A new face

Butler kwispelde vrolijk naar ALyce en Alyce glimlachte terug. Ze wist dat hij het niet prettig vond om vast te zitten, maar dit was gewoon voor de veiligheid. Het kon nu even niet anders. 'Is goed, maar ga die twee uit de weg anders zullen ze je door hebben. Ze zijn speciaal getraint daar in om onze menselijke trekken te analiceren.' zei hij kalm, maar toch bezorgd. Alyce trok een wenkbrauw op en schudde even haar hoofd, ze had het zich vast verbeeld. 'Ik moet toch de andere kant op.' Zei ze kalmpjes en zacht. 'Mocht je ooit een andere weerwolf tegen komen die uit onze roedel komt zeg dan maar dat je mij kent. Mijn naam is Jake General. Dan zullen ze wel door laten mocht je ooit hulp nodig hebben en dan zeg ik ooit het kan ook nooit zijn.' Alyce bleef staan, in har hoofd begonnen de draadjes met elkaar verbinden 'wacht...Heb jij geen zus?' vroeg ze achterdochtig. Ze kende een Luna die ze jaren geleden had ontmoet en die als eerste had gezien dat ze een ander soort weerwolf was dan zij en Loki dachten.

Gelukkig moest ze de andere kant op dat was weer een pak van zijn hart, maar Jake voelde dat er iets niet klopte! Zijn blik gleed even weer tussen het kind en de mensen die hij net nog had zien lopen. Jake knikte begrijpend en toen ze over Lune begon keek hij haar even scherp en argwanend aan. Wat had Lune nu weer uit gevreten??? Ze mocht dan Alpha zijn, maar wat zij deed was ook zijn verantwoording!!! 'Ik heb een zusje ja en zij is de Alpha van onze roedel, maar wat heeft zij hier mee te maken?' vroeg Jake zacht, maar rustig te rustig voor zijn doen.

'Ik heb een zusje ja en zij is de Alpha van onze roedel, maar wat heeft zij hier mee te maken?' vroeg Jake zacht, maar rustig te rustig voor zijn doen. Alyce haalde alleen maar haar schouders op 'Ik heb der leren kennen 4 jaar terug toen ik nog een pup was, ze had mij wat geholpen met mijn jaag kunst.' Zei ze kalmpjes als of het de normaalste zaak van de wereld was. Ze merkte dat Butler een beetje onrustig werd en ze keek haar vriend aan, zakte door haar knieën zoals de meeste mensen doen en kriebelt zijn oor 'wat is er jongen?' vraagt ze zachtjes en giechelt zacht als ie haar wang begint te likken.

sowwy, kon niks meer bedenken x.x

Jake luisterde naar wat ze zei en glimlachte zacht. Ja zijn zus was ook bezorgt om iedere weerwolf die ze tegen kwamen al deed zij het minder opvallend dan hij deed en vaak ook afstandelijker en strenger, maar Jake kende zijn zus beter dan welke roedelwolf dan ook. Hij knikte lichtjes. 'Ja zo is mijn zusje nu eenmaal en ik trouwens ook. Wanneer we helpen kunnen bij ons soort dan doen we dat.' zei Jake nog steeds zacht en keek naar de hond. Het dier was onrustig en Jake keek meteen weer naar de plek waar de jagers verdwenen waren. Ze zouden toch niet terug gekomen zijn? Zijn oren pikte wel een geritsel op, maar die was nog te ver weg of het moest een val zijn!!! Jake snoof lichtjes en kreunde van binnen. Ze hadden nee hij had zich laten misleiden! Een van de twee wilde voor doen alsof ze nog samen waren en hen afleiden en de andere was om gelopen om hun van een andere kant aan te kunnen vallen. Jake rook dat ze man achter die jongeling zat dat was helemaal niet goed! 'Snel weg hier!' siste hij bevelend en greep haar bij haar arm en trok de jonge weerwolf uit schietlijn hoewel hij zelf er nog in stond! Jake duwde haar in veiligheid hopend dat de hond zou volgen? Een schot klonk luid, maar Jake voelde nog niets. Hij wilde haar en haar hond beschermen. Jake voelde lichtjes pijn opborrelen, maar besteden er nog geen aandacht aan en duwde haar de veiligheid van de struiken in die door de seisoenen heen zijn bladeren behield. Jake veranderde van vorm en schoot op de jager af. Die zou er van lusten om zijn soort aan te vallen of het nu roedelwolven waren of niet! De andere man hoorde de verstikkende kreten van zijn kameraad en renden op hen af. Jake had de eerste jager bij zijn keel gegrepen en doden hem bijna onmiddelijk. De andere jager had vrij schot en richten op Jake en schoot. Jake jankte even, maar vermande zich en viel ook de tweede jager aan. Hij wist dat er meerdere mensen waren die zo getraint waren en er zouden vast ook meerdere jagers komen die jacht zouden maken op zijn soortgenoten, maar deze twee zouden het daglicht morgen niet meer zien! Jake doden ook de tweede jager met een snelle beet in zijn hals. Door de jaren heen harde trainingen en snelle acties mikte Jake zonder echt na te denken. Er klonk nog een schot en een schok ging door zijn lichaam heen. Jake stapte bij hem vandaan en week verder achteruit dan de bedoeling was. Hij voelde de pijn door zijn lichaam branden, maar had geen erg van de ernst van de situatie. Echter had hij een groot grapend gat in zijn borst zitten en nog twee scharmpschoten in zijn voorpoten. Bloed welde op uit zijn verwondingen, maar er liep ook een straaltje bloed uit de hoek van zijn bek...

