Run away!

Het was nog schemerig toen zijn ogen open gingen. Het was vreemd om weer buiten te slapen, al was het zijn zwarte vacht die hem goed beschermde tegen de winterse kou. Zijn groene blik gleed door het landschap tussen de bomen door. Hij wilde ergens heen gaan waar geen mens, vampier nog weerwolf hem of zijn familie hem kende! Hij was weg gelopen terwijl zijn ouders hem nog bevolen hadden dat hij pas de wereld in mocht gaan op zijn 18de! Ronan kon het niet langer meer op brengen om thuis te blijven en rende weg van huis. Hij had niks meegenomen om zijn ouders op een vals spoor te zetten. Ze meimerde maar door dat hij moest trouwen met een van de knapste meisjes uit het dorp, maar Ronan had andere plannen. Hij wilde geen gezin hij wilde reizen en de wereld verkennen!!! Zijn poten schoven onder hem vandaan en hij stond op. Schudden zijn vacht uit en gooide de sneeuw weer op de grond die in de nacht op zijn vacht gevallen was. Zijn ogen vingen een spoor van een verdwaalt hert. Zijn speekselklieren begonnen meteen te werken toen de geur zijn zintuigen bereikte. Met snelle stappen renden hij achter het spoor aan en zakte in jachthouding toen de geur sterker werd. Ronan zocht de juiste tijd om op het dier te springen, maar ineens werd het hert verstoort door een ander geluid waardoor het dier verschrikt weg sprong. Ronan keek het dier na en gromde boos. Wie dat geluid gemaakt had zou er van lusten!!!

(Alyce)

Het was een week geleden na de dood van de weerwolf en ze was meer gaan trainen, ze wou niet meer afhankelijk zijn van wie dan ook! Ze wou sterk zijn zodat ze bij de volgende keer de jagers eens goed kon laten weten wie hier de sterkste was! Butler had ze thuis gelaten omdat zijn wonden niet helemaal waren hersteld en ze wou dat ie goed dicht groeide. Al was ie er echt helemaal tegen geweest toen ie dat te horen had gekregen. Alyce bleef rennen in haar mensen gedaante door de sneeuw in haar strakke sport broek en haar lange mouwen sweater. Ze rende kalm door terwijl ze haar ademhaling in toom probeerde te houden. Alyce werd afgeleid en keek opzij, daar zag ze iets zwarts tussen de bomen door en terwijl ze rende en geconcentreerd naar keek, bleef haar voet haken achter een wortel die naar buiten stak. Ze zag hoe de grond dichterbij kwam en niet alleen de grond maar ook een egel die er zo van schrok dat ie zich tot een balletje vormde. een gil kwam uit der mond toen de stomme stekels haar borst binnen drongen, gelukkig had ze haar handen voor voren gestoken en was niet helemaal op de egel geland maar een heel klein beetje omdat der armen haar opvingen. Met gevloek ging Alyce zitten en keek met pijnlijke ogen naar de stekels die ze voorzichting probeerde er uit te halen.

Ronan zag een mens rennen, maar dat klopte niet ze rook niet als een mens, maar als een weerwolf! Ze viel en gilde fijn nu was dat hert nog verder weg!!! Boos liep hij in de richting vanwaar die griet gedondert was en verandere terug. Zijn groene blik stond dan wel boos, maar niet kil. 'Je hebt me net mijn prooi door de neus geboord! Je word bedankt.' zei hij dan wel boos en leunde even tegen een van de bomen aan. Hij keek naar hoe ze wat stekels uit haar bost trok. Dat moest pijnlijk zijn? Maar kende hij dat gezicht niet ergens van?

Het deed pijn! elke stekel deed pijn! Hoezo waren die zo puntig? Ze gromde boos terwijl ze 1 voor 1 er uit trok. Ze zag wel een weerwolf op haar afkomen en terug veranderen maar bestede daar weinig aandacht aan, deze stekels waren veel belangrijker. 'Je hebt me net mijn prooi door de neus geboord! Je word bedankt.' zei hij dan wel boos en leunde even tegen een van de bomen aan. Ze gromde en wees met 1 van de stekels op hem, 'Zeur niet gast! Ik heb een halve egel in mijn borst terwijl jij een klein beetje honger hebt.' Ze was boos en daardoor viel ze ook gauw uit naar iemand. Weer trok Alyce een paar stekels er uit en sloot haar ogen van de pijn. Dit was gewoon niet wezenlijk! Ze wou best ook van zulke stekels op haar rug hebben zodat ze zich kon beschermen! Nijdig keek Alyce toe hoe de egel bij kwam en rustig verder liep als of er niks gebeurd was.

