It's not my fault... ~Rhine~

Een rustig dagje was het wel, veel last had ze niet van zero, gelukkig maar. Eigenlijk had ze hem al even niet meer gezien , nat alsof hij haar ontliep. Niet dat ze dat echt erg vond, of nee, wacht, ze vond het wel erg. Verdorie toch! Waarom vond ze het erg? Grom, ze hoorde het niet erg te vinden, ze wilde het niet erg vinden. Inwendig mopperend marcheerde ze door de hallen, recht naar haar geheime kamer, ze moest hoog nodig haar boek bijwerken. Als ze dat niet gauw deed kon ze wat vergeten zijn. Ze opende de deur, want ja ze had een nieuw slot geïnstalleerd voor eht geval dat Zero zijn nieuwsgierige neus weer niet kon bijhouden. Ze liep naar binnen, ging haar boekenplank af, aha daar was het laaste in leer gebonden boek, ze haalde het uit de kast en nam ook nog een sierlijke zilveren vulpen. Zo nu nog een leuk plekje zoeken om te schrijven, ver uit de buurt van Zero, hij mocht beslist niet zien wat ze allemaal zou neerpennen want hij zou zeker vermeld worden. De danszaal, ja daar zou hij wel weg blijven en het was aangenaam om te zitten. Ze sleurde een ligbank naar de danszaal en zette deze in het midden van de zaal neer, ze plofte neer en ging platliggen, het boek in haar handen. Ze opende het op een lege pagina en schreef keurig de datums. Zo nu kon ze beginnen, waar zou ze beginnen? Zero’s aankomst? Een beschrijving van deze vreemde gast? Of het feit dat hij geen respect had voor privacy? Of zou ze beginnen te schrijven over die vreemde momenten met hem, die momenten die haar hart harder lieten slaan, de momenten in de badkamer, op het dak, Rhine begon te schrijven was helemaal van de wereld weg en merkte dus ook te laat dat iets, nee wacht iemand naar beneden kwam vallen, toen ze hem zag gingen haar ogen wijd open, de lucht werd uit ahar longen geperst, bepaalde lichaamsdelen werden nogal geplet terwijl hij met een doffe plof recht op haar landde, de zetel mollesteerde en ook nog eens een lading glas op haar liet vallen. Ze keek hem kwaad aan toen hij neerlag. Grom, hier zou hij voor boeten, zwaar voor boeten. Meteen stond hij weer recht en ging naast ze sofa staan. Hij keek naar zijn hand en zag dat er een gigantische glasscherf in stak. Mooi zo, dat hij maar lekker veel glas in zich had steken, net wat hij verdiende, de vervloekte kasteel moller! Hij trok de scherf uit zijn hand en gooide die op de grond, likte zijn hand proper die enkele seconden daarna al genezen was. ”Are you alright, Miss?” Langzaam stond ze recht, haar oog had weer het al om bekende zenuwtrekje. “Of het gaat?! Of het gaat?! Natuurlijk gaat het niet?! Je hebt mijn mooie dak verwoest, mijn zetel gemollesteerd, mij geplet en een heel boek onder de inkt geholpen!” Blafte ze hem toe wijzend naar het boek dat droop van de gemorste inkt. “Jij bent werkelijk de lompste, idiootsre, onhandigste vampier die ik ooit heb gezien, of nee wacht het onhandigste organisme dat ooit bestaan heeft! “ Bleef ze maar door roepen. “Kijk dat nu! Mijn hele dak vernielt, en mijn haar! Het zil vol met glas!” Mopperde ze terwijl ze de glinsternde dingetjes uit haar zwarte lokken probeerde te plukken. Ze liep weer naar hem toe ging recht voor hem staan, ze ging zelfs op haar tenen staan, het was namelijk lastig om bedreigend te zijn als je kleiner was dan degene die je bedreigde. ‘’En hoe denk je dit op te lossen?!” Vroeg ze haar armen gekruist.

Ze kon zijn nek wel omwringen, het idiote alles slopende ventje! Hoe was het toch mogelijk? Wie gaat er nu in godsnaam zitten rammen op een glazen dak? Waren al zijn hersencellen soms uitgestorven ofzo? Iedere dag meer die ze met hem doorbracht, raakte ze daar steeds meer van overtuigd, want werkelijk deze jongen kon blijkbaar niets fatsoenlijk doen. Oké Rhine was misschien nogal opvliegend maar nu had hij het echt verdient , hij verdiende een uitbrander, een hele serie scheldwoorden. Hij reageerde niet, zei helemaal niets, alleen een spottend lachje speelde om zijn lippen toen ze hem probeerde te intimideren, ze kon nog maar net een grom onderdrukken, en de steeds sterker wordende drang om zijn armen er af te rukken. ”Wel, maak je geen zorgen over het dak, nu heb je gratis airco. De sofa? Wel, nu heb je een moderne en unieke. Niemand die er zo een heeft. Het boekprobleem, wel, dat noemen ze tegenwoordig kunst en dat je wil kun je er rijk mee worden als je het verkoopt.” Hij zuchtte. ”Je overdrijft een beetje, trouwens, zo erg is het nu ook weer niet…” Wel, hij had beter gezwegen want achter zijn zin was een hard kletterend geluid te horen, glas dat op de grond viel. Ze keek langs hem heen en zag haar prachtige luster op de grond liggen. Toen ze zich weer tot hem richtte zag ze zijn gefakete onschuldige glimlach, oke hij was nog zo'n stukje verwijderd van een onthoofding. ”Glastapijten zijn erg in en best wel uniek, iedereen wil het tegenwoordig.” haar ogen leken wel vuur te spuwen. "Oh nee ventje met die mooie woordjes kom je er echt niet vanaf." Zei ze met een duivels stemmetje. Ze liep de hal even uit en kwam terug met een kar, een zwabber, lijm en een klein borsteltje. Ze gooide de zwabber naar hem toe en liet de rest voor zijn voeten vallen. "Jij gaat hier alles opkuisen en mijn dak lijmen, en als ik ook maar 1 barstje zie begin je helemaal opnieuw of sluit ik je op in de krochten van dit kasteel..." Ze keek hem kwaad aan. "...Voor de rest van de eeuwigheid!" Gromde ze voor ze het glas van haar zetel borstelde, haar boek oppakte en met een sterieldoekje de inktvlek probeerde weg te werken. "Hup begin eraan" Zei ze met een zoet lachje. Ergens putte ze hier echt veel voldoening uit.