'Ja zo is mijn zusje nu eenmaal en ik trouwens ook. Wanneer we helpen kunnen bij ons soort dan doen we dat.' Voor ze kon antwoorden. Gebeurde allemaal dingen zo snel. Ze had het zelf niet door maar merkte wel de spanning en probeerde die af te schudden. Ze moest kalm blijven, rustig blijven. Met haar snelle blik keek ze om zich heen en merkte een gestalte op die op haar richte. Maar nog voor ze kon wegrollen duwde Jake haar aan de kant en ze werd in de struiken geduwd. Ze haalde snel adem en maakte Butler los, 'ik denk dat ie gast wel even hulp kan gebruiken.' luisterde ze zachtjes en zag al hoe de andere aan kwam. Zonder er echt bij na te denken veranderde ze in haar wolven gedaante en bewoog met haar oren om Butler hun plan uit te leggen. Ze liep laag via de grond terwijl ze de andere jager omringde met Butler. Ze had een jonge jager al gezien toen ze in de struiken zat. Het was een jonkie, misschien haar leeftijd. Dus die ging ze hem ook aanvallen. Ze zag hoe hij richting Jake schoot. Zonder er bij na te denken, vloog ze naar voren en tackelde hem. Ze zag hoe Butler de geweer van hem af pakte en er mee er vandoor ging. Blijkbaar was het zijn eerste jacht en ze gromde boos. Ze legde haar klauw op zijn keel, dit was het dan, ze zou haar eerste mens doden. Ze kon dit! Maar toen Alyce in zijn donker bruine ogen keek had ze de lef er niet meer voor. Ze grauwde nog is uit woede en sprong van hem af, de jongen keek haar angstig aan en wist niet hoe snel die op moest staan. Hij rende zo gauw mogelijk weg van hun en zag hoe Butler haar niet begrijpend aankeek. Ze haaste zich naar Jake en keek hem onderzoekend aan 'We meoten snel je hulp bezorgen.' gromde ze in het wolfs en probeerde hem te ondersteunen, ze had namelijk het vermoede dat de kogels niet dwars door zijn lichaam waren gekomen dus die er uit moesten worden gehaald en dat kon ze niet.

Hij was geen kleinzerig ttttype,maar deze pijn begon ondragelijk te worden! Jake kon zich niet langer meer eeen vaste houding aannemen. Als hij zo ging staan was de pijn even weg, maar kwam daarna weer terug. Als hij zus ging staan werd het 2 keer zo erg! Jake jankte onwillenkeurig en kreeg niet veel meer mee van zijn omgeving. Voorzichtig probeerde de grote witte weerwolf een paar stappen richting het kamp te doen, maar ook dat mislukte vanikaal! Even ging het maar daarna zakte hij bijna door zijn voorpoten. Jake schudden zijn kop en heeg erg zwaar. Hij besefte maar al te goed dat hij zichzelf nooit optijd zou kunnen helen zonder andermans hulp, maar menselijke aandacht zouden ze zo weinig mogelijk hun kant optrekken! Jake hoorde in de verte de stem van de jongeling, maar kon door de trage gang van zaken waarmee zijn hersens nu werkte niet goed verstaan wat ze zei. Hij keek haar aan alsof ze iets heel erg doms had gezegd... De kogels die in zijn lichaam achter waren gebleven waren speciaal voor weerwolven gemaakt en bezaten gemene weerhaken die zich na entree van de gastheer of vrouw uit geklapt werden. Jake had zo'n kogel vlakbij zijn hart zitten en de andere in zijn long die langzaam vol bloed liep. Als hij niet snel geholpen zou worden dan zou hij stikken!!! Jake moest hoesten en kon zijn wolvenvorm niet langer behouden. Tijdens het hoesten veranderde hij terug en gooide een flinke hap bloed via het hoesten naar buiten. Jake zat voorover gebogen op zijn knie'en en lekte nog steeds bloed uit zijn mond. Hij kreeg geen woord meer over zijn lippen en schudden even licht zijn hoofd...