Roran keek rustig toe. Toen ze een stekel naar hem uit stak in spreken van wijzen naar hem trok hij even een lip op. 'Wat zegt een beetje pijn nu tegenover een maand lang enkel vuilnisafval snuffelen? Ik mijn ogen niet echt veel, maar goed meiden zijn wel vaker over gevoelig.' mompelde hij aan het einde en probeerde een nieuwe geurspoor op te pikken, maar kreeg geen andere geur dan die van de engel. Hij had altijd wel een groot mes op zak, maar echt vaak gebruikte hij dat ding nooit tenzij hij tegen mensen bezig ging of prikkende diertjes tegen kwam. Roran trok het jagers mes en liep op de weg lopende egel af en stak het ding in een vloeiende beweging dwars door de egel heen en trok het jagers mes met egel eraan weer omhoog. Het diertje hing er slapjes bij, maar zijn stekels waren nu bijna ondodelijk. Roran trok het lijktje van het mes en plofte op een rots vlakbij en begon de egel te ontdoen van zijn huidje. Daarna begon hij het uit te benen en stak het jagers mes na het schoon gemaakt te hebben weer in de schede. 'Maar zeg eens wat doe jij hier eigenlijk?' vroeg hij niet onvriendelijk en keek al smakkend toe hoe ze de overige stekels verwijderde.

'Wat zegt een beetje pijn nu tegenover een maand lang enkel vuilnisafval snuffelen? Ik mijn ogen niet echt veel, maar goed meiden zijn wel vaker over gevoelig.' Alyce rolde met haar ogen, ze wou niet in discussie gaan met ie gast, daar had ze helemaal geen zin in en hij mocht best denken dat ze overgevoelig was al was ze dat helemaal niet! Alyce beet even op der onderlip en keek naar de laatste 2 stekels, nog maar 2, zei ze tegen zichzelf en trok ze zo snel mogelijk er uit. Toen dat gedaan was toch ze opgelucht adem halen, zow dat was ook voorbij! Alyce keek weer naar de jonge die dus blijkbaar op de egel had gemunt en die gevangen met zijn enorme mes. Ze rolde met haar ogen en masseerde even haar voet die ergens was achter blijven haken. 'Maar zeg eens wat doe jij hier eigenlijk?' vroeg hij niet onvriendelijk, Alyce keek boos naar die gast 'Dat gaat jou helemaal niks aan wat ik hier doe, maar omdat je toch zo een lange neus hebt waardoor je het niet ziet zal ik het even je vertellen, ik rende langs, ik was aan het trainen.' Alyce weer naar haar kleren en articuleerde goed voor hem. 'EN jij bent een vreemdeling die waarschijnlijk of uit je roedel bent verbannen of juist bent weggelopen.' Zei ze kalmpjes en sloeg haar armen om haar opgetrokken knieën en wachten geduldig af.

Tjee wat een driftkikker zeg! Roran schudden zijn hoofd na haar repliek. Hij herinnerde zich haar weer. Het was al een aantal jaartje geleden dat ze hadden moeten vluchten voor een gevaar van wie men in hun dorp zelden sprak. Ook als iemand er naar vroeg werden ze verteld dat zwijgen het beste was. 'Hm is al goed ukkie. Weer gerust ik ben hier niet om je aan te vallen als was ik humeurig doordat mijn maag me irriteerde.' zei Roran en hij zwaaide even met het laatste stukje egelvlees dat hij nog in zijn hand had. Hij herkende Aylce weer, maar hij het er even voor nodig gehad. Ze is zo verandert in die tijd dat hij haar niet gezien had. Roran ging weer staan en keek naar Aylce. 'Je bent mijn gezicht vast vergeten niet Aylce?' zei hij en keek haar even pesterig aan. 'Ja ik ben thuis weg gelopen ze wilde dat ik met een of andere lelijke meid wilde trouwen bah!' de rillingen liepen hem nog steeds over zijn rug wanneer hij er aandacht.

