snow (vincent)

Koud, het was koud, echt ongelofelijk koud. Luna stopte haar handen dieper in de voorzak van haar hoody, haar golvende haar beschermde haar oren tegen de bittere winterkou. Haar tot op de draad versleten rugzak knotste bij iedere stap die ze zette tegen haar onderrug. Ze wandelde door de door oranjeachtige straatlantaarns schemerig verlichtte straatjes van het dorp. Ze zag door de grote ramen de blije gezinnen, de kindjes die lagen te slapen, de ouders die genietend bij een haardvuur naar een film keken, lekker dicht tegen elkaar aangekropen, elkaar liefkozend. Een steek van besef ging door haar heen, ze was alleen, helemaal alleen, zij had geen huis, geen warm bed, geen haardvuur waaraan ze zich kon warmen, geen liefhebbende ouders die haar gerust konden stellen. Met vochtige ogen liep ze verder, liep ze naar de verlaten bushalte, daar had ze in ieder geval iets boven haar hoofd. Ze zette haar tas langs zich neer haalde er een veel te klein dun lakentje uit. Ze krulde zich op, op de harde koude metalenbank van het bushokje. Ze lag helemaal niet goed en ze wist nu al dat ze de volgende dag spierpijn zou hebben, maar dat maakte niet uit, ze kon nergens anders heen, dit was haar beste kans om de nacht door te komen. Ze staarde naar de door wolken verborgen lucht, het zou vast nog gaan sneeuwen vannacht. Niet goed, helemaal niet goed, want als sneeuw kon vallen wilde dat zeggen dat het vroor, en zulke koude temperaturen waren lastig voor haar, lastig voor haar lichaam. Luna viel in slaap, maar werd midden in de nacht weer wakker, ze had het warm, zo verschrikkelijk warm, wat echt niet normaal was aangezien ze gelijk had gehad en het had gesneeuwd. Haar adem kwam er in wolkjes uit, het vroor, haar spieren voelde zelfs stijf, en toch kon ze het deken niet meer verdragen, gooide ze haar hoody, haar schoenen, haar sokken uit. Waardoor ze alleen nog maar haar jeansbroek en een dun t shirt aanhad, haar blote voeten raakte de koude betonnen vloer van het bushokje aan. Ze had het te heet, ze wilde naar de sneeuw. Haar hoofd bonsde terwijl ze opstond een paar wankele passen richting de sneeuw zette en er toen inviel. Ze bleef liggen, voelde de ijskoude sneeuw tegen haar gloeiende huid.

Het begon kouder te worden. Hij kon het voelen, hij kon het proeven. De kou die in de lucht hing smaakte bitter en koud. Als hij een mens was geweest zou hij genoeg hebben aan zijn mantel die het kou tegen hield. maar nu hij een vampier was, voelde hij geen kou, hij had er geen last van en zou er nooit meer last van hebben. Vincent zuchten en keek naar Dark die naast hem liep. Het beest had geen last van kou net als hij, ook al leek hij een dood normaal Dobberman. Vincent bleef doelloos rond lopen maar ook weer niet. Stiekem zocht hij ook naar weerwolven en Vampieren die zich misdroegen. Dan konden die kennis maken met zijn gun. Maar het leek wel uitgestorven, de meeste mensen zaten binnen, met een gelukkig gezien dicht bij de kachel...gelukkig gezien. Onwillekeurig moest hij aan zijn lieve Lucia denken, zo lang geleden. het was zijn schuld. Vincent kneep zijn ogen dicht en probeerde die gedachten te verbannen, zijn schuld en hij zou nooit genoeg voor boeten. Een blaf kwam van Dark vandaan en Vincent keek naar hem maar rook het al gauw. Hij rook een meisje. Wat deed ie zo laat buiten? Hij snelde er naar toe en zag een meisje bijna zonder kleren in de sneeuw liggen, zonder er bij na te denken liep hij op haar af en tilde haar op, hij kon haar hete lichaam voelen...Koorts.. 'pak haar dingen bij elkaar.' Zei hij tegen Dark en begon te lopen 'Waar haal jij ooit het idee vandaan om in zo een kou naar buiten te gaan?' vroeg hij geërgerd terwijl hij liep, hij liep zo snel hij kon naar zijn klein huisje waar ze warm zou kunnen worden en haar zou kunnen behandelen.

Luna vond de sneeuw zo heerlijk, maar ze wist dat ze er niet in mocht blijven liggen, dat ze haar kleren weer moest aandoen, dat ze anders onderkoeld zou worden. Maar de koorts zorgde ervoor dat ze niet meer naar haar gezonde verstand wilde luisteren. Ze wilde alleen maar genieten van de heerlijke vervrissing. Maar toen ineens voelde ze iets, ze werd van de grond getild, weg gedragen. Luna knipperde slaperig met haar ogen, probeerde scherp te stellen op het gezicht van haar drager. 'Waar haal jij ooit het idee vandaan om in zo een kou naar buiten te gaan?' vroeg een geërgerde stem terwijl hij liep. Luna draaide lichtjes met haar hoofd. "Ik had geen keus..." Sprak ze zachtjes, ze geeuwde weer. Ze was zo slaperig, had het zo heet. "Het is zo warm, veel te warm..."Mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen de man. Ze was er maar half bij haar gedachten. Ze was zeg maar nog half in slaap, en die slaap won het, ze kon haar ogen niet meer open houden, ze viel in zijn armen in slaap, zoals een kind zou doen, zoals een uitgeput ziek kind zou doen, het kind dat in haar zat.