Ze zag gewoon weg hoe het bloed uit hem liep, hij was duidelijk ernstig aan toe en even raakte Alyce in paniek! Wat moest ze doen? Ze kon hem nooit dragen daar voor was ie veel te zwaar! Ze zag hoe Butler naar Jake toe liep en zachtjes geruststellend piepte en tone wist ze wat ze moest doen! Het was dan misshien gevaarlijk, maar anders zou de beta sterven en dat schuldgevoel kon ze niet dragne. Alyce hief haar snuit omhoog en liet een huil horen, een huil die om hulp riep, ze had het gevoel dat er een roedel in de buurt was, ze hoopte het met heel haar hart. Al gauw verasnderde ze terug in haar mensen vorm en draaide Jake wat op zijn zij zodat ie niet zo stikken in het hoest 'rustig maar, je roedel leden komen zo.' Zei ze zachtjes en probeerde zich te herinneren wat haar meoder had geleerd over de 1ste hulp. Maar kon zich gewoon weg niet veel herinneren, ze had geen speciaal gereedschap die ze kon gebruiken om de kogels er uit te krijgen. Alyce pikte snelle voetstappen hun richting op en zag gauw een kleine groep weerwolven op hun afstormen. Ze greep Butler vast aan zijn riem en trok hem terug, ze wist dat ze ruimte moest geven en geen argwaan moest wekken, het liefst ging ze nu eigenlijk er vandoor nu er nog tijd was.

Jake hielt zich groot. Hij voelde de kracht uit zijn ledenmaten en lichaam trekken. Hij kreeg te weinig lucht om zich te kunnen bewegen, maar ook het bloedverlies. Jake probeerde nog overeind te komen toen hij van ver een om hulp geroep, maar het klonk vaag en heel erg uitgerekt in zijn oren. Jake zakte bijna weg toen hij een stel handen voelde die hem op zijn zij legde. Hij hoorde ook opdezelfde manier. Jake kreunde licht, maar was blij toen hij vertrouwde geuren rook. Die jongeling had dus hulp gehaalt door te huilen. De weerwolven onderzochten hem meteen en een van hen keek naar de jonge weerwolf die hen geroepen had. 'Wat is er gebeurd?' vroeg een vrouwelijke weerwolf die terug veranderde en naar Alyce toe kwam. Ze zag wel dat er gevochten moest zijn, maar Jake was buiten deze jonge wolvin zwaar gewond.

Ze wou hier zo snel mogelijk weg, ze wou dat de weerwolven gewoon met hun beta bezig hielden en niet met haar. Maar jammer genoeg was ze te laat wat een weerwolf rchte zijn woord op haar. 'Wat is er gebeurd?' vroeg een vrouwelijke weerwolf die terug veranderde en naar Alyce toe kwam. Ze slikte en keek naar haar vriend. 'Ehmm, we hadden een gesprek, ik wou net haar huis gaan toen we plotseling waren omsingeld door jagers.' Ze wees naar de 2 mannen die nu mors dood waren. Hoewel Alyce haar misselijkheid gezakt was, begon ze lichtjes koorts te krijgen door gewoon te veel pijn van haar rug en door vermoeidheid en waarschijnlijk zat er ergens in haar een griepje bacterie verscholen die zich verspreide. 'ik...ik hoop dat het goed met hem gaat.' zei ze bezorgt en keek naar de wolvin die voor der stond, ja ALyce na lange tijd eens bezorgt om iemand anders dan Loki.