Rhine lag net rustig toen hij weer begon te zeuren. Ze keek op van haar boek, haar blik dodelijk geïrriteerd, vervelend ventje. Zero schraapte zijn keel. ”Je beseft toch wel dat deze lijm niet echt gaat helpen… Momenteel wel maar als het regent gaat je dak weer instorten.”Ze draaide met haar ogen. "Als je de moeite had genomen om de lijm te bekijken had je gezien dat hij bestand is tegen iedere natuurramp....zelfs tegen zo'n erge als jij." zei ze met een zoet lachje. Ja want werkelijk hij was de ergste ramp die op deze aarde rondliep. ”Achja, ik heb waarschijnlijk toch geen andere keus, maar als ik dood ben, zul je het wel zelf moeten lijmen, ik hoop dat je dat maar al te goed beseft.” Hij keek naar het glas en dan naar het dak. ze keek hem spottend aan. "Je gaat niet dood door een paar keer van dat dak te vallen, het gaat alleen nogal pijnlijk zijn." Zei ze oogjes twinkelend van duivels plezier, leedvermaak, een trekje dat ze nog vanuit haar geboorte stad had geërfd. Hij zuchtte. ”Slim ben je ook niet echt bepaalt, het is onmogelijk om dat dak te reapareren, je zult nieuw glas moeten bestellen, een andere optie is er niet.” Hij begon met een borstel het glas bij elkaar te keren. Ze keek hem even strak aan en stond toen op, de lijm oprapend, "Kijk en leer zaagkontje" Zei ze met een grijns voor ze als een gek begon te bewegen het dak begon te repareren. Ze sprong, ze dook, ze spurtte, ze observeerde, op een paar minuten was het dak en de luster weer heel. ze keek hem verveeld aan, gooide de lijm naar hem toe. "Zie je? Het is niet moeilijk." Sprak ze voor ze haar pen pakte en deze als een speer omhoog gooide, in het midden van het dak, de pen doorboorde het dak, liet het barsten en weer naar beneden vallen in de vorm van duizende scherven. "Dus nu we dit gedoe hebben uitgeklaard, en ik heb duidelijk gemaakt dat jij hier degene zonder hersencellen bent, kan je mooi het dak lijmen, veel plezier Zéro." zei ze met een zoet lachje voor ze weer naar de zetel ging in haar boek begon te bladeren. Ze stak haar hand uit, net op het moment dat de pen weer naar beneden viel, recht in haar hand. Ze wilde weer gaan schrijven toen er een pijnscheut door haar schouder ging, ze kreunde even greep er met haar hand naar, ze had haar spieren teveel belast in zo'n snel tempo, de plaats waar het wapen van die vampirehunter haar jaren geleden had geraakt, was nog steeds gevoelig, Rhine was er eigenlijk niet zeker van of ze al het gif er wel ahd uitgekregen, nooit echt had ze er veel last van gehad, alleen als ze zich inspande, als ze aan een snel tempo ging jagen, of als ze er te lang over deed om zich te voeden. Ze sloot haar ogen, keek naar de grond, haar hand om de wond geslagen.

Rhine werd echt compleet gek van hem. Hij was zo koppig, zo vervelend, zo knap, wow wacht wat?! Waar kwam dat laatste ineens vandaan? Nee, nee hij was niet knap hij was strontvervelend, hatelijk, en dom, oliedom. ”Ik wist dat je verschrikkelijk dom was, maar zo dom? Had je nu echt niet door dat ik het had over vampier jagers een weerwolven? Ik had gelijk, het verstand van een fruitvlieg…” Hij keek nog een aantal maal naar de glasscherven. Ze draaide met haar ogen, "daarom ook dat ik wil dat je het vandaag regelt, of nee op een dag lukt het jóuw nooit, beter idee, je verlaat deze ruimte niet tot het gefixt is, ja dat is een prima ingeving al zeg ik het zelf" zei ze met een zoet lachje, hij irriteerde haar zo, er schol helemaal niets met die lijm eens dat hij droog was kon je nog proberen er met een drilboor doorheen te gaan, het zou niet lukken, de lijm was tenslotte gemaakt door een bergtrol, bevatte zijn snot, super spul dus. maar dat ging ze hem niet allemaal uitleggen, zou toch verloren moeite zijn. Hij sloeg met zijn handpalm tegen zijn gezicht, facepalm. ”Je bent echt niet te geloven, je wordt achterlijker met de minuut…” Zucht. ”Zoals ik al zei, die lijm is niet geschikt voor dit klusje, dat heb je net bewezen doordat die simpele pen er voor kan zorgen dat het dak instort. Ben je zo dom of doe je zo dom? Serieus, zelfs het achterste van een kalf is nog slimmer!” ze gromde even naar hem en liet hem haar aangscherpte tanden zien. "Hou je mond en doe gewoon wat ik je gevraagd heb!" Gromde ze, ja rhine werd nogal pissed als ze pijn had. ze meost gewoon even wachten en dan zou het wel over gaan, dat deed het altijd. Hij nam de borstel weer en begon te keren. ”Ik koop je wel een nieuw raam, dan zorg ik ineens voor dubbel glas…” Hij sloot zijn ogen. Rhine zuchtte en stond op, het boek onder haar arm gedrukt. "Best, doe maar wat je wilt, het kan me niet schelen" Mopperde ze terwijl ze de kamer uitging, niet merkend dat er iets uit haar boek viel, een bladzijde uitgescheurd uit een oude atlas, een pagina waar ze ooit haar eigen naam had opgevonden. rhine wandelde door de hallen, stopte haar boek weer weg, ging even naar de badkamer, en deed wat heet water op haar kloppende schouder, voor ze langzaam weer naar de danshal beende, in de schaduwen bleef staan toen ze zag dat hij wat vast had...

