Take a night off (open)

Jack had nooit naar de lessen van het vampierisme geluisterd. Hij had het 199 jaar blijven ontkennen en had zich altijd van de anderen in het kasteel afgesloten en zichzelf oogeloten gehad op zijn kamer. Maar wanneer zijn dorst te groot was geworden had Jack uitsluitend dieren gedood daarvoor! 'Wat je me nu vertelt hebben de anderen vast ook gedaan, maar het zit zo... Van af dat ik wist dat mijn voedselbron uit bloed bestaan zou had ik me bijna twee eeuwen van de buitenwereld af gesloten. Het kasteel dat ergens in het bos staat was toen de enigste plek waar ik me toen terug getrokken had en ontkende mijn aard. Maar zins het begin van dit jaar heb ik het pas geaccepteert en besloot om niet langer onder Rhine en haar clan te blijven. Er zullen vast nog meer van zulke dingen zijn die je me nu net uitlegt, maar toen wilde ik het niet weten.' legde Jack uit en keek even weg. Hij haten het nog steeds wat hij geworden was, maar helaas kon. Jack de tijd niet terug draaien dan had hij richting de mensen en weerwolven gerent gehad. Al zou Jack als mens dan nu allang onder de grond liggen, maar misschien had hij dan gevraagd of een weerwolf hem wilde bijten, want dat had hij graag willen zijn dan hadden Delia en Jack niet zo stiekem hoeven doen om hun relatie!!! Maar nu Jack er verder over na dacht wilde hij het best uitproberen, misschien was het niks, maar misschien was het ook wel fijn? 'Weet je zeker dat je het wil?' vroeg Jack rustig en durfte Miku nu pas weer aan te kijken...

Aha hij was er dus zo eentje, hij ontkende wat hij was en was daardoor helemaal niet in staat om een volwaardig vampier te zijn. hij had er gewoon niet de kennis voor. arme jongen toch. "Je kan beter accepteren wat je bent en er mee leren leven er zeg maar het beste uitplukken in plaats van jezelf eeuwig te zitten folteren omdat je niet wilt zijn wat je bent." Sprak ze zonder een greintje medelijden, zonder een glimlach. Maar die glimlach keerde gauw terug. "En wees blij vroeger was het veel lastiger voor vampiers om te overleven mensen waren nogal paranoïede en weet je wat nog erger is? Mensen hadden vroeger echt geen idee wat goede muziek was. " Grinnikte ze er nog achteraan. 'Weet je zeker dat je het wil?' vroeg Jack rustig en durfte Miku nu pas weer aan te kijken. Ze grijnsde en nam zijn hoofd even in haar handen. "Schiet nou maar op voor ik me bedenk" Sprak ze met een knipoog voor ze hem weer losliet. Ze liet normaal niet gauw van haar bloed drinken, toch niet door eender wie maar ach ze maakte graag een uitzondering voor iemand met zo'n schattig kopje.

Jack hoorde hetzelfde als al die jaren geleden van de andere vampiers, aar hij wilde zo niet zijn, waarom begreep alleen Delia dat? Jack reageerde er niet op, want het was toch iets wat hij niet winnen kon en vooral niet bij vampiers die ouder dan hem waren! Enkel een zucht kwam even over zijn lippen, want het was gewoon vreselijk dat hij zo geworden was. ‘Dan zal ik het maar doen.‘ zei Jack met een lichte glimlach op zijn lippen toen ze zei dat ze het zeker wist en hij opschieten moest voor ze zich bedacht. Jack had nog nooit iemand anders gebeten dan Delia, zeker geen andere vampier!!! Jack kwam dichter naar haar toe. Hij voelde zich er nog wat ongemakkelijk onder, maar hij boog zich naar haar toe en haalde haar lange blauwe haar weg uit haar slanke hals. Het voelde koud aan, maar toch wilde Jack het proberen.Al wist hij niet welk effect het zou hebben? Jack opende zijn mond en beet Miku in haar hals. Hij voelde niet de vertrouwde warmte als die van Delia, maar haar bloed smaakte niet slecht? Jack zoog net als bij Delia eerst twee slokken, maar liet het toen sijpelen. Al deed het bij een hartelols wezen niet veel. Jack liet Miku los en voelde zich vreemd. Dit was raar om een soortgenoot te bijten...

