There is nothing to do! || Yami

Dit was een saaie dag. Er was weinig te doen en de roedelleden waren zwaar geïrriteerd door hem. Niemand was in staat wat met 'm te doen, dus ging Natsu zelf wel wat verzinnen. Samen met Happy was hij naar het bos gegaan. Misschien dat daar wat interessants was. Kleine dingetjes waarmee hij rn Happy zich meebezig konden houden. Zoekend keek hij rond. Niks te zien. Zo stil en saai alsof er totaal geen leven was. Zelfs geen vampier om daarmee een robbertje te vechten. Een verveelde blik lag in zijn ogen. "Men, waarom is er niks te doen?!" zuchtte Natsu, lichtelijk gefrustreerd. Zijn lichaam zat vol energie. Het brandde door zijn aderen en het voelde haast dodelijk. Dit was nìet leuk! 'Je hebt een aansteker toch?' sprak de kinderlijke stem van Happy. De aansteker.. Ja... Of toch niet? Het zou niet slim wezen. Ten eerste omdat hij omgeven was door bomen, struiken en dat soort spul. Ten tweede was het de laatste dagen mooi weer, waardoor alles zo droog was en dus sneller in de fik kon vliegen. Een bos brand wou hij niet op zijn geweten hebben. Dat was... Tè. Afkeurend schudde Natsu zijn hoofd. Misschien kon hij een stukje rennen, om wat energie kwijt te raken. Zonder er echt bij na te denken wou hij veranderen, tot hij Happy hoorde. 'Wacht Natsu! Er komt iemand aan!'

Heerlijk, weekend!!! Yami schopte de dekens van zich af. Ze was in de paar dagen dat ze voor het eerst in Zanovon was aangekomen weer helemaal fit en uit geslapen. Sam hoorde haar geeuwen en sprong op van zijn plekje op een oude stoel die Yami uit een garage sale had gekocht. Sam trippelde naar haar toe en leek een dood gewone huiskat, maar schijn bedroog je waar je bij stond. 'Lekker geslapen Yami?' vroeg Sam en sprong op bed. Yami knikte en streelde de kater over zijn koppie. Zijn rode vel was prachtig gestreept en leek op een vlammend patroon. Yami stond op en waste zich even in de badkamer droogde zich af en kleden zich aan. lekker kort en strak als altijd. Zins het eerste incedent was er daarna eigenlijk niks bijzonders meer gebeurt. Yami kon die aanval moeilijk van zich afzetten, maar probeerde er niet overna te denken. Ze had Sam beloofd met hem een stukje door het bos te wandelen. Na beiden wat ontbeten te hebben pakte Yami haar sleutel van de haak en liet Sam op haar schouder klimmen. Dat deed hij altijd heel voorzichtig. Na de deur opslot gedraait te hebben liep ze naar de crosfiets en reed naar het bos. Het was fijn om even buiten de stad te zijn, maar zodra Yami het bos een paar honderd meter in gefietst had voelde ze zich bekeken. Het voelde net zoals op de avond dat ze hier aan kwam...

Natsu had zijn maatje niet geloofd. De grijns die rondom het snoetje had gelegen kwam gewoon ongeloofwaardig over. Tè ongeloofwaardig. Dus had Happy hem gezegd om in een boom te klimmen en toe te kijken. Natsu zocht snel een.perfecte boom uit en was daarin gaan zitten. "Je krijgt geen vis als ik hier straks een uur lang zit en er komt geen kip," siste hij nadat de kat naast hem was gaan zitten. 'Maak je geen zorgen, er zal wwl iemand komen!' fluisterde Happy terug. Zachtjes bromde de jongen wat terwijl hij afwachtend in een richting keek. Lang duurde het niet toed daadwerkelijk ook iemand aankwam. Op een fiets. Alleen kon hij het gezicht niet zien dat bij het lichaam hoorde. Zijn zichr werd belemmerd door dikke takken met nieuwe, jonge blaadjes. Om diegene beter te kunnen zien, boog Natsu wat naar voren. Net iets teveel naar voren, waardoor hij zijn evenwicht kwijt raakte. Damn! Hij viel uit de boom, kwam terecht op de grond, maar stond meteen weer op alsof er niets gebeurd was. Nu kon hij het gezicht wel zien, die hij dan ook tot in de puntjes bestudeerde. "Ehh.. Halloo!" sprak hij toen, vriendelijk en zonder schaamte. "Het spijt me als ik je heb laten schrikken."