De kogels werden er langzaam uit gehaalt, maar Jake begon net weer te hoesten toen ze de kogel uit zijn long wilde halen. Ze schrokken en trokken even haar handen van de beta terug. Ze mochten niet meer beschadigen dan dat er al beschadigt was. opnieuw hoeste hij bloed op die uit zijn mond gespuwt kwam. Zijn ademhaling werd steeds minder, maar ze probeerde hem als nog te redden. Jake voelde zich steeds lichter en kouder worden, maar het lukte de weerwolven om de kogel uit zijn long te halen. Het voelde alsof hij niet langer meer pijn had, maar toch was het ook weer een heerlijk gevoel. Jake wist niet of het wel goed was of niet, maar het voelde goed. De vrouwelijke weerwolf knikte en glimlachte kort naar de jongeling. 'Bedankt dat je ons riep. Hij mag dan oud zijn maar toch is Jake de beste op zijn zus na.' zei ze en keerde zich net om toen ze een paniekerig stemmetje hoorde. 'Uszula! Hij verlies aan hartslag!' riep de jongste van het groepje en keek haar met vragende ogen en een paniekerige blik erin.

De vrouwelijke weerwolf knikte en glimlachte kort naar de jongeling. 'Bedankt dat je ons riep. Hij mag dan oud zijn maar toch is Jake de beste op zijn zus na.' zei ze en keerde zich net om toen ze een paniekerig stemmetje hoorde. 'Uszula! Hij verlies aan hartslag!' riep de jongste van het groepje. Het kwam als een schok bij ALyce aan en een boze grom gleed over haar lippen, ze schoot naar voren en laste bij zijn keel naar zijn harslag. Vond je het gek dat zijn hart langzamer ging slaan, die moest weer op ritme komen! Ze sloot even haar ogen en ademde in, ergens heel ver in haar geheugen hoorde ze haar vader tellen hoe vaak ze moest drukken. Alyce blies uit en begon kalm te reanimeren, en slaan, en slaan, ze bleef op der knieën staan met haar ogen gesloten terwijl ze met haar vader mee telde. Na een paar keer nog opende ze haar ogen en taste weer naar zijn keel, ze voelde de hartslag onder haar vingers en zuchten opgelucht, het kwam weer in werking en dat was fijn!

Zijn lichaam begon zich weer te herstellen, maar toch was het bloed verlies dat het zwaarste telde. De jongeling begon hem te reanimeren. Jake begon langzaam aan weer pijn te voelen en hij merkte ook de geluiden kwamen weer terug. Jake wilde niet weg van het fijne gevoel, hij wilde er graag blijven, maar zijn hartslag kwam weer terug en Jake voelde alle grassprietjes die onder zijn lichaam lagen. De andere weerwolven keken eerst geschokt toe toen de vreemde wolf hun beta hielp. Maar toen ze zagen dat Jake er weer bovenop leek te komen waren ze geruster en zuchten van opluchting. De beta ademde nu wat beter en het geronnen bloed werd er voor de laste keer eruit gehoest. Zijn long herstelde zich als eerste, maar toch lag hij er nog slecht voor zolang hij te weinig bloed in zijn lichaam had...

Alyce voelde opluchting doro zich heen gaan toen ie weer bij kwam en zakte achter over, haar handen zaten onder bloed en ze voelde zich nog kapotter dan eerst! Ze legde haar hoofd op der knieën en haalde beverig adem, toen ze merkte dat de weerwolven naar haar keken keek ze boos terug 'die gast heeft bloed nodig om te herstellen!' zei ze boos en liet zich op haar rug zakken, even bij komen. Zei ze tegen zich zelf en sloot haar ogen van de pijn, haar rug deed nog steeds pijn van de slecht dichtgaande wonden en Butler kwam mank op haar aflopen en piepte zacht 'we gaan zo jongen, even wachten, even bij komen.' fluisterde ze tegen haar hond en voelde zijn natte koude snuit tegen haar wang. Alyce haalde haar hand door zijn vacht en even werd haar alles te veel. Ze sloot haar ogen en viel in een diepe slaap zodat haar lichaam zich kon herstellen.

Deandere weerwolven stonden verstart. Bloed nodig? Maar zij hielden geen extra bloed in hun kamp. Dan zouden ze hem naar het ziekenhuis toe moeten brengen! 'Wij hebben geen bloed op voorraad.' zei Urzula verschrikt. Ze wilde Jake best helpen, maar dan moesten ze naar de mensen toe en ze had daar verder nog geen enkele ervaring mee, net als een paar andere weerwolven die erbij betrokken waren. Jake's ademhaling werd minder hijgend door het helen van zijn lichaam, maar door het te veel aan bloed dat hij verloren had ging dat nu langzamer dan ooit. Jakes hartslag bleef hetzelfde voor een geruime tijd, maar opnieuw begon het te zakken en minder te worden.

