There is nothing to do! || Yami

Yami keek naar Natsu toen hij weer begon te spreken. Ze begon rustiger te worden en voelde haar angst weg zakken, maar ze bleef alert. Dus hun leefde al bijna net zolang als de mensheid? Ze kon het niet bevatten. Wsarom leefde ze dan stiekum tussen de mensen???. 'Wa... waarom verstoppen jullie je dan als het waar is wat je net zegt?' vroeg Yami ze klonk nog steeds bang en verward, maar een nieueschierigtoontje lag er ook in...

Wat een vraag! Een vraag waar Natsu niet direct een antwoord op had. Er waren zoveel redenen. Voor hem teveel om op te noemen, dus pikte hij er één uit. "Wil je je hele leven lang oorlog?" Vroeg hij. "Vanaf het begin zijn onze soorten in oorlog geweest. Hevige gevechten, velen zijn gesneuveld. En ja, ik weet dat er in de mensen wereld ook oorlog is, maar die van ons zijn heftiger. Tenslotte heeft die "God" van jullie mensen geschapen toch? Geen monsters. De taak van de weerwolven is om jullie te beschermen tegen de vampieren, die jullie of als voedsel gaan gebruiken of toevoegen aan hun soort. Dat laatste zou betekenen dat iedereen onsterfelijk is en zo raakt de aarde steeds voller en voller. En ooit zal het voedsel dan op zijn... Dat zijn de voornamelijkste redenen waarom wij ons gedeisd houden."

Yami luisterde aandachtig. Ze voelde zich ineens een dom blondje, maar ze wilde zeker niet haar leven lang in oorlog leven. Yami schudden haar hoofd en ging verzitten. 'Ik ben niet voor niets thuis weg gegaan. Het was daar altijd heibel en ik dacht hier rust te kunnen vinden, maar nu blijkt het dat ik alleen maar nog meer op mijn hoefe moet zijn...' mompelde Yami zacht en begon zachtjes heen en weer te wirbbelen. Ze had echt gedacht hier een rustig leventje te kunnen beginnen.

Met een serieuze blik staarde hij Yami aan. Zanovon leek inderdaad een stil, vredig stadje waar weinig gebeurde, alleen verkeken mensen zich daar op. Achter de schermen gebeurde er meer dan ze verwachtten. "Ik wou dat ik dat voor je veranderen kon... Helaas gaat dat niet zo gemakkelijk." zuchtte hij toen. "Het enigste wat je kan doen is of verhuizen of ermee leren leven. Ik denk, zodra je eenmaal weet hoe je je moet verdedigen, dat het wel mogelijk is om te leven zoals jij graag wilt." Natsu stond op en strekte zijn benen. "Kom, laten we ergens gaan eten. Ik heb honger en in die tussentijd kan je vragen verzinnen... Of wat dan ook."

Verhuizen wilde Yami niet. Ze wist dat hier geen familie van haar woonde en uit te zoeken of er buiten Zanovon wel een plekje was zou te veel gezoek voor haar zijn. Yami schudden haar hoofd. 'Ik blijf liever, als je me wilt bij brengen om me voor die freaks te kunnen verdedigen?' zei Yami zacht in een vraag. Ze wilde blijven ookal zou ze voor haar bestaan hier moeten vechten! Maar wie kon er nu aan eten denken? 'Hoe kun je nu aan eten denken? Ik zou nog geen hap door mijn keel krijgen nu...' zei Yami vol ongeloof, maar ze stond wel op. Want alleen in het bos blijven wilde ze niet. Yami klopte haar kleding schoon en pakte het stuur van hasr fiets, waarna Sam bij haar op Yami‘s schouder sprong.

Zijn mondhoeken trokken omhoog, vormden een vrolijke glimlach. Fijn om te horen dat iemand hier bleef, ondanks de geheimen die ze nu wist. Het leek haar niet af te schrikken. "Natuurlijk wil ik dat, maar niet nu, direct meteen." grinnikte hij. Mensen verdedigden zich meestal met wapens, pistolen of kruiden. Daar moest hij eerst achter zien te komen hoe hij daaraan kon komen. Een gevecht met de hand zou een mens nooit of te nimmer winnen. Natsu lachtte even. "Mijn maag knort, en dat vindt ik moeilijk te negeren." Jup eten stond in zijn top 5. "Je went er vanzelf wel aan. Naarmate je hier woont." Hij knakte zijn vingers en begon te lopen. Zij was met de fiets, dus ze kon hem zo inhalen

Honger? Voor zijn lichamelijke staat zou je niet verwachten dat hij zo snel honger had? Yami stapte op haar fiets en reed al snel naast Natsu. 'Waar wauw je heen dan?' vroeg Yami en keek even naar Natsu voor ze weer voor zich uit keek.

