snow (vincent)

"Hoop? Hoop is een zinloos iets, dat je alleen maar pijn doet als het in duizend stukjes breekt, en dat doet het altijd." Sprak ze met een kille stem. Vincent keek haar kalm aan met zijn rode ogen. 'Hoop is iets wat mensen hebben bedacht om niet op te geven. Zodat ze een rede hebben om door te vechten wat jij niet meer doet.' Zei hij kalm maar zijn stem klonk ijzig. HIj had vaker zijn hoop opgegeven maar al gauw had hij weer iets gevonden om voor te vechten. HIj had net gezien hoe er schattige blosjes op kwamen, ze was zo schattig. "Hoe ben je daar zo zeker van? Je kent me niet...ik ben haar niet.." Sprak ze zacht met een terughoudende stem. Ze doelde vast op Lucia maar hij schudde zijn hoofd 'ik zie het aan je ogen, die vroeger zo vrolijk waren, ik zie meer dan je denkt...En zij was heel anders, ze had haar hoop niet opgegeven.' Zei hij eerst normaal maar toen zachtjes en liep naar het raam. HIj miste Lucia's glimlach en haar aanstekelijke lach.. vincent hoorde achter zich hoe het meisje opstond en naar hem toe kwam. Hij schrok even maar liet het niet zien toen ze in zijn hand geruststellend kneep, ze leek zoveel op haar mar ook weer niet...."Je bent niet gestoord...En het spijt me van je groep." Sprak ze en Vincent bleef kalm staan. 'Ik kon er niks aan doen, ik was jong en in de vampieren wereld ben ik wel gestoord, vooral omdat ik mijn eigen soort vermoord.' Zei hij zachtjes en als je goed luisterde hoorde je een lach in zijn stem. Ik had beloofd mijn broertje te beschermen...maar ik heb gefaald, ik heb hem zien sterven...hij schreeuwde mijn naam voor die vampier zijn tanden in zijn nekje zette." Sprak ze met een krop in haar keel. Ze keek omhoog, zoekend naar zijn blik. "De...denkt u dat hij veel pijn heeft gehad?" vroeg ze zacht. Vincent keek haar rustig aan en kneep terug in haar hand 'Misschien in het begin, maar tegenwoordig hebben mensen genot van dat wij bloed drinken van jullie.' Zei hij rustig en streelde har haar met zijn klauw weg en keek in haar groene kijkers 'Jij kon er ook niks aan doen, je moet weten dat je broertje nu op een goed en veilig plek zit waar hij vast gelukkig is met je ouders.' Zei hij rustig en keek haar met zachte ogen aan.

'Hoop is iets wat mensen hebben bedacht om niet op te geven. Zodat ze een rede hebben om door te vechten wat jij niet meer doet.' Zei hij kalm maar zijn stem klonk ijzig. Oké dat stak best wel. Ze vocht nog wel maar inderdaad, ze wist niet meer waarvoor ze vocht. Voor wraak? Misschien. maar wraak was een gemeen iets, net als een tweehoofdige ratelslang, wanneer je je vijand vergiftigde vergiftigde je ook jezelf. Luna haatte de rode kleur die haar wangen aannamen, als kind had ze het ook vaak gehad. Ze schaamde zich er altijd voor waardoor ze alleen maar nog roder werden. Verdraaide vloek van de natuur ook! hij schudde zijn hoofd 'ik zie het aan je ogen, die vroeger zo vrolijk waren, ik zie meer dan je denkt...En zij was heel anders, ze had haar hoop niet opgegeven.' Zei hij eerst normaal maar toen zachtjes en liep naar het raam. Ergens was het beangstigend dat hij zo goed in staat was om haar te lezen, om haar te begrijpen, om door haar ogen haar ziel te zien. Hij had gelijk, vroeger hadden er altijd pretlichtjes in haar ogen gestaan, haar ogen die waren gestopt met schitteren toen haar broertje zijn laatste adem uitblies. Toen ze hem aanraakte leken ze beide even te schrikken. Zij van de kou en hij van haar aanraking. Vincent bleef kalm staan. 'Ik kon er niks aan doen, ik was jong en in de vampieren wereld ben ik wel gestoord, vooral omdat ik mijn eigen soort vermoord.' Zei hij zachtjes en als je goed luisterde hoorde je een lach in zijn stem. Luna schudde haar hoofd en keek hem aan met een vage glimlach even was er zelfs een glinstering in haar ogen te zien. "zij zijn de gestoorde, zij zijn hun menselijkheid verloren, jij niet..." Sprak ze met haar zachte stem. Het was nog steeds vreemd voor haar dat ze met een vampier zat te praten en hem zelfs een beter gevoel probeerde te bezorgen. Vincent keek haar rustig aan en kneep terug in haar hand 'Misschien in het begin, maar tegenwoordig hebben mensen genot van dat wij bloed drinken van jullie.' Zei hij rustig. luna keek hem verbijsterd aan. Vonden mensen het leuk? Ze kon het zich moeilijk voorstellen. Ze vond het zelfs ongeloofwaardig, zo ongeloofwaardig dat ze bijna wilde weten hoe het was, dat ze het wilde testen. Ze schrok op uit haar gedachtengang toen hij een klauwachtige hand naar haar gezicht bracht en haar warrige haar eruit streelde. Hij keek in haar groene kijkers en zij keek terug. Normaal had ze zijn rode ogen eng gevonden maar nu vond ze zelfs geruststellend. 'Jij kon er ook niks aan doen, je moet weten dat je broertje nu op een goed en veilig plek zit waar hij vast gelukkig is met je ouders.' Zei hij rustig en keek haar met zachte ogen aan. Luna voelde de tranen in zich opwellen, ze wist het wel, ze had het al die tijd geweten maar nooit willen geloven. Voor ze het wist was ze snikkend tegen hem aangevlogen, haar hoofd begraven op het plekje tussen zijn borst en buik, haar handen hielde de stof van zijn mantel stevig vast. Ze kon er niets aan doen, ze had haar pijn al zo lang alleen moeten dragen en nu, nu was het emmertje over gelopen en kwam alles eruit. "Ik mis hen zo...Zo verschrikkelijk" Snikte ze. Ze kon zichzelf er niet toezetten om hem los te laten, hoe bang ze ook voor hem was geweest en misschien nog steeds een beetje was

