|weerwolven meeting| Do you know, what war really is?

Ze concentreerde zich op het rijgen van de kleine houten parels in haar witte lokken. Ze deed het in haar onderste lokken zodat ze het altijd kon verbergen als ze wilde, want het was niet dat ze dit zelf wilde. Haar moeder wilde het, het was een ‘ode aan de goden’. Maar Lune geloofde niet in goden, niet meer. Ach ja, ergens zag het er ook wel stoer uit. Het had iets indiaan-achtigs en het deed haar denken aan haar voorvaderen. Het was ook deels traditie, haar vader was de eerste die zijn voeten eraan geveegd had. Maar goed. Ze had haar lok haar vol gevlochten met houten kralen, nu de veren. Beneden aan de lok, bevestigde ze twee veren van roofvogels. De ene was donkerbruin, bijna zwart en de andere was wit met zwarte strepen. Het was ook soort van uiting van macht, iets wat ze goed zou kunnen gebruiken nu. Want vandaag ging ze haar ‘preek’ houden, iedereen inwijden in het roedelleven. Ze vertellen hoe en wat oorlog is, ze bang maken maar ondertussen ook moed inspreken. Ze klaar stomen voor als er ooit een oorlog zou komen, want iets binnen in haar, vertelde haar dat het niet lang meer zou duren. Misschien nog een jaartje? Of een half jaar? Ze had geen idee… Maar het was in ieder geval niet lang meer, toch niet voor een wolf. Ze stond zuchtend op en verborg de lok met de kralen en veren onder haar andere lokken zodat die niet meer zichtbaar was. Ze had een spijkerbroek en een T-shirt aan, niet dat het wat uitmaakte want bij een bijeenkomst was toch iedereen in wolvengedaante. Waarom wist niemand precies, het was een eeuwenoude traditie. ”Mams, ik ga door.” Riep ze terwijl ze naar de hal baande. Zijzelf vertrok al eerder, omdat ze op tijd moest zijn. ”Wacht, ik kom ook al mee.” Lune schrok op, meestal kwam ze altijd te laat bij de bijeenkomst. Wel, ze was blij dat ze nu ook eens op tijd kwam. Lune wachtte bij de deur tot Lucinde er ook was. Daarna gingen ze beiden naar buiten, de nacht in. Het was donker buiten, de maan was helder en rond. Het was een prachtige nacht. Toen Lucinde de deur gesloten had, schoten ze beiden in wolvengedaanten. Lucinde was een kleinere, tengere wolvin moet een roestkleurige vacht. Lune daarentegen had het uiterlijk van een echte alfa. Ze was groot en sterk. De kralen die ze gerijgd had waren nu ook zichtbaar. Achter haar oor hing een sliert kralen met aan het uiteinde de twee veren. Net zoals de vroegere voorouders hadden. Zonder een woord te zeggen, renden ze door het bos richting de ruïnes. Zoals altijd, voelde Lune zich een beetje zenuwachtig, maar dit was niet te zien, ze hield het verborgen met haar lichaamstaal aan te passen. Haar borst naar voor, niet te fel zodat het natuurlijk over kwam en haar staart wat hoger geheven. Haar oren schoten in het rond, alle geluiden op te nemen. Uiteindelijk waren ze bij de ruïnes. Lune sloot haar ogen even en zuchtte daarna. Ze minderde vaart en wandelde naar het midden van het verlaten dorpje. Daar stond een soort van podium, gemaakt uit steen waar ze op ging staan zodat ze boven iedereen uit torende. De bèta en adviseur en familie van de alpha mochten zich op het podium wagen. Lune stond in het midden Lucinde stond schuin achter haar zodat aan Lune haar flanken plaats was voor Jake en Delia. Ondertussen keek Lune strak voor haar uit terwijl de rest van de wolven toestroomden. Om haar heen hing een machtige sfeer, iets natuurlijks om anderen onderdanig te laten voelen. Ze kon het zelf niet besturen, het was er onbewust.

Dit is een evenement bedoeld voor al de weerwolven.

