I know it's wrong, but I have to! ||open

Lang en twijfelend had Natsu voor de grens gestaan. Igneel... Hij moest hier gewoon zijn. Het kon niet anders! Tien jaar lang had Natsu gezocht, elk bosje uitgekamt op de gebieden waar hij komen mocht. Alleen was dit het enigste waar hij nog niet gezocht had. Moest hij de regels nu overtreden? Het was verkeerd, alleen dit was de enigste optie die nog open was. Zijn vader moest hier zijn! En bij die gedachte was de wolf de grens over gestoken. Deze ene keer zonder Happy. Dit was gevaarlijk en hij zou de kat niet aan deze gevaren blootstellen. Zijn oren schoten alle kanten op. Vijandelijk gebied... Hij moest oppassen, op zijn tenen lopen en toch ook snel wezen. Dat was een moeilijke combinatie. Vooral omdat vampiers niet dom waren. Langzaam zette Natsu zijn neus aan de grond en begon geuren op te snuiven. Igneel... Igneel... Igneel. Nogsteeds geen geur van hem te bekennen. Het was frustrerend. Zou zijn zoekactie voor niks zijn? Nee, verkeerde gedachten! Natuurlijk zou hij vader vinden! Een vuur wakkerde aan in zijn ogen, waarna zijn pas versnelde. Elke boom en struik ging hij bij langs en vergat zo langzamerhand de omgeving rondom hem. Totdat een stel voeten voor zijn neus verscheen. In slome motion keek Natsu op. Alleen wachtte hij geen moment. In een reflex beet hij in de benen van de vampier en snelde weg. Snel en soepel. Steeds verder het land op. Zonder pauze rende hij in een stuk door totaan een kasteel opdoemde. Natsu hield stil en staarde ernaar. Zo koel... Zo kil...

Ik heb de reputatie opgebouwd van een gewetenloos monster, een afzichtelijk en gevreesd iets. Ik moest wel, ik had geen andere keuze. Angst was een makkelijke manier om anderen te controleren, om hen naar je wil te schikken. Ik haat het, ik haat het zo erg, ik haat de dingen die ze over me zeggen, de geruchten, de blikken die ze me toewerpen. maar dat moet ik erbij nemen, ik moet er mee leren omgaan dat mijn eeuwigheid afgezonderd en eenzaam zal zijn tot ik het gevaar, de duistere schaduw uit mijn verleden weet te verni...

Rhine was in een van haar boeken aan het schrijven. het was een gewoonte van haar om al haar bevindingen, alle veranderingen en al haar emoties op te slaan in archieven. Zodat ze nooit iets zou vergeten. Ze wilde net haar zin afmaken toen ze het gekras hoorde van een van haar dienaren. Een zwarte raaf had zich op de leuning van haar beklede leren stoel genesteld. Met haar koele blauwe ogen, ogen die in staat waren om te liegen, keek ze naar de vogel. Luisterde ze naar wat hij te melden had. Een indringer, een wolf die een van haar vampiers lichtelijk had verwond en nu naar haar kasteel oprukte. Met een afkeurend geluid en een bedankend knikje stond ze recht schreed ze naar de voordeur, zette ze onderweg haar boek aan de kant. Welke idiote weerwolf haalde het in zijn hoofd om haar te storen? Om zonder toestemming - en duidelijk zonder enige vorm van fatsoen - de grenzen van hun gebied binnen te dringen? Wilde die belachelijke vlooiebaal soms graag dood? Ze had hier geen zin in, helemaal geen zin in. Ze had al genoeg aan haar hoofd. Ze had haar kwelgeest die ieder moment de volgende stap van zijn wraakplan kon nemen, ze had Zero - wiens hart ze gebroken had uit pure noodzaak, wie ze haar had laten haten uit bescherming - die ze wilde, nee, moest beschermen en nu mocht ze kennelijk nog gaan afrekenen met een weerwolf. Jugh, kon haar eeuwigheid nog slechter verlopen? Waarschijnlijk wel want dingen konden zo gemakkelijk zo veel slechter gaan. Gehuld in een nauwsluitende jurk die tot op de grond reikte - Rhine hield wat meer van klederdracht die op die uit haar leven als mens leek - liep ze naar de grote zware deuren. En trok ze met een ruk open om vervolgens haar koele emotieloze blik over het land te laten gaan, opzoek naar de indringer, opzoek naar de wolf die dom genoeg was om haar tegen het harnas in te jagen. Al gauw vond ze de wolf die haar verblijfplaats openlijk stond aan te gapen, nou zeg over manieren te spreken. Met een trage zelfverzekerde pas, als die van een roofdier op pad, liep ze naar de jonge weerwolf toe. "Wat moet jíj hier?" Sprak ze met een afkeurend klakje van haar tong. Nee ze was beslist niet blij met dit "bezoekje"

Natsu wist dat vampieren geen vrolijke en vooral geen gastvriendelijke wezens waren, maar toch had hij niet echt verwacht dat het kasteel er zo uit zou zien. De sfeer die er hing was onaangenaam, liet hem huiveren bij een windvlaag die langs hem heen streek. Die waan dat Igneel hier zou zijn, vaagde langzaam weg. Waarom zou iemand hier vrijwillig naartoe willen? Dit was een krot. Een vervloekte plaats. Een gevangenis misschien? Een persoon zoals zijbn vader zou nooit voor dit gekozen hebben. Dat kon niet. Dat bestond niet. Zo zat hij gewoon niet in mekaar. Natsu wou naar voren stappen, om dat "huis" eens van dichtbij te bekijken. Hij toonde geen angst. Dit was puur noodzakelijk. Hopelijk zouden de vampieren dat begrijpen. Of... Nee, dikke onzin. Vampieren zagen de dingen niet zoals híj ze zag. Hoe kwam dat überhaupt in hem op?! Bij het ruiken van een vampier gingen zijn oren plat in zijn nek liggen, zijn spieren lichtjes aangespand. Hij wou niet vechten. Absoluut niet, maar hij kon nu geen risico nemen. Zijn grijze ogen keken de vampierin aan. "Wat moet jíj hier?" De afkeuring was in haar stem te horen. Een zacht grommetje kwam uit zijn keel vandaan. Zo was geen praten mogelijk. Alleen wist Natsu niet zo best of het wel een goeie set zou zijn om terug te veranderen. Toch een gokje wagen? Ja! Zijn vier lange poten maakten plaats voor twee benen, zijn vacht verdween en zijn kleren verschenen. "Iemand zoeken," antwoordde hij. Erg vriendelijk klonk hij niet, maar ook niet vijandelijk. "Het is noodzakelijk." Even had de jongen de neiging te zeggen dat het voor de rest haar niets aan ging, toch hield Natsu zich in. Hij was in de minderheid hier, een grote bek geven zou verkeerd aflopen. "Het duurt eventjes, tot de avond, niet meer. Ik beloof het." God, wat klonk dat wanhopig.

De wolf had gewoonweg het lef om naar haar, háar te grommen. Rhines blik werd er alleen maar afkeurender door. hij was hier de inbreker, de barbaar, het wilde beest niet zij. Hij had werkelijk geen enkel recht om naar haar te grommen. Met haar kin een tikje in de lucht keek ze hoe het beest een mens, of eerder een jongetje werd. "Iemand zoeken," antwoordde het wezen op haar vraag. Het kon dus praten, mooi dan ging communicatie al iets makkelijker. Haar hoofd kantelde lichtjes schuin. Iemand zoeken? Hier? Een weerwolf die iemand ging zoeken in vampieren territorium? Gekker kon het niet worden. "Het is noodzakelijk." Een zacht spottend lachje ontsprong aan haar lippen. "Niets is noodzakelijk" Sprak ze met een kille stem haar helderblauwe ogen die zo hol en leeg waren door eenzaamheid, verdriet en misschien zelfs een vleugje angst keken hem aan. Boorde bijna door hem heen. Nee Rhine kon het moeilijk geloven dat het zo noodzakelijk was om iemand te vinden. Deze jongen had vast niet eens een idee wat echte noodzaak inhield. tenminste zo dacht Rhine erover. "Het duurt eventjes, tot de avond, niet meer. Ik beloof het." haar lachje verdween. Ze dacht erover. Ze hoorde de wanhoop in zijn stem, het soort wanhoop die zij al eeuwen wist te verbergen maar die ze toch zo goed kende. Even dacht ze erover om toe te staan dat deze jongen hier nog bleef, dat hij opzoek mocht gaan naar degene die hij toch zo wanhopig terug wilde. Even gingen haar lippen van elkaar wilde ze zijn toestemming uitspreken maar al gauw sloot haar mond zich weer. Gingen haar gedachten de andere kant uit. Nee, ze zou hem geen toestemming geven, zij toonde geen genade, zij verleende geen gunsten aan indringers. Niet als ze wilde dat haar reputatie geloofwaardig bleef, niet als ze wilde dat Zero haar bleef haten en zo veilig bleef. Nee ze kon deze jonge wolf geen toestemming geven. Haar blik werd mogelijk nog killer. "Het interesseert me niet hoe lang het gaat duren, want het gaat niet gebeuren. Ik verleen geen gunsten aan weerwolven en zeker niet als ze zonder toestemming míjn" Ze zette de nadruk op het woordje mijn zodat het gezag dat zij had duidelijk werd. "gebied binnendringen. Verdwijn nu en ik zal je laten leven" Sprak ze resoluut voor ze het kasteel in verdween, de deur openstaand. Ze was er zeker van dat deze weerwolf het niet zou riskeren om te blijven. Met een zucht zette ze zich neer op haar stoel, masseerde ze haar slapen. Ze vond eht erg dat ze zo moest doen, dat ze deze jongen moest wegjagen ookal begreep ze zijn wanhoop. maar ze kon niet, ze mocht niet.

