Now it's time to relax

De ochtend was redelijk druk geweest. Zoals elke ochtend deed Sasuke enkele simpele trainingen, die voor het vampier zijn appeltje eitje was. Dat wist hij wel, maar toch deed hij het. Gewoon om de herinneringen aan zijn familie vers te houden, want hij was als de dood wanneer hij dat niet zou doen, hij het vergeten zou. In de oren van een ander had het vast stom geklonken, maar voor hem was het belangrijk. Ontzettend belangrijk. Zelfs de hechte band die er tussen z’n familieleden was, was voor hem nog bekend. En elke keer als hij er even aan dacht, kreeg hij datzelfde gevoel weer zoals toen. Dat blije gevoel, het gevoel dat vertelde dat je er niet alleen voor stond. Helaas was de realiteit nu wel anders. Hij was wel degelijk alleen. Net zoals de meeste, oudere vampiers. Echter kwam er deze ochtend nog wat anders bij: de dorst. Dat branderige gevoel in je keel, alsof iemand met een gloeiend hete pook in je keel zat te porren. Om dat branderige gevoel te stillen was Sasuke opzoek gegaan naar een menselijk prooi. Een jong persoon dat nog eigenlijk een heel leven voor zich zou moeten hebben, maar door het sterke, verse bloed had hij daar een einde aan gemaakt. Er echt mee zitten zat hij niet. Dit was een manier van overleven, al meer dan driehonderd jaar lang.
Sasuke liet zich op z’n rug in het besneeuwde gras vallen, zijn armen uitgestrekt. Er was wel één ding miste aan het vampier zijn en dat was slapen. Je ogen sluiten en dromen of een nachtmerrie… De enigste keer wanneer onbeschaamd je fantasie een loopje met je nam. Normaal was hij een luchtige denker, iemand die niet zo in fantasie geloofde, maar na honderd jaar niet meer dromen, was hij dat toch wel gaan missen. Voor een enige tijd sloot hij zijn ogen, proberend bekende gezichten voor zijn geest te halen. Verschillende gezichten kwamen voorbij flitsen en dat toverde een glimlachje op zijn lippen terwijl hij zijn ogen opende. Vergeten was hij ze nog niet.
Twee huppende gestalten trokken zijn aandacht. Hij draaide zijn hoofd opzij en zag twee hazen achter elkaar aan rennen. Snel, alsof ze wat vreselijks gezien hadden. Vreemd. In deze tijd van het jaar zag je ze niet zo vaak. Langzaam, maar toch ontspannend, ging Sasuke zitten, de twee diertjes nakijkend todat ze ineens verdwenen. Waarschijnlijk was daar hun hol. Hij ging zitten in een kleermakerszit, zijn benen kruist over elkaar heen. Heerlijk deze rust. Alsof de wereld van hemzelf was.

Wit, wit, wit en nog eens wit! Argh! Er was niks ergers dan sneeuw, winter en die vervloekte kou waar hijzelf dan wel geen last van had, maar de levende wezens weer wel! Rustig over de sneeuw slenterent zocht hij opnieuw naar wild, maar het grote wild waar Jack normaal op joeg verschanste zich in de winter altijd op weerwolf terretorium en omdat Jack Delia niet steeds roepen kon bij de grens wat hij zowiezo niet vaak deed om haar niet in de problemen te helpen. Joeg Jack vaker op klein wild. Normaal was dat geen probleem in de andere seizoenen, maar de winters waren helse tijden voor Jack vooral als de sneeuw viel. Zijn oog viel op twee hazen en die waren vast niet ver van hun holletje verwijdert? Een van de twee pikte zijn geur op en schoot er vandoor. De tweede volgde onvoorwaardelijk. Jack sprinten ongezien aan hun voorbij maar behielt ze scherp in de gaten. Jack was zo geconsentreert dat hij geen andere geur even oppikte. Net toen ze hun holletje in wilde schieten greep Jack ze vast. De een bij zijn achterpoten en de andere vlak achter zijn kop. Beide sloeg hij tegen de dichtsbijzijnde boom aan zodat ze buitenweste waren. Daarna bemerkte Jack de vampiergeur van een oudere vampier dan hij op. Fijn zat deze al hier of had Rhine hem gestuurt? Wat maakte hem dat nu even uit? Jack plofte achter de sneeuwheuvel van waar de hazen naar beneden gesprongen waren zitten en zetten zijn tanden in het eerste konijn! Jackgndere zo lekker aan mensenbloed vonden? Toen hij het tweede konijn nuttigte hoorde Jack gekraak van de sneeuw? Nieuwschierig naar wie hier ook was? 'En van het uitzicht aan het genieten?' vroeg Jack op rustige vriendelijke toon en klom over de sneeuwduin heen en liep een klein stukje naar de ander toe, maar bleef toch op een redelijke afstand stil staan. Je wist maar nooit???

