Famus is a big thing, but i stil love you!

Jack zag haar wel kijken, maar consentreerde zich op zijn grootste probleem! Zijn keel deed vreselijk pijn net als de wond aan zijn schouder was niet om uit te houden, maar Jack hielt zich prima in. De man wie Delia gebelt had kwam aanzetten gelukkig alleen, maar natuurlijk gewapend!!! Jack hielt zich koest al was het kloppen van twee harten noeilijk te negeren. Rustig keek hij toe. 'Je zei dat je info had, maar volgens mij hoorde jij toch bij die vampier die mijn nichtje zogenaamt gered had!' de man stelde geen vragen, maar feiten. Hij trok zijn wapen en richten die eerst op de schaduwrijke plek. 'Die houd zich vast daarop?' lachte hij gemeen en schoot. De kogel trof een oude vuilniszak, maar Jack kreunde net op hetze-fde moment van de pijn. 'Zo en nu jij klein misbaksel! Mij een beetje bedonderen he, nou mooi niet!' riep hij nijdig en richten zijn pistool op Delia. Jack moest ingrijpen en sprong van het dak boven op de jager. Deze liet een kreet van schrik uit zijn keel ontsnappen, maar zijn wapen ging niet af. 'Alsof ik me twee keer zou laten neer schieten, waar jij verantwoordelijk voor bent!' gromde Jack pist. Zijn ogen gloeide hard alsof hij koplampen aan gedaan had. De jager kon zich niet bewegen doordat Jack bovenop hem zat. Jack boog zich naar zijn hals en hielt zijn hsnd op de mond van hun tiran en beet. Het proefte goed en oud, maar niet zo lekker als die van Delia nu was, maar nu zou hij ongestoort kunnen drinken. Nooit zou Jack zomaar mensen misbruiken om zijn dorst te lessen, maar deze schreeuwde gewoon om gedood te worden door uitdroging! De jager stribbelde eerst tegen wat ook niet anders te verwachten was, maar al snel genoot hij van het gelukzalige gevoel dat zijn speeksel op zijn slachtoffer had. Jack voelde dat zijn dorst gelest werd en de pijn in zijn keel en schouder weg stierf. De ademhaling van de jager ging steeds moeilijker en Jack voelde dat hij op een T spliting kwam. De man tot dat maken wat hij onvrijwillig geworden was of hem compleet droogleggen. Beiden waren wreed, maar de jager zou hem als Vampier nog tot last kunnen zijn. Dus zoog Jack het laatste beetje bloed uit zijn aderen waardoor zijn hart stopte met slaan. Het verstikkende geluid van zijn slachtoffer drong zijn oren binnen en Jack voelde zich ogenblikkelijk schuldig! Zijn ogen gloeide nog zacht, maar hij voelde zich een monster! Zodra er geen leven meer te bespeuren was liet Jack hem los en trok zich terug. Zijn ogen groot en angstig. In zijn bloeddorst had hij iets gezegt wat Jack normaal nooit zou doen, maar dat was nu verandert en Jack zakte door zijn benen en keek weg van het lijk . Met zijn a4men om zijn middel geslagen bleef hij zo zitten. Jack wilde niet weten wat er nog gebeuren ging hij was een monster en dat was wat hij was een bloedzuigend Monster!!!