le song he's playing:

Rhine keek vanuit de schaduw toe, ze keek naar hem,volgde hem met haar blik, wat deed hij? ze zag hem naar de piano gaan, zag hoe hij begon te spelen, iets begon te spelen dat ze nog nooit gehoord had, het was zo prachtig, zo prachtig dat ze dichterbij kwam, ze wilde het beter kunnen horen, ze wilde zich verliezen in de melodie, ze wilde zich verliezen in hem. Hij had haar niet opgemerkt, nog niet, steeds kwam ze dichterbij, zachtjes, ze wilde hem niet storen. Hij stopte, opende zijn ogen, merkte haar op en tot haar grote verbazing kreeg ze geen giftige blik geen zuur gezicht, nee ze kreeg een glimlach een warme glimlach. Het verbaasde haar, raakte haar diep, toverde een glimlach op haar gelaat, een echte glimlach een glimlach die haar ogen bereikte. ”A river flows in you,” Ze keek hem aan, a river, een rivier, de rijn, haar naam, het liedje het ging over haar? Over de rivier waar ze naar vernoemd was? De rivier die nooit zou uitdrogen, die haar kracht toonde die wezens hielp te overleven, het toonbeeld van kracht en schoonheid, zo hadden ze haar genoemd, zo hadden ze haar gezien, maar zelf had ze het nooit geloofd, tot nu, nu hij het verwoorde. ”my dear.” Er verscheen een lichtroze blos opzijn wangen. de glimlach bleef op haar gelaat terwijl ze dichterbij kwam, voor hem op haar knieën ging zitten. "Je m'excuse Zéro..." Fluisterde ze zacht, voor ze hem in zijn ogen keek, haar ogen betraand. 'J'adore..." Sprak ze zacht, hem aankijkend, ja ze hield echt van het lied, ze hield van zijn ogen, zijn roze wangen, zijn sterke kin, zijn glimlach, zijn wezen. "Zéro...nul, de oorsprong van alles.." Zei ze zacht voor ze langzaam, aarzelend haar hoofd op zijn schoot legde, haar ogen sloot. "faire connaissance moi..." Fluisterde ze haast onhoorbaar, ze kon het niet langer ontkennen, ze wilde dat hij haar kende, haar ware ik leerde kennen. Langzaam rolde de tranen over haar wangen, ze bewoog niet meer hield haar ogen gesloten, niet wetend wat zou gebeuren. Ze negeerde het glas dat zich nog steeds in haar zachte zwarte lokken had genesteld.

Hij was zo warm, zo zacht, zo lief ze wilde voor altijd bij hem blijven, ze wilde nooit meer bij hem weg gaan. Ze voelde zijn handen, zijn vingers door haar haar kammen, ze vond het fijn, het was ontspannend, kalmerend. ”I’ll play another song for you.” Hij plaatste zijn vingers weer op de toetsen, speelde het lied. Rhine bleef stilliggen luisterend naar de nieuwe muziek, naar de schoonheid ervan. Toen hij weer begon te praten opende ze haar ogen, luisterde ze naar hem, niet in staat om nog iets te kunnen doen. ”Je bent zoals een rivier.” Een glimlach verscheen op zijn gezicht, ondertussen bleef hij spelen. ”Je bent puur en zuiver, je ogen zijn zo helder als water, je hebt de kracht van een rivier en het belangrijkste van al.” Hij keek naar haar. ”Je hebt de schoonheid van een rivier.” Daarna focuste hij zich weer op de toetsen, maakte het lied af. Rhine kon haar tranen niet bedwingen, hij zag haar, hij zag haar echt, hij zag niet langer het monster, het monster dat als een tweede huid om haar heen zat, het monster dat haar ware ik verborgen hield, gevangen in zijn klauwen. Toen het gedaan was, gleden zijn handen naar haar zij en trok hij haar op zijn schoot. Ze staarde hem aan haar handen op haar schoot rustend, zijn ogen, ze kon er altijd wel in blijven staren. ”Love me.” Hij veegde de tranen van haar wangen af. ”That’s how the song is named.” Daarna keken zijn paarse poelen haar aan, zacht en vriendelijk. Ze leken recht door haar huid heen te kijken, haar ziel te vinden. Ze was open voor hem, volledig open. ”And what I was trying to tell you, but I couldn’t because I was scared, scared from your reaction.” Hij bracht zijn hoofd dichter naar dat van haar. Ze hield haar adem in, niet in staat om nog iets te zeggen, om nog iets te doen. ” But now I’m not scared anymore I told you with music and now with words.” Hij sloot zijn ogen en bracht zijn lippen naar die van haar. ”Love me.” Zijn woorden raakte haar allerdiepste ik. Love, liefde amour, de mooiste woorden die er bestonden, de woorden die ze zo graag aan hem wilde zeggen. Daarna kuste hij haar zacht en teder, zijn vingers gleden over haar wang. Haar handen kronkelde over hem heen, haar vingers verstrengelde zich in de haartjes bij zijn nek, haar lippen lieten zich kneden, versmolten met de zijne tot ze besefte wat ze aan het doen was, dit kon niet, dit mocht niet, ze maakte zich van hem los haar ogen keken hem aan, pijn was erin te zien. "Zéro..." Sprak ze voor ze van hem af ging, de kamer uit liep, ze kon dit niet doen, ze kon niet van hem houden, het zou hem in gevaar kunnen brengen, en de pijn van hem verliezen zou ze niet aankunnen, dus moest ze het warme gevoel onderdrukken moest ze hem er van zien te overtuigen dat ze niets voor hem voelde, hoe moeilijk die groffe leugen ook zou zijn