Yami fietste door en Sam bemerkte haar ongemak, maar hielt de boel in de gaten en hoorde gesmiespel. Zijn rug haren gingen overeind staan, maar dat bemerkte Yami niet. Ze wilde nog een boom voorbij fietsten voir ze terug wilde keren toen een jongen uit de boom viel? Yami schrok en er kwam een kleine geschrokken kreetje over hssr lippen. Meteen zetten ze hasr voeten op de grond en keek toe hoe die jongen opstond alsof er niks gebeurd was. Hij zag er goed afgetraint uit, maar ze rook niks verdachts aan hem zoals bij die Freak toen... Hij begroeten haar zelfs. Wat gebeurde hier allemaal? 'Euh Hallo...' \tammelde Yami en probeerde haar fiets recht te trekken.

Met een glimlach keek hij naar het meisje. Ergens was hij wel benieuwd wat er door haar gedachten heen ging. Ze was geen vampier noch een weerwolf, dus dit hele gebeuren moest vreemd zijn voor haar. Nou ja, beter dit dan dat ze een wolf van bijna 2 meter had gezien. Straks kreeg ze nog een hartstilstand of draaide ze helemaal door, maar dat hing af van de persoon zelf. Ondertussen vocht Happy ertegen om niet in lachen uit te barsten en om zijn aandacht even te verleggen, sprong de kat uit de boom en landde naast Natsu. Deze keek toe hoe het meisje haar fiets probeerde recht te zetten. Had ze zich bezeerd? Tsja, wist hij veel. Als je schrok kon je je aardig bezeren, zeker op de fiets. "Heb je je pijn gedaan?" vroeg Natsu voor de zekerheid, ietswat bezorgd.

Sam zag een kat uit de boom springen, maar deze was ook niet normaal voor een dier. Hij keek geamuseert naar het stel dat zich inhielt. De jongen tegenover Yami was geen mens zoals zij, masr een jonge weerwolf. Yami hoorde wat er gevraagd werd en schu_den even haar hoofd. 'Nee, maar je overviel me wel.' zei ze nu met een wat vastere stem. Hoewel Yami zich nog niet echt op haar gemak voelde. Waarom was het net alsof iedereen hier wat verborg???

Geduldig had Natsu naar de meid gekeken, wachtend op een reactie. Ze zag er niet uit alsof ze pijn had. Haar gezicht stond eerder verrast, geschrokken, ongemakkelijk, dan pijnlijk. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. "Ah..." was zijn rustige reactie toen. Lichtjes wreef hij in zijn nek. "Ja dat spijt me. Misschien ben ik je wel een uitleg verontschuldigd." Niet dat dat veel zou veranderen, alleen het feit dat hij vlak voor haar neus uit een boom was gevallen. 'Ik beveelde hem dat te doen,' sprak Happy ineens. Die andere kat was geen gewone huis tuin en keuken kat, dus waarom zou hij zich dan stil houden? 'Natsu wou me niet geloven dat er iemand aan kwam dus zei ik dat hij in de boom moest gaan zitten en te wachten. Al zat het niet helemaal in de planning dat ie voor je neus zou vallen.'

Sam grijnsde bij de woorden van de jongen, maar grinnikte bij de woorden van de andere kat. Ze knikte lichtjes bij de woorden van de jongen, maar Yami keek eerder nieuwschierig naar de kat van de jongen dan geschrokken. 'Kennelijk ben ik niet de enigste met een sprekend huisdier.' zei Yami en bekeek de duidelijke kleinere kat dan die zij had. Voorzichtig zetten Yami haar fiets op de stiep. Verder had ze niet door dat er nog iemand in de buurt was. Echter had Sam hem wel door! Snel sprong hij van haar schouders en zetten zijn rugharen fel op. Een snelle flitst was even tussen de bomen te zien wat ook haar aandacht trok. 'Wat is dat?' vroeg Yami en probeerde het te volgen, maar het was gewoon weg te snel voor haar om goed te zien wat het was! Yami hoorde iets kraken en keek om. Het was een tak die waarschijnlijk onddr de voet van een vampier was gebroken. Die hongerige blik! Die bleke huid ze had het edrder gezien. Yami sloeg dicht alleen stonk deze zijn mond niet... Ze kon zich niet bewegen, maar de vampier raakte haar nog niet aan!!!