ze besloot erover op te houden, het had geen zin om hem proberen om te praten, hij was simpelweg te koppig. Ergens vond zij het wel grappig hij leek op haar oude ik, de ik die voor iedereen goed wilde doen, die geen vampier wilde zijn. Maar miku had die ik verdreven, het had geen zin om te treuren over wat had kunnen zijn, daar kwam je de eeuwigheid niet mee door. ‘Dan zal ik het maar doen.‘ zei Jack met een lichte glimlach op zijn lippen. Miku grijnsde zacht. Kijk dat was al beter, deze jongeling moest leren genieten van zijn leven. Jack kwam dichter naar haar toe. Ze kon voelen hoe ongemakkelijk hij dit vond. "Relax..." fluisterde ze met een glimlach. Wat had deze jongen toch? Had hij nog nooit gehoord van ontspannen? Van over niet alles 3 keer nadenken, gewoon eens springen zonder er zeker van te zijn of er bodem was? hij boog zich naar haar toe en haalde haar lange blauwe haar weg uit haar slanke hals. Jack opende zijn mond en beet Miku in haar hals. Even hapte Miku naar adem, greep ze zijn shirt vast en klampte zich aan hem vast. Haar ogen ware gesloten. Het voelde fijn en toch ook weer niet, gebeten worden was een apart maar toch bevredigend gevoel. Ze wist dat haar bloed heel anders smaakte dan dat van een mens of een dier, haar bloed had een aparte smaak als dat van zeldzaam voedsel. Vampierenbloed was lekker maar helemaal niet zo voedzaam als bloed van een levend wezen. Vampiers beten elkaar meestal als wreed spelletje, als uitdaging of gewoon voor de lol, of aanstoot tot iets anders uiteraard. Toen hij klaar was keek ze hem grijnzend aan. "Zie je? Zo erg was dat toch niet?" Sprak ze grinnikend terwijl ze hem zelf ook los liet. Ze bewoog wat met haar hoofd heen en weer, streek haar korte rokje glad. "En Jackje, mag ik nu eens proeven?" Vroeg ze met een onschuldige glimlach, haar blauwe ogen in dezijne geboord.

Goed hij was anders nou en, dat maakte nog niet dat hij zich zo snel in dingen zou storten tenzij het over liefde ging! Deia de enigste vriendin die hij in de buitenwereld had, maar ook nog eens eigenlijk de rivaal van zijn soort!!! Het was verbodn, maar liefde echte liefde liet zich niet verbieden en zo dacht Jack er ook over. ‘Je bent de tweede die ik ooit gebeten heb die verder kan denken dan een dier. Maar echt slecht was het niet.‘ zei Jack en veegde een klein stroompne oed weg dat uit zijn mondhoek kwam. Toch had hij liever donor bloed. Miku was ongekent vrolijk, maar haar reactie was anders geweest dan die van Delia. Ze vroeg of ze hem nu mocht proeven en wie A zei moest ook B zeggen. ‘Anders had je het eerder ook niet gevraagd.‘ grapte Jack lichtjes, maar hij was er eigenlijk huiverig voor, want zijn maker was niet zachtzinnig geweest en was die nacht nogal ruw geweest en had Jack niks van dat fijne gevoel waar iedereen oversprak gevoelt toen... Jake zag hoe ze keek en even was het alsof ze hem in een klem had gezet waar Jack zo 123 nket uit kon komen!!! Vreemd, ze kreeg hem steeds weer in die toestand...

