Deal with it || Open

Heerlijk was het, heerlijk was het ijskoude water dat ze
over haar haren liet gaan, oké dat het ijskoud was vond ze niet zo tof, maar
het schone gevoel, het gevoel dat haar, haar geen hoop vettige klitten was,
vond ze leuk. Met haar dunne vingers kamde ze door de natte lokken, vlocht ze
in en legde de vlecht over haar schouder. Ze pakte de gestolen zeep zorgvuldig
in, in een plastic zakje voor ze het in haar rugzak stopte, ze wilde namelijk
niet dat alles een kleverige bende zou worden. Haar nog licht vochtige shirt
trok ze ook weer aan, dat had ze ook maar eens gewassen, en geloof me dat was
echt wel tijd geworden. Ze snoof de geur van de zeep op, munt, hmmm net als de
lievelingssnoepjes van haar broertje. Een mistroostige glimlach verscheen op
haar gelaat, haar broertje, haar kleine, vrolijke…dode broertje. Automatisch
sloot haar rechterhand zich om het zilveren medaillon om haar nek, het
medaillon dat het familie portret veilig hield. Nu niet gaan zitten denken,
Lun, sprak ze zichzelf in gedachten toe. Ze kon niet in het verleden blijven
leven dat zou de wondes op haar ziel alleen maar verder openrijten. Dat kon ze
niet aan, dat wilde ze niet. De zee was
een handig iets, niet alleen omdat het water ervan prima diens deed als
waswater, nee het was ook mooi, rustgevend. Ze keek er een tijdje naar. Als
kind was ze ook vaak aan zee geweest, had ze altijd kasteeltjes zitten bouwen
of door het water zitten rennen, verdorie nu deed ze het al weer, ze zou het
ook nooit leren om niet na te denken over het verleden. Ze gooide de rafelige
rugzak weer over haar schouder, misschien moest ze er toch eens aan denken om
een andere rugzak te zoeken want deze leek bijna uit elkaar te vallen. Ze wandelde door het zand, het zand dat af en
toe opwaaide door de zoute zee wind, best vervelend eigenlijk, er waren altijd
wel ondeugende korreltje die je oog probeerde te bereiken. De keuze om wat meer
naar de duinen te gaan was dan ook snel gemaakt, daar hield het steppegras de
opwaaiende zandkorrels in ieder geval een beetje tegen. En het was
overzichtelijker, hoger, nu kon ze een veel groter oppervlak van het strand
zien. Dat was veiliger, het was altijd
handiger als je je omgeving kende, handiger voor als je gevaar tegen kwam. Luna
zag iets, stipjes een aantal zwarte stipjes, mensen? Moest haast wel. Mensen!
Dat was handig, misschien kon ze wat geld aftroggelen dan had ze morgen in
ieder geval zeker eten. Ze liep, liet zich half van een duin afgleiden tot ze
iets zag, een andere stip, een ander persoon hij ging naar de mensen toe…doodde
hen, of nou beter gezegd doodde er eentje, verlamde de andere en liet ze door
iets kleins, maar ongetwijfeld gevaarlijks oppeuzelen. Luna verstijfde toen ze
de ijselijke gil, het geblaf hoorde, de metaalachtige geur van bloed drong haar
neus binnen, een misselijk gevoel bekroop haar. Bloed, ze werd er altijd ziek
en panisch van. Ze moest hier weg, maar haar benen wouden niet luisteren, wilde
niet rennen, ze bogen alleen maar, leidde haar naar een pluk hoog steppegras,
begonnen te trillen. Oké nadenken Lun. Sprak ze zichzelf in gedachten toe, ze
moest gewoon zorgen dat ze niet opgemerkt werd, dan zou hij haar niet zien en
als ze niet opviel zou dat walgelijke monster weggaan. Haar hand klemde zich om
het handvat van haar trouwe zakmes, niet dat het echt veel zou helpen tegen zo’n
demonisch wezen, maar ach ze had niets beters, laat hem weggaan alsje,
alsjeblieft. Smeekte ze in gedachten.

