Hello again (Vinnie)

Al een paar dagen was ze niet naar huis gegaan. Ze had Vincent niet meer gezien sinds hij was vertrokken op jacht en zij door eht raam naar buiten was gegaan om een frisse neus te halen. Die avond was ze gebeten. Die avond was ze veranderd. Luna vond het nog steeds vreselijk om zichzelf in een weerspiegeling te zien. Ze was een monster, een monster dat haar eigen pijn alleen kon stillen door alles te doden wat op haar pad kwam, bloed, ze deed alles voor bloed. Ze had het nodig om de stekende pijn in haar keel tegen te gaan en oh jongens wanneer ze iets zag dat bloed bevatte kon ze zichzelf niet bedwingen. Al een paar wandelaars waren haar slachtoffer geworden, het slachtoffer van haar onbedwingbare instincten. ze wist niet hoe ze ertegen moest vechten, hoe ze zichzelf meost bevechten. en Vincent, de gedachte aan hem bezorgde haar al een enorm schuldgevoel. Hij wist niet waar ze was en eerlijk gezegd wist ze niet of ze hem ooit nog onder ogen durfde te komen. Hoe moest ze dit uitleggen? Hoe moest ze de moorden uitleggen? Uitleggen dat ze zichzelf niet in de hand had? Luna zag er vreselijk uit, verwilderd en zenuwachtig. Haar kleding en paalwitte huid zaten onder de modder en opgedroogd bloed. Haar hoektanden waren nog steeds aangescherpt, haar groene ogen waren paars geworden door de vermenging van het bloed. In een donker hoekje zat ze nu, vlak bij een boom, een hert leegzuigend.

Vincent Valentine. De doder van vampieren en weerwolven die het slechte pad op zijn gegaan. Zo stond hij bekend bij ieder schepsel. Mensen deed hij geen kwaad of ze waren gevaarlijk voor de mensen. Maar de laatste paar dagen leek hij net een schaduw een schaduw die alleen mar werkt. Sinds hij een paar dagen terug naar huis was gekomen en Luna niet meer zag had ie uren lopen zoeken met Dark er bij, maar toen ze onvind baar was, deed ie alleen maar zijn werk. Niks anders en Dark begon zich zorgen te maken, het was niet goed voor hem en Dark wist als het zo door zou gaan, Vincent helemaal geen emotie's overhield en alleen maar een schaduw van zich zou zijn. Nu waren ze weer aan de gang met hun werk, ze hadden te horen gekregen dat er een nieuwling aan de gang was. Er waren best wel veel doden gevallen en Vincent ging er achter aan, nu was ie het bos aan het uitkammen zonder enige emotie zonder enige andere gedachten dan behalve het werk. Hij bewoog stil en elegant en al gauw rook hij bloed, dieren bloed. Hij versnelde zijn pas en zag iemand in een donker hoekje zitten met en hert. 'Kom langzaam omhoog en geen geintjes want ik schiet je zo dood.' Zijn stem leek net die van een robot, net zo emotieloos en hij hield zijn gun op de persoon gericht.

Het dierenbloed hielp niet erg veel en het smaakte afschuwelijk. ze wilde het niet, maar er waren geen mensen in de buurt, helemaal geen en rennen, rennen kostte energie, energie maakte haar hongerig, en hongerig zijn deed haar pijn en maakte haar wild. 'Kom langzaam omhoog en geen geintjes want ik schiet je zo dood.' Sprak de emotieloze stem. Maar zelfs zo herkende ze de stem nog, ookal had hij nog nooit zo tegen haar gesproken. Vincent. Haar mond kwam los van het dode dier, met haar arm veegde ze haar lippen schoon. Ze kon zich niet naar hem omdraaien, ze kon hem niet onder ogen komen. Ze zou hem kwetsen, hij zou haar haten en die gedachte alleen al brak haar dode hart. Ze gromde lichtjes en stond op. Ze zou zich niet omdraaien, nee ze moest hier weg. het kon haar niet schelen als hij op haar zou schieten. dat had ze liever dan dat hij ontdekte wie, nee wat ze was. Dus ze begon te rennen, hard te rennen, te slalommen tussen de bomen. Ze moest weg en dat zo snel mogelijk. Luna moest nog steeds wennen aan het feit dat ze uren kon lopen zonder last van adem te kort te krijgen, dat ze bomen kon omgooien met haar blote handen. Ze was in paniek, erg in paniek ze wist hoe goed Vincent en Dark waren in hun werk, hoe moeiteloos ze vampiers en weerwolven konden verslaan. ze had altijd bewondering voor hem gehad, maar nu, nu was ze bang voor hem want dit maal was zij de vijand, het losgeslagen dier dat getemd moest worden.