Happy keek onderzoekend naar de kat die op de schouder van het meisje zat, niet precies wetend wat hij ervan denken moest. Vroeger had hij vaak geprobeerd tegen straatkatten te praten, had hij gehoopt om eens antwoord te krijgen, en nu zat daar een sprekende straatkat. Goed, niet echt een straat kat, die hadden namelijk geen baasje. Natsu grijnsde lichtjes. "Nope," zei hij. "En wij twee zullen ook niet de enigsten zijn." Dit was een wereld waar veel meer dingen konden gebeuren dan mensen verwachtten. Het was al verrassend dat zíj een sprekende kat had, zonder dat ze zelf een ander wezen was. Iets unieks. Een scherpe, onaangename geur kwam dichterbij, wat ervoor zorgde dat Natsu zijn zintuigen op scherp zette. Zij was een mens, hij een weerwolf en die geur was een vampier. Als die vampier haar zou willen grijpen was het zijn taak die vampier een stap voor te zijn en diegene een lesje te leren. 'Wat is dat?' Graag had hij geantwoord, maar hield zich nog stil. Dan ziet hij de vampier achter haar staan. Jup, die had honger. Zonder twijfelen veranderde hij in wolf. Stilletjes. Haar mocht niks overkomen. Dat mocht gewoon niet. Natsu maakte een sprongetje naar voren, stond nu half voor het meisje en ontblootte zijn tanden. De vampier kreeg een dreigende blik toegeworpen dat vertelde: Als je haar aanraakt, ga je eraan. En die waarschuwing leek die vampier even af te schrikken. Happy keek toe. 'Die verdraaide vampieren ook... Geen mens is meer veilig hier,' mompelde de kat.

Yami wist niet wat er allemaal gebeurde, het ging zo... zo snel! Sam gromde en blies boos naar de vampiee, maar het was dat de vampier de woorden van de weerwolf te harten en maakte dat hij weg kwam. Yami was zo in shock over di gebeuren!!! Die jongen bleek ook een dier te zijn die ver boven haar uittorende en die achter haar stond moest een vampier zijn??? Sam zag het gebeuren, maar kon enkel waarschuwen. ‘Ze gaat zo out!‘ riep Sam Luid, maar kon haar zelf niet opvangen. Yami haar ogen draaide weg en ze zakte weg.

De vampier ging weg. Mooi zo! Dat zou een gevecht besparen en zo ook een extra shock voor het meisje. Man, wat zou er nu wel niet door haar heen gaan? Had ze ooit wel eens van de vampier, weerwolf gebeuren gehoord? Ooit gezien? Ja, nu wel. Natsu ontspande zich naarmate de vampier's geur verder weg dreef. De kust was weer veilig! Een stem drong tot hem door. Niet die van Happy, noch die van het meisje. Haar kat! Maar wat bedoelde hij nou met out? Zijn blik gleed naar de enigste mens hier, zag haar ogen wegdraaien. Oh zo out! Voordat haar bovenlichaam de grond raakte, was hij achter haar, gewoon weer als mens. Hij ving haar op. "Happy!" Zijn maatje begreep het meteen en haalde de witte sjaal van zijn nek, die de kat zorgvuldig opvouwde en toen als een soort kussentje op de grond legde. Voorzichtig liet Natsu haar hoofd op de sjaal rusten. "Gaat ze altijd zo snel knock out?" Vroeg hij toen aan de andere kat.

Sam zag het allemaal gebeuren en was blij dat de weerwolf haar optijd op ving. Zijn sjaal ging af en werd gebruikt als kussen voor haar. Yami voelde en hoorde vaagjes alles terwijl er van alles door haar hoofd spookte. De vraag overdonderde Sam niet en hij ging bij haar hoofd zitten en bekeek haar met bezorgtheid. 'Yami kent dit alles nog niet. Op de avond dat ze hier kwam werd ze gered van de vampier Vincent. Ik volg haar al een tijdje, maar Yami heeft het nooit gemakkelijk gehad thuis. Ze dacht hier een beter leven te krijgen. Ze gaat alleen plat als er iets gebeurd waar ze op dat moment even niet met haar hoofd bij kan. Wat zou jij doen als jij mens was en ineens uit een vriendelijke ogende jonge meid zou ineens een reuze hond uit springen om een teek weg te jagen?' vertelde Sam en voelde even met zijn poot aan haar hals. Haar hart ging vreselijk te keer! Ze had enkel even rust nodig.