Helemaal alleen was hij dus niet. Sasuke had een flits voorbij zien komen, nog voor de hazen aan. Het postuur was te slank geweest om een weerwolf te zijn, dus veronderstelde hij dat die flits een vampier was. Een vampier die overduidelijk aan het jagen was, op hazen. Wat zou die wanhopig moeten wezen om op zulke wezentjes te gaan jagen. Ontspannen bleef hij zitten. Geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om z’n soortgenoot te helpen. Oh nee, vampiers waren niet bepaald samen spelers zoals de weerwolven waren. Tenslotte vond hij het eens amuserend om een andere vampier te zien rennen achter zijn of haar eten aan. Zelfs na al die jaren leven en genoeg vampieren gezien te zien hebben, vond hij het nog intrigerend om ze in actie te zien. Tsja, hij kon moeilijk zichzelf bekijken ook al leefden ze in een wereld van spiegels en glazen. Sasuke liet zijn ellebogen rusten op zijn bovenbenen, terwijl hij zijn kin bovenop zijn samengevouwde handen legde. Afwezig staarde hij naar het witte landschap voor hem. Het was zo… Leeg, zo vlak. Een perfecte plek om te rennen dat wel, maar om naar te kijken was het niet veel aan. Behalve dat je een uitzicht had van hier tot en met Tokio. Nee, gaf hem maar bergachtig gebied. Iets wat uitdagend was om door te trekken. De dieren die er liepen. Poema’s, wolven en niet te vergeten panda’s. Wonderbaarlijke dieren, al deden ze niet veel dan eten van Bamboes. Een geur van hazen bloed trok in zijn neus. Ah, de maag van de vampier was dus weer gevuld. Beter van. Zelfs voor een vampier was dit een moeilijke tijd en al helemaal voor eentje die leefde van dierenbloed. Misschien werd het maar eens tijd om hier weg te gaan. Straks dacht die vampier nog dat hij hier was om z’n eten te stelen. Sasuke duwde zichzelf lenig overeind vanuit de kleermakerszit, waarna hij het sneeuw van zijn achterwerk en uit z’n haar veegde. Toen pas merkte hij dat de vampier zijn kant op was gelopen en hem wat had gevraagd. ’Zo zou je het kunnen noemen,’ antwoorde hij glimlachend. Een vijandelijke vampier was het gelukkig niet, dat zou zijn vrolijke humeur nu wel verpesten. ’Al vindt ik bergachtig gebied mooier, dat heeft meer uitdagingen. Voor een mens doen.’ Voor vampiers was het een makkie. Dit vlakke veld deed hem denken aan een slachtveld 'Als een dieren bloed drinker zal je het nu vast wel zwaar hebben,' veronderstelde Sasuke. 'Mocht het je te zwaar worden dan wil ik je best een keer helpen met jagen.' Of die vampier dat op prijs stelde was voor hem een vraag maar het was nooit verkeerd om iets voor te stellen toch? En die vreemdeling was een soortgenoot, en ook al waren vampiers geen hechte groep, iemand uit de brand helpen kon geen kwaad.

Hm, kennelijk was deze nieuw hier? Jack grijnsde bij de woorden van de vreemde vampier en bemerkte dat deze dus ook geen kwaads in de zin had. Gelukkig maar. ‘Ach ik ben het gewent. Het jammere alleen is dat het grote wild in de winter naar bewoont gebied trek, maar klagen kan ik in iedergeval niet. Al zou ik het wel fijn vinden wanneer de lente weer aanbreekt.‘ zei Jack rustig en kwam nog wat dichterbij. Op zo‘n 50 meter bleef hij weer stilstaan. Jack wist donders goed waar ze waren, maar hier had hij ma 1 keer meegevochten. Iets wat Jack nu dus vertikken zou mocht er een nieuwe oorlog uitbreken. ‘We hebben hier ook wel wat begen, maar die zijn kaal in vergelijking met wat jij misschien gewent bent? Voor uitdagingen goed, maar om rustig naar te kijken heb ik liever glooiende landschappen niet zo vlak als deze.‘ zijn Ierse tongrol werd wat lichter na maten hij over verschillende gebieden sprak. Ja Ierland met zijn mooi gevormde glooingen in het landschap daar hunkerde hi zo naar om die weer eens te zien! Even staarde Jack in gedachten voor zich uit tot de beelden van de oorlog weer aan zijn geestesoog voorbij trokken. Even schudden Jack zachtjes zijn hoofd en keek de vreemdeling weer aan. ‘Ik ben Jack, Jack MacRayn. zoals je waarschijnlijk wel hoort ben ik niet uit de streek hier.‘ stelde hij zich glimlachend voor en bleef de vampier rustig aan kijken.