. 'Hm is al goed ukkie. Weer gerust ik ben hier niet om je aan te vallen als was ik humeurig doordat mijn maag me irriteerde.' zei de gast terwijl hij met de arme egel heen en weer zwaaide, ze haalde haar schouders op, haalde haar hand door haar lange blonde haar. Ze zuchten zachtjes 'je maag is geen reden, al kan het iemand behoorlijk pissig maken als ie niks gegeten heeft. Dat zeg ik uit eigen ervaring.' zei ze kalmpjes. Met een vloeiende beweging met haar handen maakte ze een staart die ze vast maakte met een elastiek om haar pols. Altijd handig als je lang haar had! Alyce keek naar de jongen die plotseling op stond 'Je bent mijn gezicht vast vergeten niet Aylce?' zei hij en keek haar even pesterig aan. 'Ja ik ben thuis weg gelopen ze wilde dat ik met een of andere lelijke meid wilde trouwen bah!' Even keek ze verbaasd en niet omdat ze het goed had gehad, maar omdat ie haar naam goed had. Ze hield automatisch haar hoofd iets schuin terwijl ze onderzoekend aankeek 'okee nu ben ik nieuwsgierig! Hoe heb je mijn naam geraden?' vroeg ze rustig en keek hem nog steeds onderzoekend aan. Daarna dacht ze na over zijn andere woorden. 'geen enkel meid is lelijk, ieder meisje is uniek op haar eigen manier! en daarbij, zouden je ouders een reden hebben om je uit te huwelijken.' zei ze kalm en keek hem met zulke ogen aan, maar diep van binnen zag je een plagend twinkel verschijnen.

Roran knikte lichtjes en keek Alyce rustig aan. Nu hij weer wat in zijn maag had en wist dat hij het tegen een oud dorps genootje had werd hij ook rustiger. Ze keek hem vragend aan en Roran moest bijna lachen, maar bleef zijn pokerface vast houden. 'Kan misschien waar zijn, maar ze is niet knap te noemen in vergelijking met jouw.' murmelde hij en grijnsde toen ze ook vroeg hoe hij haar naam herkende. 'Hm laat me even denken... Nee jij en ik woonde allebij in hetzelfde dorp voor het noodlot toe sloeg en jouw ouders verdwenen. We dachten eerst dat jij ook gestorven was, maar nu blijkt dat je hier terecht gekomen bent.' zei Roran en hij sloeg zichzelf bijna voor zijn voorhoofd. 'Ik ben het Roran Towers' stelde hij zich er snel nog even voor. Mocht ze zijn gezicht misschien niet herkennen dan vast wel zijn naam toch?

'Kan misschien waar zijn, maar ze is niet knap te noemen in vergelijking met jouw.' murmelde hij, Ze rolde met haar ogen, 'je stelt je gewoon aan, de meeste jongens doen dat als hun ouders hun zeggen met wie ze moeten trouwen, dan vinden ze iemand anders uit het dorp veel knapper en blablabla pure hormonen moet ik zeggen.' Zegt Alyce heel wijselijk en keek hem heel kalm aan. 'Hm laat me even denken... Nee jij en ik woonde allebij in hetzelfde dorp voor het noodlot toe sloeg en jouw ouders verdwenen. We dachten eerst dat jij ook gestorven was, maar nu blijkt dat je hier terecht gekomen bent.' zei Roran en hij sloeg zichzelf bijna voor zijn voorhoofd. 'Ik ben het Roran Towers' stelde hij zich er snel nog even voor. even keek ze hem ongelovig aan, ze had altijd alleen met haar ouders gewoond en met niemand anders, ze reisde veel. 'Er zijn een paar dingen die niet kloppen in jou verhaal, als eerste heb ik altijd alleen met mijn ouders gewoond en we hebben veel gereisd en daarbij was mijn pa een eenling dus moest mijn moeder haar roedel verlaten om met hem te zijn.' Zei ze heel statisch, ja Alyce was gegroeid en door al die boeken was haar manier van spreken veranderd, het gebeurde vooral wanneer ze iemand niet vertrouwde.