Er stond een preek te gebeuren. Jake was nog streng aan het trainen, maar hi moest ook op tijd komen! Het voelde fijn om zichzelf in de trsining van zijn vader bezich te houden. Het was een eerbetoon aan hun machtige vader! Nu rende hij op top snelheid naar zijn huis terug om daar even een doushe te nemen en daarna naar de bijeenkomst te gaan. Jake friste zichzelf even snel op en kleden zich in een simpele zwarte broek broek, een shirt en daarover zijn mouwloze jas. Jake dacht dat Delia al naar de meeting was gegaan? Dus was het een zaak om daar snel naar toe te gaan! Jake rende naar de ruwiene‘s en hoorde al snel in het wolfs gemompel. Een natuurlijke alfa houding msakte zich meester van zijn m lichaam, maar Jake maakte het iets minder omdat hij er niet voor gekozen had om Alfa te worden, maar om Lune te steunen als de Beta! Rustig bsande hij zich een weg tussen de sndere wolven door. Hij was omdat hij een man was iets groter dan Lune, maar hij wist dat ze het niet erg vond. Jake zag dat hun moeder al eerder aanwezig was en liep langs hen heen om daarna naast hun te gaan zitten. Maar waar was Delia???

Knock out had Natsu op de grond gelegen. Niet door een gevecht of doordat hij op een voertuig had gezeten. Oh nee, hij lag te slapen. Dat was altijd zijn bezigheid wanneer hij eventjes niks te doen had, of als hij echt gewoon bek af was. Maar lang had Happy hem niet laten slapen. Er was wat bijzonders deze avond. Iets wat hij voor geen goud zou willen missen. Niet dat dat mogelijk was, aangezien het verplicht bleek te zijn. De kat gooide bruut een hoopje verdorde bladeren in zijn gezicht. ‘Wakker worden! We moeten weg.’ Natsu opende slaperig één oog, sloot die weer en schoot toen recht overeind. “Oh men ja!” De moeite doen om zich op te dossen deed hij niet. Dit was een bespreking, vergadering, of hoe je het ook noemen wou, geen modeshow. Voordat de jongen zijn wolvenvorm aannam, speurde hij de omgeving eerst eens af. Veilig! Dus al gauw maakte zijn blanke huid plaats voor een donker kleurige vacht. Het zand dat zich er nog in bevond, schudde hij er snel uit, waarna hij door zijn voorpoten zakte en de kat op zijn rug kon klimmen. Zodra hij voelt dat alles oké is daarboven, zet hij een stevig drafje in. Zoveel haast had hij ook niet echt, aangezien hij niet erg ver van de ruïnes verwijderd was. Lang duurde het dus niet dat hij op de plek was aangekomen. Geruisloos zocht hij een plekje op en plantte daar zijn achterwerk neer, terwijl zijn blik op de leidster en haar “hulpjes” gericht was.

Gast

Delia keek lang in haar spiegelbeeld. Jake was weer aan het trainen en zij was eerder weggegaan om zich klaar te maken, ze zou eerder naar de vergadering gaan zodat ze met wat leden kon spreken over wat zij vonden. Delia prikte met haar vinger in haar buik en gromde geërgerd, ze had het dus goed gezien! Haar buik moest duidelijk nog meer getraind worden al zag je een lichte six pack bij haar door al die trainingen. En toen ze op de weegschaal ging staan schrok ze zich ook kapot, ze was hele 5 kilo aangekomen! Bij Jack had ze nooit zo een probleem, als ze bij hem was, at ze nooit zo veel maar Bij Jake...Ze verwende hem vaak en at zelf ook mee. Met een zucht pakte Delia een shirt en een broek en deed ie aan. Ze kamde haar haar goed door zodat het zacht werd. Ze maakte ene paar kleine vlechtjes zodat je in haar wolven vorm wat vlechten zag en toen dat gedaan was liep ze naar buiten en veranderde in haar wolf. met rustige passen begon ze te lopen, ze had alle tijd en ondertussen babbelde ze wat met de wolven om haar heen en zo kreeg ze ook verschillende dingen binnen. Toen ze bij de vergader punt aankwamen bleef ze nog even tussen de wolven om met hun rustig te praten al zag ze wel Lune met haar moeder op de podium komen en al gauw daarna ook Jake. Toen ie ook op de podium stond liep ze rustig uit de groep na afscheid te hebben genomen naar boven en begroete Lune en haar moeder met en knikte, Ze ging naast Jake zitten nadat ze hem had begroet met een lik over zijn wang. Delia keek van af boven naar de wolven en in haar gedachten noemde ze elke wolf bij zijn of haar naam, want dat was haar taak, ze kreeg alles te horen met de roedel en wist er soms meer van de wolven dan Lune of Jake.