"zij zijn de gestoorde, zij zijn hun menselijkheid verloren, jij niet..." Sprak ze met haar zachte stem. Vincent had die prachtige ogen van haar gezien en kon er gewoon niks aan doen om er niet in zich te glimlachen, het was zo fijn om zo een blij meisje te zien. 'Misschien heb je gelijk maar mijn wereld is anders.' Zei hij zacht. Misschien was hij nu zijn menselijkheid niet verloren maar als hij kinderbloed proefde werd ie een monster. Toen hij zei dat mensen het leuk vonden om gebeten te worden zag hij haar verbaasde blik en knikte 'Het is haast omgelijk om je te bedenken maar door de speeksel van ons vinden jullie het fijn, voor jullie gevoel is het als wij fysiek iets met jullie doen.' Legde hij kalm uit. Vincent keek haar aan terwijl hij het over haar broertje had en zag hoe haar prachtige groene ogen zich vulde met tranen, hij begreep haar wel, hij begreep haar zelfs heel goed. Maar toen ze snikkend tegen hem aanvloog had hij dat niet verwacht. Automatisch sloot hij zijn armen om haar heen en het voelde zo als of ze op die plek thuishoorde. Hij kon gemakkelijk zijn armen om haar heen slaan en ze paste zo mooi er in. Vincent suste haar zachtjes. "Ik mis hen zo...Zo verschrikkelijk" Snikte ze. Vincent knikte 'Natuurlijk mis je hem, maar hij is altijd dicht bij je, diep in je hart is hij altijd aanwezig. maar ik denk dat je broertje juist wil dat je doorleeft. HIj is daar vast gelukkig en wil niet dat zijn zus hier ongelukkig is.' Zei hij zachtjes en hield haar rustig vast. Het voelde zo goed, zo fijn om haar zo tegen zich aan te hebben.

Toen hij zei dat mensen het leuk vonden om gebeten te worden zag hij haar verbaasde blik en knikte 'Het is haast omgelijk om je te bedenken maar door de speeksel van ons vinden jullie het fijn, voor jullie gevoel is het als wij fysiek iets met jullie doen.' Legde hij kalm uit. Luna trok een wenkbrauw op maar knikte zacht. Het was vreemd, vreemd dat deze monsters hun prooien zo goed konden misleiden. Luna kon haar opgekropte emoties niet meer bij zich houden, ze stroomden er allemaal uit. In een reflex zocht ze dan ook steun, drukte ze zichzelf tegen de vampier aan. Ze voelde hoe armen haar omsloten, haar leken te beschermen, het voelde prettig ookal kon ze zijn koude huid door het dunne laagje kleren voelen. 'Natuurlijk mis je hem, maar hij is altijd dicht bij je, diep in je hart is hij altijd aanwezig. maar ik denk dat je broertje juist wil dat je doorleeft. HIj is daar vast gelukkig en wil niet dat zijn zus hier ongelukkig is.' Zei hij zachtjes en hield haar rustig vast. Langzaam stopte ze met snikken, probeerde ze haar ademhaling weer te kalmeren. Langzaam werd de greep van haar handen om zijn mantel zachter, tot haar armen langs haar lichaam zakte. "Misschien heb je gelijk" Fluisterde ze zacht voor ze zich langzaam van hem los maakte, met haar vuisten veegde ze de achtergebleven tranen weg. Haar wangen waren vuurrood geworden nu ze besefte wat ze zonet had gedaan, ze had hem zitten knuffelen, ze was steun gaan zoeken bij een vampier. Ze schaamde zich, ze schaamde zich verschrikkelijk, hoe had het kunnen gebeuren dat ze in de armen van iemand was gevlogen waarvan ze de naam nog niet eens wist? Ze schraapte haar keel. "Het spijt me...dat had ik niet mogen doen" Sprak ze kalmpjes, haar blik naar de grond gericht. Ze wilde dat ze zich kon verstoppen, dat ze haar gloeiende wangen kon verbergen. "Ik..euh ben Luna touwens" Sprak ze haar ene hand wreef beschaamd door haar warrige haar.

Vincent bemerkte hoe het meisje rustiger begon te worden en toen ze haar handen liet zakken liet hij haar ook los, hij wou haar het gevoel niet geven dat hij opdrong of iets van haar wou. "Misschien heb je gelijk" Fluisterde ze zacht, Vincent knikte zachtjes en een kleine snelle glimlach kwam op zijn gezicht maar die zou ze niet zien door de krag die hij hoog had zitten van zijn cape. Hij zag hoe schattig haar wangetjes rood werden. het was ook zo een lieverd. "Het spijt me...dat had ik niet mogen doen" Sprak ze kalmpjes, haar blik naar de grond gericht. Ze wilde dat ze zich kon verstoppen, dat ze haar gloeiende wangen kon verbergen. "Ik..euh ben Luna touwens" Sprak ze haar ene hand wreef beschaamd door haar warrige haar. Vincent knikte 'Mijn naam is Vincent.' Zei hij zachtjes en keek haar aan 'Ik heb ook een douche als je dat wil, alles staat er en er hangt een schone handdoek.' Zei hij kalm en keek weer uit het raam. Hij kon haar nu niet naar buiten laten gaan, ze was nog veel te ziek en hij zou har een paar dagen in de gaten houden als ze hier niet wou blijven slapen tot dat ze helemaal hersteld zou zijn.