Ze hield zoveel van hem, zoveel dat het pijn deed, ze wilde bij hem blijven, van hem houden, zijn liefde voelen, de hare geven, ze wilde niets liever, maar het kon niet. Het mocht niet. Ze moest bij hem weg, hem veilig houden, zorgen dat hij niet dichter kwam, hoe graag ze ook wilde dat hij haar leerde kennen, dat hij wist wie ze echt was, dat hij het verhaal van haar leven kende. Ze wilde hem ook kennen, weten wat er met hem gebeurd was, waarom hij was wie hij was. Ze wilde alles met hem delen, voor altijd bij hem zijn, maar dat ging niet, als ze hem zou verliezen, verliezen door haar toedoen zou ze zichzelf nooit vergeven. Dus rende ze, rende ze door de marmeren gangen, weg van hem, weg van haar hart. Ze hoorde hem roepen, hoorde hem haar naam roepen, ze wilde toch zo graag omdraaien, toch zo graag naar hem toerennen, zichzelf begravend in zijn borst, al haar zorgen met hem delen, maar ze kon het niet, hij mocht het niet weten, het was te gevaarlijk voor hem. Ze ging naar de kamer, haar kamer vol herinneringen. Ze keek ernaar, voelde woede in zich opkomen, waarom had ze al deze herinneringen?! Waarom leefde ze al zo lang?! Waarom kende ze zoveel pijn, zoveel verdriet? ze liep verder de kamer door, naar een groot doek, ze trok de zachte stof van een groot in het duister verscholen schilderij af. Het was een portret, een portret van haar en haar eerste liefde, de man die gedood was door jaloezie. Rhine keek ernaar, ze had wraak genomen, ze had wraak genomen door hem aan te vallen, door zijn ledematen eraf te rukken, ze weg te gooien, maar nu, iedere nacht langer werd ze er steeds zekerder van dat de man niet dood was, ze had hem niet verbrand...hij zou zichzelf weer kunnen geheeld hebben. Die angst bekroop haar als een sluipmoordenaar, als die angst echt was, kon ze niet bij Zéro zijn, als die walgelijke kwelgeest uit haar verleden haar ooit vond, en Zéro zag, zou hij niet ontkomen, zou hij ook gedood worden, net zoals Daniël gedood was, zoveel eeuwen geleden. Rhine bleef naar het portret staren. ze moest die kwelgeest zelf vinden, hem doden voor hij haar wederom iets kon afnemen, maar hoe moest ze dat doen? Hoe kon ze hem vinden? Hoe kon ze hem ooit verslaan? Hij was verreweg een millenium ouder dan zij was, hij was sterker, hij was slimmer, ze kon hem niet aan... Een traan rolde over haar wang. Het was hopeloos, helemaal hopeloos. Ze ging dichter naar het schilderij, aaide over de geschilderde wang, trok toen haar hand terug. Ze wilde niet dat Zéro zoals Daniël zou eindigen, koelbloedig vermoord, uit jaloezie, uit machtslust die een illusie van liefde had gecreëerd. Rhine wist niet waar zéro was, ze had werkelijk geen idee waar hij heen gegaan was toen ze uit haar kamer kwam en hem niet vond in de danszaal, de zaal die gerepareerd was. Tot ze voetstappen hoorde, dacht dat het Zéro was, ze draaide zich om zag een schim in de schaduw staan. "zéro..." Fluisterde ze zachtjes, ze kon de liefde die in haar ogen zat niet verbergen, maar toen de man, het vreselijke wezen uit de schaduw stapte was het niet Zéro, nee, het was hij, de kwalgeest uit har verleden, Edgard. Rhine versteende keek hem met wijd opengesperde ogen aan, nee dit kon niet. Dit mocht niet, hij leefde, hij was hier, hij glimlachte naar haar, zelfs zoiets onschuldigs als een glimlch zag er onheilspellend uit op zijn verfijnde gelaat. Hij kwam dichterbij waardoor Rhine een paar passen naar achteren zette, om vervolgens verast te worden door zijn snelle bewegingen, met een harde pijnlijke bons kwam ze tegen de muur terecht. Hij hield ahar keel vast keek haar nog steeds glimlachend aan. "Rhine..." Fluisterde de walgelijke man zacht in haar oor, een lok van ahar gezicht vegend. Rhine probeerde hem van zich af te duwen maar het lukte niet, hij was te sterk voor haar. Haar uitdrukking ging van angstig naar kwaad, en weer terug, een afwisselend patroon. ze haatte hem, maar ze was ook als de dood voor deze man, de man die haar had veranderd in een monster. "Je bent stout geweest..heel stout, het heeft me jaren gekost om weer in een stuk te veranderen, en jouw vinden cheri, dat was pas een klusje..." Zei hij ligt grijnzend. Rhine keek hem aan, de vechtlustigheid keerde terug in haar blik. "Ik had gehoopt dat ik van je af was, vreselijk beest dat je bent." Gromde ze hem haar tanden laten zien. Hij lachte alleen maar een vreugdeloze lach. "Nog steeds niet gebroken merk ik, maar maak je geen zorgen, ik krijg die wilde stroming wel kalm, tot je niets meer bent dan een kabbelent beekje." Zei hij lachend. Rhine probeerde nog harder haar best te doen hem van zich af te krijgen, maa rhet lukte niet, zijn greep werd alleen maar harder, steviger, pijnlijker. "Stttt, cheri, stil maar..." Fluisterde hij zijn lippen naar haar hals brengend, zijn handen van haar hals naar haar schouders verplaatsend, haar nog steeds tegen de muur drukkend. "Zwijg nu maar... Ik heb toch zo'n dorst....en jouw bloed, hmmm is zo aanlokkelijk nu." Sprak hij. Rhines ogen werden groter, ze worstelde alleen nog maar harder, voelde hoe zijn tanden haar huid doorboorde, haar bloed begon te stelen. Ze kon niets doen, ze was hulpeloos, Een schreeuw kon ze nog maar net onderdrukken, ze mocht niet schreeuwen, de kans dat Zéro kwam kijken was te groot. Rhines weerstand was gebroken, het had geen zin meer, ze kon niet meer, ze was op...