flutjes xD

Er waren al een hele boel weerwolven verzameld. Tussen hun geroezemoes door ving ze af en toe wat woorden op, uit wat ze verstond, begreep ze dat velen zich afvroegen waarom ze moesten komen en wat er ging gebeuren, tja, dat zouden ze dadelijk wel te weten komen dan. Niet veel later zag ze Jake naar voren treden, haar grote broer. Hij was zowel wat betreft leeftijd als fysiek groter dan zij, maar dat maakte haar niets, hij was mannelijk dus dat was normaal. Tenslotte kon hij er zelf ook niets aan doen. Ze gaf hem een knikkende begroeting toen hij naast haar kwam zitten en vervolgens keek hij weer naar voren, naar de rest van de wolven. Terwijl ze op Delia wachtte, keek ze rond, probeerde ze in gedachten iedereen al een taakje te geven. Haar blik bleef even rusten op een wolf met een kat op zijn rug. Ze keek er heel eventjes verdwaasd naar en schudde dan kort haar hoofd alsof ze zich wakker maakte uit een droom. Daarna ging ze de chaotische rij weer af. Waar bleef Delia toch? Ze had zin om te beginnen en de andere wolven waarschijnlijk ook. Ze voelde de nieuwsgierigheid bijna branden. Maar het zou niets spectaculairs worden, iedereen zou vanaf vandaag gewoon zijn of haar taakje krijgen, het nieuwe ‘leidersteam’ zou voorgesteld worden en ze zouden een mondelinge inleiding krijgen over de oorlog. Niet dat ze dacht dat er nu al een oorlog zou komen, nee, maar het zou niet lang meer duren. Een jaar? Een half jaar? Ze had geen idee dus ze konnen maar beter beginnen met een goede voorbereiding. Even later zag ze Delia naar voren komen, dat werd tijd. Ze schonk haar en haar moeder een vriendelijk knikje en Jake… Wacht, wat? Had ze dat nu goed gezien? Een wolvengrijns verscheen op Lune’s gezicht. ”Love is in the air~…” Zond ze al neuriënd door naar de twee in gedachten, natuurlijk deed ze dit in gedachten zodat niet iedereen het zou horen want dat zou nogal vreemd zijn. Ze schonk de twee nog een plagerig knipoogje. Ze vond het best wel grappig, maar ook onverwacht. Wie had nu ooit gedacht dat die twee iets voor elkaar zouden voelen? Ach ja, aangezien er vampiers en weerwolven bestaan kon je niet meer zeggen dat niets onmogelijk was. Wel, ze waren nu compleet dus het was tijd om te beginnen, anders zaten ze hier nog als de eerste zonnestralen naar boven zouden kruipen en dat was nu niet bepaald de bedoeling. ”Welkom allemaal!” Sprak ze luidop in de officiële taal van de wolven, luid en duidelijk zodat iedereen haar kon horen. Het