Ze merkte hoe zijn handen om haar uit gingen toen ze hem zelf ook los had gelaten. Dat vond ze fijn, veel fijner dan als hij haar had vastgehouden en niet meer losgelaten, je had immers zo van die mannen, die je letterlijk van je af moest slaan, dat had ze ondervonden bij haar nieuwe leventje. incent knikte 'Mijn naam is Vincent.' Zei hij zachtjes en keek haar aan. "Vincent..." echode ze hem zacht, ze wilde zijn naam uitproberen, proeven in haar mond. Het beviel haar wel, een kleine grijns groeide op haar gelaat. 'Ik heb ook een douche als je dat wil, alles staat er en er hangt een schone handdoek.' Zei hij kalm en keek weer uit het raam. Die woorden lieten haar opkijken. Een douche...warm stromend water, dat liet ze zich geen twee keer zeggen. Ze knikte zacht en verdween de badkamer in. Misschien zou het op sommige mensen erg onbeleefd overkomen maar zo was Luna nu eenmaal ze zei wat ze dacht en ze draaide niet rond de pot. De badkamer was gezellig en er zat een slot op de deur, handig. Luna kleedde zich langzaam uit en kroop onder de warme stralen van de douche. Het warme water was heerlijk en zijn zeep rook naar Vincent, ze grinnikte. Ze voelde het vuil van zich afstromen, ze voelde hoe de frisse zeepgeur tot diep in haar botten drong. Toen ze zich had afgedroogd keek ze naar zichzelf in de spiegel, haar gelaatstrekken waten duidelijker, haar huid leek lichter, ze zag er mooier uit. en haar haar, het stond niet meer als een woeste bos op haar hoofd, het hing en begon al weer lichtjes te golven. Luna keek de badkamer rond en ontdekte een kamerjas die vast van Viktor was. Ze liep naar het kledingstuk en liet de zachte stof over zich heen glijden, ze vroeg niet of ze hem mocht lenen ze pakte hem gewoon, het was een gewoonte geworden om dingen zomaar te pakken. De kleren die ze had aangehad had ze ook mooi afgespoelt en uitgewrongen. Het natte hoopje hield ze in haar handen toen ze uit de badkamer kwam, de stenen vloer was koud onder haar blote voeten, net zo koud als zijn huid was geweest. Ze liep terug naar de kamer, haar wangen waren licht rood gekleurd maar niet door het blozen, nee deze keer kwam het door de koorts waar ze nog steeds last van had. "Waarom sta je toch altijd uit het raam te staren? " Vroeg ze droogjes terwijl ze naar zijn rug keek met een schuin hoofd, haar haar en wimpers glinsterde lichtjes door de waterdruppels die er nog waren achtergebleven

Hij had gehoord hoe Luna zijn naam proefde en zag haar naar zijn badkamer lopen. Toen ze weg was voelde hij zich ontspannen en hoorde Dark naast zich komen staan 'Je gaat haar zeker hier laten slapen tot ze beter is?' vroeg hij zachtjes en Vincent knikte. Dark gromde zachtjes maar liep naar zijn eigenmand en plofte er in 'de geschiedenis kan zich niet herhalen' Mompelde hij zachtjes voor hij zijn kop op zijn poten legde. Vincent bleef even naar hem kijken en keek al gauw naar het raam. Het was ijskoud en Vincent liep met zachte stappen door de stad heen, bijna iedereen sliep. Hij had zijn gezicht ver in zijn kraag verstopt en zijn sabotas glinsterde als de maan er op viel. Vincent zuchten en zag in de verte iemand uit de raam klimmen met een rug zak. Vincent versnelde zijn pas en greep diegene bij zijn pols. Het meisje draaide zich om en hij zag haar prachtige groene.... Waarom sta je toch altijd uit het raam te staren? " Hoorde vincent en hij knipperde verward met zijn ogen. hij keek naar Luna en haalde zijn schouders op 'Ik kan uren op een punt blijven kijken zonder te bewegen.' Zei hij rustig en keek haar aan. God wat was ze mooi, ze was al mooier toen ze er uitzag toen hij haar naar binnen had gebracht maar na de douche was alles beter geworden. Hij zag een lichte blos en dat kwam vast door de koorts 'kruip gauw onder de dekens, anders word je nog zieker dan je bent.' Zei Vincent en liep naar zijn kleine kast en haalde daar een jogging broek en een hemd voor haar uit. 'Hier deze zijn toch te klein voor mij.' Zei Vincent en gaf ze aan haar.