Delia bleef rustig zitten wachten tot ie man eindelijk zou komen opdagen. Het duurde gelukkig niet lang 'Je zei dat je info had, maar volgens mij hoorde jij toch bij die vampier die mijn nichtje zogenaamt gered had!' de man stelde geen vragen, maar feiten. Hij trok zijn wapen en richten die eerst op de schaduwrijke plek. 'Die houd zich vast daarop?' lachte hij gemeen en schoot. De kogel trof een oude vuilniszak, maar Jack kreunde net op hetze-fde moment van de pijn. 'Zo en nu jij klein misbaksel! Mij een beetje bedonderen he, nou mooi niet!' riep hij nijdig en richten zijn pistool op haar, Delia schoot overeind en haalde diep adem terwijl ze weer een steek door zich heen voelde. Ze keek recht in de ogen en gromde. Toen gebeurde alles zo snel! Jack sprong naar beneden 'Alsof ik me twee keer zou laten neer schieten, waar jij verantwoordelijk voor bent!' gromde Jack pist en begon zijn bloed te zuigen. Delia zag met walging hoe dat gebeurde. Haar wolf gromde woest van binnen en Delia stapte even het bos in om niet te hoeven kijken. Ze voelde zich verscheurd worden en tranen gleden uit haar ogen terwijl ze zich tegen haar wolf vocht. Dit was gewoon afschuwelijk! Ze zag hoe het lichaam neer viel en ze slikte, hij was dood, goed dood. Ze stapte voorzichtig uit het bos en keek naar Jack die duidelijk helemaal in de war was. Ze slikte en liep voorzichtig naar hem toe, ze knielde naast hem en legde haar hand op zijn schouder 'Kom, we moeten hem verwondingen aan brengen, anders zullen ze denken dat de vampiers het waren.' Zei ze zachtjes maar haar stem bibberde duidelijk!

Jack wist dat het haar hand was die op zijn schouder rusten, maar hij walgde van zichzelf zo erg zelfs datvJack haar nietvdurfte aan te kijken. 'Dee als dit achter de rug is, is het misschien beter dat je bij Jake blijft… Je... je hoort niet bij een monster als mij te zijn, je verdient beter.' Jack voelde zich verscheurt, maar hij stond moeizaam op en liep naar het lijk toe. Hij haalde een mesje uit zijn jaszak en begon in het lijk te snijden, steken en wat je nog meer voor verwondingen kon hebben met een mes als wapen. Daarna verlegde Jack hem naar het gras zodat hij daar languit viel en nog een klein glijdend spoor maakte. Voor de stenenonder grond hoefte hij niks te doen, want het zou geen enkel spoortje achterlaten. Jack draaide zich van het lijk af maar keek Delia nog steeds niet aan en wilde langs hasr heen lopen. Het was beter als ze elkaar niet meer zagen?

Ze rook zijn angst, en ze begreep hem helemaal! 'Dee als dit achter de rug is, is het misschien beter dat je bij Jake blijft… Je... je hoort niet bij een monster als mij te zijn, je verdient beter.' Jack voelde zich verscheurt, maar hij stond moeizaam op en liep naar het lijk toe. Delia moest even gaan zitten en dacht over zijn woorden na, ja haar wolf walgde van dit alles. Maar ze wist dat Jack haar nu hard nodig zal hebben. Tioen hij klaar was stond ze op wat weer een nieuwe steek bezorgde maar Delia liep naar Jack toe en legde aarzelend haar hand op zijn wang 'Geef jezelf de schuld er niet van, het was zijn schuld dat ie nu zo toegetakeld is, hij heeft je laten beschieten.' Zei ze zachtjes en keek hem kalm aan met haar grote bruine ogen, voor ze zijn hand pakte en met hem mee liep terug naar zijn caravan.

Jack wilde graag dat ze weg ging, maar hij kon zich er niet toe brengen om haar weg te duwen. Lichamelijk of met woorden. Ergens had ze gelijk, masr Jack wilde haar nog haar kind mdt Jake schade toe brengen. Zijn dorst was nu rustig, masr een licht verlangen naar het zuivere bloed bleef. Hij was als verdooft, maar Jack liet niks aan de buitenwereld merken tot enkel zijn normaal zo vrolijke ogen. Eenmaal in de caravan ging Jack zitten, maar keek enkel naar de grond. Hij zou dit eerst moeten verwerken! Miku had gemakkelijk praten, maar hij zat ermee...

Ze merkte aan zijn ogen dat het hem niet lekker zat! Helemaal niet lekker en hoewel ze eigenlijk het beste weg kon, kon ze het niet over haar hart krijgen om hem in zo een toestand alleen te laten. Toen hij ging zitten sloot ze de deur af en ging zelf op de bank zitten 'Wil je er misschien over praten? Het helpt vaak wel!' Zei ze zacht en keek hem onzeker aan. Ze wist niet precies wat ze er op kon zeggen, het was zo moeilijk...