luisteren --> https://www.youtube.com/watch?v=hlsbTcPxZPc

Zijn tanden, doorboorden haar bleke huid, zijn handen, als schroeven, hielden haar tegen de harde muur gedrukt. Ze voelde haar warme bloed wegvloeien, samen met haar kracht, haar weerstand. Ze wist dat hij haar niet zou doden, dan zou ze er te makkelijk vanaf komen, nee hij zou nog een minieme hoeveelheid bloed in haar laten, genoeg om haar een paar dagen bewusteloos te houden, maar niet te doden. Luna sperde haar ogen wijd open toen een bekende geur haar neus binnendrong, zero, hij kwam dichterbij! Nee! Nee! Hij moest wegblijven, Edgard mocht hem niet zien, mocht niet weten wie hij was. Ze wist dat hij het zou zien, zou zien wat er tussen hen bloeide, daar zou hij niet mee kunnen leven, dat had hij nooit gedaan. Rhine zag hem, zag hem nog voor ze hem hoorde. een grom verliet zijn mond. ”Laat haar gaan!” Bulderde hij woedend. Nog geen seconde later stond hij vlak achter de Edgard. De kwelgeest uit haar verleden had hem niet eerder opgemerkt, te druk bezig met haar bloed, met zijn lippen tegen haar hals drukken. ”Ik zei, laat haar gaan. Ik ga het niet nog eens herhalen.” Fluisterde hij in de nek van de vampier, maar die liet haar niet los. Hij was te koppig, te zeker van zichzelf, onbevreesd. Woedend trok zero de vampier van Rhine af en slingerde hem een aantal meter verder waarna hij met een plof op de grond kwam. Rhine voelde hoe haar benen een knik maakte hoe ze niet meer de kracht had om zelf te staan. Met zijn andere arm onderbrak hij de val van Rhine en liet hij haar zachtjes op de grond zakken. Haar ogen waren half gesloten, ze keek hem aan, wilde hem zeggen dat hij weg moest, dat hij gevaar liep. Maar haar stem wilde niet. Hij streelde haar over haar hoofd. ”Het komt goed, maak je geen zorgen.” Ze wilde hem zeggen dat dat niet klopte, niets zou nog goedkomen nu Edgard ahar gevonden had, nu hij Zero had gezien, alles zou vreselijk worden vanaf nu. Een seconde later was hij al tot bij de vampier gerend en had hij hem al een forse vuist in de maag gegeven. ”Maak dat je hier wegkomt of je zal nooit meer de smaak van bloed proeven.” Edgard ging weg, liet Zero nu in een roes van overwinning. Rhine wist dat hij zou terug komen, zich dit keer niet zou laten verassen, en zich zeker niet zou laten verslaan, hij was te oud, veel sterker dan zij of zero, ze had geen idee hoe ze hem nu nog kon ombrengen. Zero kwam naar hhaar toe ze keek hem met haar bezorgde, angstige blik aan. Zero stroopte zijn mouw op en hield die bij haar mond. ”Bijt me, je hebt bloed nodig.” Ze wilde niet, ze wilde zijn bloed niet, niet na wat ze hem had aangedaan, na wat er met hem kon gebeuren nu haar b-vijand van zijn bestaan wist. Maar ze ahd geen keus hij duwde zijn pols in haar mond, klapte haar mond dicht waardoor de heerlijke smaak van zijn bloed haar mond vulde. ze dronk, ze kon niet anders, zijn bloed het was zo heerlijk, om er mee op te houden was dan ook een heel gevecht. maar eht lukte haar, ze liet zijn pols los, likte het gemorste bloed op en ging rechter zitten. Hij keek haar aan met een blik vol pijn, kwelling. Ze wendde haar blik van hem af en stond op. Hij mocht haar zo niet aankijken, dat verdiende ze niet. "Je ahd niet mogen komen....Nu hij weet wie je bent...Wat je voor mij bent....Zal hij niet rusten tot je dood bent..." Sprak ze zacht, haar ogen vulde zich met tranen, het kwam allemaal weer terug, terug hoe haar eerste liefde van haar werd afgenomen, hoe haar menselijkheid van haar werd gestolen. Ze draaide zich naar hem om, greep hem bij zijn keel drukte hem tegen de muur, een vlaag van woede ging door haar heen. "Hij zal niet, rusten hij zal je doden, zo is hij, dat heeft hij eeuwen geleden ook al gedaan!" Ze gromde toonde hem haar tanden. "Waarom?! Waarom moest je van mij gaan houden?! Waarom moest je me komen helpen?! Je had het niet mogen doen! Dan was je veilig geweest, dan had ik je kunnen meenemen wanneer ik vluchtte...Dan had ik je kunnen beschermen..." Haar woede nam af ze liet hem los, keek hem met betraande ogen aan. Ze kon het niet aan, drukte haar lippen tegen dezijne, hield hem vast. Ze haalde haar lippen weer van dezijne verborg haar hoofd tegen zijn borst. "Ik heb zo hard geprobeerd je te beschermen...Ik heb je zelfs voorgelogen, je gekwetst alleen maar....omdat ik niet wil dat jij ook van me gestolen wordt...Ik kan niet zonder je..." Fluisterde ze zacht, tranen liepen nog steeds over haar wangen.