'Wij hebben geen bloed op voorraad.' zei Urzula verschrikt. Ze hoorde haar woorden wel maar heel vaag. Alleen Butlers snuit had haar wakker gemaakt en ze stond kreunend op. 'Horen jullie geen kruid kundige wolven tussen jullie te hebben?' bromde ze boos. Haar moeder had haar ooit vertelde dat ze er vroeger één was voor dat ze met haar vader weg rende. Ze liep op Jake af en liet zich naast hem vallen. Ze taste naar zijn hartslag en merkte dat ie langzamer werd. Ze plaatste weer haar handne op zijn hart en reanimeerde hem een paar keer zodat zijn hart weer een vaste ritme had. Ze zuchte opgelucht en keek de wolven boos aan 'ik hoop dat jullie tenminste een dunne slang hebben en iets waarmee ik het in zijn bloedvaten kan bevestigen?' Zei ze nors en wachten niet op hun antwoord maar boog zich naar de wond en likte die om het bloed te proeven. Niet zo lang geleden had Loki haar vertelde dat elke soort bloed zijn bepaalde smaak had en door haar sterke zintuigen kon ze die proeven. Ze rilde even en sloot haar ogen, het kwam haar vreselijk bekend voor..had ze niet het zelfde bloed soort? Jawel dus zij zou hem bloed kunnen doneren. Al zou het haar nog zwakker maken. Butler piepte zacht en ze kriebelde hem 'ja ik weet wat de gevolgen hier van zijn.' Zei ze na dat ze het klein beetje bloed uit had gespuugd.

Urzula keek toe hoe de jongeling weer wakker werd door haar hond en luisterde naar wat ze zei, maar schrok op. De laatste die kruidenkundig was was zelf te zwak om zijn werk nog uit te voeren al leiden hij wel een nieuwe op. Maar die was nu niet onder hen en te ver weg. Urzula keek even naar de anderen die onder hen waren. Eentje wist hoe je bij de mensen in een ziekenhuis binnen moest komen en zo een gewonde mens of mensen binnen te brengen, maar hoe konden ze dat met 1 van hen doen? De mensen zouden hun snelheid aan heling nooit kunnen begrijpen. De jonge weerwolf pompte weer het hart van de betá weer op gang. Ze nam een besluit en wist niet of Jake hetzelfde zou hebben gedaan. 'We hebben wel een kruidenkundige weerwolf, maar dat is voor nu te ver omdat Jake gelijk hulp nodig heeft. Ze is ook te oud om zelf te komen en haar leerling heeft er net te weinig kennis voor om dit op te kunnen lossen. We kunnen niet anders. Remy jij bent al vaker met mensen die gewond waren bij een ziekenhuis binnen gekomen. We moeten de gok wagen. Die is nu het dichtste bij!!!' Je kon de onzekerheid in haar stem horen, maar Urzula was ook vast besloten om hun betá te helpen en een stel weerwolven tilde Jake op. Ze konden voor nu niet anders en een smal buisje waar de jongeling om vroeg hadden ze ook niet bij zich. Ze begonnen zo snel als ze konden richting van het dichtbij zijnde ziekenhuis te lopen. Het was gelukkig niet ver en ze waren dicht bij de bosrand, want de lichtjes waren tussen de bomen door te zien.

. 'We hebben wel een kruidenkundige weerwolf, maar dat is voor nu te ver omdat Jake gelijk hulp nodig heeft. Ze is ook te oud om zelf te komen en haar leerling heeft er net te weinig kennis voor om dit op te kunnen lossen. We kunnen niet anders. Remy jij bent al vaker met mensen die gewond waren bij een ziekenhuis binnen gekomen. We moeten de gok wagen. Die is nu het dichtste bij!!!' Je kon de onzekerheid in haar stem horen, maar Urzula was ook vast besloten om hun betá te helpen en een stel weerwolven tilde Jake op. Ze strompelde achter hun aan met Butler achter zich aan en ging achter bij Jake maar haalde gauw hun in en ging naast hem lopen en keek even naar haar hond. Het zou moeilijk zijn om hem binnen te smokkelen en ze hoopte dat hun het lukte, alleen maar voor het over pomp apparaat! Ze keek naar Urzula 'ik heb de nodige bloed voor hem en we kunnen gebruiken voor hem, scheelt ook een tijdje met zoeken!' Zei ze kalmpjes en keek naar Remy. Voor dat ze de mensen wereld in zouden lopen zei ze tegen Butler 'blijf jij hier jongen en houdt overzicht.' haar stem was zacht en ze volgde gauw de andere weerwolven 'misschien is het beter dat we niet allemaal samen in gaan.' stelde ze voor en keek naar de groep.