Jack hoorde dat ze de deur afsloot en naar hem op de bank plaatst nam, maar hij weigerde zijn mond te openen en terug te reageren. Het had geen enkel nut. Hij was afhankelijk van andere hoe dan ook op welke manier dan ook! Jack schudden enkel zijn hoofd. Hij vertrouwde zijn stem niet nog wat hij doen zou als hij haar omhelsen zou. Jack kerk haar niet aan, maar hij voelde haar ogen op hem gericht. Jack voelde zich misselijk makend en had zijn mitela om gedaan nog voor ze naar hier gingen. Het zou argwaan wekken als hij nu al zonder zou lopen. Eindelijk vertrouwde Jack erop om iets te zeggen. 'Waarom blijf je hier? Waarom ga je niet toen ik je dat vertelt had?' pijn, verdriet en verwarring waren in zijn ogen te lezen. Zelfs van de zijkant van zijn gezicht omdat Jack haar niet aan wilde en durfte te kijken.

Delia wachten geduldig. Ze was een jager en wist dat als je wachte het meestal beloond werd. Ze bleef wachten en keek ondertussen wat rond, het was best wel gezellig hier! 'Waarom blijf je hier? Waarom ga je niet toen ik je dat vertelt had?' pijn, verdriet en verwarring waren in zijn ogen te lezen. Zelfs van de zijkant van zijn gezicht. Delia keek hem meelevend aan en zuchten 'Ik kan gaan als je het wilt...maar je kan er ook niks aan doen dat je zo geworden bent, je bent een jager en zij zijn je...prooi.' Haar stem klonk twijfelend op het laatst en ze sloot haar ogen 'Als je wil, kan ik gaan, maar ik wil ook wel bij jou blijven als jij dat fijner vind.' Zei ze zachtjes en stond op, wachtend op wat hij ging zeggen.

Haar aanwezigheid had hem altijd doen opleven, maar nu ze zwanger was drong het tot hem door dat dit niet de juiste manier was. Ze waren verliefd geworden iets dat hij altijd had gelooft omdat ze hem begreep en dat deed ze kennelijk nog steeds! Maar Jack voelde zelf aan dat hij een gevaar vokr haar baby en Jake zijn kon zeker nu hij ook het bloed van de kleine geproeft had! Delia stond op en wachten kennelijk op wat hij zeggen ging. Hij dacht na, maar het viel best zwaar te zwaar zelfs. 'Dee ik wil graag dat je blijft, maar ik wil niet dat ik jullie kind schaad. Nu begrijp ik waarom sommige kinderbloed willen drinken en het verlangen er naar is er, maar ik wil dat niet toe juichen om je hier te houden tot ik me beter voelen zou. Ik weet dat ze mijn proki zijn, maar zo wil ik het niet zien, maar eerder dat ze mij helpen. Ik heb nooit ergerns moeite mee gehad tot je mij vroeg om je te bijten. Als ik het niet gedaan had was ik nog steeds op dierenbloed gebleven. Niet dat ik jouw hier voor de schuld geef dat ligt bij mijn maker. Ik hou van je Delia en ik wil niet dat jouw nog je kindje iets overkomt.' zei hij en je kon horen dat Jack naar de juiste woorden zocht om Delia, haar baby nog Jake te ksetsen. Even kdeek Jack haar aan, maar draaide zijn blik al snel wer af.