Oe jongetjes hij had ook niet echt een erg uitgebreid dieet zeg. "Afwisseling kan goed zijn hoor, anders wordt je alles zo snel beu gedronken" Sprak ze met een vrolijk lachje. Miku was gewoon een vrolijk iemand, iemand die overal wel de lol van in zag en van dag tot dag leefde. Als je al zo lang leefde als zij deed dan was dat de leukste manier om te leven. het maakte haar niet uit met wie ze de dag doorbracht, of wat er gebeurde, zolang ze maar plezier had was Miku blij. ‘Anders had je het eerder ook niet gevraagd.‘ grapte Jack lichtjes, maar Miku bemerkte dat hij ergens mee zat. Was hij bang voor haar beet? Het zou kunnen misschien had hij er niet zo goede ervaringen mee? Kon wel en het was het meest aannemelijke. Zacht grinnikte ze en legde ze haar hand op zijn wang. "Maak je geen zorgen Jackje ik doe wezens nooit pijn als ik ze bijt, dat zou nogal gemeen zijn, denk je niet?" Vroeg ze voor ze hem tegen een muur duwde en met een sierlijke beweging haar tanden in zijn hals zette. Miku verdoofde haar slachtoffers altijd. ze dronk kruiden om het gif dat zich langs haar hoektanden verspreidde te versterken. Haar slachtoffers werden meteen overladen door een gevoel van geluk en blijdschap dat vaak nog een tijdje na haar beet bleef. Daarom voelde ze zich er niet schuldig over dat ze mensen beet, mensen gaven haar voedsel en zij gaf hen geluk. Faire deal niet? ze dronk zijn bloed hmmm best lekker was het. ze hield hem stil tegen de muur aangedrukt, een tijdje dronk ze voor ze hem los liet en het gemorste bloed van zijn nek likte. Glimlachend zette ze een stap achteruit, haar tond ging over haar lippen. "Hmmm lekker" Giechelde ze voor ze zichzelf weer op de afval container hees

Jack voelde zich er niet geruster op, op de woorden van Miku, maar ze deed het zo snel dat Jack geen kans kreg om wat terug te zeggen. Haar tanden zonken in zijn huid weg nadat ze hem gen de muur had gedrukt. Eerst had Jack er toch vanaf willen zien, maar wat hij nu meemaakte??? Miku hielt hem tegen de muur, maar dit... dit gevoel... Zo had Jack zich in geen twee honderd jaar meer gevoelt! Hij voelde zich nog gelukkiger dan dat hij met Delia was!!! Het deed Jack goed en Miku bleef hem nog een tijdje vasthouden. Jack kreeg het gevoel dat hij straks nog zou ontploffen van geluk... Dit was zo anders. Op hetmoment dat ze Jack tegen de muur aan drukte had Jack haar armen vast gepakt, maar de eerst zo stevige greep verslapte zodanig dat hij haar zo losjes vast had dat Miku er zichzelf zo eruit trekken kon. Dit gebeurde ook. Zijn armen gingen slap langs zijn lichaam hangen en Jack voelde zich week, week van het geluk dat Miku door die beet bij hem had toe gebracht. Jack wist echt niet hoe hier op te reageren, maar hij moest het echt even verwerken. De enigste oplossing die hij nu zag was door even te gaan zitten. Het maakte Jack echt even niks uit dat hij op een oude poef neer plofte waar de vulling ervanuit kruimelde. ‘Wow...‘ het kwam er hees en zacht uit. Het gelukzalige gevoel trok langzaam weg en zijn gedachten werden weer rustig. ‘Het punt is dat ik geen mens schade wil, daarom haal ik bloedzakken uit het ziekenhuis, tegen betaling natuurlijk.‘ zei Jack nog wat lichterlijk hees, maar zijn stem kwam weer rustig terug van dit vreemde ontuur...

Miku vond het wel komisch hoe hij schrok van het gevoel, hoe hij haar vastgreep. Ze was het gewoon ze werd wel vaker zo vastgegrepen. Mannen ze waren net grote kinderen als je ze op het juiste plekje wist te raken. Miku had het al tig keren meegemaakt. Want ja helaas mensen hielden het niet lang vol en zelfs de meeste vampieren die ze gekend had waren dood. tragisch best je had het eeuwige leven maar je was niet in staat om het met iemand door te brengen. Miku had zich erbij neergelegd, daarom leefde ze van dag op dag, mensen die je niet lang kenden daar kon je geen last van hebben, het zou geen pijn doen als ze verdwenen. Ze zag hoe hij moest gaan zitten, hoe hij moest bekomen van de schok. Met een schuin hoofd en een glimlach keek ze op hem neer. "Ik zei toch dat ik voorzichtig zou zijn? "‘Het punt is dat ik geen mens schade wil, daarom haal ik bloedzakken uit het ziekenhuis, tegen betaling natuurlijk.‘ zei Jack nog wat lichterlijk hees, Grinnikend sprong ze naar hem toe, ging ze gebogen voor hem staan. "Maar vers is het zoveel lekkerder...en ik heb jouw toch geen pijn gedaan? " Vroeg ze op een onschuldige toon. "Ik denk zelfs dat je het fijn vond" Sprak ze grijnzend voor ze op de grond voor hem neer plofte.