Oh god, wat ging het toch geweldig. Verdomme, verdomme, verdomme, waarom had zij dit weer aan de hand? Echt ongelofelijk, ze kwam steeds vampieren tegen op de momenten dat ze er net helemaal niet op voorbereid was, verdorie. Ze hield zich zo laag mogelijk, op haar knie zat ze haar andere been wat meer naar achteren, klaar om recht te springen en weg te rennen, niet dat dat echt veel zou helpen, vampieren waren veel te snel voor haar, voor ieder mens. Hoe moest ze hier ooit levend uitgeraken? Ze had enkel een mes, en het kleine beetje hoop dat hij weg ging. Ze keek door het hoge gras, zag dat er geen zwarte vlek meer stond, de vampier was weg. Was hij echt weg? Ze hoopte het, toen ze met een opgelucht zuchtje haar hoofd omdraaide verstijfde ze volledig, hij stond voor haar. Een bleke jongen, zwarte haren, als de veren van een raaf, rode ogen gloeiend al hete kolen. Ze slikte. Dit was beslist niet goed. Ze was doodsbang wilde zich van hem afwenden, maar dat kon ze niet, haar ogen waren gevangen door zijn blik, zijn kille haast dode blik. Zijn blik was zelfs zo afleidend dat ze het vreemde wezen dat zich aan zijn kraag had bevastigd nu pas zag. Het was eng, klein en zeker weten dodelijk. ’Wat heb je gezien?’ Vroeg hij, ijzig kalm maar zo doordringend. Ze bleef hem alleen maar aanstaren, haar stem wilde niet werken. In gedachten wilde ze hem een hele hoop naar het hoofd slingeren, maar nu, nu lukte het haar niet. ’Vertel alles! En eerlijk! Anders wordt jij de volgende,’ dreigde het kleine wezen op een verassend overtuigende toon, met zijn lengte. Zou ze antwoorden? Zou haar stem haar gehoorzamen? Luna opende even haar mond, maar toen de walgelijke geur van bloed haar neus weer binnendrong sloot ze haar mond weer. Ze kon het niet, maar maag protesteerde weer, haar geest vulde zich met gruwelbeelden, even sloot ze haar ogen, kromp ze nog verder ineen. ’Je bent jezelf te dom af als je dat ding gebruiken gaat,’ waarschuwde hij. Ze opende haar ogen weer, keek hem aan, keek toen naar het zakmes dat in haar gebalde vuist zat. Hij had gelijk, dat is waar, maar zijn toon maakte haar kwaad, erg kwaad, hij was een monster, net als alle andere, een walgelijk naar bloed stinkend monster. 'Dus wees slim en antwoord netjes. Misschien kom je er nog bekaaid vanaf.' Haar blik werd opstandiger, haar spieren leken zich op te spannen, ze had genoeg zitten bibberen, ze moest sterk zijn, sterk voor haar familie. Ze stond op, ging voor hem staan, oké haar plan om wat dreigender over te komen was niet echt geslaagd, waarom moest hij nu weer groter zijn dan zij? Hoe kon ze hem nu imponeren als ze omhoog moest kijken? Verdorie toch. “Ik heb een monster gezien…” Begon ze haar blik vol met haat, haat die de angst verdreef. “…Een monster dat koelbloedig 3 levens heeft verwoest, zomaar, omdat hij honger had.” Kwam er bijna grommend uit. Het mes hield ze nog steeds in haar gebalde hand, strak langs haar lichaam. Haar blik was haatvol, op hem gericht, haar handen waren gestopt met trillen, ze was zelfverzekerd, ze kon het aan. “En bekritiseer mijn wapens niet, dit ding kan uitermate handig zijn als het erop aan komt.” Sprak ze er nog opstandig achteraan. Oké op dat gebied was ze echt nog een kind. Niemand mocht haar trouwe zakmes onderschatten, in de juiste handen was het best dodelijk, al zei ze het zelf.