Het was vreemd, het bleef vreemd dat ze niet bang meer voor hem was of in ieder geval niet meer doodsbang, ze kon er nog alijd de kriebels van krijgen als hij te dicht bij kwam. Maar toch, toch had ze ergens de drang om hem beter te leren kennen, om hem beter te begrijpen, om de echte vincent te leren kennen en ergens diep van binnen hoopte ze dat hij in staat was om de echte luna te zien en niet het smerige straatdiefje dat ze nu was. Haar vraag leek hem uit een dagdroom te halen, dat vond ze best grappig en het bracht dan ook een zacht gegrinnik naar boven. hij keek naar Luna en haalde zijn schouders op 'Ik kan uren op een punt blijven kijken zonder te bewegen.' Zei hij rustig en keek haar aan. Luna draaide haar hoofd nog iets schuiner, net als een kat zou doen, al haar gekrulde lokken vielen hierdoor over een schouder en ontblootte de andere voor een groot stuk, aangezien de kamerjas echt veel te groot voor haar was. "dat zou ik niet kunnen, ik heb er het geduld niet voor denk ik" Bekende ze met een plagerige stem. Waarschijnlijk kwam het door de verhoogde koorts dat ze plots zo loslippig was. 'kruip gauw onder de dekens, anders word je nog zieker dan je bent.' Zei Vincent en liep naar zijn kleine kast en haalde daar een jogging broek en een hemd voor haar uit. 'Hier deze zijn toch te klein voor mij.' Zei Vincent en gaf ze aan haar. Luna keek van de kleding naar hem en weer terug. Ze knikte zacht en stapte een eindje bij hem vandaan en draaide haar met haar rug naar hem toe, om dat vlugjes de kamer jas uit te trekken en de lekker zittende nieuwe kleren aan te trekken. Ze legde zijn kamer jas mooi op een hoopje vlak bij hetbed voor ze er langzaam in kroop, zichzelf begravend onder de lakens. Ze dacht er niet over na, niet nu allezins. Luna viel langzaam in slaap, maar helaas ze kreeg geen leuke dromen, ze kreeg alleen maar nachtmerries van vampiers, van bloed, van dood. Ze schreeuwde en gilde maar het lukte haar niet om uit haar dromen te ontwaken

Vincent zag hoe ze iets haar hoofd draaide waardoro haar ene schouder ontbloot werd en moest er weer om glimlachen. Grappig om haar zo te zien in zijn badjas die veel te groot voor haar was. "dat zou ik niet kunnen, ik heb er het geduld niet voor denk ik" Bekende ze met een plagerige stem. 'Tja jij leeft ook niet zo lang als ik.' Zei hij plagerig terug en zag hoe ze zich omdraaide en hij draaide zich ook om. Vincent hoorde hoe ze iets op bed legde en draaide zich weer om. Hij zag haar het bed in kruipen en zuchten. Toen hij zeker wist dat ze sliep, deed hij zijn cape uit en legde die op zijn stoel. deed zijn klauw met ale zorg uit en zijn schoenen met sabatons ook. Daarna liep hij zachtjes naar zijn kast waar hij een paar kleren uithaalde en liep naar de douche. Het rook naar luna en hij genoot er stiekem van. Hij liet het water zijn lichaam omhelzen en zijn lange haar werd nat. Na een douche maakte hij zich goed droog en deed zijn kleren aan. Hij kwam gauw de kamer binnen want hij had haar horen schreeuwen en keek bezorgd naar Luna. HIj had medelijden met haar. hij zette zijn stoel naar haar bed en ging er op zitten. Hij legde zijn blote hand op haar voorhoofd om haar af te koelen 'Rustig maar, het zijn maar dromen.' Zei hij zachtjes en bleef haar sussen.

(hij is zonder zijn cape en heeft zijn haar nu helemaal los.)

Luna droomde de meest vreselijke dingen, ze zag iets donkers in de hoek zitten het trilde, het was haar broertje! Ze wilde naar hem toerennen maar ze kon niet, haar handen en benen werden vastgehouden door bleke handen. Luna moest toekijken, die dag nog eens opnieuw beleven. Ze zag hoe de duistere vampier naar haar broertje toeging hem optilde en beet, Jonathan schreeuwde haar naam voor hij stil werd, zijn ogen hun glans verloren en toen, toen waren zij en haar broertje opeens alleen. Luna rende naar hem toe wilde hem in haar armen nemen, maar hij greep haar vast, toen hij zijn normaal zo schattige gezicht met de sproeten en blauwe ogen naar haar toe draaide waren zijn ogen weg, was zijn mond in een onntauurlijke boog vervormd. 'Je hebt me in de steek gelaten...je hebt me laten doodgaan...Lu.." De greep op haar pols werd erger Luna keek haar broertje aan maar ze kon niets zeggen, ook haar ouders verschenen op het toneel hun gezichten stonden kwaad, minachtend...moordlustig.

En toen schoot ze wakker.
Haar ogen vlogen open, haar hart raasde in haar nek meteen zag ze de hand die op haar hoofd lag, de frisse geruststellende hand en een zachte sussende stem. 'Rustig maar, het zijn maar dromen.' Zei hij zachtjes en bleef haar sussen. Luna kwam langzaam omhoog, er was echt geen mogelijkheid dat ze nog ging slapen. "Het waren niet zomaar dromen...het is steeds dezelfde droom, hetzelfde beeld" Sprak ze met een zachte stem, haar ogen stonden nog steeds groot van angst. Haar blik gleed langzaam naar Vincent, die er opeens zo anders uitzag. Ze bekeek hem, ze bekeek ieder detail van hem. Ze had nog nooit zijn voledige gezicht gezien. Haar hand kwam omhoog, haar vingers gleden langzaam door zijn haar. Haar blik werd rustiger, haar ademhaling en hartslag namen weer een normaal tempo aan en ze liet haar hand weer zakken. "Ik wil niet meer slapen" Sprak ze resoluut. Ze durfde gewoon niet meer te slapen. Ze wilde naar buiten, ookal was het nog zo donker, ze wilde gaan wandelen, dat zou haar hoofd vast en zeker leeg maken. "Ma...mag ik naar buiten?" Vroeg ze zacht, haar blik smekend op hem gericht. Ze wist neit waarom ze hem toestemming vroeg, maar toch deed ze het, ze bezorgde hem al genoeg ellende.

