There is nothing to do! || Yami

Onverstoord at Natsu verder zodra er een kleine stilte viel. Terwijl hij een derde stuk naar binnen werkte, keek hij ontevreden naar de overgebleven botten. Het waren er maar zo weinig! Hoe kon hij zich daar nou mee voeden? Nou ja, als hij hierna nog niet genoeg had had hij pech gehad. Tegen de avond zou hij wel weer kunnen jagen, dan waren de herten ook weer wakker. Even keek hij naar Yami. Eindelijk leek ze wat vragen weten te bedenken. Vragen waar Natsu graag antwoord op gaf. In zijn jongere jaren werd hem verboden over zijn soort te spreken en over zijn natuurlijke rivaal, maar nu kon hij eindelijk een klein beetje informatie kwijt. Ze had hem gezien, hoe hij wolf werd, ze had gezien hoe hongerig een vampier kon wezen, dan zou het regelrecht stom zijn om zoiets voor haar geheim te houden. Leugens te gaan verzinnen. 'Zelf leef ik in een groep. Een roedel. Maar er zijn ook genoeg wolven die solitair leven,' sprak Natsu glimlachend. 'De keuze ligt aan de wolf zelf.'

Yami knikte bij de woorden van Natsu. Dus er leefde ook weetwolven apart van de roedel!? Ze voelde zich weer wat beter nu Natsu zich wat meer op zijn gemak voelde bij haar vraag. ‘En die fabeltjes over enkel bij volle maan veranderen klopt ook niet had ik gezien, maar zijn jullie allemaal zo groot?‘ vroeg Yami half tegen zichzelf en voelde Sam even langs haar been strijlen. Ze boog wat opzij en kriebbelde hem even achter zijn oor.

'Nope, veranderen is allemaal lariekoek.' Godzijdank konden ze het zelf beslissen wanneer ze wouden veranderen, want anders ze een groot probleem gehad. Volle maan was maar èèn keer in de maand en vampieren gingen echt niet zitten wachten tot zij, weerwolven, op hun sterkst waren. Oh nee.. Daar waren vampieren te slim voor. Natsu greens. 'Ik ben zelfs de nog wat kleinere soort. De hooggeplaatsten in de roedel zijn over de twee meter.' Hij vond het niet erg om wat kleiner te zijn. Het had zo zijn voordelen, al zagen ze het in de roedel als een zwakte. Snelheid en massa, met dat kon je veel schade aanrichten. Maar vergeleken met de leden had hij minder massa. En dat was wat Natsu niet accepteerde, ze constant probeerde te bewijzen dat dat niet waar was.

Yami glimlachte toen Natsu zei dat dat gelukkig niet waar was. Dan zouden ze vast niet zo goed mensen kunnen helpen. Ze wilde graag meer weten, maar ze had te veel vragen in 1x. 'Vertel eens wat meer, of tenminste wat je weet?' vroeg Yani, misschien dat dan wat vragen beantwoord werden die ze niet los van elkaar kreeg. Ze was heel geintereseerd geworden in Natsu en als het mogelijk was wilde ze graag vrienden met hem worden?

'Wat vertellen? Wat ik weet?' Natsu leunde achterover, zette zijn ellebogen laten rustend op de armleuningen. 'Er is zoveel! Ik weet niets eens waar ik moet beginnen,' grinnikte hij. Het was waar. Hij had echt geen idee waar hij moest beginnen. De roedel? De gebieden? Er was zoveel.. Zoveel details die belangrijk waren. 'Nou eh... De gebieden zijn dus gescheiden. Er zijn grenzen. Het Westen voor de vampieren, het noorden voor de wolven en daar tussenin is neutraal. Wij wolven mogen niet op het gebied komen van de vampiers... Niet zonder toestemming.' Natsu staarde naar de tafel. Hij had het gedaan. Zonder toestemming vijandelijk gebied op.