Jake voelde de welkomen warmte zonder pijn weer aanwakkeren tot iemand in het land der levende het weer voor kwam dat zijn pijn gelicht werd. Nu was er ook een soort van licht dat in de verte scheen, maar Jake had nog geen tijd gehad om daar heen te gaan. Hij hoorde wel verstompte stemmen met hun geuren. Hij kon alleen niet eruit op maken dat ze hem wilde brengen naar een mensenziekenhuis... Urzula keek naar de jongeling en knikte begripvol. Die weerwolf wilde ook enkel helpen dus dat was alleen maar goed. Ze luisterde ook naar wat ze zei en keek Remy vragend aan. Ook deze knikte begrijpend en ze snapte zelf ook wel dat met zijn allen een beetje te veel van het goede was. Maar wat moesten ze zeggen wanneer ze vroegen naar de verwondingen van Jake? Urzula gaf de anderen buiten Remy en zichzelf dat ze bij de hond uit het zicht moesten blijven en ook of er problemen zich voor gingen doen eentje van hen het kwam melden! Ze verlieten de veiligheid van het bos. Remy en Urzula hadden Jake ieder bij de arm die over hun schouder geslagen liggen. Remy kuchte zacht. Hij voelde dat Jake weer verslechterde en zijn hartslag opnieuw achteruit gaan, maar nu waren ze bijna binnen!!! Remy duwde de deur open met zijn schouder en riep naar hulp. De zuster die achter de balie zat drukte op een rode knop voor ze zelf naar voren kwam en Jake inspecteerde. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze wel scherp, maar niet onvriendelijk. Remy zweeg want Urzula had nu het woord en ze vertelde de zuster dat ze met zijn vieren naar wilde dieren aan het kijken waren, maar dat Jake in de vuurlinie van een of andere jager gestaan had en de jager vast had gedacht dat tussen de struiken mogelijk een hert te zien staan? '... We hebben de Jager enkel niet gezien, misschien is hij of zij zo geschrokken van zijn pijn kreten dat die gevlucht moest zijn?' vulde ze haar laatste zin erbij aan. urzula stond er zelf verstelt van de leugen die ze verteld had, maar het was wel geloofswaardig. Want in deze tijd van het jaar waren er veel menselijke jagers die op wild schoten. De zuster knikte en vroeg of de kogels er nog in zaten. Urzula zei dat ze die eruit hadden weten te krijgen met een vinger in de wond de kogel eruit te halen. 'Dat is zonder medize kennis vaak wel het beste als de wonden niet te diep zijn.' zei de zuster goedkeurend en zag hoe twee ambulanse broeders de gewonde man van de twee jongelui overnamen en hem op een ziekenhuisbed neer legde die meteen naar de rontger gebracht werd. Ondanks het verhaal moesten ze toch eerst weten hoe erg de oudere man gewond was!!!

Alyce was zenuwachtig waardoor ze misselijk werd. Ze hoorde niet bij de roedel en was ook niet van plan om te luisteren dus liep ze kalmpjes achter Remy en Urzula. Ze keek even achterom of ze Butler zag maar die had een fijn plekje gevonden om te rusten maar zo een plekje waar je hem niet kon zien. Ze liep rustig achter de weerwolven aan en keek om zich heen toen ze naar binnen kwamen. Ze zag hoe de zuster op hun aan kwam en keek toe hoe ze vroeg wat er was gebeurd. En luisterde naar het verhaal. '... We hebben de Jager enkel niet gezien, misschien is hij of zij zo geschrokken van zijn pijn kreten dat die gevlucht moest zijn?' vulde ze haar laatste zin erbij aan. Alyce sloot even haar ogen als ze weer de jongen voor zich zag die bang was weg gerend. Ze had met nooit moeten laten gaan! Alyce keek toe Jake op de brandcar werd gelegd. 'Dat is zonder medize kennis vaak wel het beste als de wonden niet te diep zijn.' zei de zuster goedkeurend. Alyce voelde zich onrustig toen ze JAke zag weg rijden naar de röntgen afdeling. Alyce sprong van de ene naar de andere been zenuwachtig. 'Mevrouw?! Ik weet dat ie veel bloed heeft verloren en waarschijnlijk moet ie een donor krijgen en ik als zijn...nicht heb dezelfde bloed.' Haar stem klonk zelfverzekerd zodat er niks werd vermoed. Natuurlijk was het onzin, ze was geen familie van die weerwolf maar ze moest een goede reden hebben om bloed te geven.