Vincent keek achterdochtig naar het figuur, hij kende die ergens van..Vincent keek hoe hij het meisje omhoog kwam, ze gromde lichtjes en Vincent bleef rustig staan, wachten tot diegene zich zou verzetten. En ja hoor, hij zag hoe het meisje naar voren schoot. Zonder te aarzelen schoten Dark en Vincent tegelijken tijd naar voren, Vincent gebruikte de bomen om haar van uit de hoogte bi jte kunnen houden terwijl Dark haar van af beneden makkelijk inhaalde. Jaar, na jaar deden ze dit, ze achtervolgde weerwolven en vampieren terwijl die rende en hadden zelf een hoge snelheid gekregen door al die trainingen. Dark Was als eerste het dichtbijst en sprong naar voren, zijn poten kwamen op haar schoduers terecht en hij dwong hij op de grond. Vincent lande een seconde daarna naast het meisje op de grond en hij knielde 'Ik zei toch! Geen geintjes.' Zei hij emotieloos en hij greep haar vast aan haar haren en tilde haar hoofd op om te kijken, het meisje was duidelijk de nieuwling en toen hij haar gezicht zag, schrok hij van binnen al liet hij het niet van buiten zien, maar het geschrokkenheid ging al gauw over in woede, iemand had Luna tot een vreselijk schepsel gemaakt!

*Rennen, vluchten al haar instincten schreeuwden erom. Ze moest weg, weg van de dreiging weg van het gevaar. weg van degene waar ze van hield. Maar haar vluchtpoging mocht niet baten. Twee sterke poten landden op haar schouderbladen dwongen haar naar de grond. Nu had ze een probleem, een groot probleem. Ze voelde het zachte plofje, hij zat langs haar, en toch peinsde ze er niet over om haar hoofd naar hem op te richten. 'Ik zei toch! Geen geintjes.' Zei hij emotieloos en hij greep haar vast aan haar haren en tilde haar hoofd op om te kijken. Ze verzette zich ookal was het ongelofelijk pijnlijk voor haa rhaarwortels. Ze wilde niet dat hij haar zo zag, ze wilde het niet! Maar het was te laat haar blik kruiste de zijne. Ze slikte. "Hallo...Vincent" Sprak ze met een zachte stem. Angst was te zien in haar ogen. Zou hij haar neerschieten? Haar afblaffen? Ze had geen idee wat hij zou doen, maar ze hoopte, als hij haar doodde dat hij het snel zou doen.

Vincent bleef nog steeds naar haar staren, hij keek haar strak aan. Wie had ooit zo iets geflikt? Wie kon het zijn? Hij rook niet echt een vaste geur bij Luna...Toen hun blikken elkaar kruisde keek hij haar in haar paarsere oge aan, ooh wat zal hij die vampier toch veel aandoen als hij hem tegen kwam! Ze slikte. "Hallo...Vincent" Sprak ze met een zachte stem. Dark ging van haar af en Vincent liet haar los, Dark keek bezorgd naar Vincent die duidelijk plannen al aan het maken was dus nam hij het maar van hem over 'Waar was je in hemels naam! Hadden we je niet gezegd dat je moest rusten!? Was dat niet duidelijk genoeg geweest?' Zei hij woedend en keek net zo naar Luna.

sorry geen tijd om een ander account te nemen.