'Dee ik wil graag dat je blijft, maar ik wil niet dat ik jullie kind schaad. Nu begrijp ik waarom sommige kinderbloed willen drinken en het verlangen er naar is er, maar ik wil dat niet toe juichen om je hier te houden tot ik me beter voelen zou. Ik weet dat ze mijn prooi zijn, maar zo wil ik het niet zien, maar eerder dat ze mij helpen. Ik heb nooit ergerns moeite mee gehad tot je mij vroeg om je te bijten. Als ik het niet gedaan had was ik nog steeds op dierenbloed gebleven. Niet dat ik jouw hier voor de schuld geef dat ligt bij mijn maker. Ik hou van je Delia en ik wil niet dat jouw nog je kindje iets overkomt.' zei hij en je kon horen dat Jack naar de juiste woorden zocht, Delia slikte en knikte terwijl ze nadacht over zijn woorden...Het wa haar schuld, als ze met haar stomme kop maar een paar minuten had nagedachten en het niet had gedaan...Dan zou hij nu anders leven...Heel ander. Ze liep naar hem toe en ging naast hem zitten 'Ik hou van je, en ik blijf graag bij je en ik weet zeker dat je je kunt beheersen...ik vertrouw je.' Zei ze zachtjes en bemoedigend en voelde weer een lichte steek door haar buik gaan. Ze keek even naar de klok en zuchten 'Ik ben kapot en das zo een teleurstelling van wolven, wij hebben wel slaap nodig!' Zei ze en gaapte even. Delia rekte zich iets uit en grijnsde naar Jack 'slaap jij met je koude huid naast mij?' vroeg ze zachtjes, ja ze voelde dat haar temperatuur iets was gestegen, wat wel een beetje normaal was, want soms gebeurde dat in de buurt van Jake ook.

Jack hoorde wat Delia zei en dat ze hem vertrouwde vond hij heerlijk om te horen, maar hij vertrouwde zichzelf nog niet genoeg. Ze kwam weer naast hem zitten en Jack krek haar aan, maar zijn blik was nog niet verandert. 'Als dat is wat je graag wilt?' zei Jack zacht en voelde haar heerlijke warmte toen Delia tegen hem aankroop. Hij voelde zich overladen met een gelukkig gevoel. Jack was gelukkig en blij dat ze hem niet afgewezen had door wat hij net gedaan had. 'Ik wil je gewoon niet teleurstellen dat is alles. Ik weet dat mensen in welk opzicht dan ook mijn prooi is, maar zo wil ik ze niet zien zoals ik al eerder zei. Maar jij blijft mijn liefste!' mompelde Jack zacht en liet zich achterover op de bank zakken. Hij wenste nu net als al die andere keren dat hij gewoon een jonge weerwolf was!!!

Zijn blik was nog steeds niet veranderd en Delia hoopte dat hij zich er over heen zou zetten. 'Als dat is wat je graag wilt?' zei Jack zacht, Delia knikte en kroop tegen hem aan, ze sloot haar ogen en luisterde naar de stilde, ze voelde zich vermoeid. 'Ik wil je gewoon niet teleurstellen dat is alles. Ik weet dat mensen in welk opzicht dan ook mijn prooi is, maar zo wil ik ze niet zien zoals ik al eerder zei. Maar jij blijft mijn liefste!' mompelde Jack zacht en liet zich achterover op de bank zakken. Delia glimlachte lichtjes en keek even naar Jack en sloot al gauw weer haar ogen 'Je bent een schat met zulke lieve gedachten.' Zei ze zachtjes en voelde weer een lichte steek door haar buik heen gaan. Ze ademde al gauw regelmatig en zonk weg in de dromen wereld.

Haar woorden waren een balsem op zijn stekende wonden. Delia wist altijd welke dingen in woorden uit te brengen en hoe ze het beste te formuleren zodat hij rust bij deze woorden vond. Ze keek hem nog even aan voor Delia haar ogen weer sloot. Jack haalde een oud nummer dat hij ooit opgepikt had in zijn gedachten naar boven. 'Slaap maar zacht, heel de nacht ik zal bij je zijn. De nacht die is in zwart gehult en duhrt nog lang. Slaap maar zacht heel de nacht, ik zal bij je zijn. De nachtegaal zingt zijn lied en zorgt ervoor dat jij de dag weer goed ziet. Slaap maar zacht heel de nacht, ik verlaat je niet.' zong hij het wiegenlied. Het had nog mder copletten, maar Delia sliep al en Jack sloot zijn ogen om en de traceachtige slaap weg te zakken. Zijn lichaam rusten al had hij die niet nodig, maar daardoor stonxen zijn zintuigen op 200%.