Blegh. Waarom hadden vampieren zulke arrogante houdingen? Waarom dachten zij iedere keer dat ze beter waren dan anderen? Het verbaasde Natsu dat hier nog geen rellen uitgebroken waren of zo. Van die bitch fights. Vampiers waren zo netjes, zo truttig, en misschien ook wel lui. Lui omdat ze liever hun vingertjes niet vies wilden maken, anderen voor hun wagentje spannen om hun het werk te laten doen. Van die slavendrijvers. Het waren harde gedachten die Natsu met zich mee droeg, maar dit was toch werkelijk hoe hij ze zag. Hij zou zich er niet schuldig onder voelen, het was zijn mening. Zo zouden die gasten vast ook wel -haast ongetwijfeld- een mening over de weerwolven klaar hebben. En dus vond hij dat hij zich geen zorgen hoefde te maken over het schuldig voelen. Ze waren nou eenmaal rivalen. Het was hun natuur, had Igneel gezegd. Er was niks mis met haat dragen voor vampiers. Alleen had Natsu het niet. Niet tegen hen allen. Pas wanneer ze de naam van de roedel zouden schenden, vrienden pijn zouden doen of hem tóch aanvielen, zou hij pissig worden. "Niets is noodzakelijk" Natsu staarde haar aan. Het leek net of er totaal geen leven in dat wezen zat. Ze waren zo kil, zo leeg. Precies zoals dat kasteel. "Voor een onsterfelijke misschien niet. Voor mij wel." Was zijn reactie geweest. Hoe kon een vampier nou zo wezen..? Hoe kon het dat ze zo kil werden. Zo onvriendelijk. Snapten ze nou niet dat ze er niks mee op schoten? Dat ze anderen alleen maar meer van zich afstootten en zo er écht alleen voor stonden? Natsu begreep dat vampieren veel mee maakten. Een hele geschiedenis hadden, maar mocht dat een excuus zijn? Ze verklootten hun leven steeds meer als ze te lang in het verleden bleven hangen. Ooit, ooit moesten ze verder. Vrij wezen. Haar blik werd killer. "Het interesseert me niet hoe lang het gaat duren, want het gaat niet gebeuren. Ik verleen geen gunsten aan weerwolven en zeker niet als ze zonder toestemming míjn" Ze zette de nadruk op het woordje mijn zodat het gezag dat zij had duidelijk werd. "gebied binnendringen. Verdwijn nu en ik zal je laten leven" Haar... Grondgebied? Dus hij praatte nu met de clan leidster? Natsu bleef staan. Niet van plan terug te keren zonder een resultaat. Niet vóór de avond. Hij moest Igneel terug. Hem gewoon nog één keertje zien en de afscheid nemen die hij toen niet had kunnen doen. Standvastig stapte hij het kasteel binnen, achter de leidster aan. "Het spijt me zeer dat ik onaangekondigd op je gebied ben gekomen," begon Natsu. "Maar het is nodig. Echt." Even was hij stil, nadenkend over zijn volgende woorden. "Als vampier moet je weten dat je je verleden af moet sluiten. Dat probeer ik te doen, alleen moet ik daarvoor die persoon vinden." Zijn ogen waren strak op haar gericht. "Dit is het enigste gebied waar hij nog kan zijn.... Alsjeblieft."

Ze had geen zin om met deze jongen te praten. Zijn wanhoop herinnerde haar aan haar eigen problemen, aan haar eigen verdriet waar ze maar net mee om kon gaan. Rhine was op, ze was het beu om te vechten te vechten om gewoon in vrede te kunnen overleven. Waarom? waarom moesten dingen toch altijd zo ingewikkeld, zo moeilijk zijn? waarom was het haar niet gegund om een rustig leven te hebben? Om samen te zijn met degene van wie ze hield zonder er voor te moeten vrezen dat hij gedood werd door de kwelgeest uit haar verleden? De man die haar al zo lang achterna zat? De man die ze aan stukken had proberen te scheuren? De man die haar steeds opnieuw vond? Ze wist het niet, ze was ten einde raad. Op. "Voor een onsterfelijke misschien niet. Voor mij wel." Zijn antwoord haalde haar uti haar duistere gedachten. Schattig, hoe ongelofelijk schattig maar ook ongelofelijk dom. Hij had nog hoop, hij barste van de hoop. De hoop werkelijk te vinden wat hij zocht. Hoop was een veradelijk iets, iets dat je in een zweem van blijdschap hield, iets dat je bij elkaar hield maar ook iets dat je meteen naar beneden kon sleuren, je in een dal kon laten vallen waar je van je leven niet uit zou kunnen raken. Daarom koesterde rhine geen hoop. Ze vond het zinloos net zoals ze vele emoties zinloos vond. Emoties waren niet goed, ze pakte je je keuzes af, ze ontnamen je, je rationele kijk op dingen, ze maakte je kapot. Ze was nog maar net binnen of ze zag de jonge weerwolf weer voor zich. Hij leek wel een vlieg die rond een drol hing. Maar ergens bewonderde ze zijn standvastigheid ook wel. Er waren niet vele die tegen haar durfden in te gaan. "Het spijt me zeer dat ik onaangekondigd op je gebied ben gekomen," begon de jongen. Haar blik werd iets zachter. Mooi hij verondschuldigde zich al voor zijn onaanvaardbare gedrag. beter, veel beter. "Maar het is nodig. Echt." Even was hij stil, Rhine leunde licht naar voren, haar hoofd op haar handen leunend. Hij had haar volledige aandacht, ze wilde wel eens horen hoe hij haar dacht te overtuigen. "Als vampier moet je weten dat je je verleden af moet sluiten. Dat probeer ik te doen, alleen moet ik daarvoor die persoon vinden." Zijn ogen waren strak op haar gericht. Even ging er een schok door haar heen, een kleine vleug van begrip en verbazing flitste door haar ogen, maar al gauw herstelde ze zich weer, haalde ze haar masker zonder emoties weer naar boven. "Dit is het enigste gebied waar hij nog kan zijn.... Alsjeblieft." zijn woorden raakte haar. Ze had medelijden met hem, ze begreep hem, ze begreep hem verdomd goed. maar dat konz e hem niet zeggen, zij was een ongevoelig monster daar moest ze zich aan houden, dus moest ze het slim spelen. "Eerst en vooral betwijfel ik het ten zeerste dat degene die jij zoekt zich hier schuil houd, als dat het geval was had ik het geweten." Ze wachtte even nam een slokje van de rode vloeistof die in haar kristallen glas zat. Bedachtzaam keek ze de jongeling aan. "Maar..." Hervatte ze haar woorden. "Aangezien je ten einde raad lijkt en je excuses hebt aangeboden voor je ronduit onbeschofte entree zal ik je toestaan naar je persoon te zoeken. Op voorwaarde." en nu kwam het, het wrede tikje aan haar verbond. "Dat ik met je mee kom zodat ik er zeker van kan zijn dat je geen streken uithaald. En dat je misschien zo vrij zou zijn om een kleine donatie te doen" Sprak ze met een klein grijnsje. Uiteraard bedoelde ze met een donatie geen geld nee ze bedoelde bloed, zijn bloed. Niet dat ze er echt zin in had om hem te bijten en zijn bloed te drinken, maar ze moest zich aan haar imago als wreed gewetenloos monster houden als ze wilde dat haar dierbaren veilig waren en dat de andere haar vreesde en zo respect voor haar hadden, haar gehoorzaamde.