Inwendig maakte deze ontmoeting haar kapot. Alle emoties overvielen haar, de blijdschap dat ze hem eindelijk weer kon zien, het schuldgevoel dat ze hem had ontlopen en de angst voor wat hij nu zou doen. Ze keek naar Vincent, die haar ondertussen los had gelaten. Die blik die in zijn ogen lag was beslist niet goed, alles behalve goed zelfs. die blik betekende dat hij domme dingen aan het beramen was. Dark keek bezorgd naar Vincent die duidelijk plannen al aan het maken was dus nam hij het maar van hem over 'Waar was je in hemels naam! Hadden we je niet gezegd dat je moest rusten!? Was dat niet duidelijk genoeg geweest?' Zei hij woedend en keek net zo naar Luna. De woede overviel haar waardoor ze terug deinsde. Ze keek met een geschrokken gezicht naar de dobberman. Ze was het niet gewoon dat hij zo tegen haar sprak. "I...Ik had frisse lucht nodig....I...ik ben naar de bergen geweest...en....daar ben ik aan de praat geraakt met een oude bekende.." Sprak ze met een zachte stem, haar hoofd van hen africhtend.

Dark zag hoe Luna terug deinsde bij zijn woede, mooi zo ze mocht zich wel even schuldig voelen om wat ze had gedaan, Vincent was geen Vincent meer! "I...Ik had frisse lucht nodig....I...ik ben naar de bergen geweest...en....daar ben ik aan de praat geraakt met een oude bekende.." Sprak ze met een zachte stem, haar hoofd van hen africhtend. Hij gromde en blafte 'Kijk me aan terwijl ik praat! Oude bekende? En hoe heet die oude bekende dan wel niet die zo lief was?' Zei hij woedend en keek net zo aan naar Luna. Hij likte zijn lippen en Vincent begon eindelijk weer een beetje bij komen.

Hij gromde en blafte 'Kijk me aan terwijl ik praat! Oude bekende? En hoe heet die oude bekende dan wel niet die zo lief was?' Zei hij woedend en keek net zo aan naar Luna. Luna slikte maar rechtte haar schouders, ze zou zich niet meer laten afblaffen. "Dat kan ik je niet zeggen." Sprak ze haar paarse ogen op de hond gericht. "Mijn transformatie was een ongeluk...hij kon er niets aan doen" Sprak ze, haar hoektanden waren aangescherpt omdat ze zich bedreigd voelde. Met geheven hoofd keek ze dark aan. "Het maakt me niet uit als ik hier mijn laatste adem uitblaas, ik vertel jullie niet wie mij gebeten heeft." Haar blik gleed naar Vincent, en meteen werd hij zachter, droevig zelfs. Ze wilde zo graag naar hem toe, ze wilde zo graag zijn armen om zich heen voelen, zich weer veilig voelen. Ze wilde dat hij haar zou zeggen dat alles goed kwam, dat hij niet kwaad op haar was maar ze wist dat die gedachtes nooit vervult zouden worden.

"Dat kan ik je niet zeggen." Sprak ze haar paarse ogen op de hond gericht. "Mijn transformatie was een ongeluk...hij kon er niets aan doen" Dark lachte zachtjes om haar woorden, geen zorgen, ik kan er zelf ook wel achter komen.' Zei Dark en ontblote zijn tanden, zijn hoektanden waren aangescherpt. "Het maakt me niet uit als ik hier mijn laatste adem uitblaas, ik vertel jullie niet wie mij gebeten heeft." Vincent zag hoe Dark naar voren wou komen om haar te bijten en haar bloed te proeven en hij greep hem bij zijn halster 'Rustig blijven jij!' Siste hij woedend en keek naar Luna, hij keek haar onderzoekend aan en slikte 'En jij Luna, moet je leren te beheersen, nog een beetje en de jagers gaan achter je aan.' Zei stem klonk zacht en vriendelijk terwijl hij naar haar keek.