Natuurlijk wist hij dat de ouders van Alyce en hun jong veel onderweg waren geweest, maar toch waren ze nooit ver van de roedel af gegaan. Zo kon Roran ook weten dat ze zo heten. Haar moeder's zus kwam vaak genoeg met nieuwetjes voor de aanval. Roran ging weer zitten. Ze mocht van hem vinden wat ze wilde. Toch had hij haar eens gezien en als hij zich goed herinnerde hadden ze elkaar toch eens ontmoet??? Roran vroeg zich af of hij zich dat nu niet verbeelde?

Alyce stond op en rekte zich eens, het werd eens tijd voor een middag etentje. Zonder echt een blik te werpen op Roran veranderde ze in haar wolven vorm en liep kalm op dieper het bos in terwijl ze haar neus volgde, al was het hartje winter warne niet alle dieren in winter slaap en zouden een paar toch nu echt honger hebben gekregen en uit hun holletjes zijn gekomen. Alyce snoof eens de lucht en de geur van een konijn drong haar neus gaten binnen iets verder op. Ze zakte wat dieper door haar knieën en liep rustig op het plek af. Met haar scherpe ogen zag ze tussen het witte sneeuw zag ze een grijs lichaampje die op zoek was naar wat groene gras. Met een ruk sprong ze naar voren, greep hem beestje met haar voorpoten en draaide zijn nek om. Alyce veranderde terug in haar mensen vorm en begon eerst het beestje te vilen zodat ze een mooi stukje bont had, met haar jagers mes.

Roran gromde licht toen ze hem negeerde, maar het was zo zacht dat het ook ergens anders voor geweest kon zijn. Hij werd niet graag genegeerd. Toen Alyce zich veranderde in haar wolvenvorm veranderde hij ook in zijn wolvenvorm en volgde Alyce op de voet. Ze was nogal niet moeilijk te volgen, maar grijnsde wolfachtig toen ze een konijntje ving. Roran veranderde terug en leunde tegen een boom. 'Hm beter dan stekels. Daar kun je geen goed bontje van maken.' zei hij op plagende toon en bleef rustig naar haar staan kijken. Zo snel kwam ze niet van hem af!

Ze hoorde wel dat die gast haar volgde op voet maar negeerde hem, hij was niet waar om haar aandacht aan te besteden. Toen ze haar konijn eindelijk had gevilt likte ze haar lippen en veranderde terug in haar wolven vorm waarna ze het lekkere stukje malse vlees naar binnen begon te werken. 'Hm beter dan stekels. Daar kun je geen goed bontje van maken.' zei hij op plagende toon en bleef rustig naar haar staan kijken. Alyce bleef kalm door eten en pas toen het op was veranderde ze terug in haar mensen vorm en keek de gast kalm aan 'wat meot je van mij? Heb je niemand anders om lastig te vallen ofzo?' zei ze kalmpjes en likte nog even haar lippen terwijl ze het bontje bekeek. Het was ene mooi ding. Ze zuchten zachtjes en keek toen naar Roran 'gast ik herken je echt niet dus doe er geen moeite voor, het is trouwens wetenschappelijk bewezen dat alles wat een kind voor 4 jaar heeft meegemaakt niet onthoudt en jij bent ouders dus moest je ouderzijn geweest toen.'

Hij zag hoe ze weer terug veranderde en schudden zijn hoofd. Dat was toch nergens voor nodig? Hm Roran grijnsde om haar woorden. 'Ik was enkel twee jaar ouder dan jij toen, maar het meeste hebben ze me nog moeten vertellen.' zei hij en keek naar de verte. Niemand kende hem hier en dat was prima zo. 'Misschien dat ik nog ouders heb, maar terug ga ik echt niet! Ze kunnen mij de pot op. Ik ga echt niet trouwen ik ben veel te blij met mijn vrijgezellen bestaan. Niemand die me dan kan zeggen wat ik doen moet of laten. Feetsen wanneer ik wil.' zei Roran en hij liep even langs haar heen en keek naar het openveld dat achter de bosrand verschenen was. De ouderen spraken weinig over wat er die nacht en dag gebeurd was, maar het maakte hem nu weinig uit. Roran draaide zich weer naar haar om en keek haar rustig aan.

