Delia; Long time no see

Een diepe zucht verliet haar mond. Ze was het beu, het gezeur van haar moeder, het gezeur dat ze zich moest gedragen als een Alpha. Sta vroeg op, zorg dat je er netjes uit ziet, wees een krijger, wees alert, doe aardig tegen de roedel, houd hen in toom, ... Er kwam maar geen einde aan, net een zee van woorden. Haar moeder zou een geschikte Alpha zijn, ze kon bevelen geven als de beste. Over een zee van woorden gesproken, het was al heel lang geleden dat ze nog naar de zee geweest was. Ze had al dagen aan een stuk gebieden zitten patrouilleren, niet dat ze het erg vond, dan moest geen gezeur aanhoren van haar moeder. Lune keek even rond in het bos. Was de kust veilig? Ja, er was niemand in de buurt. Nog geen seconde later, stond er op de plaats waar eerst een breekbaar, fragiel klein meisje stond, een reusachtige gespierde wolvin. Ze was compleet het tegenovergestelde van haar menselijke lichaam en dat vond ze maar goed ook want als haar wolvenvorm zo zwak was als heet mensenvorm, zou ze de meest zielige Alpha ooit zijn. Vervolgens raasde ze tussen de bomen door. Af en toe sloeg er eens een tak in haar gezicht, maar dat maakte niet veel uit. Want haar vacht voorkwam dat er schrammen op haar gezicht zouden komen. Ze durfde er zelfs bijna om te wedden dat ze de fluffigste vacht op aarde had, ze was bijna echt een pluisbol. Ze sloot haar ogen een snoof even. Aaaah, de frisse zeelucht. Ze rook het zout al en het natte zand. Uiteindelijk was ze bijna bij de rand van het bos dus veranderde ze meteen weer in een mens. Aangezien het lente was en het een aangename temperatuur was, was er een grotere kans dat er mensen een middagwandelingetje aan het strand gingen maken. Wel, middag was het nu ook weer niet. Aan de stand van de zon te zien was het ergens in de vroege namiddag. Zijzelf had zoals gewoonlijk een donker blauwe spijkerbroek aan, een ribtop met daarover een vest. Ze lette niet zo vaak op wat ze droeg aangezien ze toch de helft van de tijd rondliep als een wolf. Even later stond ze op het zand, opm te voorkomen dat haar schoenen twee zandbakken zouden worden, trok ze haar schoenen en sokken uit. Haar sokken stak ze in de schoenen en haar schoenen nam ze bij de hielen. Het zand was lekker warm en tevreden krulde ze haar tenen in de warme korrels. Vervolgens liep ze verder, ging dichter naar de golven. Voor de grens tussen het droog en nat zand, zette ze haar schoenen neer en ging ze zitten terwijl ze naar de golven staarde en haar voeten onder het zand begroef. Ze keek naar de ritmische bewegingen van de golven die haar wel uit lmeken te dagen. Haar uitdaagde om in het water te komen. Maar daar had ze nu even geen zin in. Haar blik gleed verder over het strand en in de verte zag ze een stel spelen in het ondiepe water. Ze zagen er zo gelukkig uit samen... En heel even voelde ze zich jaloers. Mar toen dacht ze aan haar verantwoordelijkheden, dat ze een hele roedel moest leiden en wat als zij zou sterven? Ze kon dat gewoon niet doen, moest zo hartloos zijn zoals ze altijd was en zorgen dat niemand haar aardig vond, zorgen dat niemand haar wilde. Ookal was er toch één persoon geweest die een vriendschap met haar had kunnen sluiten. Haar naam was Delia en ze was een goede meid, ookal had ze nog het één en het ander te leren. maar niet enkel Delia had nog wat dingen te leren, Lune zelf ook, en dat wist ze maar al te goed. Een zucht verliet haar mond toen ze haar ogen sloot en daarna weer opende om verder te kijken naar de golven, steeds verder en verder weg tot aan de horizon. Soms wilde ze echt vrij zijn, maar ze kon de roedel niet in de steek laten. Door haar gepieker was ze niet alert en had ze niet door dat ze gezelschap gekregen had.