Yami zag hoe Natsu nadacht en hoorde hem grinniken. Het was best grappig. Hier zat ze dan met iemand van wie ze dacht dat het fabels waren? Nou goed dat had ze van Samuel ook nooit verwacht, maar ze had altijd al in gelooft dat er demonen bestonden. Yami bleef Natsu aankijken terwijl hij vertelde en knikte rustig. De enigste ervaring die zij had gehad met vampiers was dat ze haar bloed wilde drinken dus zou Yami zich niet op het westerlijke grond gebied vertonen maar eerder op het noordelijke. 'Dan zul je mij misschien wat vaker door de noordelijke bosgrond tegenkomen als je het niet erg vind?' zei Yami en keek Natsu even verlegen aan. Ze vond niet dat Natsu er slecht uit zag. Hij mocht er best wezen!

Terwijl Yami praatte, keek hij haar lichtelijk geïnteresseerd aan. "Ik vind het hartstikke erg,' sprak hij toen. Hoewel hij een vrolijk persoon was en vaker lachte dan chagrijnig was, klonk hij nu serieus. Zelfs zijn blik was gefocust. 'Dat er gebieden zijn en we verboden worden op die van de ander te komen, wil niet zeggen dat ons gebied compleet vampier-loos is.' Vampieren waren net mieren. Ze zaten werkelijk overal. 'Ik vindt het pas oké als je me belooft, met zweert, dat je op je hoede zal zijn. Dat je je niet zomaar laat misleiden.' Toen glimlachte Natsu vrolijk. 'Dan pas ben je welkom op ons gebied!'

Yami knikte bij de woorden van Natsu. 'Dat beloof ik je Natsu. Ik laat me niet zo snel misleiden enkel dat ik eeerder stijf van schrik sta, maar na die twee ervaringen zal ik er ook uit leren, maar nov weet ik niet alles over mezelf verdedigen tegen hun.' Yami stemde in met Natsu‘s woorden en keek hem dan ook vastberaden aan. Ze zou er alles aan doen om zo veel mogelijk te leren over beide wezens!

'Don't worry, ik zal je zoveel mogelijk wat bij brengen,' glimlachte Natsu, blij dat hij tot haar doorgedrongen was. Blij dat ze hem begreep en er wat voor wou doen. Nou ja, eerder voor haarzelf. Als zij zo graag naar hun gebied trekken wou, dan moest ze zich wel weten te redden. De wolven zouden er niet altijd zijn. Hij balde van zijn hand een vuist en stak die naar haar uit, waarna alleen zijn pink omhoog kwam. 'Geef me je pinkie, dan is het officieel,' grijnsde Natsu. Het was misschien iets kinderachtigs, dat alleen kinderen van 10 jaar deden, maar hij vond het best een goeie... tsja, handtekening?

Yami glimlachte terug na de woorden van Natsu en ze zag wat hij deed. Het was iets dat ze kinderen op de school waar zij gezeten had vaak zien doen, maar zelf had ze er nooit gebruik van mogen maken. De kids vonden haar vaak vreemd omdat haar ouders altijd strijd hadden. Ondanks dat ze Natsu nog maar net kende was ze al aardig op hem gestelt geraakt. Misschien dat ze daardoor iets te entoshast reageerde en een ober zijn dienblad uit zijn vingers sloeg… Toch deed ze net alsof ze niks gemerkt had en sloot haar pink om die van Natsu met een Big smile op haar lippen. Goed soms leek ze droevig te kijken, maar ook Yami kon erg vrolijk zijn. 'Misschien dat het slim is dat we gaan voor ik nog meer rommel veroorzaak. Het is hier ook best krap.' fluisterde Yami richting Natsu en hoorde Sam gniffelen.

Natsu moest hard tegen zijn lach vechten om niet in lachen uit te barsten en het komende kwartier niet meer bij te komen. Die actie was zo geweldig en vooral hoe Yami het gewoon negeerde. Gewoon haar pink om die van hem sloot. En dat terwijl ze zo verlegen over kwam. Een meisje dat geen vlieg kwaad wou doen en als ze wat verkeerd deed, dat ze gelijk haar verontschuldigingen zou aanbieden. Daar had Natsu zich dus even op verkeken, maar het was wel een aangename verrassing. Uiteindelijk lachte hij zachtjes en knikte instemmend. 'Prima, Yami. Laten we maar gaan.' Langzaam en voorzichtig trok hij zijn pink terug. Hij wou haar geen pijn doen of haar pink breken. Heel soms had hij niet eens door hoeveel kracht hij werkelijk had. Rustig stond hij op, zei de ober nog snel sorry en snelde toen naar de deur toe, waar hij op haar wachtte. Happy was snel gevolgd.