Dark lachte zachtjes om haar woorden, geen zorgen, ik kan er zelf ook wel achter komen.' Zei Dark en ontblote zijn tanden, zijn hoektanden waren aangescherpt. Een grom ontsnapte aan haar keel, een reflex die ze vreemd genoeg had en waar ze nog steeds van schrok. Vreemd ineens vond ze Dark niet meer zo aardig, eigenlijk was hij best gemeen en dat prikkelde haar instinct, het instinct om te doden. Haar hoektanden scherpte zich aan en boorden zich in haar onderlip. Dat had ze de laaste dagen wel al vaker aan de hand gehad, verdraaide tanden toch. Luna zette zich schrap en rolde met haar schouders. ze zag met haar nieuw gewonnen scherpe zicht hoe Dark van plan was om aan te vallen. Nu voelde ze geen angst meer, nee ze voelde alleen maar woede jegens de viervoeter. Haar hoektanden blikkerde. Ze was klaar, net zo klaar als de demon was. Maar voor er een bloederige worstelpartij kon plaatsvinden werd dark verhinderd door Vincent. Daar keek Luna van op. Haar houding werd minder vijandig, haar tanden krompen langzaam weer. 'Rustig blijven jij!' Siste hij woedend en keek naar Luna, hij keek haar onderzoekend aan en slikte 'En jij Luna, moet je leren te beheersen, nog een beetje en de jagers gaan achter je aan.' Zei stem klonk zacht en vriendelijk terwijl hij naar haar keek. Zijn toon overdonderde haar. Hij walgde niet van haar, het leek alsof hij haar begreep, of toch zo ongeveer. "I...dat probeer ik ook...daarom dat ik me in het bos verstop....maar met dit goede weer komen er zoveel wandelaars en ze ruiken zo heerlijk....zeker als mijn keel in brand lijkt te staan" Jammerde ze zacht. Ze begreep eht niet waarom ze zo snel weer keelpijn kreeg, waarom ze zo hunkerde naar bloed. Ze had Vincent zichzelf nog nooit zo vaak zien voeden. "Hoe...hoe komt eht...dat jij je haast nooit hoeft te voeden en ik na een paar uur als pijn krijg? Hoe...hoe kon je mijn menselijke ik in je buurt verdragen zonder me naar de keel te vliegen?" Vroeg ze met een wanhopige stem, ze trilde. Ze wilde zo niet zijn, ze wilde normaal kunnen functioneren, want dit dit wrat aan haar.

Vincent zag de reactie's van Luna en kende ze maar al te goed, alle nieuwlingen hadden er last van, zelfs hij had er eerst last van, het woede die in je borrelt en je hoektanden zich dan aanscherpen. En hij hield Dark net tegen om haar aan te vallen. Nee hij wou geen bloederige gevecht hier hebben. "I...dat probeer ik ook...daarom dat ik me in het bos verstop....maar met dit goede weer komen er zoveel wandelaars en ze ruiken zo heerlijk....zeker als mijn keel in brand lijkt te staan" Jammerde ze zacht. Vincent knikte zachtjes, ja hij kende het brandende gevoel maar al te goed, hoe vaak had hij er vroeger wel geen last van gehad. "Hoe...hoe komt eht...dat jij je haast nooit hoeft te voeden en ik na een paar uur als pijn krijg? Hoe...hoe kon je mijn menselijke ik in je buurt verdragen zonder me naar de keel te vliegen?" Vroeg ze met een wanhopige stem, ze trilde. Vincent zag haar trillen en dat brak elke schild die hij had gemaakt. Hij leit Dark los en stapte op Luna af en nam haar in zijn armen. Hij suste haar zachtjes, natuurlijk was ie niet boos, hij wist hoe moeilijk het was in het begin 'Dat heet trainen, ik heb altijd al een sterke wilkracht geweest voglens mijn moeder en dat heb jij ook. Je moet oefenen om je dorst te negeren, kom met mij mee en ik zal je alles leren.' Fluisterde hij zachtjes en keek in haar paarse ogen.