In een stevige tred liep hij door. Als zijn maag knorde moest er meteen wat in, dat moest gewoon, want anders zou hij chagrijnig worden. Niet direct, nee, pas tegen de avond zou zijn humeur verminderen. Het gebeurde niet gauw dat Natsu zijn vrolijke karakter verloor. Er waren enkele uitzonderingen. "Geen idee. De eerste de beste restaurant die best oké lijkt. Wat lust jij trouwens wel en wat niet?" Straks stapten ze een Chinees restaurant binnen en lustte ze dat helemaal niet!

Yami vond het wel fijn dat ze niet helemaal alleen was om in het bos te zijn... Natzy vroeg wat ze wel en niet luste en ze glimlachte zacht. ‘Ikben geen fan van vis, maar ik eet bijna alles.‘ zei Yami en zag de grote wegaankomentussen de bomen.

Happy's gezicht betrok. Geen vis lusten?! Dat kon hij dus wel op zijn kleine blauwe buik schrijven. Verdorie, hij had zich er zo op verheugd! Natsu grinnikte. 'Geen zorgen Happy, ik zorg wel dat je je vis krijgt,' sprak hij zachtjes. Geluiden van auto's en andere voertuigen dringen zijn oorschelpen binnen. Ze waren er bijna, gelukkig! "Dan maar gewoon een random restaurant opzoeken? Of een cafe, weet ik veel hoe ze het tegenwoordig noemen." Toen ze bij de weg waren, gleed zijn blik rond. "Hoelang ben je hier al?"

Yami kon het niet helpen te grinniken bij de woorden van Natsu die duidelijk vrolijk was dat zijn kat het liefste vis at. ‘Maakt mij niet uit hoor, jij hebt honger.‘ zei Yami en stopte even naast hem. Ze wilde graag meer weten, maar honger had ze niet.

Okee, dus hij had vrije keuze. Leu-heuk. Dus gleed zijn blik langs een stel winkeltjes, met cafeetjes, en al dat soort spul. Daarvan zocht hij er één uit en rustig stapte hij erop af. Hopelijk hadden ze er vlees, kippenpoten of zo, met heel veel hete saus. Het liefst Tabasco of ketchup of curry of, nou ja, wat ze ook maar hadden. Bij het restaurantje keek hij grijnzend achterom naar Yami. "Al vragen bedacht trouwens?"

Ze liepen naar een cafetje waar Natsu heen wilde en ze zetten haar fietst ervoor terwijl ze hoorde wat hij haar vroeg. 'Ik ben nog aan het denken.' zei Yami en probeerde nog vragen te bedenken.

Natsu grinnikte lichtjes en stapte naar binnen terwijl hij de deur voor haar open hielt. Het zou een beetje lullig zijn als zij net naar binnen wou stappen en ze kreeg die deur vol in d'r gezicht. Ja, hij had nog wel wát manieren. "Doe maar kalm aan, we hebben de hele dag. Tenminste..." Geen idee wat haar plannen voor deze dag was. "Wil je echt geen eten? Of alleen wat te drinken, ik trakteer!" Glimlachte Natsu.

Yami voelde zich gevleit door zijn houding. Ze haf niet gedacht dat hij zulke manieren had als dit? Yami liep met Natsu mee en voelde zich toch ergens veilig bij hem al was dat niet meteen het geval geweest. Immers wist ze nog niet dat Vincent een vampier was! Ze ging zitten en keek nasr Natsu die vroeg of ze echt niets wilde. Nou iets lekkers ging er altijd wel in, maar ze wilde ook aan haar lijntje denken. 'Misschien een tonijnsalade en een glas water.' zei ze rustig en ging aan een tafeltje zitten. Ze wist niet wat ze hem vragen moest...

"Oké dan," glimlachte hij en ging rustig tegenover haar zitten. "Is zo'n salade lekker? Zit er veel hete saus op?" Tsja, wist hij veel. In die 16 jaar dat hij op deze aarde rondliep had hij nog nooit een salade naar binnen gewerkt. Simpel weg omdat het nooit bij hem opkwam dat te doen. Zodra er een persoon aan kwam die de bestelling op wou nemen bestelde Natsu de salade met water en spareribs met de heetste saus die ze hadden. "Ben je echt van plan hier voor de rest van je leven te blijven?" Vroeg hij aan aan, nieuwsgierig naar haar antwoord. Zanovon was geen bekend stadje.

Yami keek hem vragend aan. Salade en hete saus? Ze kon er niets aan doen, maar ze moest lachen om die vraag. Het was best grappig, maar ze schudden haar hoofd. 'Nee joh dat zou niet lekker zijn. Heet is goed, maar niet bij een salade.' giechelde Yami en zag hoe Natsu bestelde. Ze hoorde zijn vraag of ze echt wilde blijven. 'Ik zou niet weten waar we ik anders heen zou moeten.' zei Yami rustig en ze keek hem net zo aan.

Kennelijk was het grappig. Dus dat betekende dat salade koud moest zijn of in ieder geval fris van smaak. Niks voor hem dus! Dat was dus een goeie waarschuwing die Natsu ook nog eens serieus nam. "Heb je ooit wel eens geprobeerd die twee te combineren?" Was zijn volgende vraag met een jongensachtige grijns. Ze zei wel dat het niet zou smaken maar de grote vraag was of ze het ooit wel eens geprobeerd had. "Nou.. Er zijn genoeg andere steden. Steden die je misschien meer kansen geven om opnieuw te beginnen of steden die.. Euh.. Nou ja, vul maar in. Ik wil niet zeggen dat Zanovon slecht is. Alleen... Never mind."