Ze had zeker erge nachtmerries en toen ze wakker schoot bleef hij haar met een zachte stem sussen."Het waren niet zomaar dromen...het is steeds dezelfde droom, hetzelfde beeld" Sprak ze met een zachte stem, haar ogen stonden nog steeds groot van angst. Vincent knikte, ja dat was vervelend en hij wist waardoor het een beetje kwam maar ze was nog in schok 'Maak je geen zorgen, het gaat over.' Zie hij zacht. Hij zag hoe ze met har groene ogen hem bestudeerde. Hij zag hoe haar hand omhoog kwam en ze haar hand door zijn haar ging. Hij bemerkte hoe ze rustiger ging ademen en glimlachte zachtjes. "Ma...mag ik naar buiten?" Vroeg ze zacht, haar blik smekend op hem gericht. Vincent knikte zachtjes 'Natuurlijk mag je, je bent niet mijn hond...Trouwens over honden gesproken, neem voor de zekerheid Dark mee, ik denk dat je niet wilt dat ik mee ga?' Zei hij zachtjes en hoorde getik van klauwen die op de grond kwamen en Dark kwam te voorschijn en kwispelde zachtjes. 'Dark bescherm haar.' Zei hij streng en stond zelf op en liep naar de verwarming en haalde haar schone kleren er af en gaf die aan haar.

'Maak je geen zorgen, het gaat over.' Zie hij zacht. Luna's blik werd een fractie van een seconde hoopvol. Had hij gelijk? Zou het beter gaan? Toen haar vingers zich met zijn zwarte lokken verstrengelde zag ze de glimlach die op zijn gelaat lag. Hij vond het fijn, mooi zo. En toch maakte ze haar hand weer snel van hem los. Vincent knikte zachtjes 'Natuurlijk mag je, je bent niet mijn hond...Trouwens over honden gesproken, neem voor de zekerheid Dark mee, ik denk dat je niet wilt dat ik mee ga?' Zei hij zachtjes en hoorde getik van klauwen die op de grond kwamen en Dark kwam te voorschijn en kwispelde zachtjes. Luna knikte zacht. "Ik wil je gewoon niet meer last bezorgen dan je nu al met me hebt" Sprak ze zacht met een mistroostige halve glimlach. Ze aaide de grote hond over zijn kop. 'Dark bescherm haar.' Zei hij streng en stond zelf op en liep naar de verwarming en haalde haar schone kleren er af en gaf die aan haar. Luna trok de kleren over de kleren die ze van hem had gekregen, zo wist ze zeker dat ze warm zou blijven. Ze zwaaide nog even naar Vincent voor ze de deur achter zich dicht deed. De frisse buiçtenlucht sneed haast door haar kleren heen, en toch wilde ze niet terug naar binnen, ze wilde buiten zijn, de koude lucht haar gedachten laten wegvoeren
. Het was nog erg donker buiten een uur of 4 gokte ze. Ze liep door donkere straten, met de grote lieve hond dicht bij haar zijde. Beide hadden niet door dat ze niet alleen waren. Tot Luna een stem hoorde, hij was honingzoet. "Wel hallo daar" klonk de charmante mannenstem. luna draaide zich om en zag de blonde man staan, zijn huid leek wel lichtgevend in het maanlicht. Zijn ogen waren rood, zijn witte tanden blonken. luna slikte, het was een vampier en niet echt een vriendelijke zo bleek. Hij kwam dichterbij, Luna kon het gevaar bijna voelen, ze wilde naar haa rmes grijpen en bedacht zich toen ineens dat haar mes in haar rugzak zat, haar rugzak stond nog bij Vincent! Dus zat er niets anders op dan het op een lopen te zetten. uiteraard volgde de vampier hen, Luna wist niet wat te doen en ze kwam al snel tot de conclusie dat deze straat dood liep, letterlijk en figuurlijk. ze kon geen kant meer op

Dark was blij dat hij kon wandelen. "Ik wil je gewoon niet meer last bezorgen dan je nu al met me hebt" Sprak ze zacht met een mistroostige halve glimlach. Vincent schudde zijn hoofd 'Je bezorgd mij geen last.' Zei hij zachtjes en draaide zich om zodat ze kon omkleden. Toen ze klaar was liep Dark mee, natuurlijk dacht het griet dat hij een dodo gewone hond was en neit een hellehound die verbannen was uit de hell. Hij bleef naast Luna lopen en zijn oren bewoegn schichtig heen en weer, er klopte iets niet en toen ze plotseling een stem hoorde kwam er een dreigende grom uit zijn mond, niemand kwam aan dit meisje. Luna begon te rennen en hij volgde haar op voet en de vampier ook. Wat waren die beesten toch vervelend! Hoewel hij sneller kon dan normale honden hield hij zijn pas in om Luna te beschermen. Maar toen ze in een steegje kwamen die dood liep kon hij haar nagst ruiken. Dark draaide zich met een ruk om en er kwam een diepe grom uit zijn keelgat. ZIjn ogen gloeiden en hij viel de vampier aan, hoewel de sukkel dacht dat Dark niet snel was had ie al gauw mis en want al gauw zaten zijn messcherpe tanden in de been van de vampier en Dark slingerde de vampier weg van het meisje. Die zou een tijdje knok-out zijn. Hij liep gauw naar Luna en trok haar aan shirt dat ze hem terug moest volgen, hij wist de weg prima terug en gebruikte de korte steegjes en bij het huis van Vincent aan komen, als de vampiers vincents geur zou ruiken zou ie een eind wegblijven als ie slim was.