Natsu schoof een centimeter achteruit waarna hij in een lotushouding ging zitten. Zwijgend keek hij naar het meisje, die de naam Yami droeg en luisterde tegelijkertijd naar de kat. Dat beest had wel een punt, maar hij had het niet anders kunnen doen. Het was noodzakelijk geweest anders was ze of dood of een vampier. "Geen idee wat ik zou doen," mompelde hij. Flauwvallen zeker niet. Dat gebeurde alleen tijdens het reizen met vervoer. "Maar als ze er niet tegen kan lijkt het me handiger dat ze voorlopig alleen in de stad blijft en zelfs daar nog op d'r hoede is... Totdat ze stukje bij beetje doorkrijgt hoe de wereld hier werkelijk in mekaar zit."

Sam keek de jongdn met een scheef koppie aan. 'Ze zal het toch ooit moeten weten al ben in gebonxen niks aan haar te vertellen. Ze moet zelf het ontdekken, maar misschien dat jij Yami wat bijbrengen kan?' zei Sam en voelde Yami zich even bewegen.

Hij zette zijn handen op zijn knieën met zijn ellebogen ietsjes naar buiten gedraaid zodat het leek alsof hij er zwaar op steunde. Haar wat bijbrengen? Tsja, het kon wel. "Ik kan het best proberen, als je erop staat." begon hij, ietswat twijfelend. "Maar verwacht niet dat ik haar alles vertellen ga. Ten eerste omdat het hele gebeuren heel gecompliceerd ligt op dit moment en ten tweede omdat ik een verrekte slechte leraar ben." Happy grinnikte. 'Aye!'

Sam grinnikte bij zijn woorden en verlegde zijn staart. 'Het geen dat je hoeft te doen is haar te vertellen dat wezens zoals jij en die vampiers echt bestaan en dat ze niet gedroomt heeft of uit haar eigen angsten deze dingen zijn obtstaan.' zei Sam en begon zacht te spinnen.

Instemmend knikte hij. Dat klonk prima in zijn oren. Geen.poespas erbij, geen extta vragen. Dit moest appeltje eitje worden. "Da's okè." sprak hij en bleef rustig zitten. "Hoelang blijft ze meestal down?" Natsu had geen enkele verstand van medische dingen of verzorging. Meestal bleef hij gewoon wachten totdat iemand bijkwam.

Sam knikte tevreden en keek weer naar Yami wiens ogen heen enwerr rolde onder haar oogleden. 'Dat ligt eraan hoe erg ze geschrokken in.' zei hij en legde zijn poot op haar wang en zetten er druk op, maar Yami bleef onbewogen. Ze had het dit keer goed te pakken. Zelfs zo erg dat Sam bang was dat ze niet meer bij zou komen. 'Zou je haar even wakker kunnen maken door een klap in haar gezicht te geveb? Anders had ik hetzelf gedaan... euh hoe heet je eigenlijk?' vroeg Sam en keek naar de jongen.

Zwijgend keek Natsu toe hoe de kat in haar wang drukte. Weinig tot geen reactie. Leefde ze bog wel? Had ze een hartstilstand gehad? Een beroerte? Ietsjes verschoof hij, boog zich wat naar voren om beter naar haar gezicht te kijken. "Yoehoe?" klonk het zachtjes. Toen keek hij de kat aan. Haar slaan in het gezicht? "Ik sla geen meisjes," zei hij. Maar er zat weinig anders op blijkbaar. Zachtjes klopte hij op haar wang. "Yo! Wakker worden!"Eens kneep hij in haar neus. "Natsu is mijn naam, die kat is Happy. Wie zijn jullie?"

Sam keek het rustig aan en hoorde wat hij zei, maar zijn actie haalde weinig uit. Dus hij heten Natsu en die andere kat Happy.Sam knikte en verlegde zijn staart opnieuw. [u]'Ik ben Sam Eigenlijk Samuel, maar voor mij hoef je geen lange naam te spreken. Zij is Yami Moto en je mag best een pets horen hoor dat werkt vaak beter dan dat zachte wat je net deed. Yami voelde zich verschrikmelijk verward en zsg steeds twee voorvallen. De eerste nacht hier en dan wat er net gebeurd was.