Hij was eng, daar viel niet over te discussiëren. Vooral omdat de uitdrukking op zijn gezicht geen moment veranderde, het bleef ijzig, versteend, intimiderend. Verdorie, die gast was goed. Het wezen naast hem slaakte een geïrriteerde zucht. ’Spreek jij, mormel! Zo moeilijk is het niet hoor!’ Inwendig had ze toch zoveel zin om dat ding vast te grijpen en zijn vleugels af te snijden, maar helaas, lichamelijk zou ze niet in staat zijn tot zo'n actie. Maar ze moest iets doen, ze moest haar innerlijke kracht vinden, ze moest aan haar ouders denken, hoe zij gedood waren, hoe bijna een volledig gezin uitgemoord was, door zo'n wezen als hij. Het wezen begon honend te lachen. De drang om dat ding te doorboren met haar mes, werd steeds groter. Haar haatvolle blik keerde zich vol op het wezen. ’Misschien bij mensen ja! Tegen ons is het niks, een veertje dat je wegveegt.’ "Dat hangt er vanaf, met de juiste kruiden erop kan mijn mes zeer onaangenaam zijn, zelfs voor wezens zoals jullie." Sprak ze opstandig. Ze waren niet onoverwinnelijk, dat was gewoon onmogelijk, en eenmaal als ze erachter was hoe ze die vervelende klieren kon doden, zou ze niet aarzelen. Vertel me eens, waarom ben ik een monster?’ Sprak hij. Haar blik gleed weer naar de man. "Als ik daar moet aan beginnen ben ik nog wel even bezig." Beet ze hem toe. Hij kon beter vragen wat er niet monsterlijk aan hem was, dan zou het lijstje veel minder lang zijn. ’Wat is er aan mijn soort zo verschillend dan de jouwe?’ Een stevige waai liet zijn haren even wapperen. ’Ik dood mensen om te blijven leven, jullie doden dieren om je te blijven voeden. Bijna hetzelfde toch? Tenslotte zijn jullie mensen degene die deze wereld langzaam naar z’n ondergang helpt.’ Hij boog zich een beetje naar voren, tot zijn mond vlakbij haar oor was. Ze verstijfde, vanuit haar ooghoeken keek ze naar zijn gelaat, zijn gelaat dat veel te dicht bij haar was. ’Je zal ons juist dankbaar moeten zijn dat we jullie… Soort een beetje in toom houden.’ Dan zet hij een stapje achteruit. ze keek hem kwaad aan. "Je liegt, niet ieder mens is zo! Sommige mensen doen niemand kwaad, zelfs geen dieren, maar daar houden jullie geen rekening mee! Jullie luisteren alleen maar naar jullie wraad buien!" Riep ze nu bijna, haar spieren trillend. Ze meost denken aan het gezinnetje, aan haar ouders, haar kleine broertje. "Jullie rukken levens weg...voor de honger....voor de lol..." Zei ze nu zachter, hem aankijkend. "’Maargoed, je hebt alles dus gezien… Eens kijken wat ik nu met je ga doen,’ mompelde de vampier. Het wezen grijnsde kwaadaardig. Luna deed een stap achteruit. Greep ongewild eht medaillon om haar nek vast, ze wist niet waarom ze dat deed, ze deed het altijd wanneer ze zich in gevaar bevond, wanneer ze eenzaam was, wanneer ze het verdriet niet meer kon verdringen. Ze wilde hier weg, ze kon de aanwezigheid van die monsters niet meer verdragen, dus begon ze aan het domste plan ever. Ze nam haar mes, stak hem in zijn buik, schopte met haar voet een hoop zand omhoog, en begon toen te rennen, en te glijden, weg van de duin, richting zee. Ze moest snel zijn, heel snel, maar ze zou nooit snel genoeg zijn.

"Dat hangt er vanaf, met de juiste kruiden erop kan mijn mes zeer onaangenaam zijn, zelfs voor wezens zoals jullie." Sprak ze opstandig. Goed, daarin kon Sasuke haar geen ongelijk in geven. Gif was inderdaad een wapen om hen vampieren te vermoorden, of in ieder geval lang te laten creperen. Zelf had hij het nog nooit meegemaakt en dat wou hij ook graag zo houden. Wel zolang zijn broer nog vrij rondliep en kon doen wat hij zelf wou. ’Klopt,’ zei Sasuke. ’Maar hoelang zal het duren voordat je die juiste kruiden gevonden hebt?’ Het zou vast moeilijk wezen om die mensen te vinden. Of juist niet. Sasuke was niet op de hoogte hoe het stond met de vampier, weerwolf jagers. Eerlijk gezegd gaf hij er geen donder om. Jagers waren gewoon een stel mensen die rondzwaaiden met hun oh-zo-geweldige wapens en op actie kikten. Misschien dat sommigen wraak wilden, maar het zij zo. Hij had zo zijn eigen dingen om zorgen over te maken. Misschien als dat voorbij was dat hij zich dan meer deze strijd ging bemoeien. ‘Vertel me eens, waarom ben ik een monster?’ Sprak hij. Sasuke’s blik gleed even opzij naar Uvall en toen weer naar het meisje. Haar ogen… Het begon hem te intrigeren. "Als ik daar moet aan beginnen ben ik nog wel even bezig." Zo fel. Was het nu de bedoeling dat hij zich beledigt ging voelen? ’Wat is er aan mijn soort zo verschillend dan de jouwe?’ Werkelijk waar, hij zag het verschil echt niet. Mensen waren in sommige gebieden nog vele malen erger dan vampieren dat waren. ’Ik dood mensen om te blijven leven, jullie doden dieren om je te blijven voeden. Bijna hetzelfde toch? Tenslotte zijn jullie mensen degene die deze wereld langzaam naar z’n ondergang helpt.’ Hij had zich naar voren gebogen, naar haar oor toe. ’Je zal ons juist dankbaar moeten zijn dat we jullie… Soort een beetje in toom houden.’ Gelijk daarna had hij een stapje achteruit gezet. Zijn ogen ontmoette al gauw haar woedende. "Je liegt, niet ieder mens is zo! Sommige mensen doen niemand kwaad, zelfs geen dieren, maar daar houden jullie geen rekening mee! Jullie luisteren alleen maar naar jullie wraad buien!" Nu verscheen er een frons in zijn wenkbrauwen. Pardon? Meende ze dat nou serieus? Er waren genoeg vampieren die zich inhielden, die moeite hadden met verder leven omdat ze de mensheid niks aan wouden doen. . "Jullie rukken levens weg...voor de honger....voor de lol..." Zei ze nu zachter. ’Misschien is het moeilijk te geloven, maar onze soorten zijn niet veel verschillend van elkaar,’ reageerde hij scherp. ’Er zijn genoeg vampiers die de moeite doen om hun dorst in te houden, zich proberen te voeden met wilde dieren in plaats van mensen. Jullie mensen oordelen veel te snel.’ Naarmate hij er verder over praatte, hoe duisterder zijn stem werd. Het irriteerde hem zo… Mensen dachten dat dit leven zo simpel was, dat alle vampieren ervan hielden om te doden, graag de wildebras uit te hangen, maar dat was lang niet zo. Vampier wezen was een zwaar leven, iets wat Sasuke wel geaccepteerd had. "’Maargoed, je hebt alles dus gezien… Eens kijken wat ik nu met je ga doen,’ Mompelde hij, er niet echt oplettend dat de jonge dame een stap achteruit zette. Rennen had toch geen zin. Zelfs al zou hij haar tien minuten voorsprong geven, dan zou hij haar alsnog inhalen. ’Al wat bedacht, Sasuke? Schiet op wil je, straks gaat ze lopen schreeuwen!’ Sprak Uvall ongeduldig. Net toen Sasuke opkeek, zag hij het mes op zich afkomen. Voordat hij kon reageren voelde hij het stuk ijzer in zijn buik geduwd worden. Een echt prettig gevoel was het niet, maar pijn deed het niet. Zodra een hoop zand omhoog kwam, tilde hij zijn arm op om die vervolgens voor zijn gezicht te houden. Dat kreng. Hoe durfde ze?! ’Whaa!’ Riep Uvall. ’Grijp dat kind!’ Nadat het zand was gaan liggen, draaide Sasuke zich in de richting waarin het mens was gegaan. Hij volgde haar spoor, terwijl hij het mes uit zijn buik trok en het overige bloed aan zijn wit/grijze blouse smeerde. Dit liet hij niet zomaar over zich heen lopen en dat was af te lezen aan zijn gezicht, die dodelijk stond. Hoe kon ze? Waarom had ze niet gewoon haar hersens gebruikt? Die gedachte maakte hem behoorlijk pissig. Een aantal meter verder op zag hij haar rennen. Oh nee, haar liet hij niet ontkomen. Sasuke rende naar haar toe, op vampieren snelheid wat er al gauw voor zorgde dat hij vlak achter haar was. Om haar te laten stoppen, liet hij haar struikelen zodat ze voorover in het zand viel. Direct zet hij zijn knie in haar rug, houdt met één hand één van haar polsen vast en de andere hand, die nog altijd het mes vast hielt, zette hij tegen haar wang. ’Had eerlijk antwoord gegeven en ik had je gespaard,’ fluisterde Sasuke, waarna hij het mes in het zand naast haar plantte en toen overeind kwam. ’Het maakt ook niet meer uit, ga naar de stad en wordt één van die gekken die geloofd in mythes. Maar blijf uit onze buurt, bemoei je niet met ons. Ik zal je dagelijks in de gaten houden, puur voor je eigen bestwil.’ Een teleurgestelde Uvall kwam naast hem vliegen. 'Aah,' zei de demon jammerlijk. Sasuke draaide zich van het meisje af.