Ze voelde woede, verdriet, verwarring. Het raasde door haar heen. Ze wilde zich zo niet voelen, maar ze kon niet anders. Ze had geen keuze, dat was wat liefde met je deed, het ontnam je, je keuze. Rhine proefde zijn bloed, zijn heerlijke bloed dat hij aan haar schonk, het bloed dat ze zo graag dronk, dat ze zo heerlijk vond. Ze keek hem aan zijn blikken verbaasde haar, zo had hij nog nooit naar haar gekeken. Zo vol medelijden, ze snapte het niet, hij hoorde haar te haten, hij hoorde haar te haten na alles wat ze hem had aangedaan, na alles wat ze tegen hem gezegd had. Maar dat deed hij niet, hij was hier, hij voedde haar. Het was lastig, lastig om te stoppen, om haar scherpe tanden weer van hem af te halen. Zeker nu ze zelf zo zwak was. Maar haar gezonde verstand won het, ze moest stoppen, ze moest hem beschermen. Ze kon haar geliefde niet nog eens laten sterven. Niet deze keer, ze wilde het niet, ze zou het niet aankunnen. En daarom werd ze nu dus zo kwaad, zo kwaad op hem, zo kwaad dat hij haar was komen redden. Ze kon zich dan ook niet inhouden, haar angst voor zijn dood werd omgezet in pure blinde woede. Ze greep hem beet, drukte hem met al haar kracht tegen de muur, liet hem zelfs haar tanden zien. Ze was zo kwaad en toch oh zo bang, bang voor wat hem allemaal zou kunnen overkomen, hij was nog zo jong, zo jong voor een vampier. Hij was kwetsbaar, zelfs zij was kwetsbaar als ze het moest opnemen tegen ouderen. Ze liet alles eruit lopen, liet al haar emoties met haar op de loop gaan, haar woede, haar angst…haar gevoelens voor hem. Ze kuste hem, kuste hem zoals ze al zo lang had willen doen, ze negeerde de zouten tranen die als kleine stroompjes over haar wangen bleven rollen, het kon haar niet schelen, ze wilde hem, ze wilde hem zo graag. Ze kon niet zonder hem en daarom was ze zo kwaad op hem, zo kwaad dat hij zo dom, zo dapper, zo lief was geweest om het voor haar op te nemen. Ze beëindigde de kus, keek hem aan met een intens verdriet, ze keek naar zijn gelaat, zijn zachte lippen, zijn sneeuwwitte haar, zijn paarse ogen. Ze wilde hem zo graag voor altijd bij zich houden, tot het einde van de eeuwigheid. Maar nu, nu kon het niet, ze kon hem niet beschermen nu de kwelgeest van haar verleden wist wie hij was, wat ze voor hem voelde. Zijn glimlach verbaasde haar dan ook ten zeerste. Hoe kon hij glimlachen? Hoe kon hij dat doen op dit moment? Was hij ziek in zijn hoofd ofzo? Hij streek met zijn zachte koele handen over haar wangen en streek haar tranen weg. Ze keek, nee staarde hem aan, wat was hij aan het doen? Daarna liet hij haar hoofd rusten in zijn twee handen. ”Rhine…” Begon hij zachtjes. ”Ik zal niet sterven zolang ik in de clan zit en het mijn plicht is jou te beschermen. Als ik niet gekomen was en die vampier je leeggezogen had, was ik verantwoordelijk geweest voor je dood.” Zijn blik verharde weer, hard als steen en koud als ijs terwijl hij naar het plafond keek. Rhine keek hem aan, maar zweeg. Teminste dat was ze van plan. “Hij had me niet gedood…alleen verzwakt en gepijnigd…dood zou een te makkelijke uitweg zijn…” Sprakz e met een kille stem, haar kin geheven. Rhine werd altijd stijver als ze zich slecht voelde. ”En desnoods zorg ik er wel voor dat die vampier niet meer terug komt en dan bedoel ik nooit meer. Ik kan hem wel aan.” Hij klonk zelfzeker, één en al zelfvertrouwen. Zijn dapperheid was bewonderenswaardig, maar ook het domste dat ze ooit gehoord had. Zijn blik werd weer een beetje milder en hij keek weer in haar blauwe ogen. ”Samen komen we hier wel uit, er is geen nood om te vluchten. Ik zal je beschermen.” Zei hij met een glimlach. Hij drukte een zachte kus op haar voorhoofd.”Geloof me maar, je hoeft je geen zorgen te maken.” Rhine keek hem aan, schudde zacht haar hoofd. “Je weet niet waar je over spreekt zero…” sprak ze zacht, hem aankijkend met een gepijnigde blik. Maar ineens werd die blik harder, vastberadener. “Kom” Sprak ze voor ze hem mee trok, hem met grote zelfverzekerde passen door de gangen derigeerde, naar haar kamer. Ze opende de oude deuren, liet de kandelaars aangaan, toonde hem de met stof bedekte boeken en oude schatten. Ze nam hem mee, mee naar het achterste en donkerste hoekje van de kamer, voor een groot verscholen schilderij. Ze liet hem los, stond met haar rug naar hem toe, haar blik hard, haar spieren gespannen. “Ik was 17…” begon ze langzaam. “Ik was 17 toen hij me beet, me veranderde in dit afzichtelijke wezen…Mijn geliefde van me stal…Omdat ik hem had afgewezen, niet zijn bezit wilde zijn.” Ze trok het laken van het schilderij, toonde een oud portret van haar en een man, een donkere man met fel groene ogen. “Hij zal het weer doen, hij zal weer het dierbaarste van me willen stelen.” Ze draaide zich naar hem om keek hem aan. “Ik wil niet dat hij jouw van me afpakt Zero, dat kan ik niet aan…” Sprak ze zacht, zich van hem afdraaiend. Ze moest iets verzinnen en snel, ze kon het allemaal niet meer aan. Haar handen gingen naar haar hoofd. “Je kan hem niet aan, dat kon ik ook niet op jouw leeftijd…dat kan ik nog steeds niet” Sprak ze nu met een harde stem waar haar haat jegens de man in doordrong.