Yami zag dat hij tegen zijn lach vocht. Het was vast een comisch gezicht geweest, maar zo zat ze nu eenmaal in elkaar. Yami knikte bij Natsu‘s woorden en stond zelf ook op en verontschuldigte zich grondig bij de ober voor ze langs hem heen liep en samen met Sam naar de uitgang liep. 'Waarheen?' vroeg ze vrolijk en keek Natsu rustig aan.

Zodra ze eraan kwam, had Natsu de deur geopend en was naar buiten gestapt. Weer het zonnetje in. Man, hij kon haast met dat enorme gele ding trouwen. Het was warm en scheen, de perfecte echtgenote toch? 'Euhm...' Even was Natsu stil, nadenkend. Hij had wel een idee waar ze heen konden gaan. Voor haar, om de vampieren af te schrikken, maar daarvoor moest hij eerst iets weten. 'Kan jij met wapens overweg? Of zou je ze in ieder geval durven te dragen?'

Yami zag hoe hij van de zon genoot en glimlachte vriendelijk. Maar de vraag of zij met een wapen overweg kon off er eenrtjr zou willen durven dragen keek ze Natsu aan. 'Ik heb er geen ervaring mee, maar ik zku niet bang zijn om er eentje te dragen.' zei Yami en zag Sam achtsr een vlinder aan jagen.

Tevreden knikte Natsu, blij met het antwoord. Zonder zo'n wapen zou ze een gevecht met een vampier verliezen. Dat geheid. Voor een mens was het onmogelijk om te winnen van een vampier met een man op man gevecht. 'Mooi!' sprak hij tevreden. 'Dan gaan we een pistooltje voor je halen, want zonder zo'n ding is het onmogelijk om een vampier te verslaan. Of nou ja, je te verdedigen.' Hij zou haar nooit dwingen te doden.

Yami hoo4de wat hij zei, maar ze had het niet zo op die knallende gevallen... 'we kunnen kijken of we iets passends voor me vinden?' zzei ze en keek hem vragend aan, want ze kende de stad nog niet goed. 'Waar heen, meester Natsu?' vroeg Yami licht plagend en wachten op zijn reactie.

'Natuurlijk!' glimlachte hij. 'Het is tenslotte jouw leven. Jouw wil is wet,' vervolgde hij grinnikend. Het zou compleet haar keuze wezen. Ze moest doen waar ze zich het beste bij voelde, waar ze op haar gemak was. Toen schoot hij in de lach en woelde door haar zwarte haren. 'Gewoon Natsu voor jou okè?' Nee meester natsu klonk niet in zijn oren. Het voelde gewoon niet fijn. Hij hielp haar, niet meer. 'Deze kant op,' hij wees naar een zijstraatje. Het was er rustig, haast mysterieus maar het was de enigste weg.

Yami grijnsde bij zijn reactie en voelde e zijn gewoel door haar haren, maar dat vond Yami niet erg en volgde hem het steegje in. Het had iets waar ze normaal met een grote boog omheen zou hebben gelopen. Ergens in det stteegje was een verborgen winkeltje. Er stonden vreemde spullen voor en Yami zag net iemand naar buiten komen. De man had vele littekens vooral in zijn gezicht. Zijn blik was zo intens dat Yami bang voor hem werd. Ze wilde het liefste omdraaien en weg rennen, maar inplaatst daar van kroop ze dicht tegen Natsu aan.

Ontspannen was Natsu het steegje in gelopen. Het was een voordeel een weerwolf te zijn. Hij had gewoon de zekerheid dat hij sterker was dan de mensen die hier rondliepen. Behalve dan als ze wapens zouden hebben. Gif of bepaalde kogels die speciaal voor zijn soort bedoelt waren. En daarom hield hij zich ook stil, gedroeg hij zich gewoon zoals een mens zich hoorde te gedragen. Hij zag de man en toen de warmte van een mens. Yami. Vragend keek hij haar aan. 'Whats up? Die kerel doet heus niks hoor,' fluisterde hij haar bemoedigend toe. Dan loopt hij verder naar het vage winkeltje en stapte daar naar binnen.