Vincent knikte zachtjes, herkende hij het gevoel? Wist hij wat ze doormaakte? Wist hij hoe ze de pijn kon tegen gaan? Hij leit Dark los en stapte op Luna af. Met grote ogen staarde ze hem aan. Wat was hij van plan? al haar instincten vertelde haar dat ze moest vluchten of aanvallen maar z ekon het niet, ze kon niet bij hem weg en ze kon hem al zeker geen pijn doen. Maar hij deed haar geen kwaad, nee hij nam haar in zijn armen. Meteen werd ze overspoeld met een gevoel van veiligheid, en hoop, zoveel hoop. Haar armen sloten zich automatisch om zijn middel, ze drukte zichzelf tegen hem aan er niet aan denkend dat ze nu een heel stuk sterker was. Hij suste haar zachtjes het hielp haar, het maakte haar rustig het deed haar de pijn in haar keel vergeten, de angst en woede die ze had gevoeld. Dat heet trainen, ik heb altijd al een sterke wilskracht gehad volgens mijn moeder en dat heb jij ook. Je moet oefenen om je dorst te negeren, kom met mij mee en ik zal je alles leren.' Fluisterde hij zachtjes en keek in haar paarse ogen. Ze keek hem aan en herinnerde zich Sasukes woorden. Hij had gezegd dat ze een andere vampier moest zoeken om zichzelf te leren beheersen en ze wilde graag bij Vincent zijn. En als hij zich met haar bezighield zou hij misschien de hele kwestie met degene die haar had gebeten vergeten. Dus knikte ze. Ja ze wilde met hem mee, ze wilde bij hem blijven en leren menselijk te zijn net zoals hij was.

Vincent voelde hoe Luna zich ontspande en het deed hem goed, het voelde goed om haar ontspannen lichaam weer in zijn armen te voelen, het was zo vertrouwd en hij voelde hoe ze knikte. Vincent liet haar iets los en bekeek haar gezicht, met zijn gehandschoende hand, veegde hij voorzichtig haar gezicht schoon en grinnikte 'net zo vies als de eerste keer.' Zei hij zachtjes en keek in haar paarse ogen, en toch had hij haar groene ogen leuker gevonden al hadden deze iets mysterieus. Hij glimlachte lichtjes maar dat zou je niet zien omdat zijn mond verstopt was onder zijn kraag. 'kom, we gaan naar huis.' Zei hij zachtjes en begon te lopen, Dark liep mopperen mee, nee hij was niet blij mee, hoewel hij zag dat Vincent terug was, wist hij dat ze nog een keertje zou smeren dat hij zo goed als weg zou zijn terwijl ze hier kwamen om even rust te nemen.

Vincent liet haar iets los en bekeek haar gezicht, met zijn gehandschoende hand, veegde hij voorzichtig haar gezicht schoon en grinnikte 'net zo vies als de eerste keer.' Zei hij zachtjes. Een halve glimlach groeide op haar gelaat. "Tja, jij lijkt er altijd in te slagen om mij op de verkeerde momenten te vinden" Sprak ze zacht. Ze was nog altijd een beetje wantrouwig, vooral met Dark in de buurt. Ze vertrouwde hem niet, hij rook zelfs naar gevaar merkte ze nu op. ze wendde haar blik van hem af toen ze merkte dat hij in haar ogen aan het staren was. Ze vond haar ogen eng nu ze paars waren. Het kwam door de transformatie de normale stoffen die vampieren ogen rood maakte hadden zich vermengt met haar groene irissen en een vreemd soort paars gemaakt. 'kom, we gaan naar huis.' Zei hij zachtjes en begon te lopen, Dark liep mopperen mee. Huis, thuis, Vincent. De woorden flitsten door haar geest samen met haar wazige menselijke herinneringen. Ze werd er blij van. Extreem blij. Hoorde eht bij de transformatie? Dat ze emoties veel heftiger ervaarde en dat ze elkaar sneller opvolgde? Luna wist het niet. Ze rende, rennen dat vond ze leuk, haar schaterende lach weerklonk door de bossen tot ze plots halt hield, ze had iets geroken iets zoets...bloed! Er was een mens in de buurt een sappig mens een heelijk mens. Ze voeld ehoe haar hoektanden groeide. Haar hoofd schoot omhoog waar was het mens? Waar was het voedsel? Haar keel leek wederom te branden. Ze moest de jacht beginnen, ja ze moest jagen en vangen. Ze boog zich lichtjes ze wilde rennen, het mens vangen. Ze moest noordwaards ja bij het meertje daar was een mens! Ze draaide zich een kwartslag en begon weer te rennen, geruisloos, snel en dodelijk opweg naar haar prooi. Ze dacht niet meer na ze werkte nu op automatische piloot, op puur en alleen instincten