’Klopt,’ zei Sasuke. Ze keek hem lichtelijk verbaasd aan, gaf hij haar nu gelijk? Echt waar? Hmmm wonderbaarlijk. ’Maar hoelang zal het duren voordat je die juiste kruiden gevonden hebt?’ Oké daar had hij een punt, ze had werkelijk geen idee welke kruiden ze moest gaan gebruiken, of hoe ze die dan wel moest vinden. Maar ze zou niet opgeven tot ze dat gedaan had en wraak had genomen om deze vervloekte wezens. Dat had ze zichzelf beloofd, dat was ze haar kleine broertje verschuldigd. Ze antwoordde hem niet, dat wilde ze niet, ze wilde hem niet gaan uitleggen dat ze het niet wist maar dat ze zou blijven knokken, blijven zoeken tot ze erachter was. Hij zou haar toch alleen maar uitlachen, of nee lachen deed hij niet, daar was dat vreemde wezentje voor. De vampier zelf lachte niet, ze betwijfelde zelfs of hij dat wel kon. Ze vond het alles behalve prettig dat hij zo dicht kwam, dat hij haar de les probeerde te lezen. Ze wilde hier weg, weg bij hem dus vond ze er niets beters op dan hem te steken, te verblinden en het op een lopen te zetten. Ja ze wist dat het dom was, en dat ze hem nooit voor zou kunnen blijven maar toch, het voelde goed toch oh zo goed. Ze hoorde hem toen hij vlak achter haar was, maar voor ze iets kon doen viel ze recht op de grond. Awtsh, ze proestte het zand uit, jakkes. Haar haar was uit de vlecht ontsnapt door de hele achtervolging en val. Haar lange haar verborg nu haar hals en gezicht. Ze voelde een gewicht op haar rug, awtsh, dat was hij dus zeker weten. Haar pols werd vastgegrepen, haar mes werd tegen haar gebruikt. Ze slikte draaide haar hoofd een beetje meer zodat ze hem tussen haar lokken kon aankijken. Hij was zelfs nog enger nu hij half boven haar hing. ’Had eerlijk antwoord gegeven en ik had je gespaard,’ fluisterde Sasuke, Ze bleef hem aankijken haar lichte ogen op hem gericht, even was de angst verdwenen, vervangen tussen een mengeling van angst en verdriet, even was ze er echt van overtuigd geweest dat hij haar keel zou doorsnijden of iets dergelijks. Maar nee, hij stak het mes in het zand en ging van haar af. ’Het maakt ook niet meer uit, ga naar de stad en wordt één van die gekken die geloofd in mythes. Maar blijf uit onze buurt, bemoei je niet met ons. Ik zal je dagelijks in de gaten houden, puur voor je eigen bestwil.’ Een teleurgestelde wezen kwam naast hem vliegen. 'Aah,' zei de demon jammerlijk. Sasuke draaide zich van het meisje af. Luna draaide zich om ging wat rechter zitten. “Hoezo voor mijn eigen bestwil?” Vroeg ze met een schuin hoofd. Nee daar zag ze de logica echt niet van in. Hoezo zou hij iets doen voor haar bestwil en hoezo ging hij haar nu ineens in de gaten houden? Dat wilde ze helemaal niet, ze wilde niet dat een psychopaat een oogje op haar hield. Ze voelde iets, iets kleverigs bij haar buikstreek. Toen ze haar hoofd boog en naar haar buik keek zag ze een donker rode vlek met haar hand ging ze onder haar shirt, ze voelde de kleverige warme vloeistof. En merkte nu ook de pijn wanneer ze zich bewoog. Haar hoofd draaide, naar het zand keek waar ze net was neergekomen zag ze de boosdoener, een gebroken fles die half begraven lag in eht zand en uiteraard had hij haar net weer richting die plek moeten duwen, geweldig. Wow wacht eens eventjes, ze bloedde en nog geen meter van haar af stond een vampier en een duivels wezentje. Foute boel. Heel langzaam greep ze haar rugzak zette die op haar schoot, voor haar buik. Ze wilde een antwoord op haar vraag, maar ze moest wel zorgen dat hij niets merkte.