was meteen muisstil. Ze kon even goed in gedachten praten, maar aangezien iedereen die in de buurt was het mocht horen, koos ze maar om gewoon in het Wolfs luidop te praten. ”Mijn naam is Lune, Lune Gengral en ik ben, zoals iedereen hoort te weten, jullie alfa.” Haar ogen gleden over het publiek terwijl ze een korte pauze hield van nog geen vijf seconden. ”Aan mijn zijde staat Jake Gengral, de bèta van de roedel. Hij die op wonderbaarlijke wijze teruggekeerd is. En naast Jake staat de adviseur van de roedel, Delia Guinevere, ze is nog erg jong, maar ook al erg wijs. Wij zijn het leidersteam van de roedel en we heten jullie van harte welkom op deze bijeenkomst!” Er waren een paar wolven die even huilden, aangezien klappen geen optie was met poten. Je kon het altijd proberen, maar veel geluid zou er niet van voortkomen. “Jullie vragen je vast af waarom ik jullie bij elkaar geroepen heb, wel…” Ze hield weer even een korte pauze van enkele seconden zodat iedereen zijn aandacht op haar zou vestigen. ”Binnenkort zal er een oorlog voor de deur staan.” Ze werd onderbroken door een hoop geroezemoes van de wolven. ”Maar!” Ze verhief haar stem zodat iedereen weer zweeg en zich weer op haar vestigde. ”Maar, ik ben zeker dat we nog minstens een half jaar hebben om voorbereidingen te treffen. Het is helemaal nog niet officieel gemaakt, het waren gewoon mijn voorgevoelens. Het kan een half jaar duren, een jaar. Maar ik ben zeker dat het geen twee jaar gaat duren.” Iedereen keek haar aandachtig aan. ”Hoe vroeger we ons voorbereiden, hoe beter. Daarom zal iedereen vandaag al zijn officiële rang krijgen door testen af te leggen, eerst wil ik dat je probeert jezelf in de juiste klasse in te delen. Met haar poot wees ze naar rechts. Daar wil ik iedereen die denkt dat hij/zij in de frontlinie terecht horen. Dit zijn grote, sterke wolven die de eerste schok opvangen.” Vervolgens wees ze met haar poot naar links. ”Daar wil ik de wolven die als back-up dienen, dit zijn de iets kleinere en minder sterke wolven, ze komen pas later tevoorschijn en helpen dan ook met vechten.” Ze plaatste haar poot weer op de grond. ”Wel, goed dan, deel jezelf maar in en houd geen rekening met je vrienden, ga niet in een groep omdat een goede vriend van je daarin zit want dat kan je leven kosten.” Ze zuchtte even en keek naar de krioelende massa wolven die zich in tegengestelde richtingen in wurmden om aan de kant te geraken waarvan zij dachten dat deze het beste was voor hen.