Vincent hoorde achter zich zachte voeten op de grond komen en hij zag hoe Luna langs hem rende met een blij lach die door het bos heen kwam. Vincent zette zich af en rende achter Luna aan, ergens vond hij het nu fijn dat ze en vampier was, al had hij haar nooit zo een leven toegewenst! Vincent zag dat ze stokstijf staan en snoof de geur, bloed! Mensen bloed! Oohnee, dit was niet goed! En hij zag al hoe het beest in Luna naar voren kwam en begon te rennen, te rennen richting het meer en hij volgde haar, net voor ze het schaduw uit zou komen van het bos greep hij haar vast aan haar middel en trok haar etrug, zijn klauw had hij voor haar mond gedaan en hij hield haar stevig vast, goed stevig zodat ze niet kon ontsnappen! 'Word rustig, probeer je te beheersen! Je bent geen monster Luna! Dit meisje heeft vast Familie!' Siste hij in haar oor en Dark kwam naast hem staan en als Luna toch wist los te komen wat bijna niet mogelijk was, kon hij haar tegen de grond drukken!

Daar was het, het heerlijke wezen boordevol bloed. Ze wilde het, ze was er bijna en toen werd ze vast gegrepen. een metalen klauw werd tegen ahar mond gedrukt. Ze worstelde in de armen van haar belager. Ze wilde weg, ze wilde bewegen, ze wilde het bloed. 'Word rustig, probeer je te beheersen! Je bent geen monster Luna! Dit meisje heeft vast Familie!' Siste hij in haar oor. Luna bleef schoppen en worstelen, de wandelaarster had geritsel gehoord en liep daardoor weg bij het meer, weg van hen, pas toen de vrouw een eind weg was werd ze weer rustig, stopte ze met worstelen en krompen haar hoektanden weer. Het was alweer gebeurd, alweer had ze zich niet kunnen beheersen. Wat zou er gebeurd zijn als Vincent er niet was geweest? Luna liet haar hoofd een stukje zakken. Waarom? Waarom lukte het haar niet om rustig te blijven als er mensen in de buurt waren? "Misschien kan je me maar beter afschieten..." Sprak ze zacht, haar blik op het meer gericht.

Luna probeerde los te komen door te trappen maar hij voelde nauwelijks pijn dus het maakte niet veel uit. Toen het mens eindelijk weg was gegaan, begon Luna eindelijk een beetje te kalmeren en stopte ze met worstelen. Ze zakte wat in elkaar en hij hield haar nu wat minder stevig vast. "Misschien kan je me maar beter afschieten..." Sprak ze zacht, haar blik op het meer gericht. Vincent zuchten en liet haar los terwijl hij zijn hoofd schudde 'nee, iedereen heeft zich er mee leren te leven en dat kun jij ook, je bent nog maar ene paar dagen oud en das logisch dat je je nog niet kunt concentreren.' Zei hij zachtjes en bemoedigend en keek haar net zo aan.

Vincent zuchten en liet haar los terwijl hij zijn hoofd schudde 'nee, iedereen heeft zich er mee leren te leven en dat kun jij ook, je bent nog maar ene paar dagen oud en das logisch dat je je nog niet kunt concentreren.' Zei hij zachtjes en bemoedigend en keek haar net zo aan. Ze draaide haar hoofd naar hem toe. Waarom? Waarom had hij zoveel vertrouwen in haar? Verdiende ze het wel? Wat als hij het mis had? Wat als ze zich niet kon beheersen? Wat als ze voor altijd zo'n monster zou blijven? Wat als ze haar menselijkheid zou verliezen? Die gedachten beangstigde haar, beangstigde haar erg. Ze drukte zichzelf tegen Vincent aan en verborg haar hoofd tegen zijn borst zoals ze al zo vaak had gedaan. Maar nu voelde het anders, alles voelde anders. Ze wilde geen monster zijn, ze wilde dat ze nooit naar die bergen was gegaan, dat ze naar hem geluisterd had en binnen was gebleven. Dit was haar eigen schuld, haar eigen domme fout. Misschien verdiende ze zijn vriendelijkheid niet. "He...het spijt me...ik had naar je moeten luisteren...." Fluisterde ze tegen zijn borst.

