I guess this is it

Waarom hadden ze hem perse moeten volgen? Waarom waren kinderen toch zo nieuwsgierig? Zo naïef? Hij had hen nog zo gewaarschuwd hem niet te volgen. Maar goed, dat hadden ze niet gedaan. Twee mensen, niet ouder dan 18 jaar, hadden zonet gedag moeten zeggen aan hun leven hier op aarde, gewoon omdat ze weigerden de andere kant op te lopen. Ace gromde laag. Misschien had hij ook wat beter op moeten letten. Hij was veranderd zonder rekening te houden met de omgeving om zich heen. En toen hadden die twee kinderen hem gezien. Hij had hen niet kunnen laten gaan, ze zouden gaan praten of gestockeerd raken, iets wat hij niet kon accepteren. Ace boog zich en nam twee verschillende armen tussen zijn bek. Daarna trok hij de twee levenloze lijken de bosjes in, zodat ze niet gemakkelijk gevonden konden worden. Stel dat iemand anders die twee vinden zou, zo open en bloot, dan zou die een levenslange shock krijgen. Nadat hij de twee lijken verborgen had, draaide hij ervan weg, klaar om weg te lopen en er nooit meer naar om te kijken. Goed, het was jammer dat ze zo jong waren maar het betekende wel meer ruimte voor anderen. Voor mensen, nee wezens die wél goed waren. Hun verstand hadden en daar goed naar luisterden. Bij die gedachten gromde hij weer zachtjes. Mensen, vreselijk waren hun! Als hij de kracht had, de macht, dan had hij hen allen verbannen naar een plek waar niemand last van hen had. Wanneer Ace wat denkt te horen, staat hij stil. Zijn zwarte oren draaiden alle kanten op, waarna zijn blauwe ogen zich op een vampier richtten. Wat moest die?



- De bloeddorstige moordenaar Vincent

Vincent was gewoon rustig aan het wandelen. Dark liep naast hem met gespitste oren en rode doordringende ogen. Vincent zag er zo als altijd motoon uit, geen reactie te zien op zijn gelaat. De laatste tijd was het rustig geworden en dit beviel hem wel, maar een paar jaar hier blijven zou hij neit uithouden, veel te weinig actie dan naar zijn zin. Vincent wou zich net omdraaien om terug te gaan toen bloed geur zijn neus binnen kwam. Hij sperde zijn ogen open en snoof nog is...Een weerwolf, nu rook hij het beter. Vincent draaide zich om en liep kalm richting de geur. Daar zag hij een grote zwarte wolf. Dark grijnsde wolfachtig. Vincent liep kalm op het zwarte beest af 'Zijn we de regels vergeten jongen man?' vroeg hij kalm, met een motone stem.

om toch een beetje een hatelijke indruk jegens de vampieren te creëren, gingen zijn haren recht overeind staan, waarna hij zijn lippen voor een seconden optrok. Heus waar, hoewel het in zijn natuur zat haatte Ace ze niet. Oh nee, het waren gewoon wezens net als hij maar wezens die leefden van bloed. De meesten mensenbloed en dat vond hij allemaal wel prima. Minder mensen, deste beter. Ace liet zijn haren zakken toen hij iets hoorde over regels. Regels? Heel even moest hij daarbij nadenken, totdat hij het begreep. Juist ja, hij had die mensen vermoord in plaats van beschermt. Oeps. Wat een groot probleem toch. Not. Een ongeïnteresseerde brom kwam tussen zijn lippen vandaan, alsof hij wou zeggen; Is dat een groot probleem? Als dat het probleem was, dan was hij hier weg. Ace wierp een korte blik op de hond, waarna hij nonchalant de andere kant op liep.

Vincent zag hoe de haren van de wolf overeind gingen en zijn lip opgetrokken werd. Hij zag hoe de wlf nadacht over wat hij had misdaan en toen hij alleen maar bromde lachte Dark blaffend, die kon de wolven taal wel verstaan. 'Wat de probleem is? Je hebt een grote fout begaan en moet nu je tol betalen.' Zei Dark duister en liep met oren in de nek naar de wolf. Vincent liep kalm achter Dark aan. Hij hield hier zoveel van, de blik in de ogen van zijn tegenstaander te zien. Zijn angst of juist woede. Hij likte zijn lippen maar dat zag je niet door zijn kraag die voor zijn mond was.

