There is nothing to do! || Yami

De reactie van Natsu deed haar goed en ze stopte de Katana weer in de schee op haar rug. Zijn vraag had ze zelf ook gestelt bij de verkoper. 'Volgens de verkoper is het lemmet met het zelfde behandelt als de kogels die ik in mijn revolfer stoppen moet. Misschien dat ze er niet meteen aan sterven misschien hooguit als het lemmet van de katana hun hart doorboord? In iedergeval hebben ze het uitvoerig getest en zullen ze er zeker leed van ervaren.' zei Yami en keek hem rustig aan. Ze mocht dan een breekbaar kind lijken, maar als ze het zwaard ter hand nam om te oefenen of tegen de vijand moest inzetten was ze compleet anders en een echte strijdster die nergens voor terug deinste. 'Ik heb enkel oefening nodig voor mijn revolfer, met de katana kan ik van thuis uit al goed over weg.' zei Yami met een kleine glimlach.

'Ah, nou prima toch!' glimlachte Natsu. 'Zolang jij maar veilig bent en ongedeerd bij een vampier vandaan kan stappen.' Niet dat hij het zo op wapens had. Ergens vond hij het zwak, zwak als een vampier of weerwolf een wapen droeg, want hij vond dat die wezens in staat moesten wezen zichzelf te verdedigen met eigen kracht. Eigen tactieken. Voor een mens begreep Natsu het wel. 'Dat wordt dan schieten op lege blikjes,' grinnikte hij. 'Of op watermeloenen, en dan wanneer je er één raakt dat al het sap er zo uitvliegt.'

Yami knikte bij Natsu‘s eerste woorden en keek hem rustig, maar meisjes achtig aan. Zijn houding tegenover de wapens vertelde haar al meer dan genoeg. Hij deed het liever op eigenkracht. Dat begreep Yami wel. Al droeg ze liever enkel het zwaard! Ze moest giechelen bij zijn woorden over het oefenen. 'Dat zou je vast eens willen zien niet?' vroeg Yami terwijl ze Natsu met een scheef hoofd aankeek.

'Dat zou je vast eens willen zien niet?' Nu trok Natsu een heel onschuldig gezicht. 'Ik? Hoe kom je daar nou weer bij?' Stiekem, héél stiekem leek het hem wel eens grappig om te zien. Maar goed, er waren zoveel dingen die hij wel eens zou willen zien. Zou willen doen. En daar was niet altijd tijd voor. Of het was gewoon onmogelijk. 'Gaan we nu vis halen?' Klonk opeens de zeurende stem van Happy. 'Je had het beloofd! En ik heb honger.' Lichtjes knikte Natsu. 'Zo, heb geduld.' sprak hij mompelend. 'Woon je hier trouwens in de buurt?' Vroeg hij toen aan Yami.

Yami kon het niet helpen, maar bij zijn reactie moest ze gewoon giechelen! Hij was toch zo‘n ondeugt doen alsof hij nog een klein kind was, maar dat vond Yami wel leuk aan Natsu en bij hem passen. Toen Happy begon te zeuren grinnikte Samuel. 'Vis, misschien lust je ook tonijn? Wij hebben wel wat in huis al is het uit blik, maar toch lekker.' zei Sam genietent en stond op. Yami knikte bij Natsu‘s vraag en zag Sam al naar de voordeur trippelen. 'Dit is mijn woning. Het is niet groot, maar voor mij groot genoeg.' zei Yami en liet naar een smalle woning die naast andere huisjes in 1 rij stonden.

Happy begon te glunderen. "Tonijn? Of ik dat lust? Natuurlijk! Beste vis ooit,' sprak hij enthousiast. Haast begon de kat te watertanden. Tonijn was èèn van zijn lievelings vis. Die smaak.. Jam, jam! Ongeneerd waggelde de blauwe kat achter Sam aan. Als er eten in het spel was... Natsu keek toe hoe Yami naar een woning toe liep. Ongetwijfeld die van haar. 'Achja, als je in je eentje een groot huis had, moest je ook veel schoonmaken.' zei hij, waarna hij achter haar aan liep. 'Dat is toch wel een nadeel van een eigen huis hebben...'

Zachtjes grinnikte Yami op de reactie van Happy en maakte de voordeur los waarna ze naar de keuken; liep en twee bordjes waar ze een blikje moot tonijn op verdeelde, want Sam had altijd aa: een half blik genoeg voor 1 dag. 'Hier hebben jullie smulpapen ook wat lekkers.' zei Yami met een vrolijke glimlach en zetten de bordjes op de grond zodat ze beiden niet perse hoefte te klimmen. De woorden die Natsu daarna sprak waren niet meer dan waar. 'Gelijk heb je.' zei Yami instemmend. Ze had er niks op tegen om in een groot huis te wonen vooral niet met meer man of met fam8lie.

Als een hongerig paard stond Happy bij de keuken, kijkend naar de schoteltjes met tonijn, waarvan één voor zijn neus werd gezet. 'Bon Appétit!' Sprak de kater met een frans accentje. Het was niet écht frans, maar en zat wel een ondertoontje in. Hij stak zijn pootje in de tonijn en likte dat daarna van z'n poot af. Ja, dat beest had soms rare gewoontes maar dat maakte Happy, Happy. Natsu liet zich zakken op een stoel. tsja, als hij hiet toch al was... En hij was echt niet van plan de hele tijd te blijven staan. Even keek hij de ruimte eens door. 'Is het oké dat ik bij je in kom trekken?' vroeg hij toen. 'Het is hier gezelliger dan bij mij thuis.' Het was als een grapje bedoelt, alleen om Yami een beetje te stangen, keek hij er serieus bij.

Yami glimlachte vrolijk toen Happy van zijn tonijn begon te eten. Het was best grappig om te zien. Natsu was erbij gaan zitten en ze zou ook niet van hem verlangen om te blijven staan. Toen Natsu vroeg of hij bij haar mocht intrekken keek ze hem rustig aan. Het was vast een strikvraag? 'Hoe meer zielen hoe meer vreugde.' zei Yami plagend en ze keek Natsu aan. Als hij echt wilde zou Yami er geen probleem mee hebben. Dan had ze iemand anders dan Samuel om mee te praten.

Haar rustige blik vertelde Natsu genoeg. Was ze er niet ingetuimd? Of toch wel? Haar plagende woorden klonken in zijn oren. Ah, ze vond het dus niet erg als hij het wel zou doen? Een grijnsje speelde rondom zijn lippen terwijl hij weer in de benen kwam. 'Nou goed dan, dan ga ik mijn spullen maar eens halen, nietwaar?' Happy keek eens op van zijn schoteltje. Was het nou de bedoeling dat hij mee ging? Toch bleef de kat zitten om te genieten van de tonijn. Niets ging boven een overheerlijke maaltijd!

Yami glimlachte vriendelijk bij zijn woorden. 'Dan zal ik wel wachten tot je weer terug bent.' zei ze nog steeds op dezelfde toon. Het zou het hier veel levendiger maken en dat zou ze alleen maar leuk vinden. Yami draaide zich om en liep naar de woonkamer waar ze haar wapens even op het kleine tafeltje neer legde om weer naar de keuken toe te gaan en wat te eten klaar te maken. Het was niet veel meer dan wat boterhammen met gezond en ongezond beleg.