'Ik was enkel twee jaar ouder dan jij toen, maar het meeste hebben ze me nog moeten vertellen.' zei hij en keek naar de verte. Ze haalde haar schouders op en keek naar Roran 'nou mijn ouders hebben mij nooit over mijn vroegere vrienden verteld.' Zei ze rustig 'Misschien dat ik nog ouders heb, maar terug ga ik echt niet! Ze kunnen mij de pot op. Ik ga echt niet trouwen ik ben veel te blij met mijn vrijgezellen bestaan. Niemand die me dan kan zeggen wat ik doen moet of laten. Feetsen wanneer ik wil.' zei Roran en hij liep even langs haar heen en keek naar het openveld dat achter de bosrand verschenen was. Alyce stond met een zucht op en volgde hem op voet 'Tja, ik zou er echt alles voor doen om mijn ouders weer bij mij te hebben, al kan ik niet ontkennen dat ik geen slecht leven heb maar dan nog, ik wens soms dat mijn moeder mij weer in haar armen nam en mij knuffelde en jij hebt dat en daar geef je niks om.' Zei ze rustig en beet even op haar onderlip.

Roran luisterde naar wat ze zei en wachten geduldig af. Soms was het heerlijk om een knuffel van zijn moeder te krijgen, maar Roran wilde het voorlopig niet meer. Het was niet fijn als ze je dwongen iets te doen. Zijn blik gleed weer naar het openveld. 'Dat kan, dat je dat graag zou willen en nee ik geef er voorlopig niet om. Het is fijn om ze te hebben, maar niet wanneer ze iets van je willen.' zei hij zacht en ontweek haar blik. Roran wilde graag meer tijd met haar doorbrengen en vaak had hij stiekem haar opgezocht, maar zoals ze al had gezegd. Een kind van 4 onthielt de meeste dingen niet. Hij zuchten en schudden zijn hoofd. 'Het is gewoon soms zo... Zo... Ik krijg het mijn strot niet eens uit!' gromde hij op het einde en schudden nog eens zijn hoofd.

'Dat kan, dat je dat graag zou willen en nee ik geef er voorlopig niet om. Het is fijn om ze te hebben, maar niet wanneer ze iets van je willen.' zei hij zacht en ontweek haar blik. Alyce rolde met haar ogen en keek voor zich uit, het openveld was prachtig, maar ze had vele vervelende verhalen gehoord over dit stukje, er waren veel oorlogen hier geweest en er waren vele wezens hier gestorven. Ze zuchten zacht en likte haar lippen. 'Het is gewoon soms zo... Zo... Ik krijg het mijn strot niet eens uit!' gromde hij Alyce keek op zij en grinnikte lichtjes 'ach ja, een jaartje geef ik je de tijd, ik weet zeker dat je dan het liefst terug naar huis wilt om je ouders te zien.' Zei ze grinnikend en stopte een stukje van haar pony achter haar oor 'hmm, laten we iets doen, dit is saai. ' Zei ze zacht en keek even opzij naar Ronan.

Een jaartje? Hm dat mochten ze willen. Nee Roran zou ze laten smoren tot ze een ons wegen zouden. Toch gaf hij geen blijk over zijn gedachten. Hij keek haar ook niet aan, maar bleef voor zich uit kijken. Het was hier heerlijk rustig, ontspannend en kalm. Maar Roran kende de geschiedenis van dit stukje land dan ook niet. Toen Alyce voor sloeg om iets te gaan doen keek hij haar aan vanuit zijn ooghoek en grijnsde. 'Zoals wat Madam? Wat valt hier te beleven?' vroeg hij op rustige toon, maar zijn ogen vonkelde een en al ondeugt.

Ze zag van uit haar oogheok hem naar haar kijken en grijnzen. 'Zoals wat Madam? Wat valt hier te beleven?' vroeg hij op rustige toon, maar zijn ogen vonkelde een en al ondeugd. Alyce haalde haar schouders op 'we kunnen de stad in, nu het winter is kun je niet echt lekker zwemmen in het meer ofzo...ehmm we kunnen chocolade melk halen?' haar ogen twinkelde even als ze nadacht over het heerlijke drankje. Het was zalig en leker warm want eerlijk gezegd begon ze het koud te krijgen in haar sport kleding.