(kort sorry )

Het meisje was duidelijk in slaap gevallen, ze zag er zo jong, zo ongedeert uit. Dit harde wereld mocht haar niet bij invloeden. "Ik had geen keus..." Sprak ze zachtjes, ze geeuwde weer. Vincent keek haar aan, ze zag er meo en halfslaperig uit. Misschien was het goed als ze sliep, haar bacterieën zouden dan tegen de ziektes vechten terwijl zij sliep. "Het is zo warm, veel te warm..."Mompelde ze, Vincent bleef haar aankijken 'Rustig maar, die warmte verdwijnt zo.' Zei hij zachtjes ne geruststellend. Hij keek op en zag zijn huisje in zich komen, dar liep hij naar binnen, naar boven en legde haar op zijn bed. Dark legde haar spullen op de stoel en Vincent liep naar beneden om een bak koud water en een doek te halen die hij natmaakte en op haar voorhoofd legde. Vincent schoof een stoel bij het bed waar hij op ging zitten en har koel probeerde te houden zodat ze neit over verhit raakte. Zodat haar lichaam niet te heet zou worden. Gelukkig hoefde hij niet te slapen en kon dat de heel nacht door doen zonder moe te worden.

Luna wist niet wat er gebeurde, ze was te ver weg in haar slaap, en door de koorts ging ze zelfs een beetje ijlen. Ze had niet door dat ze niet meer gedragen werd, dat ze opeens in een vreemd bed lag, met een vreemde man die haar verzorgde over haar waakte. Luna had geen fijne dromen, door de kou werd ze herinnerd aan de moord op haar gezin, aan haar schreeuwende kleine broertje, aan hoe hij een glimlach op zijn kleine gelaat kreeg toen de vampier zijn scherpe tanden in hem zette, hem langzaam vermoordde. In haar droom werd alles verergerd, zag ze hoe bloed van de muren droop, hoe ze probeerde haar broertje wakker te schudden, hoe ze huilde bij zijn lijk, ze wilde vluchten weg van het huis met haar dode gezin, maar ze kon niet, overal om haar heen was duisternis, vuur, ze werd ingesloten. Na vele worstelingen op het bed, stille tranen die van haar wangen naar beneden druppelde schoot ze schreeuwend wakker, haar hart ging als een dol geslagen kolibrie tekeer. Ze trilde, keek verschrikt rond. Waar was ze? Wat was dat natte ding dat op haar schoot was gevallen? Waar was haar rugzak?! Luna keek in volle paniek om zich heen, en zag toen de donkere man. Verschrikt kroop ze verder bij hem vandaan, zette ze grote ogen op. Ze rook het, ze rook de zoete geur, die haar aantrok, die van hem afkomstig was. Hij was een vampier, een bloedzuiger, een moordenaar. Instinctief wilde ze naar haar mes in haar rugzak grijpen, maar haar rugzak was hier niet, ze had niets. Wat deed ze hier? Waarom zat hij daar? Was hij soms van plan om haar te gaan leegzuigen?! Met opengesperde vochtige ogen bleef ze de man, of enfin jongen, aanstaren.

Deze arme meid had vreselijk veel last van nachtmerries, dat kon Vincent merken aan hoe ze bewoog, snel als of ze wou vluchten en de stille tranen die over haar wangen gleden. Hij wist hoe het was om nachtmerrie's te hebben, toen ie jong was en bij zijn vader woonde had hij er jaren lang last van gehad. Het was vreselijk en je was ook nooit uitgerust. Vincent ruilde weer van doek en legde het op haar voorhoofd. een prachtige jonge dame en nu al zo een lastig leven. Hij had medelijden met dit meisje. Plotseling schoot ze overeind en begreep duidelijk niet waar ze was, maar toe ze hem zag schoot ze achter uit. Hij las angst in haar ogen en zuchten zachtjes 'Rustig maar, ik ben niet van plan om jou iets aan te doen.' Begon hij kalm en bleef haar rustig aankijken 'Je had koorts toen ik je vond en als ik je neit mee naar huis had genomen, dan was je daar nu nog in het sneeuw aan het liggen.' Zei hij kalm en keek naar de stoel waar haar spullen lagen 'Ik heb niks gestolen en je kleren zhangen boven de verwarming.' Zei hij rustig en bleef haar net zo aankijken. Je kon nu eignelijk alleen maar zijn ogen en een stukje van zijn gezicht zien, hij hield zijn ijzeren klauw ook verborgen.

Luna bleef naar de man kijken, ze was bang voor hem, bang voor de plek die ze niet kende, bang voor de duisternis. Luna was altijd al bang geweest voor het donker, voor de duisternis. en sinds haar familie dood was, was die angst alleen maar erger geworden. Ze had zichzelf moeten dwingen om niet langer bang te zijn, ze had zichzelf moeten forceren om volwassen te worden. ze kon niet anders, ze had geen keuze gehad. Luna was jong, en toch wist ze al hoe het was om met de last van de wereld op haar schouders te lopen. 'Rustig maar, ik ben niet van plan om jou iets aan te doen.' Begon hij kalm en bleef haar rustig aankijken. Luna kneep haar ogen half dicht, ze vertrouwde hem niet. Vampieren waren niet echt de wezens die iets deden voor anderen, er zat altijd iets egoïstisch achter. 'Je had koorts toen ik je vond en als ik je neit mee naar huis had genomen, dan was je daar nu nog in het sneeuw aan het liggen.' Zei hij kalm en keek naar de stoel waar haar spullen lagen. Hij had haar dus eigenlijk gekidnapt, fijn, heel fijn. Kon ze dat ook nog eens bij zetten op haar lijstje met onprettige gebeurtenissen. "Wat kan jouw dat schelen?" Vroeg ze zacht, maar er zat wel een scherpheid in haar stem. 'Ik heb niks gestolen en je kleren hangen boven de verwarming.' Zei hij rustig en bleef haar net zo aankijken. Ja, ja tuurlijk dacht ze bitter. ze geloofde hem niet, ze vertrouwde hem niet, en de gedachte dat ze in zijn armen had gelegen bezorgde haar rillingen. Ze kroop zo ver als mogelijk bij hem vandaan, zonder het zelf echt de beseffen keek ze ook naar haar polsen, voelde ze aan haar hals, ze controleerde of ze nergens bijtwondes had.