Gast

Delia zag hoe Lune ongeduldig werd en kon het niet laten om haar even te plagen. Delia liep na een tijdje naar boven waar ze een moederlijk maar ene vriendelijk knik kreeg. Delia glimlachte naar haar en ging naast Jake zitten, haar lieve wolfje. Ze gaf hem een lik over zijn harige wang en blijkbaar had Lune hun gehoord want Delia hoorde in haar gedachten heen gaan. ”Love is in the air~…” Zond ze al neuriënd door haar gedachten. Delia keek naar Lune en kwispelde lichtjes. Ook al was Jake een stuk ouder, als nog kon ze haar gevoelens voor hem niet verbergen, daarvoor was ie veel te leuk voor. Delia zag een plagend knipoog en grinnikte zachtjes en richten zich weer nar de wolven. ”Welkom allemaal!” Sprak ze luidop in de officiële taal van de wolven, Delia keek elke wolf aan die muis stil was en aandachtig naar Lune luisterde. ”Mijn naam is Lune, Lune Gengral en ik ben, zoals iedereen hoort te weten, jullie alfa.” Haar ogen gleden over het publiek terwijl ze een korte pauze hield van nog geen vijf seconden. ”Aan mijn zijde staat Jake Gengral, de bèta van de roedel. Hij die op wonderbaarlijke wijze teruggekeerd is. En naast Jake staat de adviseur van de roedel, Delia Guinevere, ze is nog erg jong, maar ook al erg wijs. Wij zijn het leidersteam van de roedel en we heten jullie van harte welkom op deze bijeenkomst!” Er waren een paar wolven die even huilden, Delia bleef kalm naar de andere wolven kijken en keek van uit haar ooghoek even naar de grote witte wolf naast haar staan. Maar al gauw ging haar blik naar de strenge alfa. “Jullie vragen je vast af waarom ik jullie bij elkaar geroepen heb, wel…” Ze hield weer even een korte pauze van enkele seconden zodat iedereen zijn aandacht op haar zou vestigen. ”Binnenkort zal er een oorlog voor de deur staan.” Ze werd onderbroken door een hoop geroezemoes van de wolven. ”Maar!” Ze verhief haar stem zodat iedereen weer zweeg en zich weer op haar vestigde. ”Maar, ik ben zeker dat we nog minstens een half jaar hebben om voorbereidingen te treffen. Het is helemaal nog niet officieel gemaakt, het waren gewoon mijn voorgevoelens. Het kan een half jaar duren, een jaar. Maar ik ben zeker dat het geen twee jaar gaat duren.” Iedereen keek haar aandachtig aan. ”Hoe vroeger we ons voorbereiden, hoe beter. Daarom zal iedereen vandaag al zijn officiële rang krijgen door testen af te leggen, eerst wil ik dat je probeert jezelf in de juiste klasse in te delen. Met haar poot wees ze naar rechts. Daar wil ik iedereen die denkt dat hij/zij in de frontlinie terecht horen. Dit zijn grote, sterke wolven die de eerste schok opvangen.” Vervolgens wees ze met haar poot naar links. ”Daar wil ik de wolven die als back-up dienen, dit zijn de iets kleinere en minder sterke wolven, ze komen pas later tevoorschijn en helpen dan ook met vechten.” Ze plaatste haar poot weer op de grond. ”Wel, goed dan, deel jezelf maar in en houd geen rekening met je vrienden, ga niet in een groep omdat een goede vriend van je daarin zit want dat kan je leven kosten.” Delia slikte bij haar woorden en keek naar de wolven die verschillende kanten op gingen. Ze kon zich niet voorstellen dat na de oorlog er leden niet meer waren, deze groep was haar familie geworden en ze kon het niet hebben als iemand dood ging..Maar zo was de wereld nou eenmaal, wezens sterfte en er kwam andere jonkies voor. Zo was zij er ook achter gekomen dat ze zwanger was. Natuurlijk had ze dit blije nieuws al aan Jake verteld maar nog niet aan Lune, daar hadden ze nog geen kans voor gehad. Delia keek naar de wolven die eindelijk een beetje verdeeld waren maar zag nog een paar wolven twijfelen waar ze goed voor was. Delia wist dat ze voor de frontlinie niet groot genoeg was of sterk. Ze was eerder voor back-up want daar was ze wel snel genoeg voor. Delia keek weer naar Lune afwachtend wat ze ging doen.