Miku had gelijk, maar dat wilde Jack eerst niet toegeven, maar ze was heel wat eeuwen ouder dan hij en Jack wist dat Miku net als Rhine meteen door zou hebben wnneer hij liegen zou, want hoe hard Jack ook probeerde hij kon gewoon niet liegen. ‘Vers is ook lekkerder, maar dan schaad je de mensen juist...‘ eerst had hij Miku aangekeken, maar zodra hij verder kwam keek Jack weg van haar. Waarom ko enkel Delia en Vincent zijn gedachten begrijpen? Vincent zou je vermoorden om wat Miku nog de andere vampiers deden en Delia zou hem nooit meer willen zien als ze wist dat hij het bloed direct uit het mens zou halen!!! Jack voelde zich nu al misselijk bin het idee dat ze hem voor de rest van hun leven hem nooit meer wlde zien?! Evenchudden hij zijn hoofd Jack wilde er niet aan denken. ‘Ik ben er gewoon op teven dat is alles. Helaas voed het dierenbloed niet meer zoals het vroeger gedaan heeft, maar direct uit een mens drinken zonder de kans te lopen hem te doden nog te vermaken nee dankt.‘ zijn woorden zorgvuldig kiezend en toch wat schuchter.

‘Vers is ook lekkerder, maar dan schaad je de mensen juist...‘ eerst had hij Miku aangekeken, maar zodra hij verder kwam keek Jack weg van haar. ze grinnikte zacht. "Dat hoeft toch niet persé? Een mens hoeft niet te sterven als je je ermee voedt, je moet gewoon weten wanneer je moet stoppen." Sprak ze hem bedachtzaam aankijkend. ‘Ik ben er gewoon op teven dat is alles. Helaas voed het dierenbloed niet meer zoals het vroeger gedaan heeft, maar direct uit een mens drinken zonder de kans te lopen hem te doden nog te vermaken nee dankt.‘ zijn woorden zorgvuldig kiezend en toch wat schuchter. Ze draaide met haar ogen en zuchtte "En hoe denk je dat die bloedzakken van het ziekenhuis er komen? Ze worden ook afgetapt van mensen hoor, dus wat maakt het uit als we ons zelf bedienen? Als hun huid doorboord word door tanden in plaats van naalden? " Miku wist genoeg argumenten om haar gelijk te krijgen. Ze hield er gewoon van om wezens te overtuigen dat haar gedachtegang wel degelijk de juiste was. Miku was al dit serieus zijn beu, ze wilde een leuke avond hebben en daar mocht deze jongen voor gaan zorgen. Met een vlugge beweging greep ze zijn hand, keek hem grijnzend aan. "Zeg, ik heb zonet besloten dat jij mij de stad mag laten zien, dus hup, hup" Grinnikte ze zacht.

Okay? Misschien had ze gelijk. Het waren naalden die hen prikte om bij het bloed te komen of hun tanden die de weg ernaar toe vrij maakte, maar toch... Hij wilde Delia niet kwaad maken omdat hij gelijk uit een mens zijn bloed haalde. Miku had op dat punt gelijk, maar toch voelde het vreemd om uit een andere hals dan die van delia te bijten. Zijn blik gleed even door het steegje en hij zweeg bij haar woorden wat even eens gelijk stond aan instemmen, maar toch was hij er niet helemaal mee eens. Opeens trok Miku hem overeind en zei dat ze de stad wilde zien? Waarom??? Er was toch niks te zien hier, niks speciaals of zo... Even wist hij geen woord uit te brengen tot zijn gevoel een vreemde wendig begon te krijgen waardoor hij knikte en rustig het steegje uit begon te lopen.