Het meisje had duidelijk trauma met een vampier en Vincent begreep haar best. Zijn soort was ook niet 1 van de fijnste. "Wat kan jouw dat schelen?" Vroeg ze zacht. En Vincent haalde izjn schouders op, tja wat kon het hem eigenlijk schelen, het meisje zou nooit dankbaar voor hem zijn...Maar ze leek zo veel...Ze leek zoveel op Lucia. Vincent kneep zijn ogen dicht en probeerde die vreselijke herinneringen. Hij opende weer zijn ogen en keek het meisje aan. 'Omdat je duidelijk hulp nodig had, en zo een meisje als jij valt snel ten prooi van vampieren, vooral jonge vampieren.' Zei hij kalm en zag hoe ze verder weg kroop en haar polsen en hals controleerde. Hij kon er niks aan doen maar moest er om grinniken 'Je bloed is jong en zuiver en dat is een vreselijke combinatie voor mij, ik ben niet gek om zo iets te drinken.' Zei Vincent snuivend en grijnsde in zich. In zijn mini koelkast stat ook het bloed van mensen die ouder zijn dan 20. En als nog, het bloed komt uit de ziekenhuis. Vincent zuchten en zag van uit zijn ooghoek hoe Dark in zich kwam. Zijn donkere kijkers keken het meisje aan. Hij liep er voorzichtig naar toe om haar te besnuffelen.

Luna vertrouwde hem niet helemaal niet, en nu haar koorts begon te zakken merkte ze hoe koud eht eigenlijk wel niet was in zijn huis. En met haar dunne witte shirtje had ze niet echt veel. Luna kneep haar ogen nog verder samen toen ze merkte hoe hij dezijne sloot, over iets leek na te denken en ze toen weer opende om haar vervolgens aan te gapen. 'Omdat je duidelijk hulp nodig had, en zo een meisje als jij valt snel ten prooi van vampieren, vooral jonge vampieren.' Zei hij kalm. "Dus ik wordt gekidnapt door een vampier om dat net te voorkomen, lijkt me ook niet echt logisch." Mopperde ze opstandig, haar gelaatstrekken werden zuur. Toen ze zichzelf inspecteerde op beet afdrukken begon hij doodleuk te grinniken. Pfu, ja lach maar, dacht ze bitter. 'Je bloed is jong en zuiver en dat is een vreselijke combinatie voor mij, ik ben niet gek om zo iets te drinken.' Zei Vincent snuivend en grijnsde in zich. Luna keek hem aan van tussen haar warrige lokken. Ze moest haar nodig nog eens gaan wassen, nee wacht ze kon zich beter helemaal ineens gaan wassen en haar kleren erbij. Ja dat had ze wel eens eerder gedaan in een meertje gesprongen met haar kleren en zich dan in de zon laten drogen op een oevertje. Een kleine glimlach kwam op haar gelaat bij die gedachte, maar helaas zo gauw als de glimlach zich had gevormd was hij al weer verdwenen. Luna keek op toen ze een hond zag binnenkomen, wat een schat! De hond leek heel erg op de hond die zij als kind had gehad, de hond die nu dood was. zonder echt te beseffen wat ze aan het doen was klom ze naar de hond toe, aaide hem over zijn harige kop, ze keek glimlachend naar het dier, teminste dat deed ze tot ze zich herinnerde waar ze zich bevond. In het huis van een vampier...

Goed hij was en vampier en hij was raar, nou en?! Die meid mocht wel een beetje dankbaar zijn! Hij had haar gered van de dood! Ze geloofd hem ook niet eens! "Dus ik wordt gekidnapt door een vampier om dat net te voorkomen, lijkt me ook niet echt logisch." Mopperde ze opstandig, Vincent bleef kalm kijken naar het meisje, ze leek zo veel op...nee niet aan haar denken. 'Hoor is, Als het om jou bloed ging kon ik je ook bij de bushalte leegzuigen, maar dat heb ik niet gedaan, beter nog ik heb je naar mijn huis gebracht en je behandeld als mijn eigen dochter.' Zei hij zo kalm mogelijk. Maar als je goed luisterde kon je een geërgerde toon horen in zijn stem. Daarna gebeurde er iets raars, het meisje kreeg ene klein glimlachen en haar gezicht zag er ook meteen zo anders uit! Het leek zo jong, zo zorgeloos. maar die glimlach was even snel verdwenen als hij was gekomen. Maar toen ze Dark zag glimlachte ze weer en kroop naar hem toe. dark kwispelde zachtjes en gaf een lik over haar hand. Het was zo een lief meid en het was fijn dat hij haar even terug kon laten denken aan haar verleden tijd. Dark snuffelde aan het meisje en keek met vrolijke ogen haar aan.