Fall seven times, stand up eight

https://www.youtube.com/watch?v=izqSWCh5DKY

Hoe? Wat? Wat moest ze doen? Waarom moest zij altijd met dit soort lastige plotten zitten? Waarom kon nooit iets normaal gaan in haar leven, of nou ja haar dood want leven was iets dat niet geschonken was aan vampiers. Zij waren vervlokt tot de staat van ondood, tot in de eeuwigheid. Tenzij iemand zo wreed, of genadig hangt er vanaf hoe je het bekijkt, je met een staak doorboorde je hoofd erafrukte of je gewoon in kleine stukjes scheurde en je daarna liet branden. Simpel? Nee niet bepaald. Probeer maar eens een steen te scheuren een steen die kan bijten krabben en slaan. Nee het was zeker geen gemakkelijke opgave om een vampier te doden. Dat wist Rhine ook en daarom was ze nu ook van slag. De walgelijke man, nee het walgelijke wezen dat ze dacht vernietigd te hebben leefde nog, wist waar ze was en zinde op wraak. Wraak op Zero, wraak op haar, dat kon ze niet laten gebeuren. Maar Zero wilde niet luisteren hij was moedig, te moedig dit zou zijn dood kunnen worden, dat zou ze niet laten gebeuren. Maar ze moest listig zijn om hem uit de gevaarzone te houden. Ze moest harteloos zijn, zorgen dat hij haar haatte. ”En desnoods zorg ik er wel voor dat die vampier niet meer terug komt en dan bedoel ik nooit meer. Ik kan hem wel aan.” Zei hij zelfzeker. Nog maar eens een bewijs dat ze gelijk had. ”Samen komen we hier wel uit, er is geen nood om te vluchten. Ik zal je beschermen.” Daarna drukte hij een kus tegen haar voorhoofd. ”Geloof me maar, je hoeft je geen zorgen te maken.” Kijk dat was dus het domste wat je tegen iemand kon zeggen die zich zorgen maakte. Ze moest het hem duidelijk maken hoe gevaarlijk dit spel kon zijn. Hoe gevaarlijk het kon zijn om in haar buurt te blijven. Ze moest het hem laten zien, ze moest hem in een stukje van haar ziel laten kijken. Ze moest hem het portret laten zien, het portret van haar eerste liefde, haar dode liefde, de liefde die haar ontnomen was. Ze nam hem mee toonde hem het duisterste deel van haar ziel. Zero zuchtte, sloot heel even zijn ogen en keek haar dan weer aan. ”Rhine, wat je ook zegt, ik zal met hem afrekenen. Niet alleen omdat ik van je hou, maar ook omdat je mijn leidster bent. Ik moet je beschermen, het is mijn plicht. Leg je er bij neer, je kan er niets aan doen en je weet zelf ook goed genoeg dat ik het moet doen. Nu ik er van weet, kan ik niet anders.” Hij ging weer naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder. ”Vergeet niet wat ik vroeger was en nog steeds ben. Ik ben getraind op het vermoorden van vampiers, samen met Bloody Rose zal het me wel lukken. Laat het gewoon maar aan mij over.” Ze keek hem in zijn prachtige paarse ogen. ‘het spijt me’ Fluisterde ze in gedachten. ‘Het spijt me voor wat ik je aan ga doen…’ Ze nam zijn gezicht in haar slanke handen en plaatste haar lippen op de zijne. Ze zoende hem liet al haar emotie vrij met haar lippen. Dit wilde ze hem nog geven, ze wilde hem een afscheid geven, iets waar hij aan kon terugdenken in de duisterste uren, een pleister op de wonde. Maar het zou ook de enige uitweg zijn, zijn enige redding om veilig te zijn. Haar lippen gingen naar zijn oor, haar lichaam was tegen hem aangedrukt. “Blijf bij me vannacht” Fluisterde ze zacht in zijn oor…

love is when you look into someones eyes
and see everything you need

https://www.youtube.com/watch?v=Awr_jzijeIU

Ze wilde zo graag bij hem zijn, ze wilde niets liever dan hem, voor altijd en eeuwig hem. Hij was het enige wat ze wilde, het enige wat ze ooit zou willen. De gedachte aan zonder hem te moeten leven was nog erger dan het gevoel dat iemand haar hart eruit zou rukken en het voor haar ogen tot as zou laten verbranden om vervolgens de gloeiend hete asdeeltjes weer in het gat in haar borst te steken en het dicht te naaien zodat ze zichzelf niet kon bevrijden van het ondragelijke gevoel. Maar ze wist dat ze niet bij hem kon zijn, dat ze geen recht had op die luxe, geen recht op dat geluk. Nee ze verdiende het niet, het was dom om te denken dat zij geluk verdiende, dat zij degene was die recht had om bij hem te mogen blijven. Ookal wilde ze het nog zo graag, het kon niet, het mocht niet.

