de belofte om sterker te worden, maar nu er een aantal dagen verstreken waren en ze 24 uur, 7 dagen in de week bij elkaar waren, begon hij meer om Uvall te geven. Niemand die de demon nog wat zou aandoen. ’Hé, kijk eens achter je.’ Sasuke draaide zich een kwartslag om en rook toen pas de geur van een wolf. Niet veel later zag hij de wolf voorbij rennen, terwijl het water omhoog spatte. Het zag eruit alsof de wolf plezier had en dat deed hem even glimlachen. Weerwolf of niet, het was fijn om te zien wanneer iemand plezier had op zo’n zonnige dag als deze. Hij draaide zich weer om en wrong vervolgens ook een klein deel van z’n broek uit. Vreselijk als zoiets plakte! Het voelde net alsof het je lichaam dwong niet meer te bewegen. Toen voelde hij wat tegen zijn hoofd aan. Nat had het gevoelt. Achter hem op de grond hoorde hij een soort ‘plats’. Verrast keek hij achterom en zag toen een spartelende vis op de grond liggen. Het was een vis die tegen zijn hoofd was geknald. Van de vis gleed zijn blik naar de weerwolf. Ongetwijfeld dat die vis van haar kwam. Maar deze keer kon hij niet pissig worden. In plaats daarvan glimlachte hij vrolijk, bukte en pakte de vis op. ’Wil je ‘m terug?’ Vroeg hij toen.

Delia rook het geur eerder dan ze doorhad naar wie ze haar vis had gegooid per ongeluk...Nee, nee, nee, hoezo moest dit haar overkomen? Hoezo kon ze niet even met rust gelaten worden door vampieren? Fijn en het beest had ook nog is een soort van vliegend, lelijk vogel...Echt een heel lelijk ding. Toen ze zag hoe de Vampier zich omdraaide keek ze hem even met opgetrokken lip aan, eerder ter bescherming als het beest haar zou aanvallen. Maar hij pakte haar vis en glimlachte ook nog is! ’Wil je ‘m terug?’ Vroeg hij toen. Delia keek hem wantrouwen aan en wierp haar blik op het lelijk vogel die naast hem vloog en kwispelde toen lichtjes maar nog steeds niet helemaal vertrouwd. Ze wou haar vis wel terug maar kon ze deze jongen vertrouwen net als Jack.....Nouja wat boeit het ook, Delia blafte met bedoeling dat hij het ding moest gooien. voor die vis had ze door de hele meer gerend en haar hele vacht was dan ook nat.

Hoewel hem een opgetrokken lip geschonken werd, verdween zijn vriendelijkheid niet. Nee, zo’n reactie had hij al verwacht. Het was logisch dat een weerwolf zo reageerde, maar echt vijandelijk leek deze wolf niet te zijn. Ze bleef staan in het water en dat was voor hem een teken dat ze nog geen kwaad in de zin had. En zolang zij dat niet had, had hij dat ook niet. Zolang er nog geen reden was om te vechten, deed hij dat niet. Het zou de situatie tussen hun twee rassen alleen maar verslechteren en dat was wat hij zou willen overkomen zolang dat nog niet nodig was. Haar blaf liet hem weten dat hij de vis moest gooien en dat was precies wat hij deed. Gericht en met de juiste snelheid gooide hij de vis naar haar toe. ’Alsjeblieft.’ Zo, dat was ook knieën wen waste zijn handen met het schone water. Daarna maakte hij van zijn handen een kommetje, liet er wat water in lopen en smeerde dat over zijn haar, op de plek waar de vis was belandt. Uvall, die zich een tijdje stil had gehouden, ging op zijn schouder zitten. ’Jij idioot! Waarom ben je zo vriendelijk tegen de vijand?! Je hoort haar te verscheuren en haar vel op te hangen aan een boom waar iedere poedel haar kan zien!’ Siste het pissig. ’Je bent veel te goedhartig. Wat is er gebeurd met de oude jij!’ Zwijgend had Sasuke naar de woorden van de kleine demon geluisterd maar reageerde niet. Hij kwam overeind en keek nog eenmaal naar de weerwolf. Graag had hij een praatje met haar gemaakt maar hij hielt zijn afstand. Misschien had die wolvin daar totaal geen zin aan.