De zuster keek toe hoe Jake werd weg gebracht en hoorde ineens een van de mensen die de gewonden hadden binnen gebracht dat ze zijn nichtje moest zijn. Even nam ze haar keurend op, maar glimlachte zachtjes. 'Goed dat te weten, maar we willen toch eerst uw bloed onderzoeken voor we zeker weten dat we het gebruiken kunnen. Allemaal veiligheid.' zei de zuster en wees Alyce een stoel in de wachtkamer net als de andere twee weerwolven. Ze liep naar de balie en riep een broeder op die Alyce bloed zou komen afnemen en onderzoeken. Ondertussen werd van Jake foto's genomen en ontwikkeld. Ze legde Jake aan een hartslag apparaat en 1 van hen hielt Jake in de gaten tot deze op een rood knopje drukte omdat Jake helemaal geen hartslag meer had. Ze haalde een defibrillator om Jake's hart weer op gang te brengen. Verschillende zusters renden door de gangen met bepaalde medicijnen die hem weer zijn hart moesten op gang moesten laten komen...
Jake voelde de verdovende warmte steeds dichterbij en heerlijker worden. Hoewel hij nooit zijn roedel in de steek wilde laten, maar dit was wel erg aanlokkend! Zijn blik gleed van de duisternis naar het licht dat zo heerlijk fel scheen. Hij zetten een paar stappen en meende een bekende aan het einde van deze duistere gang te zien? Het was een vrouwelijke figuur dat kon hij zeker zo zien. Met een blijde glimlach liep hij dichter naar het licht toe en wilde net zijn hand strekken toen hij iets voelde een schok. Geschrokken keek hij om en zag iets van vonken op hem af komen. Ze vlogen om hem heen en Jake probeerde ze van zich af te houden. Verschillende keren voelde hij die schokken nog maals, maar Jake weigerde zich terug te laten trekken. Hij liep door en pakte de uit gestrekte hand vast...

'Goed dat te weten, maar we willen toch eerst uw bloed onderzoeken voor we zeker weten dat we het gebruiken kunnen. Allemaal veiligheid.' zei de zuster en wees Alyce een stoel in de wachtkamer net als de andere twee weerwolven. Alyce ging zitten en zag al gauw hoe de broeder naar haar toe kwam. Ze liet haar binnenkant van har ellenboog zien waar ie het eerst schoonmaakte en daarna pas een klein beetje bloed van af nam. Ze sloot even haar ogen en opende die. Teon de broeder weg was keek ze naar de weerwolven 'dit zou veel sneller zijn geweest als jullie een buis hadden in jullie woonvertrek.' zei ze zachtjes en keek hun boos aan 'mijn moeder vertelde mij altijd dat zij voor alle noodgevallen vaak de meeste dingen bij de hand hadden!' Fluisterde ze boos verder en keek de weerwolven strak aan.

Het ziekenhuis personeel deed hun best, maar ze kregen Jake's hart niet meer in werking. Een zustertje die pas in dienst was gekomen en zoiets nog niet had meegemaakt raakte lichtjes overstuur. Een van de broeders nam haar apart en suste haar. Jake voelde de hand om de zijne sluiten en een andere arm om zijn middel. Het was zijn lang verstorven nichtje die hem kwam verwelkomen. Jake omhelste haar ook en genoot van haar aanwezigheid die hij al zo lang had moeten missen. Lune zou haar ook vast missen? Jake keek haar aan en ze glimlachte zachtjes. Ze sprak nooit met niemand wat nu ook het geval was. Jake glimlachte terug en wilde verder lopen toen een hand op zijn schouder hem tegen hielt. Hij keek om en zag hun vader. Jake had hem vroeger nog willen redden van een meute vampiers die tijdens de oorlog hem vermoord hadden. Jake keek het stuurse gezicht aan, maar deze spleet in een glimlach en verried de vreugde die hij jaren lang verborgen had gehouden achter dat stuurse masker. Jake en hij omhelsde elkaar ook, maar verder kwam niemand buiten die vervelende vonkenregen. Die om hem heen bleef dansen. Jake kloptedie van zijn schouders en voelde de warmte hem helemaal vervullen toen de vonken hun aftocht bliezen. Zijn vader nam Jake en zijn nichtje bij hun middel vast en samen liepen ze verder het licht te gemoet. Na het verblindende licht van het hemelse licht zag Jake een prachtig landschap dat zich zo ver het oog reikte zich uitstrekte. Het leek een beetje op het landschap waar ze altijd gewoond en tegen de vampiers gevochten hadden. Jake voelde zich gelukkiger dan ooit te voren toen hij onderaan de heuvel nog meer bekende gezichten zag.