Vroeger... Vroeger had hij zich zo onzeker gevoelt tegenover vampiers of oudere weerwolven. Maar nu voelde hij zich zeker, was hij niet makkelijk omver te krijgen. Velen hadden tegen hem gezegd dat hij geen idee had hoe het was om alleen te zijn, dat hij zich niet zo moest aanstellen. Alleen wist Natsu al te goed om alleen te zijn. Het klopte dat hij een roedel had, dat Happy bij hem was, maar gek genoeg had dat nooit die leegte volledig opgevuld. Die liefde die andere leeftijdsgenoten kregen van hun ouders, die adviezen, hun uitbranders, ja dat was wat hij zo vreselijk miste. Als hij één kans kreeg om met Igneel te praten. Te vragen waarom hij hem had achtergelaten, dat hij het dan zou begrijpen. Begrijpen waarom iedereen zich aan hem irriteerde, begrijpen waarom zijn moeder hem had gedropt. En dan zou hij het achter zich kunnen laten. Verder gaan met leven, fouten maken en ervan te leren.
Hij had haar aandacht. Mooi zo. Dit kon nog wel eens gaan lukken. Misschien was deze vampier lang niet zo slecht zoals ze zich voordeed. Misschien was haar dode hart lang niet zo verrot zoals die van de meesten. Natsu wist dat niet zeker, alleen zou hij er vanzelf wel achter komen. Ze hoefde maar één fout te maken. Eén fout die hij zou zien en dat zou hij weten dat ze niet de persoon was die ze nu voordeed. Voor dingen zoals dat had hij een oog, was hij lang niet zo achterlijk zoals op de andere gebieden. Op een één of andere manier had hij daar een instinct voor. Wist hij gewoon wanneer iemand zich niet fijn in zijn of haar vel voelde en zich anders ging gedragen. Toch was dat bij deze vampier wel moeilijker. Waarschijnlijk omdat ze ouder was, of dat ze een perfect masker had, of het feit dat hij haar totaal niet kende. Dit werd een kwestie van afwachten, koppie erbij houden en vooral zijn aandacht niet laten verzwakken. Oef, dat ging moeilijk worden. "Eerst en vooral betwijfel ik het ten zeerste dat degene die jij zoekt zich hier schuil houd, als dat het geval was had ik het geweten." Nu kon Natsu het niet laten even te grijnzen. Natuurlijk... De kans dat Igneel hier was, was klein. Heel nihil. Alleen ging het er nu om dat hij een enige onderschatting proefde. Al snel verdween die grijns weer. Niet te hoogmoedig worden sprak een stemmetje in zijn hoofd. Niet hier. "Maar..." Hah! Een "maar". Dat was áltijd goed. Zijn zekerheid begon steeds meer te groeien. Zo slecht was deze leidster niet!"Aangezien je ten einde raad lijkt en je excuses hebt aangeboden voor je ronduit onbeschofte entree zal ik je toestaan naar je persoon te zoeken. Op voorwaarde." Bijna wou hij glimlachen, haar bedanken voor haar gastvrijheid, ondanks hun natuurlijke strijd, tot hij die "voorwaarde" hoorde. Kort vernauwden zijn ogen. "Dat ik met je mee kom zodat ik er zeker van kan zijn dat je geen streken uithaald. En dat je misschien zo vrij zou zijn om een kleine donatie te doen" Dat eerste was geen probleem. Natsu begreep die maatregel wel. Maar die donatie... Zo'n vaag vermoeden kreeg hij wat die donatie moest zijn. Geen eten of kleren zoals mensen deden naar de Derdewereldlanden. Nee... Hij was stil. Dacht eens diep na. Om te kunnen zoeken moest hij wel akkoord gaan. Alles voor Igneel... Alles om hem terug te vinden. Voor even sloeg hij zijn ogen naar de grond. "Prima." Terwijl het woord over zijn lippen kwam, richtten zijn ogen zich weer op haar. "Je hebt een deal..."

Ze vond weerwolven en mensen wel fascinerende wezens. Ze keek graag naar hen, bestudeerde hen graag. ze vond het leuk om te zien hoe ze ouder werden, hoe ze een gezin stichtte en hoe ze kinderen kregen om uiteindelijk vredig te sterven in hun slaap. Ze keek graag naar hen maar ze haatte het ook. ze wist dat zij niet zo'n leven kon leiden, ze was jaloers op hen ze wilde er niet aan herinnerd worden wat zij allemaal niet kon krijgen en toch, toch kon, wilde ze niet stoppen met naar hen te kijken. En nu deze jongen fascineerde haar pas echt. Hij had iets triest over zich heen dat ze herkende, alsof ze een jonge versie van zichzelf zag. Ergens wilde ze hem dolgraag helpen ervoor zorgen dat hij niet zo triest en wanhopig hoefde te zijn want dat verdiende niemand, zelfs een weerwolf niet. maar ze kon hem niet zomaar helpen, niet als ze wilde dat Zero veilig was. Hij moest geloven dat ze tegen hem gelogen had, dat ze harteloos en gemeen was. Een monster dat niet om anderen gaf, dat andere wezens als voedsel en pionnen in haar spel zag. hij mocht haar ware ik niet zien en daarom mocht niemand de echte Rhine zien. Maar die rol was moeilijk te bespelen voor haar. Het ging in tegen alles waar ze voor stond. En daarom kon ze het soms niet laten om die dekmantel af en toe een beetje te laten zakken. zoals ze nu deed, ze zou de jongen helpen maar er wel een verradelijk kantje aan toevoegen zodat hij er nog steeds van overtuigd zou zijn dat ze een verdorde ziel was. Misschien had hij daar wel gelijk in, haar ziel was zwart en verdort maar niet door woede en haat nee door verdriet, eenzaamheid en angst, angst om ook deze liefde te verliezen. Ze zag dat hij blij was met haar toestemming maar dat die blijheid gauw veranderde in wantrouwen toen de voorwaardes werden aangekondigd. Wat had hij anders verwacht? Dat ze hem zomaar zijn gang zou laten gaan? Hij moest toch beter weten? Hij moest toch geleerd hebben hoe slecht sluw en listig vampiers waren? Ze had erop gerekend dat hij haar aanbod zou afslaan en toch zou gaan, dan kon ze zelf op onderzoek uit. Voor even sloeg hij zijn ogen naar de grond. "Prima." Terwijl het woord over zijn lippen kwam, richtten zijn ogen zich weer op haar. "Je hebt een deal..." Ze was oprecht verbaasd. hij moest echt wel om degene geven waar hij naar zocht. Oh god nu moest ze hem wel gaan bijten. Haar blik was koel, hem aankijkend en een moment later had ze hem bij zijn shirt gegrepen en hem tegen een muur opgetild, haar hoofd schuin bij zijn nek, haar koele adem kwam op zijn huid. Ze slikte en keek naar zijn ongerimpelde hals met het zachte jonge vlees. Ze kon zijn bloed ruiken, zijn sappige hart horen kloppen, ze zag zijn slagader. Haar mond ging dichterbij ze opende haar mond lichtjes, klaar om te bijten. Ze wilde dit niet, ze wilde zich niet voeden met hem, ze wilde hem niet bijten, maar hij moest inzien dat ze een monster was. Of. Misschien kon ze dit moment uitstellen? Ja, ja dat kon ze, die macht had ze. ze liet hem los, trok haar hoofd terug en deed een stap achteruit. haar blauwe ogen op hem gericht. "Dat is voor later...we zullen eerst opzoek gaan naar degene die jij zo wanhopig graag wilt zien." Sprak ze kalm zichzelf in haar koele houding herstellend. Ze wachtte, wachtte op wat hij zou gaan doen, welke richting hij wilde uitgaan.