De vampier gooide haar vis har richting op en ze sprong soepel op en ving het in haar bek. Ze keek toe hoe hij zich schoon maakte en moest daar om grinniken en liep naar het roge en legde het vis op de grond terwijl ze zich uitschudde, het water vloog alle kanten op maar als nog voelde Delia zich nat. Delia spitste haar oren toen ze een zachte stem hoorde. ’Jij idioot! Waarom ben je zo vriendelijk tegen de vijand?! Je hoort haar te verscheuren en haar vel op te hangen aan een boom waar iedere poedel haar kan zien!’ Siste het pissig. ’Je bent veel te goedhartig. Wat is er gebeurd met de oude jij!’ Een dreigend grom kwam uit haar keel, dat lelijk vogel ging veel te ver! Ze leek niet eens op een poedel! Nee ze wou die vampier niks doen, ze had niks tegen vampieren maar wel tegen dat lelijk beest! Ze zette een paar dreigende stappen naar voren en haar blik strak gericht op het kleine mormel, Ze was iets groter dan de vampier en zeker een heel stuk groter dan het kleine mormel. Met een snelle uithaal, nog sneller dan je kan knipperen had ze het klein ding onder haar poot gedrukt en zijn kopje kwam er iets uit zodat hij kon ademhalen. Hij was nog lelijker nu ze hem dicht bij zag...Nee echt waar dit ding is echt veelste lelijk, was het wel toegestaan om zo te zijn? Nouja het kon haar nisk meer schelen, niemand noemde haar een poedel, ze was gewoon veel te groot en veel te mooi met haar aarde kleuren als vacht.

Een grom had geklonken. Dat kon niet positief zijn aangezien het een dreigende klank had gehad. Had de weerwolf Uvall gehoord? Het kon haast niet anders. Het gehoor van de weerwolf was goed, misschien zelfs nog beter dan dat van een vampier. Sasuke ‘ blik verharde wat. Als die weerwolf maar één haar krenkte van zijn demon, was ze het haasje. De band tussen hem en Uvall was sterker geworden, maar er speelde ook iets anders mee. De belofte om meer kracht, hij wist dat een demon hem dat geven kon. Of in ieder geval leren. Alles om zijn doel te behalen en als iemand hem daarbij in de weg liep, was het mis. Hij zag dat de wolvin een paar stappen naar voren had gezet. Sasuke keek haar strak aan, zijn vingers lichtjes knakkend. Waag het niet, klonk een stem in zijn hoofd. Waag het niet mijn demon aan te raken. En toen gebeurde het. Nog voordat hij de beweging van de weerwolf kon zien, voelde hij een windvlaag langs zijn hoofd gaan en zag toen Uvall op de grond, onder een enorme poot. Enkel zijn hoofd kwam er nog onderweg, hard snakkend naar adem. Een kwade gloed verscheen in de ogen van Sasuke. Niet weer. Niet weer dat hij iemand moest verliezen. Woede borrelde op, maar hij hielt het nog niet gevangen. Hij greep de wolvin bij haar nekvel, zijn vingers in het vlees borend. ’Laat hem gaan en dan laat ik jou ook gaan,’ sprak hij onder een gevel van koelte. ’Ik snap dat je kwaad bent om zijn woorden, maar dat geeft geen reden om hem direct te vermoorden!’

Delia wou dit beest niet dood hebben maar hem leren dat je op je woorden moest passen. Delia bleef dreigend grommen en drukte haar snuit tegen zijn gezicht, ze ws echt boos op dit ding! Maar ze begon te piepen toen er iemand haar nekvel greep en er een stel nagels in haar huid boorde. Ze keek nar de vampier en de stak van hun trof haar neus. ’Laat hem gaan en dan laat ik jou ook gaan,’ sprak hij onder een gevel van koelte. ’Ik snap dat je kwaad bent om zijn woorden, maar dat geeft geen reden om hem direct te vermoorden!’ Delia bleef grommen en probeerde te bijten zonder haar poot van af te halen maar het lukte niet en met tegen zin hief ze haar poot en draaide zich met een ruk om, haar poten kwamen tegen zijn borst en met haar kracht drukte ze hem tegen de grond en bleef grommen, ze had hier echt genoeg van, ze wou dit vampier niks doen en toen ze geen handen meer op haar nek voelde stapte ze van hem af en schudde zich af, ze had hem zo kunnen doden maar dat zou ze niet over haar hart kunnen krijgen, ze schudde zich vlink uit en al het losse vacht zweefde naar beneden en ze keek woedend naar het lelijke vogel, god wat wou ze hem in een pot stoppen.