Het ziekenhuis personeel stond er wat verslagen bij ze wilde niemand dood laten gaan, maar toch gebeurde dat wel eens. De dokter schudden zijn hoofd en trok een deken over Jake's lichaam heen dat ook zijn gezicht afdekte. Daarna waste hij eerst zijn handen en liep daarna naar de wachtkamer waar de twee weerwolven van Jake's roedel er al wat beteuterd bij zaten. Ze wisten niks te zeggen tegen die jongeling die hen boos een verwijt maakte en Urzula keek op toen de dokter binnen kwam. Zijn gezichtsuitdrukking was al niet te best en het nieuws zou nog slechter zijn!!! 'Uw neef is helaas overleden... U kunt hem dadelijk meenemen.' zei de dokter voor hij naar de balie liep bepaalde papieren te ondertekenen voor Jake's lichaam die ze dan daarna mee konden nemen. Urzula en Remy keken elkaar verslagen en verdrietig aan. Ze hadden sneller moeten handelen! Wat zou Lune zeggen als ze hier van hoorde. Dit keer was haar broer echt gestorven!!!

Een kil gevoel omringde haar hart. Nee ze zou het niet verdragen als iemand door haar schuld dood zou gaan! Ze zou dan breken en niet zo als de meeste mensen braken, maar nee ze zou in woede uit breken. Ze kon het niet, ze was dan wel sterk zelf toen ze wist dat haar ouders dood waren had ze zich sterk gehouden maar nu zou al die woede en verdriet naar buiten komen. Ze voelde kramp in haar vuisten toen ze zag hoe de dokter eindelijk naar buiten kwam met een vreselijk gezicht..nee het was toch niet?! Nee dit kon hij niet menen! Ze voelde al haar blik wazig worden en probeerde kalm te blijven. 'Uw neef is helaas overleden... U kunt hem dadelijk meenemen.' zei de dokter. Ze sprong op en keek boos naar de dokter, zonder het tegen de weerwolven te zeggen stormde ze naar de deuren waar die lag en gelukkig was de kamer leeg. Ze liep boos naar binnen en sloeg de deur met een kabaal dicht. Ze liep op hem af en keek met vochtige maar woedende ogen aan en sloeg hard met haar vuist op zijn borst waar zijn hart zat 'VERDOMME! jAKE LAATM IJ MAAR WEER ACHTER MET SCHULDGEVOEL! LEKKER BEN JIJ, GA JIJ NAAR DE HEMEL WAAR ER ALTIJD GENOEG PROOI IS MAAR IK MOET HIER VERDER LEVEN MET JOU DOOD OP MIJN GEWETEN? JE BENT BLIJKBAAR NIET ZO STERK ALS JE BEWEERDE! JE HOEFDE NOG MAAR EEN KLEIN BEETJE TE LEVEN VOOR JE MIJN BLOED BINNEN KREEG!' Ze riep het woedend aan en met elke zin sloeg ze steeds harder op zijn borst. Toen ze een beetje gekalmeerd was liep ze naar het raam die ze met gemak open deed en naar buiten sprong, ze moest ergens kalmte en rust vinden! Ze vloot Butler en rende het bos in, ze was moe en misselijk en nog steeds gewond maar door de woede in haar voelde ze dat even niet!

De twee weerwolven voelde zich niet alleen schuldig, maar ook vreselijk verdrietig. Waarom hadden ze dan ook zolang getreuzelt? Waarom hadden ze Jake eerst twee keer moeten reanimeren voor ze besloten hadden om hier naar toe te gaan? Urzula kon haar tranen niet meer bedwingen en begon te huilen. Remy sloeg een arm om haar heen en keek verschrikt op toen Alyce naar de kamer stormde waar ze Jake hadden behandelt. De zusters en broeders kwamen al aan rennen die het dichtsebij waren, maar zagen nog net hoe het meisje uit het raam sprong. Geschrokken rende ze naar het raam toe en keken haar stomverbaasd na. Ze maakte Jake verder klaar voor vertrek en daarna liepen de twee weerwolven na de papieren ondertekend te hebben samen met hun doden beta terug naar het kamp waar ze Jake na een korte tijd later begroeven.