Maar vannacht, vannacht wilde ze zich de illusie van bij hem te kunnen blijven nog bewaren, ze wilde nog een laatste keer zijn geur opsnuiven, nog een laatste keer zijn zijdezachte lippen voelen. En dat kleine stukje geluk dat ze zichzelf nu ook toestond was ook noodzakelijk om haar plan te laten slagen. Ze slikte bij de gedachte. Ze moest zijn hart breken, verpulveren zodat hij geen reden had om zijn leven voor haar te wagen, zodat hij haar zou haten haar zou verafschuwen. Nog niet eens in haar richting zou willen spugen. Dat moest ze doen, ookal zou ze door zijn hart te breken ook haar eigen hart splijten.

haar lippen hadden geen moeite met de weg naar zijn mond te vinden. Ze zou zijn lippen altijd kunnen vinden. hij leek verbaasd - geheel begrijpelijk uiteraard - maar hij reageerde wel. Dat vond ze prettig, nee meer dan prettig zelfs, ze vond het geweldig. Met zijn sterke hand gleed hij over haar nek naar haar zwarte lokken. Zijn andere hand liet hij steunen op haar middel. ze kon hier voor eeuwig blijven staan. Technisch gezien ging dat ook, ze werden nooit moe, ze hoefden niet te eten, niet te bewegen. Ze ahdden genoeg aan elkaar. Maar helaas dit alles was het begin van iets waar ze geen recht op had. Waar ze waarschijnlijk nooit recht op zou hebben. Langzaam opende hij zijn ogen en drukte met zijn lippen in haar zwarte lokken. ”Ik zal er alles aan doen om je te beschermen, als je dat maar weet.” Fluisterde hij met een satijnzachte stem. Meteen daarna tilde hij haar op zodat ze in zijn armen lag. Hij wierp haar nog een zwak glimlachje toe. Inwendig slikte ze. Maar aan de buitenkant glimlachte ze alleen maar. Hij kon niet weten hoe bang ze werd van die woorden, hoeveel pijn ze haar deden. Ze kon het hem niet zeggen, hij mocht het niet weten, dan zou alles in elkaar zakken, haar hele web van zorgvuldig opgespannen misleidingen en leugens. Leugens om het mooiste, het puurste gevoel dat deze wereld kende te verhullen, leugens om liefde onzichtbaar te maken. Ze liet zich dragen, ze liet haar hoofd tegen zijn schouder rusten. ze liet zich naar haar bed dragen.

Hij opende de kamerdeur en stapte met Rhine in zijn armen naar binnen. Hij sloot meteen de deur achter hen. Ze liet hem begaan, ze had geen reden om zich te verzetten, om iets te zeggen alles wat hij deed vond ze prima. Zijn gezicht stond neutraal, enkel in zijn ogen kon je een oceaan van verschillende emoties terugvinden, een hele warboel. Ze vond eht schattig, ze vond het mooi, zijn ogen, zijn lach, alles aan hem was het mooiste wat ze ooit had gezien. Hij legde Rhine neer op het bed en streek met zijn zachte vingers over haar kaak. Een zwakke glimlach gloeide op haar gelaat. ”Rust nu, het was een zware dag.” Sprak hij zacht. Hij verzegelde de zin door haar een kus op haar voorhoofd te geven. Met een zucht ging hij weer rechter staan en wandelde hij naar het grote raam dat ook diende als doorgang om naar het balkon te gaan. Rhine keek naar hem, ze bestudeerde zijn door de maan verlichte lichaam. Hij was prachtig, een streling voor het oog, een engel die uit de hemel was gevallen. Hij opende het raam en stapte het balkon op, achter hem sloot hij de gordijnen die golvende bewegingen maakten door de wind. Hij werd uit haar zicht ontrokken, even maakte dat haar hoofd helder. Ze wilde niet rusten, niet vanavond, niet vannacht ze wilde bij hem zijn, nog een laatste keer voor ze zichzelf uit zijn hart moest bannen om zijn leven te redden.

Met zachte passen sloop ze uit bed, geruisloos kwam ze tussen de wapperende gordijnen vandaan, haar licht gehavende jurk - die sinds het gevecht een split had die haast tot haar heup reikte en haar schouders ontbloot liet - wapperde in de wind. ze wandelde op blote voeten naar hem toe, ging voor hem staan, haar handen op zijn kaken, haar ogen borend in de zijne. "Ik kan niet rusten, niet als jij zo dichtbij en tegelijkertijd zo ver weg bent" Fluisterde ze zacht, zichzelf tegen hem aandrukkend haar hoofd tegen zijn borst rustend. "ik wil je niet meer los laten, nooit meer" Sprak ze nog zachter. Dat meende ze, alles wat ze vannacht deed meende ze maar het was ook onderdeel van haar grote plan, haar plan om zijn hart te breken voor zijn eigen veiligheid.