Sasuke voelde hoe twee krachtige poten hem tegen de grond drukten. Fijn, de grond lag ook zo overheerlijk maar het betekende wel dat Uvall weer vrij was. Net op tijd, want hij had gezien dat de kleine demon zijn bekje had geopend om de wolvin eens stevig in haar poot te bijten. Velen onderschatten de kracht van dat wezentje, ook hijzelf en daar had hij spijt van gehad. Uvall kon ongelofelijk hard bijten. Nu zijn “huisdier” vrij was, was er voor hem ook geen reden meer om haar nog vast te houden. Langzaam liet hij haar los en laat zijn arm ontspannen op de grond rusten. Normaal gesproken was hij kwaad geworden, was een vreselijke haat omhoog geborreld en had hij haar aangevallen, maar nu was hij soort van leeg. Zijn emoties bleven normaal, doods. En hij wist waardoor dat kwam. Sasuke had haar reactie begrepen. De woorden van Uvall waren beledigend geweest. Zelf had hij waarschijnlijk ook zo gereageerd. Rustig ging hij zitten. Intussen was Uvall ook weer van de aanval bijgekomen. Het vloog naar Sasuke toe en ging op zijn knie zitten. Veel woede was te lezen in die kleine gele ogen. ”En weer doe je niets! Laat je die harige poedel zonder pardon me zomaar wat aandoen?!” Uvall draaide zich naar de wolvin om. ”Scheer je weg, jij hond! Anders krijg je klappen!” Een zucht rolde over Sasuke’ lippen en greep toen de demon vast, waarna hij soepel opstond. ’Houd je mond, Uvall. Je hebt genoeg gepraat vandaag.’ Mompelde hij. Dan wend hij zich naar de wolvin. In zijn ogen lag een verontschuldigende glans. ’Het spijt me zeer, we zullen vertrekken.’ Na die woorden liep hij geruisloos van haar vandaan. Geen gevechten vandaag.

Wat wou ze toch graag die kleine lelijke schepsel zijn strot afbijten! Delia schudde haar vacht nog is goed af en zag hoe het lijk beest naar zijn baas ging en op zijn schouder ging zitten en weer hoorde ze die vervelende woorden. ”En weer doe je niets! Laat je die harige poedel zonder pardon me zomaar wat aandoen?!” Een woedende grom kwam langs haar lippen gerold en ze keek hem beest woedend aan. ”Scheer je weg, jij hond! Anders krijg je klappen!” Delia blafte boos en maakte zich klaar om dat beest voor eens en voor altijd zijn mond laten houden, ze hoefde alleen maar met haar scherpe hoektand langs het kleine nekje te gaan en het zou genoeg zijn om zijn keel door te hebben, maar gelukkig greep de vampier in en pakte het beest. ’Houd je mond, Uvall. Je hebt genoeg gepraat vandaag.’ Mompelde hij. Ze zag hoe hij naar haar keek haar verontschuldigend aan, ze had al eerder gemerkt dat hij vaag was en nu was ze er zeker van. ’Het spijt me zeer, we zullen vertrekken.’ Na die woorden liep hij geruisloos van haar vandaan. Okee ze wou niet dat hij weg ging, nu pas merkte ze het en ze wou het lelijk ding nog zijn lesje leren, ze nam haar vorm terug 'wacht! Laat mij tenminste dat ding in een pot stoppen en door elkaar schudden, geef toe, hij heeft het verdiend!' Zei ze en keek hem hopend aan. Haar haar krulde door dat het net nat was geweest en haar benen waren nog een beetje nat, ze had vandaag een zwarte trui aan en strakke jeans. Fijn waar was haar stijltang als ze die nodig had, want ze zag haar weerspiegeling in het water en slaakte een boze kreet terwijl ze haar haar recht probeerde te krijgen.