Ze ergerde hem, mooi zo, hij verdiende niet beter de geniepige kinderlokker. 'Hoor is, Als het om jou bloed ging kon ik je ook bij de bushalte leegzuigen, maar dat heb ik niet gedaan, beter nog ik heb je naar mijn huis gebracht en je behandeld als mijn eigen dochter.' Zei hij zo kalm mogelijk. Bij het woord dochter verstrakte haar kaken, werden haar ogen donkerder. Dat woord, die twee lettergrepen, ze had ze al zo lang niet meer gehoord. Een steek van pijn ging door haat binneste, pijn die ze probeerde tegen te gaan door haar woede op hem te richten. "Ik heb je hulp niet gevraagd, of wel soms?!" Kwam er giftig uit voor ze haar rug naar hem toe draaide en ging mokken. Stomme vent, stomme kerel, stom monster. Maar toen, toen kwam er een dier in het spel, een hond, meteen liet ze haar masker van kilheid en volwassenheid varen. Ging ze op haar knieên zitten en begon ze de vrolijke kwispelaar te aaien, ze kreeg zelfs een lik in haar gezicht waardoor een giechel haar lippen ontsnapte, haar gelaat was ontspannen, haar blik was zorgeloos, ze zag eruit zoals een meisje van haar leeftijd er hoorde uit te zien, maar helaas dat was een ilussie, ze was al lang niet meer zo zorgeloos, zo vrij, zo blij. De vreugde van de herinnering aan haar eigen viervoeter vervaagde dan ook snel, maakte weer plaats voor haar gebroken ogen, haar gebroken ziel, ze stapte bij de hond vandaan, bij het bed vandaan, bij de man vandaan. Haar gezichtsuitdrukking was verward. Wat was ze aan het doen? Ze kon haar verdedeging niet laten zakken, niet nu. Luna wilde naar haar rugzak toegaan, wat water pakken en wat eten dat waarschijnlijk al ver over de datum zou zijn toen zwarte vlekjes zich voor haar ogen vormde, ze greep naar haar buik. Wanneer was de laatste keer geweest dat ze had gegeten? Echt had gegeten? Ze wist het niet meer, haar angstige blik gleed nog een laatste keer naar de vampier voor ze door haar knieên zakte en op de grond viel, uitgeput, hongerig....

Dit meid was echt vervelend! Hoezo kon ze gewoon niet er bij neerleggen dat hij haar niet leegzoog? "Ik heb je hulp niet gevraagd, of wel soms?!" Kwam er giftig uit. Vincent snoof 'Als jij zowat doodgaat, laat ik je niet zomaar liggen zodat de magere hein je zo kan oppikken! Zei Vincent. EN toen Dark het spel inkwam veranderde alles, de 'volwassene' meisje die net voor hem was, was verdwenen en je zag een zorgeloos meisje zo als ze hoort te zijn. Kon hij maar dingen terug draaien, dan had hij de vampier die de familie van haar had gedood -want daar ging hij van uit, ze zworf een beetje rond en had duidelijk een nare ervaring met Vampiers...Dus tja, dan had je zo een beeld voor je zicht.- een flinke draai om zijn oren gegeven. Dark likte haar gezicht maar toen gebeurde er iets en ze was verdrietig, heel verdrietig en Dark hield zijn hoofd iets schuin en keek haar met een vragend blik aan. Het meisje stapte weg en wou naar haar tas toe lopen. Toen ze naar haar buik greep. Vincent was net optijd om haar op te vangen, hoe lang had ze eigenlijk niet gegeten? Vincent nam haar weer in zijn armen en legde haar op bed 'Waak over haar, dan haal ik snel iets te eten.' Zei Vincent streng en rende weg, hij rende zo snel hij kon naar de cafee in de buurt, hij wist dat ie nog open was en daar kocht ie wat eten dat gezond was en wat water voor haar. Hij rende weer terug. Het had niet langer dan een uur geduurd, want tjonge, de ochtend begon pas maar het was nu al druk. Hij kwam naar boven en zette het eten op zijn nachtkastje. Als ze weer wakker zou worden kon ze gewoon het eten pakten 'kom Dark, even lopen' Zei hij zachtjes en liep samen met zijn hond naar buiten. Hoewel vampieren vaak niet spulln van zich zelf hadden staan, had Vincent een paar foto's liggen op zijn nachtkastje van Lucia die vreselijk veel leek op het meisje alleen was zij toen ouder en had ze als nog zo een jong onbezorgd blik ook al had hij net als het meisje buiten op straat gevonden en haar geholpen weer op gang te komen. Nouja, dus foto's van hun samen of allee nvan haar was ie vergeten mee te nemen en ze lagen op het nachtkastje.

Luna wist wel dat ze vervelend en ondankbaar tegen hem deed, maar ze kon niet anders, ze verdedigde zichzelf gewoon, ze was bang en in een vreemde omgeving met het meeste gevreesde roofdier op deze hele planeet. Die hond, die hond die eraan kwam verdreef even de opgedrongen volwassenheid, liet haar weer even zichzelf zijn, zonder angst zonder pijn. Maar helaas deze viervoeter met zijn zachte ogen en natte neus kon haar niet in de roes van blijdschap laten, dat kon niemand. Ze ging dan ook achteruit haar plan was om haar rugzak te nemen eten in haar mond te proppen en er vandoor te gaan als hij niet keek, maar helaas haar slechte fysieke toestand had daar een stokje voor gestoken en liet haar tegen de vlakte gaan. Toen ze weer ontwaakte lag ze wederom op het bed. ze ging rechtzitten en keek de kamer rond, geen vampier, geen hond, ze was alleen en voor het eerst in haar leven was ze daar echt blij om. Een geur drong haar neusvleugels binnen en liet haar maag rommelen, haar blik viel op het heerlijke eten. Langzaam klom ze uit bed nam ze het eten van het nachtkastje en zette zich weer neer op de zachte matras. Ze rook aan het eten, bekeek het nauwkeurig, er was niet mee geknoeit mooi zo. Ze nam een eerste hap, een tweede hap, ze at alles tot de laatste kruimel op en dronk het halve flesje leeg. Oh god wat deed dat goed, met haar shirt veegde ze haar mond af - het straat leven was nu niet echt goed voor je personlijke hygiëne en manieren - Ze legde het bord weer terug op het kastje toen haar blik op iets anders viel. Foto's, foto's van de vampier en een meisje, bij het zien van het meisje schrok Luna zo dat ze de foto liet vallen. Wie was dat?! En nog belangrijker waarom leek ze op haar?! Luna bleef naar de foto staren, ging op haar knieën zitten om de foto op te pakken voor ze het stapeltje foto's meenam naar het bed, zich verstopte onder de dekens en daar verder de foto's bekeek. "Wie is zij..." Mompelde ze zacht