Vincent zag haar blik, de blik die hij kende, heel goed kende! Die blik die dacht dat ze het niet zou kunnen, dat ze misschien vooraltijd een monster zou blijven! Toen ze zich tegen hem aan drukte, sloeg hij zijn armen om haar heen en suste haar zachtjes 'niet opgeven, niet de hele tijd denken dat het niet lukt. Je moet juist denken dat het lukt want dat lukt ook als je alles geeft' Zei hij zachtjes. "He...het spijt me...ik had naar je moeten luisteren...." Fluisterde ze tegen zijn borst. Vincent kuste haar hoofd en liet zijn kin er op rusten 'Het belangerijkst is, is dat je geleerd hebt er van en als ik je iets zegt, is dat ook niet zomaar.' Zei hij zachtjes en drukte haar iets tegen zich aan voor hij gewoon weer zijn armen om haar heen hield.

Toen ze zich tegen hem aan drukte, sloeg hij zijn armen om haar heen en suste haar zachtjes 'niet opgeven, niet de hele tijd denken dat het niet lukt. Je moet juist denken dat het lukt want dat lukt ook als je alles geeft' Zei hij zachtjes. Had hij gelijk? Kon ze het? Misschien. Ze had vertrouwen in hem maar veel minder in zichzelf. Vincent kuste haar hoofd en liet zijn kin er op rusten 'Het belangerijkst is, is dat je geleerd hebt er van en als ik je iets zegt, is dat ook niet zomaar.' Zei hij zachtjes en drukte haar iets tegen zich aan voor hij gewoon weer zijn armen om haar heen hield. Ze vond het fijn, fijn om zo dicht bij hem te zijn. Ja ze zou het proberen, ze zou het doen voor hem. En als hij zich met haar bezig hield zou hij er misschien niet meer aan denken hoe ze zo geworden was en dan zou Sasuke veilig zijn. "Oké Vincent...i...ik zal tegen mijn instincten vechten...voor jouw" Sprak ze zacht. Haar ogen sloot ze. ze moest kalm worden en rustig blijven, zich laten overspoelen met Vincents goedheid

Hoewel Vincent zich nu met Luna bezig hield, betekende het niet dat hij de maker van Luna vergeten was! Ooh ne die krijgt grote, grote problemen! Hij hield haar rustig tegen zich aan en luisterde naar ed natuur om hun heen, niet om te genieten maar om zeker te zijn dat ze neit werden verrast als ze werden aangevallen. "Oké Vincent...i...ik zal tegen mijn instincten vechten...voor jouw" Sprak ze zacht. Vincent grinnikte om haar woorden 'Je moet het niet voor mij doen, maar voor jezelf....Jij moet er mee leven en ik kan zien in je mooie ogen dat je het erg vind als je je niet kan concentreren.' Zei hij zachtjes en streelde voorzichtig haar rug terwijl hij rustig ademhaalde ook al had hij het niet nodig. Dark kwam rustig naar hun toe 'Zeg is...gaan we vandaag nog naar huis of hoe zit dat?' vroeg hij geërgerd en keek hun net zo aan. Vincent grinnikte en trok zich iets terug en keek naar Luna 'Kom, volg mij.' Zei hij zachtjes en begon te lopen maar al gauw begon ie te rennen en hoopte dat Lun Lun hem bij zou houden.