Luna schrok van de kracht van de hond. hoe hij de vampier tussen zijn kaken klemde en hem aan de kant slingerde. Ze knipperde verbaasd met haar opengesperde ogen. Was ze dit nu aan het dromen? Nee, nee dat kon niet. De hond kwam al gauw weer naar haar toe, trok haar aan haar shirt. Ze keek hem in zijn donkere ogen, hij wilde dat ze weer terug ging naar Vincent misschien had hij gelijk, haar avondwandeling had haar niet echt tot rust kunnen brengen, in tegendeel zelfs. Luna wild echt terug naar Vincent, ookal kende ze hem nog maar een paar uur. Luna wilde terug naar de plaats waar ze zich veilig voelde, ondanks dat hij een vampier was. Luna schopte haar schoenen uit en liep op haar blote voeten verder, zo zou ze sneller kunnen lopen. Gelukkig was Vincent'huis niet ver weg. Toen ze het in haar blikveld zag verschijnen zette ze een spurtje in. Ze opende de voordeur en wachtte tot Dark binnen was voor ze de deur achter zich dicht deed en zich langs de muur op de grond liet glijden. Ze heeg lichtjes, ze was lichtelijk duizelig van het harde rennen, haar voeten voelde aan als ijsklompjes, maar dat kon haar niet schelen. Ze was al lang blij dat ze weer binnen was, weg bij die enge vampier. Haar hart bleef als een gek tekeer gaan, ze vroeg zich af of ze ooit over haar angst voor vampiers zou geraken

Dark had gezien hoe Luna haar schoenen had uitgeschopt en hem had gevolgd. Hij was er wel blij mee en toen ze de deur voor hem open deed trippelde hij naar binnen. Hij heeg lichtjes en haalde zijn tong over zijn lippen, bloed van vampieren had ook tegenwoordig geen smaakt mer! Vroeger smaakte die lekkerder ook al zagen de vampieren van vroeger er niet uit. Vincent had gehoord hoe iemand binnen kwam en haaste zich naar beneden, daar zag hij Luna zonder schoenen en Dark die naar hem toe kwam, hij gaf een aai over zijn kop en liep meteen naar Luna 'Wat heb jij in hemelsnaam uitgespookt?!' vroeg hij verbaasd en keek naar haar. Hij kon een vampier ruiken. 'Hup naar boven jij, ergens in de keuken kun je wel een teiltje vinden die je moet vullen met warm water voor je voeten, ik ga je schoenen halen!' Zei hij streng en rende gauw naar boven waar hij snel zijn cape om deed en hij sprong via het raam naar buiten en rende achter de oude geurspoor aan. Het was niet zo moeilijk en toen hij eindelijk bij de doodlopende steeg kwam rok hij het bloed van de vampier. Daar maakte hij niet zo veel zorgen om, die zou over een paar uur redelijk op zijn been kunnen staan om er vandoor te gaan. Vincent pakte haar schoenen en rende weer terug nar zijn huis. Daar liep hij rustig naar binnen en zette de schoenen bij de ingang van de kamer.

Luna zat nog maar net op de grond toen ze al voetstappen hoorde. 'Wat heb jij in hemelsnaam uitgespookt?!' vroeg hij verbaasd en keek naar haar. "Ik ben gaan wandelen" Sprak ze met een schaapachtige grijns. ze probeerde de angstgevoelens die nog steeds in haar aanwezig waren te verhullen met flauwe grapjes. 'Hup naar boven jij, ergens in de keuken kun je wel een teiltje vinden die je moet vullen met warm water voor je voeten, ik ga je schoenen halen!' Zei hij streng en rende gauw naar boven waar hij snel zijn cape om deed en hij sprong via het raam naar buiten en rende achter de oude geurspoor aan. Luna keek hem even na voor ze naar boven ging. Ze nam een kom en vulde die met warm water. Ze leit haar voeten erin zakken en genoot van de warmte. Luna voelde iets, iets bij schouder. Ze hief haar bloes lichtjes op en probeerde te zien wat er zo zat te prikken ze wreef met haar hand over, het was nat en warm. Wat had ze gedaan? Toen ze haar hand weer naar haar gezicht toebracht zag ze dat haar vingertoppen donker rood waren. Had ze zich ergens aan gestoten toen ze was gaan wandelen? Er hadden natuurlijk wel een paar buizen in dat steegje gehangen. Hmmmm Luna trok haar shirts over haar hoofd zodat haar schoduers bloot waren. langzaam nam ze wat water in haar hand en liet het over de bloedende wonde lopen. het was niet heel pijnlijk, het gaf gewoon een naar prikkend gevoel. Even sloot ze haar ogen, ademde ze diep in. Ze dacht niet aan Vincent die ieder moment kon terug komen en het fijt dat haar bovenlichaam nu enkel nog bedekt werd door haar zwarte bh.

Vincent schudde zijn hoofd even en liep de trap op, er waren zo veel dingen waar deze meid voor moest oppassen en hij kon er niks aan doen dat hij bezorgd was. Ze leek zo veel op haar....maar haar karakter was zo anders. Vincent bleef midden in de trap staan en haalde zijn foto uit waar Lucia met een brede grijns in de camera keek. Zo lang geleden maar hij kon zich nog alles herinneren. Hij kon haar schreeuw nog is zijn oren na horen. Het was verschrikkelijk en hij bleef zich er mee kwellen, hij mocht nooit vergeten wat hij aangedaan had...Een heel dorp....Hij was een monster...Vincent stopte zijn foto terug en liep verder de trap op. maar bleef abrdrupt staan toen hij Luna voor zijn ogen kreeg, haar boven lichaam alleen in een BH...Met een ruk draaide hij zich om 'eeh....eeh, kon je me niet waarschuwen of zo?' vroeg hij zo licht mogelijk en probeerde zich rustig te houden. Hij rook ook bloed maar daar reageerde hij rustig op, het idee alleen dat Luna daar stond...Zowat half naakt....