Ergens ver weg hoorde ze iemand zingen. 'Slaap maar zacht, heel de nacht ik zal bij je zijn. De nacht die is in zwart gehult en duhrt nog lang. Slaap maar zacht heel de nacht, ik zal bij je zijn. De nachtegaal zingt zijn lied en zorgt ervoor dat jij de dag weer goed ziet. Slaap maar zacht heel de nacht, ik verlaat je niet.' Haar dromen ware nheerlijk rustig. Ze droomde over Jack, over hoe hij op tour was..Over de menigte meiden die langs de bewakers heen probeerde te komen maar hun het niet lukte. Ze moest er om lachen, maar de lach ging over in gekreun. Ze greep haar buik. Delia knipperde met haar ogen en voelde iets langs haar benen. Het leek wel als of er een mes in haar buik was! Ze greep naar haar buik en kon dit keer de kreun niet onderdrukken. Waarom deed dit toch zo een pijn? Ze had vandaag bijna niks gedaan! Ze haalde diep adem en rook...BLOED! haar bloed! Met grote ogen probeerde ze overeind te komen, maar er kwam weer een steek in haar buik! Ze sloeg haar armen om haar buik en probeerde rustig te worden, er was vast niks aan de hand!

Jack lag lekker rustig met schimmen ver uit zijn buurt alsof de wind zachtjes blies. Hoewel hij wist dat Delia bij hem lag maakte het zachte geluid snel plaatst voor een harde stem die bij een schim hoorde die zijn bloeddorst aanwakkerde! 'Bloed, bloed, bloed! Drink haar bloed! Het is bijna net zo zuiver als die van een kind…' de stem ging verloren doordat Jack zijn ogen opende bij het ruiken van Delia‘s bloed en haar bewegingen plus haar gekreun. Jack wist dat het niet goed met haar ging. Helemaal niet goed! Snel stond hij op en renden half struikelend naar de deur die hij moeilijk open kon krijgen door de zeenuwen. Toen hij deze eindelijk open had gooide Jack de deur open. 'Snel haal een ambulanse!' riep hij wanhopig en rende snel weer naar Delia. Hij knielde bij haar neer zijn dorst negerend. Hij voelde zich schuldig, zo schuldig tegenover haar!!!

Stille tranen liepen over haar wang terwijl ze de pijn probeerde te negeren! het leek als of iemand ene mes in haar buiik had gestoken en nu het mes bewoog! Ze voelde en zag hoe Jack naast haar half struikelend naar de deur ging, door het pijn werd alles wazig en nog een kreun verliet haar mond. Hoezo deed dit zo verdomd pijn? 'Snel haal een ambulanse!' riep hij wanhopig en rende snel weer naar Delia. Hij knielde bij haar neer, Delia haalde beverig adem en keek naar Jack, er stond angst in haar ogen te lezen en ze was echt bang, bang over wat er met haar gebeurde! 'Jack....ik...eugh....Ben bang.' Zei ze beverig en keek hem met haar grote bruine ogen aan.

Jack zag haar pijn en hij voelde haar hartklopping versnellen. Het ging niet goed met haar nog haar kindje. Hier was hij zo bang voor geweest. Delia was bang en dat was ook terecht. Al snel maar niet snel genoeg kwamen de ambulanse broeders binnen en duwde Jack lichtjes weg om Delia te controleren. 'Haar water is gebroken ze moet snel naar het ziekenhuis.' zei de een tegen de ander en ze maakte Delia klaar voor translort. Natuurlinmjk wilde jederreeeen weten wat er gebehrd was, maar Jack wilde eerst bij Delia zijn en wurmde zich tj
ussen de vragende blikken en ging zo snel en onopvallend mogelijk naar het ziekenhuis!