Langzaam gleed zijn blik door het kasteel. Het was zo groot! De stenen voelden zo koel aan, zelfs hij voelde het verschil met buiten en hier binnen. Niet dat hij er echt last van had. Nooit van zijn leven had hij het koud gehad aangezien hij wambloedig was en het voordeel had dat hij weinig hoefde te doen om het warm te krijgen. Natsu kreeg stiekem de neiging hier op onderzoek te gaan. Kleine kamertjes uitkammen, verborgen ruimtes onderzoeken. Er moest hier voldoende interessante dingen liggen. Dingen dat hem iets bij konden brengen, hem wat van vroeger kon leren. Geschiedenis was best interessant. Vroeger was de gedachtengang totaal anders. Handelden mensen vreemder, dommer, als je het aan hem vroeg. Maar goed, het was makkelijk om erop neer te kijken, kritiek te geven terwijl je er zelf niet bij was. Niet wist hoe de situatie toen in elkaar zat. Precies zoals het verleden van iemand. Buitenstaanders konden zo gemakkelijk commentaar geven, tips geven, ondanks dat ze niet eens wisten hoe het voelde. Hoe het was. Pas als mensen wisten hoe het voelde zou hij naar ze luisteren. Stilletjes keek hij naar de vampier. Hoe oud zou ze zijn? Wat zou haar naam wezen? Waarom was uitgerekend zij de clanleidster? Natsu had sterk de neiging het te vragen. Kon hij dat wel doen? In feite handelde hij nu met de vijand. Wat zou de roedel daarvan vinden? Zou hij problemen krijgen? Zouden ze het wel snappen als hij het zou uitleggen waarom hij hier was? Vast wel een paar... Misschien... Hoop. Hij hoopte het dat ze het zouden snappen. En Happy? Ja, die moest het wel snappen. Die kat was een kopie van hem. Heel weinig hadden ze een discussie en zelden ruzie. De laatste keer was zelfs een half jaar geleden, op het moment dat Natsu een gevecht was aangegaan met drie wolven. Verder was het niet veel bijzonders. Plots zag hij de blik van de leidster. Koel. Net zo koel als het kasteel hier. Nog wel koeler, als ijs misschien? Wat had hij nou in hemelsnaam gezegd? Zou hij hier spijt van krijgen? Niet als hij Igneel zou vinden...
In een fractie voelde hij een sterke greep om zijn shirt. Het was zo plotseling dat zijn hart een slag oversloeg. Goed, zo snel had hij het nog niet verwacht! En waarom allemaal zo hardhandig? Was dit een soort machtspelletje voor vampieren of zo? Hun "prooi" zo hard mogelijk aanpakkend? Natsu's geest wilde ertegen vechten. Haar van zich af te gooien en haar te verwonden. Maar deze keer had zijn gevoel de overhand. Haar koude adem blies tegen zijn hals. Geen aangenaam gevoel. Niet als je gewend was dat daar altijd een sjaal hing om de boel daar warm te houden en bovenal zijn litteken te bedekken. Dan verslapt de greep om zijn shirt en werd losgelaten. Opgelucht haalde de jongen adem, blij dat het nog niet gebeurd was. Bij haar woorden knikte hij enkel. Goed, nu kon hij dus gaan zoeken! Zonder aarzelen nam Natsu zijn wolvenvorm aan, waarna hij een kant op sprintte. Wachten tot zij mee zou komen deed hij niet. Het was immers haar idee om toezicht te houden, dus zorgde ze ook maar dat ze mee kon komen. Hij snoof geuren op, voornamelijk die van vampieren, onderzocht een paar sporen, kleine haar plukjes die ergens gevallen waren. Details, daar moest hij op letten. Bij een stel bomen viel zijn blik op een stukje stof. Bruine stof, wat nu haast zwart leek. Om het vast te kunnen pakken veranderde Natsu weer terug. Nam het voorzichtig tussen twee vingers. Zo bekend... In een flits draaide hij zich om naar de vampier. "Hoelang is het geleden dat jullie een rosbruinige wolf hebben gezien hier? Met een schofthoogte van 1m95 ongeveer?" Rosbruin... Naar zijn weten kwam die kleur niet vaak voor. Meestal was het zwart, wit, grijs of bruin. Zo heel af en toe eens een mengeling. Toch betwijfelde hij of ze dat zou weten. Vampiers maakten veel mee.

Ze zag zijn belangstelling voor haar kasteel. Ze snapte het wel het was een beangstigend donker en kil gebouw. Dat kwam door haar, het kasteel paste zich aan aan zijn eigenaar. Ooit was dit kasteel prachtig geweest, gekend over het hele land een warm toevluchtsoord voor levende wezens. Maar nu, door haar verdriet, haar pijn was het een kille plaats geworden, een plaats waar geen enkele levende ziel met gezond verstand zich waagde. Rhine wist dat ze niet goed bezig was maar toch, toch had ze niet de kracht om er iets aan te doen. Ze was volledig op, volledig klaar met alles. ze keek naar de weerwolf die op zijn beurt naar haar keek. Ze wilde hem vragen waarom die persoon zo belangrijk was, waarom hij het er voor over had om zijn eigen leven ervoor te wagen. het intrigeerde haar, boeide haar, fascineerde haar. Hij was moedig voor een wolf, erg moedig. ze wilde deze jongen uitpluizen hem helpen om de pijn te verdrijven. Maar ze wist dat ze dat niet kon doen, ze moest deze jongen op afstand houden, ze moest iedereen op afstand houden voor hun eigen veiligheid. te dicht bij haar komen was gevaarlijk, het kon dodelijk zijn. Dat wilde ze niet. Ze moest hem duidelijk maken dat ze gevaarlijk was, dat ze meende wat ze zei dus nam ze de proef op de som, ging ze naar hem toe en drukte hem tegen de muur. Ze zette er niet veel kracht achter maar blijkbaar deed ze hem toch nog pijn. Dat speet haar, maar dat kon ze hem niet vertellen. En hem bijten? Ze dacht er nog niet eens aan. Ze kon het neit, het voelde niet juist. Daarom liet ze hem los vertelde ze hem dat het nog wel zou komen, dat het later zou gebeuren. Inwendig rilde ze bij die gedachte. Ze wilde niet uit een levend wezen drinken, eigenlijk wilde ze voeden gewoon zo lang en vaak mogelijk uitstellen als mogelijk. ze wachtte, keek hoe hij veranderde en volgde hem. Ze ahd er geen moeite mee vampieren waren snel sneller dan weerwolven zelfs maar minder sterk. Zelfs een oude vampier als Rhine kon een goed getrainde volwassen weerwolf niet aan in een rechtstreeks man tot man gevecht. Daarom speelde vampieren het sluw en vals om te kunnen winnen. Rhine vond eht fascinerend hoe hij zijn dierlijke trekjes gebruikte om geuren en sporen te zoeken. Hij stopte en veranderde, raapte iets op. Een stuk stof? Ze keek hem emotieloos aan toen hij zich omdraaide. "Hoelang is het geleden dat jullie een rosbruinige wolf hebben gezien hier? Met een schofthoogte van 1m95 ongeveer?" Lichtjes hield ze haar hoofd schuin. Ze dacht na groef in haar geheugen had ze zo'n wolf gezien? Het kon? Ze dacht erover na en toen schoot het haar te binnen. Even verwijdde haar ogen zich maar al gauw herstelde ze de sereene uitdrukking op haar gezicht weer. "Een paar weken geleden hebben we zo'n wolf achterna gezeten maar we zijn zijn spoor kwijt geraakt. " Sprak ze met een zachte stem. Ze hadden die wolf willen doden, hij was hun gebied binnen gedrongen op een zeer slechte dag. Maar dat vertelde Rhine er niet bij het leek haar nogal overbodig. "Waarom? Was die wolf degene die je zocht?" Vroeg ze haar ogen lichtelijk samengeknepen haar blik bedachtzaam.

Stevig had Natsu het stukje stof vast. Het was van hém. Dat moest. Dat kon niet anders. Igneel's geur hing eraan. Vaag dat wel, maar het was er. En het feit dat het er was, dat die geur op dat stukje stof lag, betekende dat zijn vader hier wel degelijk geweest was. Zijn poten op dit land gezet had. Maar waarom? Waarom was dit dode land nou belangrijker dan... Dan hem? Was het een missie van de roedel geweest? Was het vrijwillig? Natsu wist het niet. Het was gewoon één groot vraagteken. Sinds de vertrek van zijn vader had hij er niet met anderen over gepraat. Jarenlang had de kleine jongen zich groot voorgehouden. Gedaan alsof die vertrek hem niets deerde, hem niets interesseerde, dat hij zich best redde in zijn eentje. Maar niets was minder waar geweest. Hoe vaak Natsu wel niet huilend langs de kant van een beekje had gezeten of thuis op bed. Hoe vaak had hij zich wel niet alleen gevoeld? Ongewenst? Al vanaf het begin was hij niet geliefd geweest. Zijn écht, biologische vader was spoorloos, zijn moeder had hem achtergelaten bij de roedel waar Igneel een tijdje voor hem had gezorgd en na een tijdje was ook die verdwenen. Was er wat mis met Natsu? Was het zijn gedrag? Zijn haren misschien, omdat die vreemd van kleur waren? Hij snapte het niet. Echt niet en dat frustreerde hem zo verschrikkelijk. Al was dat amper aan hem te merken. Want nog altijd hield hij zich groot. Hield hij zich sterk en klampte zich vast aan dat beetje hoop om Igneel weer te vinden. Maar was dat werkelijk een troost? Tot nu toe wel. Een beetje.
Doordringend had Natsu naar de vampierin gekeken. Wachtend op antwoord, lichtelijk ongeduldig. Die zon bleef niet voor eeuwig aan de lucht hangen. Er was een kleine verandering op haar gezicht. Haar ogen verwijdden zich even en dat liet hem weten dat ze het zich moest herinneren. Yes! "Een paar weken geleden hebben we zo'n wolf achterna gezeten maar we zijn zijn spoor kwijt geraakt. " Paar... Weken geleden? Zijn hart leek even stil te staan. Zo kort geleden nog? Natsu wou haar om d'r hals vliegen, haar alvast bedanken voor haar hulp, bedanken voor het versterken van zijn hoop. Maar hij hield zich in. Wist hij veel hoe zij wel niet ging reageren. Straks werd zijn strot dichtgeknepen of zo. "Waarom? Was die wolf degene die je zocht?" Natsu knikte heftig. 'Uhu, aan de hand van deze geur en het feit dat jij hem herinnerd, moet hem dat wel wezen!' reageerde hij enthousiast, kneep het stukje stof haast fijn. God, hij wou wel rondspringen van opwinding. Al wist hij ook dat hij niet te hard van stapel moest gaan lopen. Dat hij zich niet teveel moest gaan verheugen op een ontmoeting. Langzaam aan doofde het enthousiaste lichtje in zijn ogen, ging terug naar het serieuze. 'Zou jij mij naar de plek kunnen brengen waar jullie hem als laatste hebben gezien?' vroeg hij toen voorzichtig. Misschien dat hij daar een vaag spoor kon vinden. Iets wat de vampieren misschien over het hoofd hadden gezien. 'Euhmm... Bedankt alvast, ik stel het erg op prijs..."