Luna schrok op uit haar gedachtengang toen ze ineens een stem hoorde. 'eeh....eeh, kon je me niet waarschuwen of zo?' vroeg hij zo licht mogelijk. Luna schrok zo hard dat ze van haar stoel viel. haar voeten schoten onder haar vandaan en lieten de kom opveren. Luna gilde toen ze een mini vloedgolf over zich heen kreeg, maar begon al gauw te lachen. Het was een blije aanstekelijke lach. Ze richtte zichzelf op en trok een wit shirt aan. "Ik kuis het zo wel op" Sprak ze nog na lachend. Maar eerst wilde ze wat aan hem vragen dus liep ze met licht rode wangen naar hem toe. oh god, ze slaagde er toch altijd in om in zulke akward situaties verzeild te geraken. Maar ze was het dan ook helemaal niet meer gewoon om met iemand rekening te moeten houden, zeker niet met een man, nou een vampier eigenlijk. Luna had uiteraard weer niet door dat een witte bloes op een natte huid niet echt effectief was om jezelf te bedekken. "Euhm...Vincent? k..Kan jij zien wat er met mijn schouder mankeert? Ik..euh denk dat ik hem bezeerd heb tijdens het rennen?" Sprak ze met een beschaamde grijns.

Toen Vincent hoorde hoe Luna viel en water stroomde schrok hij zich een hoedje en draaide zich om. Luna lachte aanstekelijk en een klein glimlach sierde zijn gezicht en hij schudde zijn hoofd en draaide zich weer om. Toen hij voetstappen naar hem toe hoorde komen draaide hij zich om en zag Luna in een wit shirt naar hem toe komen. maar ja, die witte shirt met water er op had ook niet veel effect. Gauw keek Vincent weer naar haar gezicht en zag heo ze met rode wangen naar hem toe kwam. "Euhm...Vincent? k..Kan jij zien wat er met mijn schouder mankeert? Ik..euh denk dat ik hem bezeerd heb tijdens het rennen?" Sprak ze met een beschaamde grijns. Vincent knikte zo rustig mogelijk en ging achter haar staan en trok de shirt voorzichtig omhoog. Voorzichtig raakte Vincent met zijn vingers haar huid en bekeek de wond, het was niks ergs maar het kon vies gaan ontsteken omdat het een open wond was. 'Niks ergs, maar ik ga het wel even verbinden, puur om ontsteking te voorkomen.' Zei hij rustig en ging snel naar de ehbo koffer waar hij wat dingen van uit haalde en terug liep naar Luna 'Nou eeh, ga maar op bed zitten met je rug naar me toe en doe je shirt uit.' Zei hij onzeker. Dit voelde erg ongemakkelijk en dark moest zachtjes lachen terwijl hij toe keek hoe die reageerde.

Jup dit was best wel een vreemde situatie, maar ach ja op straat leven maakte je wel wat losser. Preutsheid was namelijk niet echt iets dat je kon houden op de straat. Dat was iets waar Luna snel achter gekomen was. Ze liep naar Vincent toe en vroeg hem iet wat beschaamd of hij even naar haar schouder wilde kijken. Hij draaide zich om en leek dit ook nogal een beschamend moment te vinden, hmmm ze had eerder verwacht dat het voor hem minder beschamend zou zijn, hij was immers al dood en tja hij was niet degene die gezien was met weinig kleren. Vincent knikte zo rustig mogelijk en ging achter haar staan en trok de shirt voorzichtig omhoog. een rilling ging over haar heen toen zijn koude hand haar aanraakte. maar ze bleef kalm, er was niets aan de hand. 'Niks ergs, maar ik ga het wel even verbinden, puur om ontsteking te voorkomen.' Zei hij rustig en ging snel naar de ehbo koffer waar hij wat dingen van uit haalde en terug liep naar Luna 'Nou eeh, ga maar op bed zitten met je rug naar me toe en doe je shirt uit.' Zei hij onzeker. Luna slikte en knikte toen. "o..oké" Sprak ze met een piepstem. ze zette zich op bed en draaide zich met haar rug naar hem toe. Ze trok haar shirt uit en voelde haar wangen weer gloeien. "Volgens mij heb jij het drukker dan een verpleger in een ziekenhuis met mij" Sprak ze met een zwakke glimlach. Ze probeerde de spanningen weg te kijgen. Er was niets aan de hand, ze moest gewoon rustig blijven en wachten tot de wond verzorgd was.

Goed misschien was het voor haar nog erger maar bij Vincent kwamen dingen op die hij probeerde te vergeten en dat was niet al te fijjn. Luna slikte en knikte toen. "o..oké" Sprak ze met een piepstem. Hij zag hoe ze op bed ging zitten en haar witte shirt uit trok. eigenlijk wou hij zijn leren handschoenen pakken maar toen bedacht hij zich, want daar zaten ook bacterieën op en dus dat kon hij beter niet doen! Vincent liep naar haar toe en deed voorzichtig haar BH los van achter en keek toen weer naar haar wond. Ze had hem al schoongemaakt maar voor de zekerheid maakte hij het nog is schoon. "Volgens mij heb jij het drukker dan een verpleger in een ziekenhuis met mij" Sprak ze met een zwakke glimlach. Vincent glimlachte lichtjes 'Ik heb tenminste iets te doen nu en ik wil niet dat jij een ontsteking krijgt.' Zei hij rustig en legde er wat gaas op de wondje.Met de ene hand hield hij even alles vast en met de andere begon hij het goed vast te binden met verband. Het was zo raar om dit te doen en hij was blij dat ie een EHBO koffer hier had staan want zelf groeide bij hem alle wonden dicht.