{dit is voor de miskraam}

Een gaap ontging Natsu, die niet meer in kunnen houdend. Wisten wezens wel hoe zwaar het was om net wakker te zijn en dan gelijk zo'n aandacht moeten kunnen tonen? Moet kunnen zorgen dat je alles mee kreeg? Poeh, dat was vermoeiend. Maar het was niet onmogelijk. De jongen hield zijn aandacht erbij, ondanks dat er nog niet veel gebeurde. Waar wachtten ze nou op dan? Oh... Het was Delia dat nog mistte, en toen toch kwam aangelopen. Intussen was Happy van zijn rug afgeklommen. Niet helemaal soepel zoals het hoorde, maar oké. De kat ging bij zijn voorpoot zitten. "Wat zal er nu gaan gebeuren?" vroeg het beestje zachtjes. Natsu bromde zachtjes wat, waarna de leidster was gaan spreken. ”Welkom allemaal!” Zoals de rest hield hij zich stil, bewoog hij zelfs niet eens. Alleen om zijn aandacht erbij te houden. Soms was dat echt moeilijk. Vooral omdat er in de wereld zoveel gebeurde. ”Mijn naam is Lune, Lune Gengral en ik ben, zoals iedereen hoort te weten, jullie alfa.” Stilte. ”Aan mijn zijde staat Jake Gengral, de bèta van de roedel. Hij die op wonderbaarlijke wijze teruggekeerd is. En naast Jake staat de adviseur van de roedel, Delia Guinevere, ze is nog erg jong, maar ook al erg wijs. Wij zijn het leidersteam van de roedel en we heten jullie van harte welkom op deze bijeenkomst!” De jongen keek eens opzij naar de wolven die huilden. Juist ja. “Jullie vragen je vast af waarom ik jullie bij elkaar geroepen heb, wel…” Die woorden drongen al gauw bij hem naar binnen en deed zijn blik op de leidster vestigen. Zeg het dan sprak zijn gedachten iets ongeduldig. ”Binnenkort zal er een oorlog voor de deur staan.” Nu vernauwden zijn ogen voor enkele seconden. Oorlog... Die vreselijke tijd vol stress en verliezen van je naasten. ”Maar!” Vreselijk die pauzes! Als iedereen nou gewoon hun bekken dicht hield kon ze gewoon aan één stuk door praten. Man, wat kon hem dat irriteren, al was hij meestal degene die zijn waffel niet kon houden. ”Maar, ik ben zeker dat we nog minstens een half jaar hebben om voorbereidingen te treffen. Het is helemaal nog niet officieel gemaakt, het waren gewoon mijn voorgevoelens. Het kan een half jaar duren, een jaar. Maar ik ben zeker dat het geen twee jaar gaat duren.” Natsu' tong gleed aan zijn hoektanden voorbij. Het gaat dus -waarschijnlijk- gebeuren binnen twee jaar. Gemengde gevoelens kwamen omhoog. Aan de ene kant wou hij de roedel bij staan, voor hen vechten, ze zoveel mogelijk beschermen. Maar aan de andere kant moest hij dan vampieren vermoorden, tegen ze ten strijde trekken. ”Hoe vroeger we ons voorbereiden, hoe beter. Daarom zal iedereen vandaag al zijn officiële rang krijgen door testen af te leggen, eerst wil ik dat je probeert jezelf in de juiste klasse in te delen." Met haar poot wees ze naar rechts. "Daar wil ik iedereen die denkt dat hij/zij in de frontlinie terecht horen. Dit zijn grote, sterke wolven die de eerste schok opvangen.” Nu ging ze met haar poot naar links, die hij met zijn blik volgde. ”Daar wil ik de wolven die als back-up dienen, dit zijn de iets kleinere en minder sterke wolven, ze komen pas later tevoorschijn en helpen dan ook met vechten.” Ah men, moest die keuze echt zelf gemaakt worden? Hij trok een moeilijk gezicht, keek van links naar rechts. En van rechts weer naar links, en ga zo maar door. Hij overwoog de kansen. Voor de frontlinie was hij misschien net wat te klein, er waren genoeg wolven die groter dan hem waren. Maar hij was niet bang om vooraan te staan, de vijanden recht in de ogen te kijken. Hmm... Het was te proberen en anders ging hij gewoon bij de back-up. Veel problemen zou hij er niet van maken. Eindelijk stond hij op en liep naar de rechter kant toe.

Eindelijk kwam Delia aan gelopen en Jake voelde haar lik over zijn wang. De reactie van zijn zus was niet meer dan :ormaal, maar goed dat hij vacht om had nu anders waren zijn rode wangen te zien geweest. Lune begon te spreken en Jake bleef rustig zitten luisteren. Dit had hij al vaak genoeg gehoort, maar toen ze haar onderbraken wreef Jake met zijn snuit langs de wang van Delia. Hij wilde graag dat ze zich niet in de frontline zou vertoeven, maar dokr haar grote zou ze dat ook niet echt kunnen. Jake richten zich weer op de rest toen ze zich moesten verdelen en Jake zag verschillende wolven verkeert staan. Hij stond op en keek even naar Lune. Als ze het goed vond zou hij ze om zetten anders moesten de andere testen uitwijzen of de wolf die verkeert stond het wel aan kon? Oude herinneringen schoten door zijn gedachten. Vroeger hadden ze geen Beta gehad die als inval troep zou dienen, maar nu zouden ze de vampiers flink kunnen verrassen… Jake schudden zijn kop om die gedachte kwijt te raken en richten zich weer op Lune.