Met een schuin hoofd bestudeerde ze de jonge weerwolf. Hij klemde het stukje stof in zijn handen alsof het het meest kostbare ding op deze aarde was. Rhine had medelijden met deze jongen, degene die hij zocht moest echt wel heel veel voor hem betekenen dat een klein stukje stof al zoveel hoop kon geven. Hoop...Het was een vuil woord vond rhine. Hoop was een gevaarlijk en veradelijk iets. Iets dat zo een mes in je rug kon steken. Hoop was een emotie voor mensen, voor levende wezens maar niet voor iemand zoals zij, een wezen dat al zo lang niet meer leefde. al zo lang koud en kil was. De ellende die ze al door haar blauwe ogen had gezien waren weerspiegeld in haar gedrag en haar kijk op dingen. Als littekens op haar ziel. Als ze teminste nog over een ziel beschikte. Toen hij haar naar de wolf vroeg ging er een klein vlaagje van schuld door haar heen. ze ahdden achter die wolf gejaagd, ze hadden hem willen doden. ze herinnerde zich eht nog als de dag van gisteren.
Een waarschuwing, een alarm. Een paar gewonde vampieren, niet zwaargewond enkel verzwakt. Maar rhine had geen indringers in haar land gewild. Met een groepje van har meest trouwe vampieren was ze achter de wolf aangegaan, hadden ze hem opgejaagd. ze ahdden hem bijna kunnen grijpen, ze hadden bijna hem aan stukken kunnen scheuren. Maar de wolf was slim hij was een bos in gevlucht dat vol stond met planten die vampieren branden wanneer ze ze aanraakte. Daardoor ahdden ze hem moeten laten gaan.
Rhine schudde zacht met haar hoofd om de gedachten weg te bannen. De jonge weerwolf knikte heftig. 'Uhu, aan de hand van deze geur en het feit dat jij hem herinnerd, moet hem dat wel wezen!' reageerde hij enthousiast, kneep het stukje stof haast fijn. Rhine moest zich inhouden om niet te gaan glimlachen. zijn blijdschap was ronduit aandoenelijk. Maar ze was ook bang, bang dat die blijdschap zo zou omslaan in een teleurstelling. Langzaam aan doofde het enthousiaste lichtje in zijn ogen, ging terug naar het serieuze. 'Zou jij mij naar de plek kunnen brengen waar jullie hem als laatste hebben gezien?' vroeg hij toen voorzichtig. Zacht knikte ze. "Natuurlijk" Sprak ze kalm, haar uitdrukking onpeilbaar. 'Euhmm... Bedankt alvast, ik stel het erg op prijs..." Rhine keek hem even aan maar draaide zich toen om zonder iets te zeggen. Toen ze met haar rug naar hem toestond en begon te wandelen glimlachte ze zachtjes. Het was geen slechte jongen. Het was niet ver weg van waar ze net nog hadden gestaan, zo uitgestrekt was het gebied nu ook weer niet. Rhine stopte bij de plek waar ze de wolf voor het laatst had gezien. Ze keek naar het donkere bos dat zich een paar meter voor haar uitstrekte, het bos dat vol stond met planten die haar vlees konden wegschroeien. Uiteraard zou ze wel bijna meteen genezen maar de pijn was beslist niet fijn. Voor de rest was deze grens best vredig, een paar eenzame bomen, groen gras zelfs al ee paar wilde bloemen. Rhine bewoog met haar neusvleugels, ze rook iets, een vijandelijke geur. Een vampier...Een vampier die niet onder haar bewind stond. Een vijand. Rhine rook de man al voor ze hem zag, zijn ogen bloedrood zijn haar pekzwart. zijn scherpe tanden blonken in het zonlicht. Hij had het gemunt op de weerwolf dat zag ze in zijn blik. Nee! Nee dat liet ze niet gebeuren. Ze zag hoe de vampier aanzet maakte en naar de jongen toe spurtte. Net toen de man bovenop de jonge weerwolf wilde springen greep Rhine hem uit de lucht. Haar handen als bankschroeven om zijn benen geklemd terwijl ze hem ronddraaide en tegen een boom liet aanknallen. haar ogen glommen gevaarlijk, haar houding ineengedoken haar hoektanden aangescherpt als waarschuwing. De vampier gromde vloog op haar af en drukte haar tegen de grond. De twee rolde over de grond grauwde en haalde naar elkaar uit. Rhine werd een paar keer gebeten en flink gekrabt maar uiteindelijk lukte het haar om de belager recht in zijn hals te bijten en zo met een woeste kaakbeweging zijn nek te breken. Rhine stond op van het lichaam, scheurde het in stukken en smeet de lichaamsdelen in het bos. Ze trilde lichtjes veegde haar lippen schoon met haar mouw. Haar jurk was gescheurd aan de mouw en aan de onderkant. Rhine zuchtte even, bleef met haar rug naar de weerwolf toestaan. Ze had het niet graag als wezens haar zo zagen, zagen hoe monsterlijk ze kon zijn. "Ben je gewond?" Vroeg ze met een emotieloze stem. Rhine wist niet zeker of ze op tijd was geweest.

Ze was zo kalm, zo… Wel, haast gevoelloos. Maar toch, toch leek hier iets niet te kloppen. Alsof hier meer dingen speelde dan waar de weerwolven van op de hoogte was. Een geheim, iets persoonlijks. Het deed Natsu nadenken. Eerst was hij vol energie geweest als de wolven het hadden over de oorlog, was hij zeker dat hij zou vechten tegen de vampieren om zijn familie te beschermen. Alleen nu sloeg de twijfels toe. "Natuurlijk" Sprak ze kalm. Hij glimlachte, blij dat ze hem naar de plek wou brengen. Hem de kans wou geven zijn vader te vinden. Waarom hielp ze hem eigenlijk? Had ze misschien medelijden? Niet dat dat was te zien, maar de kans bestond. Of deed ze het puur om zijn bloed? Ze zag er niet uit alsof ze zijn bloed wilde, geen honger had. Er moest gewoon wat meer achter zitten. Iets dat hij niet van haar aflezen kon. Natsu staarde naar haar rug, terwijl hij haar trouw volgde, zich geen zorgen maakte om mogelijke andere vampieren. Dit was de leidster waar hij achteraan liep. Vampieren zouden haar gehoorzamen, toch? Tenminste, dat was wat hij hoopte. Waar hij op rekende. Zodra ze aankwamen bij de plek, liep hij dichter naar de bossen toe. Liet zijn hand over enkele takken of opkomende bladeren glijden, ondertussen snoof hij lichtjes de geuren op. Toen ging een belletje bij hem rinkelen. Er was hier iets verkeerd, iets was hier niet goed. Er was een andere vampier bij gekomen. Een volgeling van haar? Natsu draaide zich om, zag de vampier op hem afkomen. Zijn ogen werden groot, stond vast genageld aan de grond. Hij was verrast, onaangenaam verrast. Waarom viel die vampier hem aan? Had zij het hem bevolen? Hij verwachtte een harde klap, een kracht die hij moest opvangen, maar niets gebeurde. Een flits was aan hem voorbij gegaan, waardbij een gniepig steekje door zijn borstkas trok. Dat trok niet zijn aandacht. Het waren de vampieren waar Natsu zich op richtte. Verbouwereerd staarde hij naar de twee vechtende wezens, dacht erover om in te grijpen, maar zijn lichaam weigerde naar hem te luisteren. Voor het eerst in zijn leven. Zijn ledematen weigerden gewoon letterlijk te luisteren. Weigerden in actie te komen. Een soort “knak” had geklonken. De vijandelijke vampier had zijn nek gebroken, werd vervolgens in stukken verscheurd. Van de bosjes waar die stukken werden in gesmeten, keek hij naar de leidster. Naar haar rug. Haar kleding was gehavend. "Ben je gewond?" Vroeg ze met een emotieloze stem. Waarom..? Waarom vermoorde ze één van haar soortgenoten voor hém, een vijand. Een rivaal. Nu wist Natsu het zeker. Er was hier wel degelijks iets aan de hand. En dat deed hem besluiten niet mee te doen in de oorlog. Een stem in hem sprak dat hij haar juist moest helpen in plaats van aan te vallen. Hen naar de grond toe te brengen. ‘Waarom?’ Vroeg Natsu zacht, niet reagerend op haar vraag. ‘Waarom verdedigde je me?’ Hij bewoog verder niet, staarde gewoon naar haar. ‘Waarom help je me eigenlijk? Ik ben eigenlijk een vijand van je… Dus… Waarom?’ Weer die “waarom” vragen. Die vragen waar hij een hekel aan begon te krijgen.