Het controleren van de stad ging snel met hun snelheid die ze opkonden voeren. Dark was gelukkig geen normaal hond en kon extra snel rennen want hem goed uitkwam. Hij hoefde dan niet langzaam te lopen zodat ie hem bij kon houden, nee hij kon dan gewoon vol op rennen zonder te wachten. Vincent zuchten toen hij weer bij zijn deur kwam en keek naar Dark die hem aanmoedigend aankeek. 'je kunt het wel.' Zei hij zachtjes en duwde zijn neus tegen zijn been en Vincent knikte en liep naar binnen, meteen naar boven naar het meisje. Het eerste wat hem opviel was dt het nachtkasje leeg was, helemaal leeg. ZIjn ogen werden groot en gingen naar het bult op het bed, onder het deken. Vincent liep er op af, trok het er af en trok de foto's er uit 'Ooi van privacy gehoord?' vroeg hij boos en stopte zijn foto's weg in een binnenzak bij zijn cape. Hij hield niet van nieuwsgierige neuzen, en deze foto's gaan haar al zeker niks aan! Dark liep kalm naar zijn bed en sprong er op en ging op het einde liggen en kek haar kalm aan.

Luna bleef gebiologeerd naar de foto's staren. Hoe kon zoiets? Hoe kon het dat dit meisje zo hard op haar leek? Zoveel gelijkenissen met haar had? Luna vond het beangstigend maar ook fascinerend. Luna ging zo op in haar gedachtegang dat ze de deur niet had horen opengaan, dat ze de voetstappen niet had gehoord. Ze merkte de aanwezigheid van de vampier pas op toen hij het deken van haar hoofd trok. Een korte gil ontsnapte aan haar lippen, haar helder groene ogen keken angstig naar de vampier. De foto's werden uit haar handen getrokken. 'Nooit van privacy gehoord?' vroeg hij boos en stopte zijn foto's weg in een binnenzak bij zijn cape. Luna kroop verder bij hem vandaan, ze kon haar blik niet van hem los maken. De hond kwam ook de kamer in, legde zich op het voeteinde van het bed en keek haar aan met zijn donkere ogen. Luna boog haar hoofd waardoor haar woeste haren haar gezicht verscholen, haar ogen vulde zich met tranen, ze kon er niets aan doen ze was echt erg van hem geschrokken. Haar schouders schokte lichtjes. 'H...h...spijt...me...' Kreeg ze er met moeite uit. ja ergens voelde ze schuld, schuld omdat ze zijn foto's had genomen. Maar ze was gewoon nieuwsgierig geweest achter de vrouw die zo hard op haar leek.

Okee, misschien was dit stap fout geweest en Vincent zag hoe het meisje weg kroop bij hem vandaan en hij kreeg weer medelijden. Vincent zuchten en zag hoe haar haren voor har gezicht viel en haar schouders lichtjes schokte...Ooh kom op, hoezo moest ze weer huilen? Hij kon daar echt niet tegen. 'H...h...spijt...me...' Kreeg ze er met moeite uit. Vincent zuchten nog een keek en ontspande zich even, hij kon er ook niks aan doen dat het meisje nieuwsgierig was, het was haar nature. mensne zijn nieuwsgierige wezens en hij moest zich er bij neerleggen. 'Ik reageerde wel iets te heftig geloof ik, het is in jullie aard om nieuwsgierig te zijn....Sorry.' Zei hij zachtjes en draaide zich om en liep naar zijn minibar waar hij een fles uithaalde, die open draaide en rustig begon te drinken, hij had al dagen niks meer gedronken en vond het mooi genoeg geweest, nog een beetje en het geur van het meisjes bloed zou heerlijk zijn en dat kon hij niet hebben.

Luna wist niet waarom ze haar tranen niet kon bedwingen. ze wist niet eens precies waarom ze was beginnen met huilen. Kwam het door haar angst? Door het feit dat hij haar echt had laten schrikken? Schuld? Of kwam het door de berispende toon die ze alleen nog maar uit de monden van haar ouders had gehoord wanneer ze wat verkeerd deed. Luna wist ook wel dat het niet netjes was geweest wat ze gedaan had, maar het was gewoon een gewoonte geworden om dingen te pakken zonder toestemming te vragen. Zo overleefde ze nu eenmaal. Ze durfde de vampier niet meer aan te kijken, dat wilde ze ook niet, ze schaamde zich voor haar tranen. Volwassenen huilden niet om dingen zoals dit, dus mocht zij dat ook niet doen. 'Ik reageerde wel iets te heftig geloof ik, het is in jullie aard om nieuwsgierig te zijn....Sorry.' Zei hij zachtjes. Luna keek hem aan vantussen haar haren. Bood hij nu zijn excuses aan? Aan haar? Ze zag hoe hij naar een minibar liep, er een fles uit pakte en ervan dronk. Wat zou het zijn? Bloed? Het zou kunnen, hij was tenslotte een vampier. Wow, wacht eens, bloed?! Uit een reflex kneep ze haar neus dicht. Ze werd echt kotsmisselijk van de geur van bloed. Zo bleef ze een tijdje zitten ze wachtte tot haar ogen ophielden met tranen voor ze haar hoofd weer omhoog richtte. Haar groenachtige ogen twinkelde door het nog aanwezige traanvocht. Ze zag er jong, kwetsbaar uit. "Wie is dat? Dat meisje op de foto?" Vroeg ze ten slotte maar. Ze wilde het graag weten, ze wilde de vraagtekens uit haar hoofd bannen. Haar hand haalde ze niet weg van haar neus, ze vertrouwde het niet, en ze had al helemaal geen zin om zijn kamer te bezaaien met haar maaginhoud. "...N..nog bedankt voor het...lekkere eten trouwens" Mompelde ze er zacht achteraan, haar ogen wendden zich weer beschaamd naar de grond.