Hoe vasthoudend konden wezens toch wezen?! Lichtelijk geïrriteerd hielt hij stil, om vervolgens achterom te kijken. Een vampier en zijn hulpje, wat leuk. Zijn ogen vernauwden zich even nadat hij de woorden van het schoothondje had aangehoord. Grote fout begaan? Tol betalen? Wat waren zij? De flikken van Zanovon? Alsjeblieft zeg, wouden ze hem laten lachen of zo? Nou, dat was dan niet gelukt. Zijn rustige humeur sloeg om in geïrriteerd. “grote fout begaan? Alsjeblieft zeg. Er zijn genoeg mensen op de wereld, die twee worden heus niet gemist.” Grauwde Ace. “En wat voor ‘tol’ had je in gedachten?” Urgh, waarom vroeg hij dat ook? Het interesseerde hem geen bal. “Als ik jullie was zou ik gewoon verder gaan met waar je mee bezig was.”

Fijn een humeurige wolf. “grote fout begaan? Alsjeblieft zeg. Er zijn genoeg mensen op de wereld, die twee worden heus niet gemist.” Grauwde Ace. “En wat voor ‘tol’ had je in gedachten?” Urgh, waarom vroeg hij dat ook? Het interesseerde hem geen bal. “Als ik jullie was zou ik gewoon verder gaan met waar je mee bezig was.” Dark grijnsde vals 'Ooh maar we maken even onze werkje af.' Zei hij en Vincent liep sneller 'Geen zorgen, Het zal geen pijn doen.' Zei hij kalm en trok zijn gun uit zijn holster. Vincent keek de wolf strak aan en schoot in de poot, Het ging allemaal hee lsnel 'En nu, zodat je toch goed in de wolven hemel komt. Ze g je volle naam en dat je het berouwd.' Zei Vincent met een duistere stem.

Werkje? Welk werkje? Ace kreeg al zo’n vaag vermoeden, maar die gedachten duwde hij weg. Nee, niet de dood. Nog niet. Zo heel lang was hij hier nog niet eens en hij wou graag meer zien van Zanovon. Hoe deze wereld nou precies in elkaar stak en hoe de roedel functioneerde. Hij zag de vampier sneller lopen en daardoor spande Ace elke spier in zijn lichaam aan. Geen pijn? My ass, alles wat vampieren deden zouden pijn doen. In een fractie van een seconde zag hij de gun, hoorde een knal en voelde toen een hevige pijn in zijn poot. Hoe..? Wanneer..? Langzaam zakte hij door zijn poten heen. Oef, dat voelde zo absoluut niet fijn. Toch deed Ace er alles aan om niet verder te laten merken dat hij pijn had. Pijn showen was een zwakte. Huilen, dat was een zwakte. Dat waren wel de regels was hij zich strak aan hielt. Nee, hij kon hier niet blijven liggen. Hij dwong zichzelf op te staan, wat half lukte. “Wolvenhemel? Berouw?” Gromde Ace. “Rot toch op.” Zijn spieren trilden heftig, maar hij maakte zich klaar om de vampier eens flink te bijten. “Het zijn té grootte woorden voor een vampier, geef me het recht ze recht terug in je mond te duwen.”

Vincent zag hoe de wolf dor zijn benen zakte en Dark liep op hem af, hij besnuffelde de wolf. Vincent zag hoe het beest probeerde op te staan en dat lukte hem ook hee lgoed. “Wolvenhemel? Berouw?” Gromde Ace. “Rot toch op.” Vincent lachte zachtjes en het was geen fijne lach, eerder een lach waar de rillingen over je rug liepen. “Het zijn té grootte woorden voor een vampier, geef me het recht ze recht terug in je mond te duwen.” Vincent liep naar hem toe en keek hem aan 'Kom op, je laatste woorden?' vroeg hij kalm en hief zijn gun op, klaar om te schieten.