Rhine was altijd koud aan de buitenkant. Ze toonde haar emoties niet gauw, dat had ze in de loop der tijden afgeleerd. Emoties waren gevaarlijk, ze waren een zwakte. Daarom was het zo belangrijk om nooit een emotie aan een ander te tonen. Rhine had het zo geleerd, ze had het geleerd uit pijn, uit ervaring. Rhine beschouwde emoties als een slecht, duivels iets. Maar die mening deelde ze met niemand, ze deelde haast niets met een ander individu. Ze zag het nut er niet van in. Als ze zulke dingen tegen anderen zou zeggen konden ze haar verraden, of nog erger ze kon zich aan hen gaan hechten. Wanneer ze zouden sterven zou de pijn ondragelijk zijn. Zoals nu het verwijderd zijn van zero iedere dag al meerdere gaten in haar hart boorde. Gevaar, er kwam gevaar aan! Oh nee! De jongen! Ze kon dit niet laten gebeuren, ze wilde dit niet laten gebeuren ookal had ze er eigenlijk geen voordelen bij om hem te redden. maar toch, deze jongen verdiende het niet om te sterven. De keuze om voor hem te springen en de aanval van de vampier te onderbreken was dan ook snel gemaakt. Het gevecht duurde niet erg lang maar was wel hevig. Rhine had pijn, maar gelukkig was die pijn maar tijdelijk. Haar wonden zouden binnen enkele minuten genezen zijn. ‘Waarom?’ Vroeg de jongen zacht, niet reagerend op haar vraag. ‘Waarom verdedigde je me?’ Hij bewoog verder niet, staarde gewoon naar haar rug, dat kon ze voelen. ‘Waarom help je me eigenlijk? Ik ben eigenlijk een vijand van je… Dus… Waarom?’ Rhine draaide zich niet om maar reageerde wel. "Die vampier had het recht niet. Hij had geen recht om hier te zijn en al zeker geen recht om jouw iets aan te doen." Sprak ze op diezelfde emotieloze toon. Een toon die ze maar nauwelijks kon behouden. Ze moest moeite doen om haar stem vast te houden, om niet in te storten, om de tranen die ongeduldig wachtte om haar wangen nat te huilen tegen te houden. "Zolang je geen bedreiging voor me vormt ben je niet mijn vijand. " Ze stopte even" Enkel zij die een ander schaden kan een vijand worden genoemd" Citeerde ze uit een boek dat al zeker drie dubbel zo oud was als deze jongen. Langzaam draaide ze zich om en ging naar de jongen toe. Haar ogen waren nog donkerder, donker geworden door de pijn en het verdriet. Maar op haar gezicht was nog steeds geen emotie te lezen. "Ik help je omdat..." Ze wachtte even. "...ik de pijn die jij moet ervaren mijn ergste vijand nog niet toewens" Sprak ze zacht hem recht aankijkend. Rhine wist dat er bloedvlekken op haar gezicht hingen, dat er wellicht nog een stroompje bloed aan haar mondhoek was blijven hangen, een bewijs van de moord die ze net had gepleegd. "De wolf die je zoekt is daar de bossen in gevlucht" Met een hoofdknikje wees ze naar het bos achter zich. "Daar kan ik je niet vergezellen, als je er heen wilt." Sprak ze zondere verdere uitleg.

Een gevoel van zwakte, van domheid kwam bij hem omhoog. Hij had zich moeten kunnen verdedigen. Hij had ervan op de hoogte moeten zijn dat een vampier hem aanvallen kon. Niet elke volgeling volgde de bevelen van een leider op, dat wist Natsu al te goed. Hij hield van de roedel, zou ervoor door het vuur gaan als het moest maar regelmatig lapte hij de regels aan zijn laars. Regels waren er speciaal om overtreden te worden, toch? Klopt, het diende ook om orde te houden. Zonder regels zou er over chaos zijn. Maar die regels maakten het leven ook saai, oninteressant. "Die vampier had het recht niet. Hij had geen recht om hier te zijn en al zeker geen recht om jouw iets aan te doen." Sprak ze op diezelfde emotieloze toon. Nu zette de weerwolf een stapje dichterbij. Die emotieloze toon... Het klopte gewoon niet. Op een één of andere manier stond het deze vampierin niet. "Zolang je geen bedreiging voor me vormt ben je niet mijn vijand. " Ze stopte even" Enkel zij die een ander schaden kan een vijand worden genoemd" Zijn hart begon sneller te kloppen. Nee, wat ze zei was niet waar. Hij was wel degelijk een vijand. Een bedreiging. Misschien niet nu, nu hij helemaal alleen was. Later wel, over een paar maanden, misschien een jaar. Dat was nog een vraagteken. Hij schudde zijn hoofd. Deze keer kon hij het niet laten de roedel te verraden. Deze vampierin verdiende het niet om aangevallen te worden. Ze verdiende het gewoon niet. 'Dat heb je fout,' sprak hij zachtjes, maar zeker. 'Ik ben wel degelijk een vijand. De roedel plant een aanval. Wanneer is onbekend, maar het lijkt onvermijdelijk. Je soort... Het wordt teveel. Teveel mensen worden gedood.' Verdomme, dit kon nog eens problemen gaan opleveren. Nou ja, pech dan maar. Al die andere problemen had hij ook doorstaan. Het kon niet meer verslechten. Natsu zag hoe ze zich omdraaide en direct bestudeerde hij haar gezicht. Ging opzoek naar trekjes, naar emoties. Niet dat hij ze kon vinden. "Ik help je omdat..." Ze wachtte even. "...ik de pijn die jij moet ervaren mijn ergste vijand nog niet toewens" Welke pijn? Wat moest hij ervaren? Had het met Igneel te maken? Was dit een tip? Een kleine les dat hem moest vertellen dat zijn vader niet meer terug kwam? Hij slikte. 'Wat voor pijn heb je ervaren dan?' Vroeg hij, de geur van het bloed negerend. Er waren belangrijkere dingen dan zich op te winden over het feit dat ze zonet iemand vermoord had. "De wolf die je zoekt is daar de bossen in gevlucht" Met een hoofdknikje wees ze naar het bos achter zich. "Daar kan ik je niet vergezellen, als je er heen wilt." Weer schudde Natsu zijn hoofd. 'Ik ben hem al kwijt voor 10 jaar. Dit kwartiertje kan hij nog wel wachten,' mompelde hij. Hij wilde antwoorden, voordat hij verder ging.