Gelukkig kwamen de broeders bij haar en ze wist dat Jake hier ook bij hoorde te komen en niet alleen maar Jack, Want Jake was de vader van het kind. Haar water is gebroken ze moet snel naar het ziekenhuis.' zei de een tegen de ander en ze maakte Delia klaar voor transport. Delia slikte en voelde hoe ze op de brandcar werd gelegd. 'Jack! Bel Jake.' Zei ze zachtjes en sloot haar ogen terwijl ze een pijnstiller ingespoten kreeg, het pijn werd minder en ze ontspande zich wat. Alles werd een beetje wazig voor haar zich terwijl ze reden en ze hoorde vage stemmen ergens in de buurt...

Jack hoorde Delia roepen dat hij Jake bellen moest! Lekker dan kreeg hij geheid ruzie... Jack wilde eerst bij het ziekenhuis zijn eer hij Jake op bellen zou. Er waren nog van die telefooncellen om de familie of zo te bellen. Jack kwam binnen en liep meteen naar zo‘n cel en draaide het nummer van Jake. Het duurde niet lang of Jack kreeg hem aan de lijn. Jake wist dat Delia ook vaak bij Jack overnachten dus vond hij het niet erg dat ze bij haar andere lover was al miste hij haar warme lijfje naast de zijne. Masr het telrfoontje van Jack verontrusten hem ter zeerste. Jake zou zo snel mogelijk komen en Jack liep naar de wachtkamer en zakte neer op een van de stoel en planten zijn ellebogen op zijn benen met zijn bovenlichaam voorover gebogen legde Jack zijnhanden op zijn achterhoofd. Hij probeerde na te gaan hoe hij Jake deze hele situatie uitleggen kon???

Alles was al donker toen ze het ziekenhuis in gingen. Ze merkte niks wat er met rond haar gebeurde. Pas een paar uur later werd ze wakker, alles was wazig en ze haalde diep adem terwijl ze om zich hen keek, witte muren, witte plafon...Was ze soms in de hemel? Nee het gepiep van de apparat van haar hart piepte en ze keek er naar. Waarom was ze heir ook al weer? Delia moest diep nadenken voor ze het wer wist, haar kind! Een slecht gevoel kwam bij haar binnen en ze zocht naar een bekende gezicht.

Jake reed zo snel hij mocht richting het ziekenhuis om uit te zoeken hoe erg Delia eraan toe was. Jack zou haar niks gedaan hebben dat kon toch niet? Tenminste niet in zo verre dat ze haar... hun kindje verliezen zou??? Zodra Jake zijn motor goed gepakeert had staan rende hij naar binnen en zag Jack gebogen en in zorgen in de wachtkamer op een stoel zitten. Het was vast de drukte die op moment in de roedel heerste! Jake legde zijn hand op de schouder van Jack die op keek en even snel zijn tranen van bloed weg veegde. Jake vroeg om een verklaring en Jack vertelde in grote lijnen wat er gebeurd was al liet hij achter wegen dat hij een vampierjager leeg gezogen had dat deed niet ter spraken. Jack zei ook dat als Delia hem eerder had verteld zwanger te zijn geweest hij niks van haar bloed gedronken te hebben en gelijk van de zakkenbloed te hebben gedronken. Jake voelde een klem om zijn maag komen. Hij had zolang op een baby gehoopt en door deze misverstand kon ze het kwijt raken!! Jake begon te ijsberen en nam Jack niks kwalijk het was Dee‘s eigen schuld, maar dat zou Jake haar niet inwrijven nee hij wilde nee wenste dat ze hun baby niet verliezen zou? Jack zakte weer terug in de houding wasr Jake hem hier in gevonden had en kon duidelijk merken dat hij er vreselijk mee zat. Waar bleven die doktoren nu als je ze brood nodig had?