Luna bleef rustig op het bed zitten, of nou ja beter gezegd wat je rustig kon noemen in deze situatie. Luna stond zelfs zeg maar een beetje stijf van de stress nu. Vincent liep naar haar toe en deed voorzichtig haar BH los van achter en keek toen weer naar haar wond. Luna hield haar adem in en greep het laken beed dat ze nu vastgeklemd voor zich hield. Ze durfde niet meer te bewegen, ze durfde geen adem meer te halen. Ze had zich werkelijk nog nooit zo laten aanraken door een man, ergens gaf het haar echt de kriebels, wilde ze van hem wegkruipen, zich gaan verstoppen en daar weer proberen rustig te worden, maar aan de andere kant voelde zijn koele handen prettig aan haar nog steeds lichtelijk oververhitte huid. Vincent glimlachte lichtjes 'Ik heb tenminste iets te doen nu en ik wil niet dat jij een ontsteking krijgt.' Zei hij rustig en legde er wat gaas op de wondje. Luna grinnikte zacht. "Veel succes daarmee." Sprak ze op een plagend toontje. Met de ene hand hield hij even alles vast en met de andere begon hij het goed vast te binden met verband. Luna was blij toen het afgelopen was. Haast meteen nam ze het deken van het bed en wikkelde zich er tot haar nek in, waardoor alleen haar hoofd nog zichtbaar was. "Het spijt me voor al het ongemak dat ik je bezorg." Begon ze zacht. "Maar maak je geen zorgen, zodra de zon op komt ben ik weg en dan heb je echt nooit meer last van me" Sprak ze met een kleine glimlach. Ja wanneer de eerste zonnestralen te zien zouden zijn zou ze haar spullen bij elkaar sprokkelen en zijn deur uit gaan.

Vincent voelde hoe ze stijf was en hij begreep haar, hij bewoog zelf ook stijf. Het vulde hem gewoon met zoveel herinneringen. Vincent maakte rustig een knoopje en liet zijn handen zakken. Luna grinnikte zacht. "Veel succes daarmee." Sprak ze op een plagend toontje. Vincent glimlachte zachtjes om haar woorden 'Klunzig zijn is niet erg, das juist schattig.' Zei hij zachtjes. Haast meteen nam ze het deken van het bed en wikkelde zich er tot haar nek in, waardoor alleen haar hoofd nog zichtbaar was. "Het spijt me voor al het ongemak dat ik je bezorg." Begon ze zacht. "Maar maak je geen zorgen, zodra de zon op komt ben ik weg en dan heb je echt nooit meer last van me" Sprak ze met een kleine glimlach. Vincent schudde zijn hoofd en keek onderzoekend naar haar gezicht 'Als je nu naar buiten gaat word je als nog ziek, ik kom niet vak thuis en dit zal je ook goed doen, even een normaal leven beginnen en goed op gang komen en zeker genoeg eten....Ten minste als je wil mag je bij mij blijven?' vertelde hij zo rustig mogelijk 'Ik hoef niet te slapen en de enige wat ik hier kan komen doen is voor mijn drinken komen....' Zei hij zacht en keek haar half vragend aan.

Vincent glimlachte zachtjes om haar woorden 'Klunzig zijn is niet erg, das juist schattig.' Zei hij zachtjes. Ze kneep haar ogen half dicht en keek hem met een schuin hoofd aan. "Schattig? Noemde jij mij nu net schattig?" Vroeg ze met een verbaasde stem. ja ze was oprecht verbaasd, er was geen levende ziel die haar ooit schattig had genoemt, en eerlijk gezegd zag ze die zogenaamde schattigheid ook niet echt. Ze zag zichzelf neit als schattig of mooi, ze zag zichzelf eerder als klunzig en nutteloos. Vincent schudde zijn hoofd en keek onderzoekend naar haar gezicht 'Als je nu naar buiten gaat word je als nog ziek, ik kom niet vak thuis en dit zal je ook goed doen, even een normaal leven beginnen en goed op gang komen en zeker genoeg eten....Ten minste als je wil mag je bij mij blijven?' vertelde hij zo rustig mogelijk 'Ik hoef niet te slapen en de enige wat ik hier kan komen doen is voor mijn drinken komen....' Zei hij zacht en keek haar half vragend aan. Luna staarde hem openlijk aan. meende hij dat nu? vroeg hij haar nu serieus om hier te blijven? Luna kreeg weer een rode kleur. En wendde haar blik af. "i..ik weet niet Vincent...Ik wil je echt niet tot last zijn...en ik weet nu al dat ik je rust ga verstoren als ik in je buurt ben en..." Ze slikte haar woorden in. Ze wilde zeggen en je bent een vampier, maar die woorden had ze toch maar ingeslikt, het maakte niet uit dat hij een vampier was, hij bleef Vincent, Vincent die haar nu al zo vaak had geholpen.

"Schattig? Noemde jij mij nu net schattig?" Vroeg ze met een verbaasde stem. Het was dat zijn bloed niet meer goed stroomde en zijn wangen niet rood worden. 'eeh, ja je bent schattig en mooi met je wilde groene ogen.' Ze hij rustig en stelde haar voor om bij hem te blijven. Luna kreeg weer een rode kleur. En wendde haar blik af. "i..ik weet niet Vincent...Ik wil je echt niet tot last zijn...en ik weet nu al dat ik je rust ga verstoren als ik in je buurt ben en..." Ze slikte haar woorden in. Vincent grinnikte om haar woorden 'Jij bent mij niet tot last, ik vind je juist gezellig en ik heb lang genoeg rust gehad, aan rust heb je niks want dan leef je niet.' Zei hij kalm en bleef haar aankijken, hij vroeg haar niet ten huwelijk ofzo dus zo erg is het niet. Vincent moest zich gewoon rustig houden want zo erg was het ook weer niet en hij kwam toch niet vaak thuis en zijn hart zou een stuk rustiger zijn als hij wist dat luna gezond was en veilig, op een of ander manier voelde hij zich verantwoordelijk voor haar.