Rhine wist niet of ze zich nog lang sterk kon houden. Ze had geen kracht meer om zich nog staande te houden. Ze was als een oude boom die al eeuwen overleefde, al iedere stoot van de wind, al iedere hagelbol, al iedere storm, al iedere natuurramp had overleefd maar zich nu eindelijk gewonnen gaf. Ze kon niet voor eeuwig blijven vechten. Het was een kwestie van tijd voor iemand haar zou komen doden, of het nu de leidster van de weerwolven was of de kwelgeest uit haar verleden. het kon haar niet schelen. Ze hoorde het, ze hoorde hoe het kloppen van zijn sappige hart sneller ging. Hoe het bloed in zijn anderen nog sneller ging stromen. 'Dat heb je fout,' sprak hij zachtjes, maar zeker. 'Ik ben wel degelijk een vijand. De roedel plant een aanval. Wanneer is onbekend, maar het lijkt onvermijdelijk. Je soort... Het wordt teveel. Teveel mensen worden gedood.' Een mistroostige glimlach sierde haar lippen. "Dus Lune heeft eindelijk het lef om me te komen doden? Om mijn hart er uit te komen rukken? " Sprak ze zacht. Het was niet echt een vraag, ze verwachtte geen antwoord het was eerder een opmerking. Het maakte haar niet uit dat de weerwolven zouden komen, het maakte haar niet uit als ze haar zouden doden. Ze keek de jonge weerwolf aan. Ze begreep niet helemaal waarom hij dit zei, waarom hij haar waarschuwde. "Waarom verraad je de plannen van je roedel?" Vroeg ze met een schuin hoofd, een berekende maar lege blik. Haar eigen dood kon haar welliswaar niets meer schelen. Maar er waren nog steeds mensen die ze moest en wilde beschermen, hen zou ze niet laten sterven, dat weigerde ze. Hij slikte. 'Wat voor pijn heb je ervaren dan?' Vroeg hij. Ze keek op van zijn vraag. Ze had niet zo'n directe vraag verwacht. Zou ze antwoorden? Weer schudde Natsu zijn hoofd. 'Ik ben hem al kwijt voor 10 jaar. Dit kwartiertje kan hij nog wel wachten,' mompelde hij. Een zachte glimlach speelde om haar lippen terwijl ze dichter naar hem toe kwam. Langzaam nam ze zijn hoofd in haar bleke slanke handen, bestudeerde ze hem. "Je hebt pijn, verdriet om het verlies van die wolf. Je voelt je hopeloos en verloren, je gaat eronder door." Sprak ze zacht hem recht aankijkend. "Het doet pijn....hier" Sprak ze terwijl ze haar ene hand van zijn wang haalde en met haar vinger een tikje op zijn borst gaf, de plaats waar zijn hart lag. "Je doet zo hopeloos je best om hem te vinden, om je dierbaren te beschermen dat je niet doorhebt hoeveel het van je vergt" Ze sprak het allemaal op een zachte haast moederlijke toon. De eerste emotie die ze vandaag aan hem had getoont. "ik weet hoe die pijn voelt, en daarom help ik je, ik wil die pijn wegnemen, mijn eigen pijn vergeten" Sprak ze zacht voor ze hem losliet en een stap bij hem vandaan deed. Ze bleef zo stil als een standbeeld staan, richtte haar hoofd op naar de hemel. Ze dacht na, sloot haar ogen even. Ze was uitgeput, zo moe. Ze had zich niet gevoed, ze had het niet gewild, ze wilde zich simpelweg niet meer voeden. Ze had er geen zin meer in. Maar dat vergde zijn tol. Het putte haar uit, dit gevecht ahd haar uitgeput. "Misschien is de dood een verlossing." Begon ze toen opeens. Ze keek de weerwolf niet aan, ze had haar ogen nog steeds gesloten en ze keek omhoog. "Misschien neemt de dood alle pijn wel weg, misschien kan de dood een wezen verlossen van het gevoel van schuld, van de leugens die het heeft moeten opbouwen, van de monsterlijkheid die het zichzelf heeft moeten aanleren." Ze sprak met het omdat ze zichzelf een het vond. Ze was geen mens, geen levend wezen, ze was een dodelijk monster, een wezen zonder ziel.

"Dus Lune heeft eindelijk het lef om me te komen doden? Om mijn hart er uit te komen rukken? " Natsu hield zich deze keer wijselijk. Deels omdat hij niet wist hoe hij moest reageren maar ook omdat hij de roedel niet teveel verraden wou. Zij wist nu het plan, ze wist dat de weerwolven gingen aanvallen en het lag nu helemaal aan deze leidster wat ze daarmee ging doen. "Waarom verraad je de plannen van je roedel?" Hij sloeg zijn ogen neer, kon het lef niet vinden die woorden over zijn lippen te krijgen. Dit alles, het klopte gewoon niet. Hij hoorde haat voor haar te voelen, geen medelijden. Het was gewoon zo onnatuurlijk. Ongetwijfeld dat als de wolven erachter zouden komen dat hij dan wel zijn biezen kon pakken en vertrekken... Maar toch. Hij zag iets in haar dat ze niet oké was. Dat ze zich als iemand anders voor deed, ze lang niet die bloeddorstige leidster was waarvan hij gehoord had. Nee, dat weigerde hij nog te geloven. Eindelijk kwam er geluid uit zijn keel. 'Omdat...' Begon hij twijfelachtig. 'Omdat ik denk dat het niet goed is om je aan te vallen.' Eerste woorden waren eruit. Zijn bruine ogen gleden omhoog, totdat ze de blauwen van de vampierin hadden bereikt. 'Er is iets met jou. Alsof je je anders voordoet dan dat je werkelijk bent. Als je echt zo meedogenloos was als ze zeggen, had je niet gewacht met mijn bloed drinken, had jij nooit toegestaan dat ik een stap op jou land heb gezet. En dan ben ik liever een verrader, dan een haatdragende wolf die vampiers zonder pardon afslachten onder het mom van: "Wij beschermen de mensen!"' Het waren harde woorden geweest. Harde woorden die rechtstreeks van zijn hart kwamen, precies vertelden hoe hij er nu over dacht. "Familie" of niet, zoiets zou Natsu niet accepteren. Hij hield van hen, ja dat was waar, maar hij was niet zo'n meeloper die alle acties goed zou keuren. Die het zou vergeven en vergeten. Momenten zoals die stonden op in zijn geheugen geschift. En vijand of niet, hij zou het niet toestaan dat een goed persoon vermoord werd. Voetstappen, koude handen op zijn wangen, waardoor automatisch zijn aandacht naar haar ging. "Je hebt pijn, verdriet om het verlies van die wolf. Je voelt je hopeloos en verloren, je gaat eronder door." Zijn ogen werden iets groter, terwijl de woorden op hem insloegen als een bliksemflits. "Het doet pijn....hier" Een tik op zijn borst. Weer herhaalden de woorden zich, raakten hem op punten die hij normaal gesproken altijd negeerde, zich groot voor hield. "Je doet zo hopeloos je best om hem te vinden, om je dierbaren te beschermen dat je niet doorhebt hoeveel het van je vergt" Waarheid. Die keiharde waarheid waar hij volop met zijn neus in werd geduwd. Waarheid waar hij nooit aan had toe willen geven, er altijd tegen vocht. "ik weet hoe die pijn voelt, en daarom help ik je, ik wil die pijn wegnemen, mijn eigen pijn vergeten" Een krak in het masker. Natsu ontwaakte, alsof een spreuk verbroken werd. Dit, dit was precies wat hij al die tijd gedacht had. Ze was niet kwaadaardig, niet slecht. 'Je moet je pijn niet proberen te vergeten,' sprak hij. 'Zoals ik eerder al zei, als je verder wilt leven moet je het verleden afsluiten. Als je die pijn, je verleden, probeert te vergeten, hoe wil je dan fatsoenlijk verder leven? Door pijn te negeren ga je er juist aan onderdoor. Dát versterkt de pijn.' Misschien was hij nog maar een onwetend kind in haar ogen, iemand die nog niets van het leven wist, maar op dat gebied wist hij juist heel goed waar hij het over had. "Misschien is de dood een verlossing." Begon ze toen opeens. "Misschien neemt de dood alle pijn wel weg, misschien kan de dood een wezen verlossen van het gevoel van schuld, van de leugens die het heeft moeten opbouwen, van de monsterlijkheid die het zichzelf heeft moeten aanleren." Even had Natsu stil gestaan, geen enkele spier gebruikend, totdat hij haar bij d'r jurk vast pakte. In zijn ogen wakkerde een vlammetje aan, dat uitmondde als een grote bosbrand. 'Stop met zo achterlijk te praten!' Sprak hij krachtig. 'De dood is nergens goed voor, het maakt je zo egoïstisch.' Zijn handen balden zich tot vuisten. 'Raap je verdomme bij elkaar! Laat dat masker van je vallen en laat de wereld zien wie je echt bent. Niet die beangstigende leidster waar iedereen het over heeft, maar de échte jij! Je schiet er niks mee op om je anders voor te doen.'