Yami voelde zijn blik die vragend was. Maar zijn vraag was terecht. 'Dat heb ik eens geprobeert, maar dat was toen ik een jaar of 6 was.' zei Yami en glimlachte zacht. Hun bestelling kwam eraan en ze begon rustig te eten.

"Ah, da's dan al een tijdje geleden." Zodra het eten voor hen neer werd gezet, gaf hij de ober het geld en begon toen zorgvuldig de spareribs los te snijden. De scherpe geur trok zijn neus binnen en hij grijnsde lichtjes. Dit vlees was altijd al één van zijn favorieten geweest. Natsu keek eens naar buiten. "Wist je echt helemaal niks over het vampieren, weerwolven gedoe? Zelfs geen geruchten gehoord?"

Natsu begon van zijn spareribes te genieten en vroeg of ze er echt niks van afgeweten had. ‘Nee anders had ik wel anders gereageert niet?‘ zei Yami met en vrolijke glimlach en dronk een slokje water. Ze wist het echt niet. ‘Maar zolang ben ik hier niet. Hoog uit een week.‘ vervolgde Yami en keek hem even aan.

Natsu at zorgvuldig op een stuk vlees en slikte dat door. "Nou ja, zelfs als je geruchten hebt gehoord kan je nog zo schrikken." Zei hij. "Maar opzich heb je daar wel een punt." Al snel scheurde hij een volgend stukje vlees van het bot af. Jammie! De kok, of koks, hadden er echt hele hete pepers over heen gestrooid. "Heb je dan al wel een fatsoenlijke slaapplaats?"

Yami wist wat hij bedoelde. Ze moest harder worden, want nu was ze echt zo‘n typische ik breek mijn nageltype! Ergens schaamde ze zich nu en vermeed zijn blik. Hoewel ze het zelf niet door had speelde Yami met een stukje slablad. Ze wilde niet zo over gevoelig meer zijn en beter op zulke situaties reageren... Toen schoot er een vraag door haar hoofd. Natsu had vertelt dat ze vampier kon worden maar euhhh... 'Natsu je zei eerder dat ik net of dood had kunnen w3zen of een vampier... Geld dat voor jullie ook? Ik bedoel wanneer jullie een mens bijten word die dan ook een... Weerwolf?' ze vroeg het schuchter en zacht, maar het laatste fluisterde ze zachtjes. Geloof het of niet, maar Yami was fan van horror films. Natuurlijk niet de Hardcore horrors, maar de zachte tot de middelmatige horrors. Plus dat haar lievelings dieren wolven waren. Begon Yami een klein beetje ontzag voor Natsu te krijgen en zals lichterlijk jalosie.

Natsu fronste zijn wenkbrauwen zodra hij doorkreeg dat Yami zijn blik begon te vermijden. had hij wat verkeerds gezegd? Nee toch? Niet al zo vroeg... In zijn gedachten haalde hij het gesprek weer naar voren. Nope, geen lichte beledigingen of echt stomme opmerkingen waarmee hij een meisje zou afschrikken. Maar waarom deed ze dan ineens zo? Een lichte zucht gleed over zijn lippen heen. Vrouwen... Nooit zal hij ze volledig begrijpen. Soms zaten ze zo ingewikkeld in elkaar. Hij richtte zich op z'n eten en wou net een hap nemen totdat hij haar woorden hoorde. Zacht en voorzichtig. 'Ja...' Antwoordde hij langzaam. 'Het ís wel mogelijk.' Zijn vingers omklemden het bot dat hij vast hielt. 'Of we het doen is een tweede,' ging Natsu verder. 'Want als we een mens veranderen geeft ons dat het gevoel alsof we vampieren zijn en aangezien we vampieren haten... Het gebeurd echt heel, heel, heel weinig.'

Yami zag hoe hij erop reageerde, maar dan klopte de verhalen die ze steeds gelezen, gehoort en gezien had dus voor geen meter? Ze knikte zacht en voelde zich alsof ze hem nog de andere van zijn soort beledigt had... Yami probeerde te bedenken wat ze nog meer vragen wilde, maar het kwam niet in haar op. Ze wilde zo veel weten dat de vragen hun woorden en soms zelfs letters door elkaar lieten dansen in haar hoofd. Ze moest ze ontwarren, maar echt lukken wilde het niet. Yami keek weer naar Natsu en kreeg weer een vraag ontwart. 'Leef je in een groep met andere of ben je alleen?' vroeg ze nog zachter bang om Natsu nog meer te vernederen. Want het feit dat hij en de andere vampiers haten was al opzich een beledeging over wat ze hem gevraagd had. Yami legde haar bestek neer en deed haar best om Natsu aan te kijken.