Hij dronk het heel voorzichtig, hij wou geen bloed morsen, want dat zou zonde zijn van het spul. Toen het fles half leeg was draaide hij het dop weer dicht en zette het terug. Hij moest zuinig doen met het spul, zo vaak kwam hij niet in het ziekenhuis en geld verdienen ging niet altijd zo makkelijk."Wie is dat? Dat meisje op de foto?" Vroeg ze ten slotte maar. Vincent keek haar aan in haar groene vochtige ogen. Ze zag er zo jong en kwetsbaar aan. Zijn hand ging naar zijn medalion. 'Lucia, Lucia Heartlock...' Zei hij zachtjes en zijn ogen werden afwezig. Hij kon gewoon er niks aan doen en dacht aan haar prachtige lach die hij soms nog hoorde in zijn dromen. Zo een lach die ieders hart vulde met blijdschap en hoop. "...N..nog bedankt voor het...lekkere eten trouwens" Mompelde het meisje en Vincent keek weer haar aan en knikte 'graag gedaan, je moet goed blijven eten, zeker nu je nog aan het ontwikkelen bent.' Zei hij kalm. Ja eten was belangrijk, hij leefde ook van het drinken, het bloed was voedzaam en liet hem zijn maag vullen. Natuurlijk kon hij er ook zonder, maar na een tijdje zou je helemaal gek worden van de dorst en iedereen doden die op je pad kwam...Eigenlijk werd hij dat ook als hij kinderbloed proefde, maar dit detail hoefde niemand te weten.

Toen ze hem een vraag had gesteld draaide hij zich weer naar haar om en keek haar recht aan. Zijn hand ging naar zijn medalion. 'Lucia, Lucia Heartlock...' Zei hij zachtjes en zijn ogen werden afwezig. Luna had zo het vermoeden dat die Lucia dood was, tenminste dat maakte ze op uit de manier hoe hij haar naam uitsprak. Ineens had ze echt heel veel medelijden met hem, en die medelijden zorgde er dan ook voor dat ze er van alles uit ging flappen. "Je mist haar he? " Ontsnapte aan haar lippen, ze begreep hem, ze wist hoeveel pijn het deed om iemand dierbaars te verliezen. Het verlies van haar ouders was pijnlijk, heel pijnlijk maar het aller pijnlijkste was nog wel het verdriet, de schuld die ze voelde voor haar jongere broertje, ze had hem beloofd dat ze hem zou beschermen en nu was hij dood en zat zij hier nog. Ze verdrong de deprimerende gedachte door haar nagels in haar pols te zetten, de pijn hielp haar helder te denken, de pijn hielp haar vergeten. Soms bleef ze zo lang in haar eigen arm knijpen tot ze flauw viel, maar nu, nu zou ze niet zo hard door blijven knijpen, ze kon het niet riskeren om hier haar bewustzijn te verliezen. Vincent keek weer haar aan en knikte 'graag gedaan, je moet goed blijven eten, zeker nu je nog aan het ontwikkelen bent.' Zei hij kalm. Ze haalde haar schouders zacht op. "Ik eet wanneer ik kan, maar soms heb ik de pech geen eten te vinden." Mompelde ze zacht. Ze praatte niet graag over het leven waar ze ingeworpen was. Soms wilde ze er gewoon een einde aan maken, zodat de eenzaamheid en de pijn verdween maar dan drong de gedachte steeds tot haar door dat ze niet mocht sterven voor ze de vampier te pakken kreeg die haar familie had gedood. Ze voelde een steek van woede, van verdriet, van pijn, dat liet haar harder in haar pols knijpen, haar nagels boorde zich door het zachte vlees van haar pols waardoor er kleine hoeveelheden bloed opwelde maar Luna had het niet door, ze was te ver in haar gedachten verzonken...

Vincent wist dat hij niet aan haar mocht denken, hij moest door gaan met zijn leven, zo zou ze willen. Vincent zag de blik van het meisje, hij hoefde geen medelijden te hebben, het was zijn schuld en hij verdiende geen medelijden. "Je mist haar he? " Ontsnapte aan haar lippen, Vincent knikte 'Ik mis haar vreselijk, maar het is mijn verdiende loon om met zo een gevoel te leven.' Zei hij kalm en ijzig. Vincent volgde haar hand en zag hoe ze in haar pols kneep. Dat was niet zo goed dat ze zich zelf pijn deed, zeker als ze op straat woonde kon het ontsteken en dan zou ze goed ziek worden of haar pols zou goed onbruikbaar zijn. "Ik eet wanneer ik kan, maar soms heb ik de pech geen eten te vinden." Mompelde ze zacht. Vincent liep naar de stoel naast het bed toe en ging daar op zitten. 'Het is moeilijk om op strat te leven en aan eten te komen, maar heb je ooit aangedacht om een vesting te zoeken en een baan? Je kan niet eeuwig op straat leven.' Zei hij kalm en rook het bloed voor hij het zag. een klein druppeltje van bloed. Vincent boog zich wat naar haar toe en pakte haar andere hand en schudde zijn hoofd naar haar 'Dark breng de EHBO doos.' Zei hij kalm en zag de hond weg trippelen. Vincent kon zich prima beheersen en ook al rook het bloed heerlijk, hij vertrok geen spiertje 'Jezelf pijn doen heeft geen nut, je laat je eigen lichaam alleen maar leiden.' Zei hij zachtjes en keek haar vriendelijk aan.