Hij reageerde niet op haar mijmerende woorden. Dat had ze ook niet van hem verlangt. Niet van hem verwacht. 'Omdat...' Begon hij twijfelachtig. Ze was stil, zoals wel vaker het geval was en ze keek hem onbeweegelijk aan wachtend op de woorden die er ongetwijfeld aan zouden komen. 'Omdat ik denk dat het niet goed is om je aan te vallen.' Eerste woorden waren eruit. Zijn woorden brachten haar lichtelijk van haar stuk. Hoezo vond hij het niet goed om haar aan te vallen? Zijn bruine ogen gleden omhoog, totdat ze de hare hadden bereikt. 'Er is iets met jou. Alsof je je anders voordoet dan dat je werkelijk bent. Als je echt zo meedogenloos was als ze zeggen, had je niet gewacht met mijn bloed drinken, had jij nooit toegestaan dat ik een stap op jou land heb gezet. En dan ben ik liever een verrader, dan een haatdragende wolf die vampiers zonder pardon afslachten onder het mom van: "Wij beschermen de mensen!"' Het waren harde woorden geweest. woorden die haar door stomheid hadden geslagen. Ongelofelijk. Deze jonge weerwolf had haar zonet doorgrond. Maar hoe? Hoe had hij door haar listen, door haar masker kunnen heenkijken? Hoe was hij achter de waarheid gekomen? ze reageerde niet op zijn woorden, ze staarde hem alleen maar aan terwijl haar brein zijn best deed om de nieuwe informatie te verwerken. Maar ze liet zich niet volledig van haar stuk brengen nee ze zou hem zijn uitleg geven, ze zou hem tonen dat ze wist hoe hij zich voelde, dat zij hem had doorgrond net zoals hij haar had doorgrond. In tegenstelling tot Rhine reageerde hij wel. Hij zette grote ogen op bij haar woorden. En tot haar grote verassing leek hij het niet erg te vinden dat zij - een vampier die nota bene niet iemand had vermoord - hem aanraakte. 'Je moet je pijn niet proberen te vergeten,' sprak hij. 'Zoals ik eerder al zei, als je verder wilt leven moet je het verleden afsluiten. Als je die pijn, je verleden, probeert te vergeten, hoe wil je dan fatsoenlijk verder leven? Door pijn te negeren ga je er juist aan onderdoor. Dát versterkt de pijn.' Ondakns zijn jonge leeftijd was hij verrassend pienter. Dat had ze in eerste instantie niet in hem gezocht. Misschien had hij gelijk. "Leven? Ik ben dood jongen, ik ben al zolang geen levend wezen meer." Sprak ze zacht. Maar soms kon ze gewoon niet anders dan haar verleden buitensluiten het binnenlaten was pijnlijk, denken aan alle dingen die ze verloren had, alle dingen die ze gedaan had was pijnlijk. Ze werd uit haar gedachten gehaald toen haar jurk plots werd vast gegrepen. In zijn ogen wakkerde een vlammetje aan, dat uitmondde als een grote bosbrand. 'Stop met zo achterlijk te praten!' Sprak hij krachtig. 'De dood is nergens goed voor, het maakt je zo egoïstisch.' Zijn handen balden zich tot vuisten. 'Raap je verdomme bij elkaar! Laat dat masker van je vallen en laat de wereld zien wie je echt bent. Niet die beangstigende leidster waar iedereen het over heeft, maar de échte jij! Je schiet er niks mee op om je anders voor te doen.' Rhine keek hem kalm aan. "Dat kan ik niet. Niet voor hij dood is." Sprak ze met een kalme stem. "Denk je dat ik het fijn vind jonge weerwolf? Denk je dat ik het leuk vind om door iedereen gehaat te worden? Denk je dat ik het leuk vind dat mensen mij gebruiken als dreigement voor ongehoorzame kinderen? Denk je dat ik het leuk vind dat zovele angst voor mij koesteren?" Voor het eerst waren haar ogen niet leeg en hol er brandde een klein vlammetje in. "Ik kan mijzelf niet zien, nog niet. Als ik dat doe willen de mensen van wie ik hou mij beschermen en zo zullen ze hun eigen dood te gemoed gaan." Ze had hem vastgegrepen haar handen om zijn armen geklemd. "Snap je dan niet dat dit het enige is wat ik kan doen?! De enige manier om iedereen veilig te houden?!" De vlammen in haar ogen laaide op voor ze verdwenen en ze hem loslieten. "Ik moet nog een ding doen voor ik klaar ben om te sterven, maar daarvoor mag niemand weten hoe ik echt ben. Dus alsjeblieft jonge weerwolf vertel niemand over vandaag, het is voor jouw en zijn bestwil" Haar ogen stonden smekend, radeloos. ze had zoveel moeite, zoveel zondes begaan om gehaat en gevreesd te worden ze kon dat niet laten verpesten, nog niet, niet voor de kwelgeest uit haar verleden dood was

"Leven? Ik ben dood jongen, ik ben al zolang geen levend wezen meer." Natsu gromde zachtjes. Aan de ene kant klopte het. Hun hart bewoog niet meer zoals zijn hart dat deed en toch kon hij het niet accepteren als vampieren zo over hunzelf praatten. Als ze écht dood waren konden ze deze wereld niet meer zien, niet meer praten, geen stap meer kunnen zettend. Dat was pas dood. Echt, dat iemand, een persoon, een wezen dat ooit een mens was, zo over zichzelf kon denken... Hoe ver was die dan wel niet? Waar was hun goeie zelfbeeld gebleven? Daar maakte de jongen zich zo'n zorgen om, zoals hij altijd had gedaan. Mensen, personen, wezens, moesten genieten van het leven. En ja, daar hoorde zo nu en dan eens een tegenslag bij, maar dat was normaal. Dat maakte je sterk. Natsu wou dat iedereen gelukkig was, het gezellig had, dat mensen van elkaar hielden. Hij wou daar voor zorgen, alleen wist hij dat dat wel een mission impossible was. Er waren zoveel mensen op de wereld die niet gelukkig waren. Zelfs in de roedel. Het deed hem pijn om iemand ongelukkig te zien, bezorgde hem een onaangenaam gevoel. Natsu wist dat sommige mensen een schop onder hun kont nodig hadden, om te zorgen dat ze niet in die negatieve spiraal bleven hangen. Soms was gewoon nodig. Precies zoals hij dacht bij deze vampier. Daarom had hij haar jurk vastgegrepen, om beter tot haar door te dringen. Echter kreeg hij een kalme blik toegeworpen. Leken zijn woorden haar niks te doen. "Dat kan ik niet. Niet voor hij dood is." Voor wie dood was? Waar had ze het nou weer over? "Denk je dat ik het fijn vind jonge weerwolf? Denk je dat ik het leuk vind om door iedereen gehaat te worden? Denk je dat ik het leuk vind dat mensen mij gebruiken als dreigement voor ongehoorzame kinderen? Denk je dat ik het leuk vind dat zovele angst voor mij koesteren?" Hij slikte eens, schudde heel lichtjes zijn hoofd. Het zou hem vreselijk lijken als mensen zo over je praatten, je naam op die manier gebruikten. Maar zodra Natsu in haar ogen keek, zag hij een verandering. Niet die emotieloze blik die ze eerst gedragen had. "Ik kan mijzelf niet zien, nog niet. Als ik dat doe willen de mensen van wie ik hou mij beschermen en zo zullen ze hun eigen dood te gemoed gaan." Een sterke greep om zijn armen, alleen ging daar niet zijn aandacht naar uit. Waarom dacht zij zo? Was die bedreiging zo ernstig? "Snap je dan niet dat dit het enige is wat ik kan doen?! De enige manier om iedereen veilig te houden?!" Hij begreep het en toch ook weer niet. Hij snapte haar wil om haar geliefden te beschermen tegen de bedreiging. Maar wist ze niet dat ze zoiets misschien niet alleen moest doen? 'Sommige dingen kan je niet in je eentje doen,' fluisterde hij. 'Daar heb je gewoon hulp bij nodig. En vaak komt dat altijd goed...' Nee, hij kon echt niet accepteren dat iemand zo diep in de shit zat. Vijand of niet. Dat wenste hij niemand toe. "Ik moet nog een ding doen voor ik klaar ben om te sterven, maar daarvoor mag niemand weten hoe ik echt ben. Dus alsjeblieft jonge weerwolf vertel niemand over vandaag, het is voor jouw en zijn bestwil" Natsu las de emotie in haar ogen, wetend dat dit ernstig was. Wat moest hij nou doen? Wat moest hij antwoorden? Zou hij haar eisen kunnen accepteren? 'Ik zal geen woord reppen,' sprak hij zacht. 'Zolang je maar weet dat je leeft voor je geliefden en niet voor hen moet sterven..'