Bewoond gebied? Het wolven territoria zeker? Ja, dat was zeker behoorlijk… Jammer. Al was Sasuke dan niet zo’n type die het eten door zijn neus liet boren. Wolventerritoria of niet, hij zou er zeker achteraan gegaan zijn. Eten was de eerste prioriteit, ook voor een vampier. En hij zou zich niet laten verhongeren omdat het wild toevallig op de grond van een stel honden rond scharrelde. Nee, echt haten deed hij de weerwolven niet, maar als het op overleven aankwam en het was nodig om hen te doden, dan zou hij dat doen. Tenminste…Een poging tot. Het vermoorden van een weerwolf was lang niet gemakkelijk als hij gedacht had. Daar was hij zo’n tweehonderdvijftig jaar geleden achter gekomen. Toen pas vond voor hem zich de eerste gevecht plaats. Ter nauw aan dood had hij gewonnen en dat gevecht had hem laten zien dat hij niet moest denken dat hij het gevecht al gewonnen had, terwijl het nog niet eens begonnen was. ’Dat is begrijpelijk,’ zei Sasuke kalm. Ja, de lente… De tijd dat bloemen weer uit de grond kwamen, de zon die de aarde weer wat opwarmde en nieuwe levens op de wereld werden gezet. Sasuke keek op toen hij de vampier hoorde over de bergen van hier. Als hij het zo van hem hoorde, stelde het niet veel voor. Geen reden dus om die kant op te gaan. Wat een teleurstelling. ’Helemaal mee eens,’ knikte hij. Zoiets zag hij zich al helemaal voor zich. Prachtige landschappen, gevuld met verschillende kleuren die samen één geheel vormden. Dat deed hem denken aan de boom die vroeger op de binnenplaats van z’n huis had gestaan. Een Japanse Bloesem boom. Sasuke was geen fan van de kleur roze, maar die boom was echt prachtig wanneer het zijn bladeren had ontwikkelt. Hij keek de vampier aan toen die zichzelf voorstelde als Jack… MacRayn. Zijn wenkbrauwen fronste zich even. Nu Jack het zei… Inderdaad, er zat een accent in zijn stem waar hij eerst nog helemaal niet op gelet had! Echter kwam het accent hem niet bekend voor. Aziatisch was het sowieso niet, misschien Europees… Noord Europees, een stel landen waar hij nog nooit een stap in gezet had. In het verleden had hij gehoord dat dat volk woest en kil waren. Destijds kon hij dat niet echt hebben en dus was hij er nog nooit geweest. ’Nu je het zo aankaart, valt het wel op ja.’ Wat slecht dat hem dat nog niet was opgevallen. Waar was zijn oplettendheid gebleven? ’Noord Europees?’ vroeg hij toen, met een lichte interesse. ’Sasuke… Uchiha is mijn naam, aangenaam.’ Hoe mensen zich tegenwoordig voorstelden was voor hem een raadsel, maar altijd plakte hij er “aangenaam” achter, tenzij dat natuurlijk niet zo was. ’Ben je trouwens een beetje bekend hier?’ Misschien dat deze Jack nog een aantal fijne plekjes wist.

Hm hij was het er dus mee eens? Niet zo gek ook als deze de bergen al fijn vond? Toen de vampier zich als Sasuke voor stelde knikte Jack. 'Aangenaam Sasuke ik kom oorspronkelijk uit Ierland dus ja uit noord europa.' zei Jack glimlachend en keek weer naar de uitgestrekte omgeving. Het was hier mooi, maar wanneer er oorlog uitbrak was het hier een ware hel. 'Weet je je hebt wel een plek uit gezocht hoor? Deze plek word normaal gebruikt wanneer beide partijen weer eens te kwaad zijn geworden om welke reden dan ook. Als je het mij vraagt pure tijd verspilling. Goed weerwolven zijn niet zo als wij zijn en hebben andere gewoontes, maar dan hoeven we elkaar nog niet in de haren te vliegen. Beste vrienden hoeven we wat dat betreft ook weer niet te worden, maar een beetje normaal met elkaar om gaan moet toch geen probleem zijn...' zei Jack rustig en schudden zijn hoofd terwijl hij dat zei. Nee Jack vocht liever niet, maar als hij niet anders kon vocht hij als de beste op zijn manier en die was gewoon puur straatvechten. Toen Sasuke hem vroeg of Jak het hier een beetje kende grijnsde hij breed. 'Ik woon hier al zo'n beetje bijna 199 jaar dus ken ik het hier beter dan je zult denken. Zo aan je te horen ben je net als de rest die hier rond loopt. Mensenbloed kun je het beste bij de markt of uit de rosse buurt halen. Daar heb je vele stille plekjes als je het zo nodig weten wilt? Ik weet niet wat jullie daar zo lekker aan vinden?' Jack vertelde wel wat deze vast wilde weten, maar toch huiverde hij er altijd om. Mensenbloed was niks bijzonders en ook het dierenbloed gaf Jack al zijn krachten zonder moeite ook zijn snelheid leide er niks onder.