Luna was nog steeds bang voor deze man, deze vampier maar ergens had ze ook best wel medelijden met hem. Hij zag er zo triest uit na het hele foto gebeuren. Vincent knikte 'Ik mis haar vreselijk, maar het is mijn verdiende loon om met zo een gevoel te leven.' Zei hij kalm en ijzig. Luna keek hem met een schuin hoofd aan. "Niemand verdient het om met zo'n gevoel te leven..." Sprak ze zacht. Want dat was wat ze er van vond, leven met een gevoel van eenzaamheid en schuld was nog erger dan doodgaan, veel erger zelfs. Luna bleef in haar eigen arm knijpen om de slechte gedachtes weg te bannen, ze wilde ze niet, niet meer, niet nog eens. Luna's spieren verstrakte toen de vampier dichterbij kwam en plaats nam op een stoel vlak bij het bed. Haar blik was wantrouwend op hem gericht. Het is moeilijk om op strat te leven en aan eten te komen, maar heb je ooit aangedacht om een vesting te zoeken en een baan? Je kan niet eeuwig op straat leven.' Zei hij kalm. Al knijpend in haar pols antwoorde ze hem, haar blik naar de grond gericht. "Zou u een straatrat en een dief aannemen als u een bedrijf had? Zou u onderdak bieden aan het uitschot van de maatschappij? Iemand zoals ik?" Antwoorde ze hem, ze verwachtte niet echt een antwoord van hem, maar zo zat de wereld nu eenmaal in elkaar mensen gaven niet om straatratten, ze wilde hen niet in hun buurt, ze wilde liever dat ze gewoon stierven. Die gedachtes zorgde ervoor dat de greep om haar pols nog steviger werd, als de greep van een bankschroef. Haar hoofd schoot omhoog toen haar hand werd vastgegrepen, zijn aanraking was ijskoud, maar zachter dan ze had verwacht. Met grote angstige en verschrokken ogen staarde ze hem aan, ze kon haar arm niet losrukken, zijn greep was te sterk. 'Dark breng de EHBO doos.' Zei hij kalm en zag de hond weg trippelen. Nu pas merkte ze dat haar pols aan het bloeden was, dat er kleine stroompjes bloed uit de wondjes van haar nagels kwamen. 'Jezelf pijn doen heeft geen nut, je laat je eigen lichaam alleen maar leiden.' Zei hij zachtjes en keek haar vriendelijk aan. Luna schudde zacht haar hoofd. "Soms helpt eht alleen om vuur met vuur te bestrijden, om de pijn hier.." Ze drukte met haar nog vrije hand tegen haar hart. "..Te vergeten door de pijn van buiten af." Haar stem was zacht, haast niet harder dan een fluistering. Luna trilde licht, ze was bang, bang van hem, niet omdat hij er echt eng uitzag ofzo, nee eerder omdat hij zo dichtbij was, en ze de misselijkmakende geur van haar eigen bloed rook, ze wist dat haar bloed lekker rook voor vampieren, lekkerder dan het bleod van de gemiddelde mens, dat had ze ondervonden. Luna was ooit al eens door een vampier gebeten, hij had zijn tanden in haar hals gezet, een wond waar nu nog steeds de witte lijntjes van te zien waren.

"Niemand verdient het om met zo'n gevoel te leven..." Sprak ze zacht. Vincent snoof en keek haar aan 'je weet niks..' Zei hij zachtjes en keek weg, weer herinnerde hij zich hoe vreselijk het was geweest...Die dag zou hij nooit vergeten. Nooit meer... "Zou u een straatrat en een dief aannemen als u een bedrijf had? Zou u onderdak bieden aan het uitschot van de maatschappij? Iemand zoals ik?" Antwoorde ze hem, op zijn vraag of ze niet beter een huis en baan kon zoeken. Vincent zuchten en begreep haar 'Je bent een heel gewoon meisje en ik denk dat je al je weer wat schoner uitzag je op een normale baan zou kunnen gaan. niemand ziet je verleden.' Zei hij zachtjes en keek haar aan. Hij kon altijd nog voorstellen dat ze hier zou komen wonen, vaak kwam hij toch niet en als nog gebruikte hij alleen de minibar voor zijn drinken. "Soms helpt eht alleen om vuur met vuur te bestrijden, om de pijn hier.." Ze drukte met haar nog vrije hand tegen haar hart. "..Te vergeten door de pijn van buiten af." Haar stem was zacht, haast niet harder dan een fluistering. Dark begreep haar maar schudde zijn hoofd 'Ik heb dit ook mee gemaakt en geloof me, er hoeft maar een beetje vuil te komen en je hand kan afsterven, je meot een ander manier vinden om alles te vergeten.' Zei hij zachtjes en nam het doos van Dar kopen en haalde daar wat spullen uit. Hij maakte eerst de wond schoon en verbond het heel voorzichtig, hij wou het niet afknellen.

Vincent snoof en keek haar aan 'je weet niks..' Zei hij zachtjes en keek weg. "Meer dan je denkt, vampier" Antwoorde ze kattig terug. Even was ze haar angst voor hem vergeten en kwam haar koppigheid naar boven. Ze had zijn opmerking als een beledeging opgevat en dat was niet zo goed aangekomen. Vincent zuchten en leek haar te begrijpen haar 'Je bent een heel gewoon meisje en ik denk dat je al je weer wat schoner uitzag je op een normale baan zou kunnen gaan. niemand ziet je verleden.' Bij die woorden toonde luna een vreugdeloze lach. "Mensen zien altijd je verleden, ze zien het aan je ogen, ze voelen het aan je, hoe hard je het ook probeert te verbergen." Bij ieder woord werd haar stam harder, haar gezichtsuitdrukking toonde geen emotie meer, dat kon ze niet want ze wist dat als ze nu emoties toonde ze weer in huilen zou uitbarsten. Die dag was ze niet alleen haar familie verloren maar ook de hoop op een goede toekomst. 'Ik heb dit ook mee gemaakt en geloof me, er hoeft maar een beetje vuil te komen en je hand kan afsterven, je meot een ander manier vinden om alles te vergeten.' Zei hij zachtjes en nam het doos van Dar kopen en haalde daar wat spullen uit. Luna haalde zacht haar schouders op. "Wat maakt het uit?" Sprak ze met een zucht. Luna was niet meer echt het vrolijke hoopvolle meisje dat ze ooit was geweest, dat meisje was samen met haar familie gestorven. Hij maakte eerst de wond schoon en verbond het heel voorzichtig, Luna liet hem begaan, ze had de energie nog de zin niet meer om hem tegen te houden. Haar blik gleed van haar hand naar zijn gelaat en bleef daar rusten. "Waarom help je me? Ik bedoel jij bent een vampier, die horen mensen net pijn te doen" Ze zei het rechtuit, ze had geen zin om rond de pot te draaien, dat vond ze zinloos