De wolven verdeelden zich al snel, sommigen gingen zelfverzekerd naar hun kant en anderen eerder twijfelend, tot er nog een klein groepje twijfelend van de ene naar de andere kant stond te kijken. Uiteindelijk had iedereen zich verdeeld aan een kant en er waren er verassend veel bij de frontlinie gaan staan. Zelfs wolven die nog kleiner waren dan sommigen van de back-up. Het waren die typetjes die dachten dat ze veel beter waren dan alle andere wolven, zij die overspoeld waren met zelfzekerheid. Het was gewoon walgelijk. Lune keek neutraal naar de roedel tot het geroezemoes voorbij was. "Goed, dit is een erg belangrijk onderdeel van jullie trainen, het is namelijk jezelf inschatten, weten wat je waard bent. Sommigen onder julie, of beter gezegd, veel onder jullie zullen de foute keuze gemaakt heb door teveel of te weinig zelfvertrouwen. Daarom zullen jullie getest worden. Als je fout zit ga je meteen naar de andere kant en zul je voor later moeten zien dat je jezelf beter kan inschatten." Sprak ze met een stentor stem. "De jongelingen kunnen het best met een oudere wolf vechten omdat zij al ervaring hebben en je kunnen helpen indelen in de juiste groep."De wolven begonnen al groepjes per twee te vormen. Het waren telkens nieuwe wolven die tegen de oudere wolven vochten die de oorlog meegemaakt hadden en wisten waar ze thuishoorden. De ouderen konden perfect merken waar iemand thuishoorde. Lune merkte dat er bij de groep voor de frontlinie een oudere te kort was aangezien er iemand zonder een oudere stond. Eerst wilde ze zelf gaan, maar toen bedacht ze zich dat dat te gevaarlijk was. Stel je voor dat hier ergens een spion zou zitten? De wolf had een donkere vachtkleur en een kat bij zich. Lune keek Jake aan. "Help hem even verder." Zei ze snel en nors. Steeds als de roedelleden er waren deed ze zich anders voor. Gewoon om hen te beschermen zodat ze niet te gehecht aan haar geraken en ze niet gemist zal worden als het zo ver is voor een oorlog. Want als ze zou sterven en ze waren gehecht geraakt aan haar, dan was er weer een groot verlies. Lune zuchtte ongeduldig en wachtte af tot iedereen getest was, ze wierp een snelle blik op Delia "En, hoe gaat het met jou de laatste tijd?" Vroeg ze om het wachten minder lang te maken, maar wel stil genoeg zodat andere wolven het niet zouden horen. Haar gelaat was nog steeds een emotieloos masker.

Gast

Delia bekeek alles met een kritisch blik naar de jongeren die zich verdeelde, zelfs al had ze de oorlog niet meegemaakt kon ze zo zien dat een paar jongeren wel erg veel over zichzelf dachten, zelf wist ze dat ze de 2e linie moest nemen, ze was niet groot of super sterk, maar ze was snel en kon iemand handig afleiden. Toen het geroezelmoes een beetje wegstierf keek Delia naar Lune afwachtend. "Goed, dit is een erg belangrijk onderdeel van jullie trainen, het is namelijk jezelf inschatten, weten wat je waard bent. Sommigen onder julie, of beter gezegd, veel onder jullie zullen de foute keuze gemaakt heb door teveel of te weinig zelfvertrouwen. Daarom zullen jullie getest worden. Als je fout zit ga je meteen naar de andere kant en zul je voor later moeten zien dat je jezelf beter kan inschatten." Sprak ze met een stentor stem. "De jongelingen kunnen het best met een oudere wolf vechten omdat zij al ervaring hebben en je kunnen helpen indelen in de juiste groep." Delia keek kalm toe hoe de groepjes werden verdeelt en uiteindelijk Natsu alleen overbleef met Happy, tja er waren ook niet genoeg ouderen, sommige waren gehandicapt waardoor ze niet mee konden doen of ze waren gewoon echt te oud. "Help hem even verder." kwam het snel en nors uit Lune's mond en Delia schudde even haar kop om weer er bij te blijven. Ze zag hoe Jake vertrok en keek hem na, het was toch ook een schat en een goede Béta! "En, hoe gaat het met jou de laatste tijd?" hoorde ze een zachte stem van lune en stond op terwijl ze naar haar toe liep en naast haar kwam zitten 'Met mij gaat het goed, maar hoe gaat het met jou Lune? Het wordt een zware tijd en ik wil dat je je niet te veel overspant' Zei ze zachtjes en bezorgd terwijl ze Lune goed bekeek. Ze wou natuurlijk dat de alfa lang mee ging en niet onderuit ging door al het druk, plus ze was bezorgd als een vriendin. Je kon ook aan Delia zien dat ze gegroeid was in de paar maanden tijd dat ze haar rang had gekregen, ze was wijzer en rustig, al kon ze net zo goed een draak soms zijn!

» Weerwolven