Delia zag de dokter binnen komen en ze keek hem met ogen aan die verklaring vroegen, de dokter zuchten en ging op de stoel naast het bed zitten. 'Het zit zo, Je baarmoeder heeft het eitje afgestoten, het eitje had nog geen kans gehad om te groeien en het komt vaker voor dat vrouwen een miskraam krijgen..' Begon de dokter rustig en tranen kwamen in haar ogen terwijl ze het verhaal verder aanhoorde, de miskraam verliep snel en het enige nadeel was, was dat het erg zeer voor haar had gedaan. Toen hij uitgepraat was kreeg hij medelijden met het meisje. 'Het komt wel goed, een tijdje rustig aan doen, vooral geen stress en je kan weer een kind krijgen als je cyclus weer op orde is. ' Stelde hij haar gerust en stond op, de jongens mochten van zijn part binnen 'Wil je dat ik de jongemannen vertel of doe je het zelf?' vroeg hij kalm en Delia schudde haar hoofd, ze zou het gewoon niet kunnen doen! Ze wist dat Jake lang op het kind had gewacht en nu had ze het kwijt geraakt. De dokter knikte en liep naar buiten en vertelde wat er nou was gebeurd 'het komt vast door veel stress, ze kan gewoon een kind krijgen later, als alles weer voor haar normaal is, en als ze dat van plan is...probeer niet te veel op haar schouders te leggen, het komt vaker voor dat vrouwen een miskraam krijgen een paar keer achterelkaar en daarna een gezond kind.' Zei de dokter kalm en keek de mannen aan 'als jullie willen, kunnen jullie bezoeken.' En daarmee was het gesprek afgelopen en ze liep weg. Delia had haar deken over zich heen getrokken en huilde in stilte, hoezo moest het haar overkomen?

Eindelijk kwam de dokter eraan zelfs Jsck keek vol verwachting toe, maar hij vreesde voor slecht nieuws. Na het verhaal begon Jack zacht, maar nog hoorbaar in het iers te vloeken en ging anders zitten, maar hij kon niet stil zitten. Zachtjes bewoog hij heen en weer. Jake gromde inwendig wat in een kreun naar buiten veranderde. Hij hoorde Jack‘s reeks vervloekingen en vroeg of hij eerst naar Delia wilde gaan. Jack dors Delia nog niet onder ogen te komen en stelde voor dat Jake eerst moest gaan. Het was immers hun kind die hij had mee helpen af te stoten... Jack keek naar de grond terwijl Jake zacht knikte en naar de kamer van Delia liep. Hij ging naast haar op de rand van het bed zitten en streelde haar hoofd onder de dekens.

Delia hoorde iemand binnen komen en aan de zware voetstappen te horen was het Jake. Nee hem durfde ze al helemaal neit onder ogen komen! Toen ze gestreel over haar hoofd door de dekens voelde wist ze dat ze het moest bekennen, het kon gewoon niet anders. Haar hoofd kwam onder het deken te voorschijn maar ze keek hem niet aan 'Ik heb het verpest, ik heb mijn taak niet vervult als je teefje.' Zei ze zachtjes zodat hij haar alleen zou kunnen horen, maar het aankijken deed ze niet! Ze kon al zo voelen dat hij vreselijk teleurgesteld was!

Natuurlijk was Jake teleur gestelt, maar niet omdat ze haar taak als teefje niet vervult had, maar omdat hij gewoon nog steeds geen pup van zichzelf in zijn armen sluiten kon. Hij pakte haar vast in een omhelsing en legde zijn kin over haar hoofd. 'Vat moed Delia, je bent nog jong om je met meerdere dingen bezig te houden dan ook nog drachtig te zijn. Het was gewoon alles opeen gestapelt. Ik weet dat je bang bent en vast denkt dat ik boos op je worden zou, maar ook bij mij stijgt het werk boven mijn kop uit en al die stress maakt het alleen nog maar erger. Ik had je veel meer rust moeten laten nemen.' zei Jake zacht en streelde haar fijne haar die nu door alle comotie flink in de war zat. 'Jack heeft me alles verder verteld, maar hij zit er vreselijk over in. Netalsof het is dat jullie twee jullie baby verloren zijn.' voegde Jake er zacht aan toe. Jack was zijn mitela compleet vergeten en sloeg even hard met zijn zogenaamde gewonde arm met zijn vuist tegen een stalen paal. Het geluid golfde door het hele ziekrnhuis, maar hij vluchten snel de wc‘s op. Zijn schuld gevoel leek niet te kunnen remmen en zachtjes begon hij te neurien.