Vincent grinnikte om haar woorden 'Je moet het niet voor mij doen, maar voor jezelf....Jij moet er mee leven en ik kan zien in je mooie ogen dat je het erg vind als je je niet kan concentreren.' Zei hij zachtjes en streelde voorzichtig haar rug terwijl hij rustig ademhaalde ook al had hij het niet nodig. Luna glimlachte zachtjes. "Maar de gedachte aan jouw blij maken is een grotere motivatie dan mezelf blij maken." Sprak ze zacht. Ze was zo blij dat hij haar vergaf voor de fouten die ze gemaakt had. Dark kwam rustig naar hun toe 'Zeg is...gaan we vandaag nog naar huis of hoe zit dat?' vroeg hij geërgerd en keek hun net zo aan. Even gromde Luna naar de hond en liet hem haar tanden zien. Nee ze zou niet zo snel weer vriendschap sluiten met deze viervoeter. Vincent grinnikte en trok zich iets terug en keek naar Luna 'Kom, volg mij.' Zei hij zachtjes en begon te lopen maar al gauw begon ie te rennen. Luna rende achter hem aan en duwde hem uiteindelijk per ongelijk omver door tegen hem te lopen, ze rolden van een heuvel af tot ze uiteindelijk stopte en zij bovenop hem lag. Zacht grinnikte ze. Even staarde ze hem in zijn ogen, en kwam ze met haar hoofd dichter bij hetzijne. maar voor hun lippen elkaar zouden raken stopte ze. nee ze kon het niet. Wat als ze hem pijn deed? Nee met die gedachte kon ze niet leven. Ze ging weer van hem af en glimlachte zacht. Kom we moeten verder, voor Dark weer gaat brommen sprak ze grijnzend, maar de glimlach nog grijns drongen niet door tot haar ogen.

"Maar de gedachte aan jouw blij maken is een grotere motivatie dan mezelf blij maken." Sprak ze zacht. Vincent keek haar aan en zag van uit zijn ooghoek Dark aan komen en zeggen dat ze terug naar huis moesten. Luna was duidelijk geen grote vriend meer met Dark, dat kon Vincent zien aan haar ontblote tanden die ze aan Dark liet zien. Vincent liet haar los en begon te rennen. Achter zich hoorde hij zachte voetstappen die hem volgde en toen ze aan de rand van het bos kwamen ze bij de duinen kwamen, ging hij wat langzamer lopen en voelde plotseling een gewicht tegen hem aan botsen. Samen met Luna rolde ze naar beneden en toen ze eindelijk stil lagen, lag Luna boven op hem. Vincent keek haar diep in haar paarse ogen en zag dat ze naar hem toe boog en hij dacht even dat ze hem zou kussen maar voor zijn lippen stopte ze en hij bleef in haar ogen kijken die duidelijk voor iets bang waren, waar was ze bang voor? Ze ging van hem af en hij stond op. ''Kom we moeten verder, voor Dark weer gaat brommen" sprak ze grijnzend, maar de glimlach nog grijns drongen niet door tot haar ogen. Hij keek haar onderzoekend aan en knikte 'Kom het is niet ver meer.' Zei hij rustig en begon nu wel te lopen. Gewoon rustig te lopen om geen aandacht te trekken van de mensen om hun heen die toevallig langs konden komen.

ze was bang, echt bang om hem pijn te doen, om iets verkeerds te doen. Wat als hij haar zou zien als een monster? Daar was ze bang voor als de enige waar ze nog echt om gaf, de enige die ze volledig vertrouwde. De gedachte dat hij van haar zou walgen kon ze niet verdragen. Dat zou haar breken, haar vanbinnen uit vernietigen. en daarom had ze besloten om hem niet meer aan te raken. ze zou bij hem blijven en ervoor zorgen dat ze zichzelf onder controle kreeg maar ze zou hem niet meer aanraken, voor zijn eigen veiligheid. 'Kom het is niet ver meer.' Zei hij rustig en begon nu wel te lopen. Gewoon rustig te lopen om geen aandacht te trekken van de mensen om hun heen die toevallig langs konden komen. Luna volgde hem op de voet. Haar hoofd naar de grond gericht. ze voelde zich nog altijd schuldig over de mensen die ze gedood had. Ze had geen mensen willen doden, dat had ze nooit willen doen. Maar ze kon de tijd niet terugdraaien.