Yami voelde zich bekeken en niet op een goede manier. Dat begreep Natsu nu net niet. 'Het is gewoon zoals ie keek...' de rillingen liepen haar nog over der rug. Natsu liep het winkeltje binnen en ze kon niet geloven wat Yami zag toen ze eenmaal binnen was gekomen. Overal waren wapens te zien! Van groot naar klein en er waren zelfs verschillende maten aan zwaarden in allerlij soorten. Yami stond even paf dat hier zo veel op 1 plek te vinden was... Rustig bijna voorzichtig om niks om te stoten liep Yami door de gangetjes. De pistolen en zo bekeek ze rustig en vond best een mooie revolfer die niet te groot nog te klein voor haar zou zijn. Enkel was wel dat ze maar 6 schoten hebben zou en een iets grotere uitvoering 8. Ze behielt die twee even in haar achterhoofd en liep verder. Het grotere werk liet ze al snel achter zich en liep richting de zwaarden. Van haar vader had ze met bamboe zwaarden moeten trainen dus daar had ze meer dan ervaring genoeg mee enkel niet met schietijzers, maar ja het was traditie in Japan dat je op zijn minst het zwaard handeren kon! Yami zag een mooi samurai zwaard van half haar lengte. De bamboe zwaarden waren eens zo groot als zijzelf dus dit zou hetzelfde gewicht moeten hebben en dus gemakkelijk voor haar te handeren zijn. Nog voor ze thuis weg was gegaan had Yami haar japanse bankrekening geplundert en al haar spaargeld mee genomen en hier in Zanovon op een nieuwe bankrekening gezet. Dus voor deze schoonheid had ze zeker genoeg. De verkoper had haar net als Natsu zien rond lopen en kwam naar haar toe. De vraag of hij haar helpen kon werd in elke winkel wel gestelt. Yami knikte en noemde op wat ze hebben wilde. Het samurai zwaard en de revolfer uitvoering van 6 kogels met munitie. De man leek niet overtuigt te zijn in haar kunnen met het zwaard, maar haar meisjesachtige glimlach maakte die ilusie dan ook mogelijk om te dat te denken. Dus vroeg hij haar eerst een nepzwaard te testen en ze liepen nasr een oefenruimte waar Yami ook de bamoe zwaarden zag staan in het rek. Deze hadden verschillende maten, maar ze koos die, die ze thuis ook altijd had gekregen. De verkoper bekeek het met
argers ogen. Hoewel Yami het normaal nooit voor publiek deed maakte ze toch de techieken af die ze aangeleert was. Vurig en met stevige hevige uithalen. Haar consentratie maakte dat Yami compleet veranderde. Ze was nu een strijdster niet het vriendelijke meisje die je in het restorant aansprak voor een bestelling of het verlegen meisje die iemand dingen vroeg die ze nooit voormogelijk had gehouden. Zelfs de verkoper was onder de indruk van haad kunnen met het nepzwaard. Niet gek ook met zo‘n doordrammende vader als die van Yami! De verkoper klapte lichtjes in zijn handen waardoor Yami uit haar consentratie gehaalt werd en ze daar normaal gelijk een mep voir kreeg stond ze gelukkig ver genoeg van hun af. Toen ze door kreeg niet in de dotjo van hasr vader te zijn schuifelde ze verlegen terug naar het rek en zetten het bamboe zwaard weer terug op zijn plek en ging de verkoper achterna naar de balie. Daar leg de verkoper de twee dingen plus munitie neer en Yami betaalde via een pinapparaatje zodat de koop rond was. Ook kreeg ze een holster voor haar heup bij de revolver. Daar kon ze dan nog wat kogels in steken die voor vampiers bedoelt waren. Het zwaard hing ze scheef op haar rug zoals ze met het bamboe zwaard thuis ook altijd had gedaan. De holster deed ze gewoon om met het revolver erin dan hoefte ze enkel met een tas met munitie in haar hand te lopen. Daarna ging Yami naar buiten. Ze hoefte enkel te oefenen met dat schietijzer de rest kende ze al.
XD