Als die gast geen gun had gehad en nooit die kogels in z'n poot had geschoten, dan had hij dat creapy lachje doen dempen door de vampier aan te vallen. Maar goed, gewond iemand aanvallen die zo'n ding bezat was niet gemakkelijk. Onmogelijk eigenlijk. Kogels waren sneller in zijn conditie en waarschijnlijk was het reactievermogen van die vampier ongelooflijk scherp. Hij leek ervaren te zijn in dit. Het zou Ace niets verbazen. Toen hij de schoothond zijn kant op kwam lopen om hem te besnuffelen, ontblootte hij zijn tanden dreigent. "Houd afstand jij schoothond!" In slechte conditie of niet, bang om te dreigen was hij niet. Zo'n normale hond zou afstand moeten bewaren. Respect tonen voor iemand die groter was. Ace voelde hoe zijn bloed langs zijn poot op de grond drupte. Als hij nog wou vechten om te blijven.leven zou hij dat snel moeten doen. Maar hij wist, stiekem diep in hem, dat het onmogelijk zou zijn. Moest hij zich erbij neerleggen? Het accepteren en weg gaan? Weg van hier, op weg naar een plek waar hij rust zou hebben. Geen zorgen meer, nooit meer mopperen op die vreselijke mensen. Het klonk allemaal zo vredig. Langzaam ebte Ace vechtlust weg en liet hij zich zakken op de grond. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de vampier. "Jou naam," sprak hij. "Wat is je naam? Verder geen laatste woorden, dat is behoorlijk old school."








(mobiel powerrr)

Hoewel hij eigenlijk van meer actie hield was dit ook prima, geen kleerscheur verdaag maar wel met bloed. Dar keek naar de schlacht offer, hij zag er zo hopeloos uit, zeker van uit dit punt. "Houd afstand jij schoothond!" Misschien verwachte dat beest dat hij respect zou hebben voor een beest dat groter was, maar hij had alleen respect voor beesten die gewoon hun regels volgde en beter waren dan ze kunnen. Toen gebeurde het, voor Vincents en Darks ogen gaf de wolf het op, dat zag je aan zijn ogen en aan de houding. Hij ging liggen en lek meer te wennen aan dit idee. Mooizo dan had je ook geen geesten die wraak kwamen nemen ofzo... Vincent ontspande zich wat meer toen hij het zag. "Jou naam," sprak hij. "Wat is je naam? Verder geen laatste woorden, dat is behoorlijk old school." hoorde je de weerwolf vragen en Vincent keek de wolf aan 'Vincent Valentine, maar zeg je naam gewoon en ik maak dit snel en zonder pijn af.' Zei Vincent kalm, hij wist neit of de verhalen over hem tot Zanova waren gekomen, in andere landen was hij bekend als moordenaar van vampieren en weerwolven die van pad zijn gegaan.

^^

Een zachte zucht kwam vanuit zijn keel. Zijn hart ging als een razende tekeer, absoluut niet blij met wat ging komen ging. Natuurlijk, wie wist nou zeker dat het hierna vredig was? Misschien was het enkel zwart, niks bijzonders. Of ontiegelijk heet, iets waar hij niet echt van hielt. Zodra dat door zijn gedachten schoot, spanden zijn spieren zich aan. Weg, weg,weg! Sprak een stem in zijn hoofd. Maar weer een andere stem sprak: kalm blijven, je zal toch niet overleven. Ace kneep zijn ogen even dicht. Beide stemmen kregen gelijk. "Vincent.. Valentine." herhaalde hij zacht. Nooit van gehoord. Nooit luisterde hij naar geruchten. "Ace Rhodantè," mompelde hij toen. Daarna keken zijn ijsblauwe ogen hem aan. Het laatste gezicht dat hij hier nog zou zien.

Natuurlijk, dit was vaag en de emotie's van de jonge weerwolf zouden tegen elkaar spreken, Vincent wachten af tot de jongen zijn naam zou zeggen. "Vincent.. Valentine." herhaalde hij zacht. Vincent knikte alleen maar en keek naar Dark die was gaan liggen, wetend dat er niks bijzonder zou komen, geen bijzondere gevecht. "Ace Rhodantè," mompelde hij toen. Daarna keken zijn ijsblauwe ogen hem aan. Vincent knikte en richten zijn gun op de hoofd, hij haalde de trekker over, soms op zulke mommenten wou hij stoppen en iemand laten leven, maar misschien zou dit beter zijn voor deze jongen, hij zou opnieuw herboren worden, of tenminste zijn ziel. Of hij kwam in de hemel. Vincent wist neit wat er heirna gebeurde maar wist wel dat hij de geest moest steunen. TToen de kogel door de hoofd van de wolf schoot liep Vincent kalm naar hem toe, hij stopte zijn gun weg en haalde zijn hand door de vacht. 'Ace Rhodantè, ga in rust en vreden.'Mompelde hij zachtjes en sloot even zijn ogen voor respect. Daarna pakte hij zijn kraag vast en trok de weerwolf ergens waar ze hun niet konden vinden en stak het lichaam in brand.