Ze haalde haar schouders op. De stad in? Hm in dorpen was hij wel geweest, maar de steden had Roran nog nooit betreden. Hij knikte al voelde hij zich wat ongemakkelijk. De stad! Daar had hij vele verkeerde verhalen over gehoord, maar het was het proberen waard. En warme melk kende hij wel, maar chocomelk... en dan nog warm??? Roran keek haar aan. Hij was de kou inmiddes wel gewend, maar toch was het kouder geworden. Show me the way Madem?' vroeg hij beleefd en wachten op Alyce.

Ze zag zijn twijfel in zijn ogen, zo lastig was dat toch niet? de stad was best wel leuk hier en ook gezellig met alle kerstverlichting. Ze keek hem kalmpjes aan en wachten geduldig af, wat zou zijn antwoord zijn? 'Show me the way Madem?' vroeg hij beleefd en wachten op Alyce. Alyce glimlachte en draaide zich om en rende lachend weer het bos in richting de stad. Gelukkig had ze altijd wel wat geld bij de hand als er iets was dus kon ze ook betalen. Alyce bleef rustig op der eigen tempo rennen verwachtend dat Ronan haar bij zou kunnen halen. Toen de stad eindelijk in zich kwam minderde ze haar vaart en liep kalmpjes er heen. Alleen al als je er net binnen kwam kon je het sfeer voelen. ALyce liep met tevrede ogen door het stad richting een café waar ze volgens haar mening de beste chocolade melk maakte! Ze leip naar binnen en groete wat mensjes die aan het werk waren 'dag Frank, kun je voor mij 2 bekers van je lekkerste chocolade melk geven?' vroeg ze vriendenlijk en frank lachte begroetend 'voor jou zo een schoonheid als jij altijd, Alyce!'

Roran zag dat ze hier vertrouwd was in de stad. Niet dat hij daar ookmaar over na gedacht had om er ooit te komen,maar toch zou hij daar nu heen moeten! Roran renden achter Alye aan, maar liet zich net achter haar zakken. Zodat hij haar niet in de weg zou lopen. Het was heerlijk dat rennen, maar toen de eerste huizen in zicht kwamen remde Alyce wat af en dat deed Roran ook. De zeenuwen begonnen in zijn maag te kriebbelen maar Roran stopte niet en liep achter Alyce aan. Hij keek zijn ogen uit en bekeek alles van de afstand waar hij er van vandaan liep. Het stonk er vrezelijk naar autobanden net als de uitlaatgassen die in zijn neus prikte, maar Roran liep stevig door. Hij wilde zich niet laten kennen!!! Zijn voeten volgde het pad dat Alyce uit gezocht had en volgde haar naar binnen.

Frank lachte vrolijk naar haar en alyce glimlachte liefjes. Frank kon de beste chocolade melk van de stad maken en alyce kwam regelmatig om ee van te geieten. Alyce ging bij een tafeltje die bij de raam stond zitten. Alyce keek naar ronan en kreeg even en wazig blik. Ze herrinnerde zich een kleine jochie die vrolijk naar haar lachte. Alyce glimlachte in gedachten en knipperde met haar ogen. ' weetje kort haar stond je beter, nu heb je een lange gezicht door het langes haar. ' zei ze lachend en zag frank al aan komen met 2 dampende koppen chocolade melk met slagroom boven op. ' ik hoop dat het jullie smaakt jongens' zegt ie met een grijns en loopt weg.

Roran zag een man die Alyce Frank had genoemt. Hij probeerde ook te glimlachen, maar het leek wel of hij eerder pijn had. Dus stopte Roran en mee en knikte enkel als begroeting. Daarna liep hij achter Alyce aan en ging daarna zitten. Toen Alyce over zijn haar begon grijnsde hij even. 'ach ik vond het tijd worden voor iets anders.' zei hij nadat de bekers chocomelk voor hen werd neer gezet. Hij keek er even naar, maar pakte daarna de beker bij het oor vast en blies even voor hij een slokje nam. Het verbaasde hem het smaakte heerlijk! 'Nooit geweten dat dit zo lekker was!' zei hij zacht, maar hoorbaar en nam nog een slokje en voelde de kou uit zijn lichaam verdreven worden.