Zodra ze binnen waren, was Natsu een andere kant van de winkel opgelopen. Hij zou Yami haar eigen gang laten, haar eigen keuzes laten maken. Ze moest kiezen waar zij zich prettig bij voelde. En hij was bang, dat als hij bij haar ging staan om mee te kijken, dat ze zich anders zou gedragen. Andere dingen zou gaan kiezen dan haar werkelijke keuze was. Het hoefde natuurlijk niet zo te gaan, maar Natsu wou dat risico niet nemen. Hij wist hoe sommige mensen in elkaar zaten. De één wou zich stoerder, harder voordoen als er iemand anders bij was. Of juist dat er geen keuzes gemaakt konden worden. Dat iemand vast liep met zijn of haar gedachtes. Zijn bruine ogen keken naar de werpmessen die stuk voor stuk aan de muur hingen, rustend op een speciale standaard. Geordend, van klein naar groot. Van zwart naar zilver en dan door naar goud. Hij stak zijn hand uit naar één. Een middelgrote, met vijf punten en zilver van kleur. Zijn vinger gleed over de punten heen. Net iets te hard blijkbaar, want een snee vormde zich in zijn vingertoppen, waarna er rood vloeistof uit druppelde. Direct stopte Natsu de vinger in zijn mond en keek toe hoe Yami met de verkoper naar een ruimte liep. Hoewel hij haar nu niet meer zien kon, stond zijn gehoor op scherp. Nee, hij mocht dan wel zeker van zichzelf zijn maar deze plek vertrouwde hij soms toch nog niet. Er liepen vreemde figuren rond. Gevaarlijke figuren. Figuren die zo onvoorspelbaar waren als een dronkaard. Werkelijk, er was niets zo erg als een dronkaard! Rustig was Natsu naar buiten gelopen. De frisse lucht in. Iets zei hem dat het wel oké was daar. Met zijn rug leunde hij tegen de koude, stenen muur aan en wachtte geduldig tot Yami klaar zou zijn. Ergens benieuwd naar haar keuze. Of keuzes. Wist hij veel. Even keek hij naar het sneetje in zijn vinger, dat al weer begon te helen. Op dat moment ging de deur open en zag hij Yami naar buiten komen. Hij duwde zich van de muur af. 'En?' Vroeg hij direct. 'Let me see your beautiful weapons!'

Yami zag hoe Natsu zich van de muur af duwde en vroeg naar haar wapens. ‘Niet hier, ik weet niet waarom want het voelt niet fijn hier.‘ zei Yami en liep rustig het steegje uit. Van daar liep ze richting een pleintje vlakbij haar woning en draaide zich om om Natsu haar wapens te laten zien. Ze hielt als eerste nog lege revolfer uit de holster en legde hem op haar hand.

Ergens kon Natsu haar gevoel bevestigen. Of in ieder geval mee in stemmen. Het was hier zeker niet fijn. De sfeer de er hing was... Onbetrouwbaar, onveilig. Wat deels ook kwam omdat hij niet wist welke mensen hier jaagden op vampieren of op weerwolven. Al gebeurde dat laatste lang niet zo vaak als op de vampieren. Zwijgend was hij Yami gevolgd, met naast zich trouwe Happy die al die tijd in het steegje had gewacht, achter een container. Zodra ze op een plek aankwamen en ze haar revolver liet zien, keek Natsu er geïnteresseerd naar. 'Badass!' Sprak hij grijnzend. 'Met jou wil ik geen ruzie.'

Yami blooste bij die opmerking en glimlachte verlegen. 'Dit in nog niets, die reuze die ze daar hadden hangen! Maar ik ben hjer beter mee vertrouwt.' zei Yami en stak haar revolfer weg en trok de katana uit zijn schede. Het lemmet irriseerde lichtjes, maar Yami had hem op lengte en zwaarte gekocht. Yami hielt ook haar zwaard voorzichtig op twee handen.

Natsu keek eens naar haar gezicht en zag de verlegen glimlach. En dat deed hem vrolijk glimlachen. Ze was soms zo... Bescheiden. Was dat wel het goeie woord? Nou ja, ze was beter dan zo'n arrogante meid, die overvol zat van zelfvertrouwen. Er was daar niets mis mee, behalve als je tè werd. Onderzoekend keek hij naar de katana, liet zijn wijs en middelvinger er heel langzaam overheen glijden, wel zorgend dat hij zich dit keer niet sneed. 'Denk je dat je daarmee een vampier vermoorden kan?'