Het bleek dus niet te helpen alleen wilde Natsu echt niet harder slaan. Hij wist niet hoe hoog haar pijngrens lag of hoe gevoelig haar huid was. Straks kreeg ze een blauwe plek en liep ze daarmee rond. "Aangenaam kennis te maken Sam," glimlachte Natsu terwijl hij Sam even aankeek. Dan richt hij zich op Yami. Arme meid. Ze zou niet weten wat d'r overkwam. Hij prikte eens in haar zij, kietelde bij haar buik en gaf toen toch een klapje tegen haar wang. "Geen tijd om te slapen!"

Sam knikte bij Natsu's woorden en keek rustig toen Yami's huid had al heel wat klappen gehad en was redelijk tegen wat op gewassen, maar dat was van menselijke kracht! Toen ze door haar gedachten een felle pijnscheut voelde schrok Yami wakker. Maar ze herinnerde zich weer wat deze jongen kon en kroop zo snel als ze kon zoals ze lag bij hem vandaan. Haar ogen groot van angst en verwarring. Yami wist niet wat ze moest doen, maar in de snelheid waarmee deze knaap zich verandert had was gewoon al snel dus had rennen geen nut. Ze stopte met wegkruipen toen ze strak tegen een boomstam aankwam. Haar ademhaling ging gejaagd en Yami trok haar benen zo ver mogelijk op. Sam rekte zich droogjes uit en trippelde naar haar toe. 'Wees gerust Natsu wil je enkel helpen.' zei Sam en ging naast Yami zitten die haar ogen niet van Natsu af kon houden...

Verbaasd keek Natsu Yami aan terwijl ze van hem wegkroop. De angst was te lezen in haar ogen en heel even voelde hij zich vreselijk. Altijd was het zijn doel geweest om iemand te laten schrikken, diegene het stuipen op het lijf te jagen, maar dit was niet het schrikken waar hij van hield. Angst... Ze had werkelijk angst voor hem en dat terwijl hij helemaal niks wou doen. Even verplaatste hij zijn aandacht door de sjaal weer om zijn hals te wikkelen. Losjes, één uiteinde bij zijn borstkas de andere rustte op zijn rug. "Aye.." viel hij Sam bij. Ondertussen keek Natsu Yami rustig aan, doordringend maar niet bedreigend. Eerder vriendelijk. "Wat je zonet allemaal zag, meekreeg, was echt. Alles. De hele mikmak. In jou wereld bestaan vampiers en weerwolven alleen in boeken en films." Sprak hij. "Niets is minder waar, want ze bestaan echt. Ik ben Natsu, een weerwolf, de beschermer van de mens."

Yami kon niet geloven dat Samuel zo rustig blijven kon. Hoewel het langzaam aan effect op haar begon te krijgen. Toch bleef ze bang voor Natsu die zei dat het allemaal echt was en dat hij mensen beschermde? Ze schudden haar hoofd en keek de andere kant op, of tenminste ze zocht een uitweg. Maar dat zou ze niet vinden. Ze wist niet hoe snel Natsu was, masr vast net zo snel als die Vampier waarvan Natsu beweerde dat die bestonden net als weerwolven. Yami probeerde het te begrijpen maar het wilde niet lukken. 'Waarom... Wat... Hoe...' ze probeerde een zin te formuleren, maar ze begon enkel steeds weer opnieuw, maar kreeg er niks zinnigs uit. Sam rolde zich naast haar op en wachten tot ze zou bedaren.

Ontspannen bleef de jongen zitten, zijn blik op haar gericht. Bang dat ze zou proberen weg te rennen was hij niet. Ze zou slim genoeg wezen dat dat totaal nutteloos was. Want nu, nu ze wist wat hier gaande was, kon hij haar niet zomaar laten gaan. Hij kon haar niet loslaten en haar door de stad laten zwalken als één van de gekken die heilig erin begon te geloven. Dat ze mensen deze kant op zou sleuren. Want dan zouden er velen slachtoffers gaan vallen, ongewild. "Ik begrijp je verwarring. Ongeloof," zei hij zachtjes. "Maar het is waar. Onze soorten leven al bijna net zo lang als de mensheid, alleen hebben we ons in de loop der jaren meer ontwikkeld. Het is moeilijker om ons te herkennen, al moet dat bij een vampier gemakkelijker gaan."