"Meer dan je denkt, vampier" Antwoorde ze kattig terug. Hoezo waren alle mensen zo? Als of ze alles weten over diegene en over hoe de wereld in elkaar steekt. Jeugd van tegenwoordig...Zucht..."Mensen zien altijd je verleden, ze zien het aan je ogen, ze voelen het aan je, hoe hard je het ook probeert te verbergen." Bij ieder woord werd haar stam harder, haar gezichtsuitdrukking toonde geen emotie meer, Vincent snoof 'Iedereen heeft wel een zware verleden, het gaat er eerder om, hoe je met je verleden omgaat. Heb je nog hoop op beter leven of heb je het opgegeven?' Zei hij kalm, hij wist veel over de mensen omdat hij er dagelijks mee omging, maar mensen blijven creative wezens en hun hersens kunnen soms alle kanten op gaan, Dat was ook vaak bij hem. "Wat maakt het uit?" Sprak ze met een zucht. Vincent keek vn haar wond naar haar op en knikte 'Natuurlijk maakt het uit, je bent een mooi meisje met een mooie toekomst als je je leven weer in je handen neemt.' Zei hij zachtjes en keek gauw weer naar het verband die hij vast maakte. "Waarom help je me? Ik bedoel jij bent een vampier, die horen mensen net pijn te doen" Ze zei het rechtuit, Vincent liet haar hand los e ndeed zijn EHBO koffertje dicht. Hij dacht na over haar woorden, ja normaal gezegd zou een vampier geen mensen helpen maar normaal gezegd gebruik je je kind ook niet als voedsel... 'Ik ben ook een mens geweest. En heb ergere dingen dan jij...Mijn hele groep waar ik woonde was verwoest, voor mij ogen. Puur omdat ze mij niet vrijwillig wouden geven.' Hij wist dat hij nu al eigenlijk te veel had gezegd. Deze meid ging het niet aan wat zijn verleden was. Hij stond op en liep naar zijn kleine raam 'Mensen zijn wezens die weinig van zich zelf weten en het is niet in mij aard om jullie te doden. Misschien andere vampieren wel, maar soms zijn er gestoorde vampieren zo als ik.' Zei hij kalm en staarde naar buiten.

Vincent snoof 'Iedereen heeft wel een zware verleden, het gaat er eerder om, hoe je met je verleden omgaat. Heb je nog hoop op beter leven of heb je het opgegeven?' Zei hij kalm. Luna keek hem verbijsterd aan. kon hij gedachten lezen ofzo? "Hoop? Hoop is een zinloos iets, dat je alleen maar pijn doet als het in duizend stukjes breekt, en dat doet het altijd." Sprak ze met een kille stem. Nee ze had geen hoop meer op een betere toekomst, ze had alles verpest, ze had haar broertje moeten beschermen maar dat was haar niet gelukt en daar kon ze niet mee leven. Vincent keek vn haar wond naar haar op en knikte 'Natuurlijk maakt het uit, je bent een mooi meisje met een mooie toekomst als je je leven weer in je handen neemt.' Zei hij zachtjes en keek gauw weer naar het verband die hij vast maakte. Een lichte blos kwam op haar wangen. Had hij haar nu net een compliment gegeven? Had hij haar nu net mooi genoemd? Mooi? zij? Nee dat zag ze niet. "Hoe ben je daar zo zeker van? Je kent me niet...ik ben haar niet.." Sprak ze zacht met een terughoudende stem. Ze wist zeker dat hij zou snappen wie ze bedoelde met haar, dat ze het meisje op de foto bedoelde. Vincent liet haar hand los e ndeed zijn EHBO koffertje dicht. 'Ik ben ook een mens geweest. En heb ergere dingen dan jij...Mijn hele groep waar ik woonde was verwoest, voor mij ogen. Puur omdat ze mij niet vrijwillig wouden geven.' Luna werd stil, heel stil, hij had dus ook pijn geleden. Hij stond op en liep naar zijn kleine raam 'Mensen zijn wezens die weinig van zich zelf weten en het is niet in mij aard om jullie te doden. Misschien andere vampieren wel, maar soms zijn er gestoorde vampieren zo als ik.' Zei hij kalm en staarde naar buiten. Langzaam en geruisloos stond ze na enige aarzeling op. Met haar 1m 69 was ze echt wel een ukkepuk tegenover hem. Maar toch na nog een aarzeling nam ze zijn hand vast - met haar goede hand wel te verstaan - en gaf er een geruststellend kneepje in. "Je bent niet gestoord...En het spijt me van je groep." Sprak ze met een kleine troostende glimlach. Zijn huid was koud echt heel erg koud maar ze bleef zijn hand vasthouden om hem te tonen dat ze met hem meeleefde. "Ik had beloofd mijn broertje te beschermen...maar ik heb gefaald, ik heb hem zien sterven...hij schreeuwde mijn naam voor die vampier zijn tanden in zijn nekje zette." Sprak ze met een krop in haar keel. Ze keek omhoog, zoekend naar zijn blik. "De...denkt u dat hij veel pijn heeft gehad?" vroeg ze zacht.