Hij wist het niet meer. Echt, hij wist niet meer wat hij doen moest. Zijn gevoelens brachten hem in de war. Nee, niet alleen zijn gevoelens, ook zijn gedachten. Neutraal blijven of ongelooflijk kwaad? Laten leven of vermoorden? Zwaar verwonden? Opties, zoveel opties en Sasuke had geen flauw idee meer wat te doen. Zijn gevoel zei: gewoon laten gaan, maak je er geen zorgen om. Maar Uvall vertelde hem precies het tegenovergestelde, duister, haat, woede. Precies zoals Itachi hem opgedragen had. Alleen op een één of andere manier ging zijn gezonde verstand daar vol tegenin. Het was moeilijk, frustrerend en het maakte hemzelf gek. Geluiden achter hem maakte Sasuke weer wakker. “Hoezo voor mijn eigen bestwil?” Vroeg ze met een schuin hoofd. Over zijn schouder kijkend keek hij haar aan, klaar om te antwoorden. Echter was Uvall hem dit keer voor. ’Gelogen!’ Snoof de demon. Sasuke trok een wenkbrauw op. ’Niks, niets, nada was voor je eigen best wil. Dat werd alleen maar gezegd om toch nog een béétje aardig over te komen.’ De stem van de demon was geïrriteerd, zwaar geïrriteerd. Natuurlijk, het ging niet zoals dat hel-ding gewild had. ’De enigste reden dat we je in de gaten gaan houden is om te kijken of je niet teveel dingen doorlult aan anderen. Stel je voor dat die idioten je ook nog eens gaan geloven! Dan zitten onze soorten diep in de penarie, puur en alleen omdat een één of ander wicht het nodig vond alles door te vertellen.’ Ratelde Uvall door, waarna hij zijn klauwtje op haar wees. ’Je hebt echt zoveel geluk gehad, heh, echt!’ Oké, nooit eerder had Sasuke Uvall zo horen snel horen praten, zo horen tieren. Wanneer een geur van vers bloed zijn neus in waait, glijd zijn blik naar het meisje toe. Ze was… Gewond. Hoe? Sinds wanneer? Waar? Stomme vragen, ongetwijfeld was het zijn schuld dat ze bloedde en wanneer dat precies gebeurd was, interesseerde hem weinig. Onbewogen bleef hij staan. Moest hij helpen of niet? En áls hij dat zou doen, zou hij dan in staan zijn de neiging om te drinken te onderdrukken? Wacht nee, waarom zou hij haar in hemelsnaam helpen? Ze had hetzelfde geflikt bij hem, dus nu stonden ze soortvan quitte. ’Ik hoop voor je dat je iets bij je hebt waardoor je dat verbinden kan.’



|| Flut, flut, flut, I'm sorry ||

Deze vampier, er was iets aan hem, hij gedroeg zich ineens zo vreemd. Oké zijn gezichtsuitdrukking was nog ongeveer dezelfde als eerst maar er was iets anders. Iets anders aan zijn koele uitdrukking, bijna iets menselijks. Toen ze hem een vraag stelde zag ze hoe hij zijn hoofd lichtelijk draaide haar van over zijn schouder aankeek. ’Gelogen!’ Snoof de het kleine wezen opeens. Ze zag hoe de vampier zelf zijn wenkbrauw optrok. Vreemd. ’Niks, niets, nada was voor je eigen best wil. Dat werd alleen maar gezegd om toch nog een béétje aardig over te komen.’ De stem van het kleine wezen was geïrriteerd, zwaar geïrriteerd. ’De enigste reden dat we je in de gaten gaan houden is om te kijken of je niet teveel dingen doorlult aan anderen. Stel je voor dat die idioten je ook nog eens gaan geloven! Dan zitten onze soorten diep in de penarie, puur en alleen omdat een één of ander wicht het nodig vond alles door te vertellen.’ Ratelde het wezen door door, waarna hij zijn klauwtje op haar wees. ’Je hebt echt zoveel geluk gehad, heh, echt!’ Bij ieder woord dat hij had uitgekraamd werd ze kwader, vechtlustiger. Ze geloofde het wezen niet. Hij sprak te snel, te kwaad om de waarheid te verkondigen. "Ik geloof je niet." Sprak ze haar lichte ogen op het wezen gericht. Oké het klonk dom, heel dom zelfs. En ze had ook niet echt een verklaring waarom het wezen dan wel zou liegen. Maar toch, ze geloofde het ding niet. Eigenlijk raakte ze er meer en meer van overtuigt dat dat wezen de echte boosdoener was, degene die mensen doden niet uit noodzaak, maar gewoon voor de lol. Een rilling ging door haar heen. ’Ik hoop voor je dat je iets bij je hebt waardoor je dat verbinden kan.’ even keek ze de man verward aan, tot ze door kreeg waar hij het over had, hij wist het. Maar hij deed niets zoals ze eerst wel verwacht had, hij drukte haar niet tegen de grond, probeerde haar bloed niet te stelen. Het verbaasde haar wel, haar was verteld dat vampieren bij het kleinste beetje bloed al wild werden. Ze staarde hem een tijd aan, niet wetend wat ze moest zeggen. "He....het geneest zo wel..." Sprak ze zacht voor ze haar rugzak weer langs zich zette, haar mes uit de grond trok en het erin stak. Met haar andere hand drukte ze tegen haar buik, voelde ze de kleverige warme vloeistof door haar bloes komen. Die geur, ze werd er helemaal duizelig van. Oke dus opstaan was geen goed plan, ze kon beter blijven zitten, wachten tot het ophield. Haar hoofd boog zich lichtjes naar voren. Oh god, alsjeblieft stop met bloeden smeekte ze in gedachten, die geur, die afschuwelijke bloed geur, het lied haar maag helemaal omdraaien. Ze kneep even haar ogen dicht, drukte nog harder tegen haar buik. Waarom hield het neit op? Waarom droogde het niet? Het moest stoppen, dat meost gewoon. Ze wilde die vreselijke geur neit meer ruiken, ze wilde het plakkerige warme gevoel niet meer hebben. Het meost weg...

"Ik geloof je niet." Waren de woorden geweest van de jonge dame als reactie op de uitbrander van Uvall. Deze snoof diep, als een stier dat aanstalten maakte zijn tegenstander aan te vallen. Hoezo ze geloofde hem niet? Elk woord dat uit zijn lichaam kwam was waar, aangezien elk woord vanuit zijn… Hart en hoofd kwam. ”Hoezo je geloofd me niet?!” snoof Uvall. ”Denk je dat ik lieg? Beweer je dat mijn woorden leugens zijn?!” Het wou dreigend haar kant op vliegen om haar eens flink bij d’r oren te pakken, maar werd tegen gehouden door Sasuke. ”Kalm aan,” mompelde hij. ”Ze is maar een mens, wind je er niet zo over op.” ‘Ze is maar een mens’, dit zei hij alleen om de demon gerust te stellen, zijn woede wat te kalmeren. Mensen waren geen wezens die je onderschatten moest, wat deze dame bewees. Sasuke had gelet op haar houding, hoe die veranderde na de kwade woorden van Uvall. Ze leek het niet te accepteren. ”Je hebt gelijk, ja, maar alsnog!’ Het wezen leek zich weer te willen opwinden, tot hij de blik van Sasuke zag. Uvall zuchtte en besloot toen weg te vliegen, terug naar het appartement waar ze verbleven. Enkele seconden keek hij de demon na, waarna hij zijn blik weer op het mens richtte. ’Ik hoop voor je dat je iets bij je hebt waardoor je dat verbinden kan.’ Nou ja, in ieder geval spul waarmee je de wond schoon kon maken. Met al dit zand hier en de bacteriën die op die fles had gezeten kon de wond laten ontsteken. Maar goed, dat waren zijn gedachten, zijn manier van doen. "He....het geneest zo wel..." Hoorde hij haar zachtjes zeggen. Of course! Die wond, hoe groot of klein die ook zou zijn, zou zo genezen! Ongetwijfeld! Sasuke haalde nonchalant zijn schouders op. Het was haar lichaam, niet het zijne. Ze zou zelf wel weten wat haar lichaam aan kon en wat niet. Of hoe groot die wond nou precies was. ”Wat jij wilt,” sprak hij. ”Zolang je maar weet wat je doet.” Geen haar op zijn hoofd dacht eraan om haar hulp te schieten, alleen maar aan het weggaan van dit strand en er de komende tijd niet meer te komen totdat de onrust hier verdwenen zou zijn. Nog één laatste maal keek hij naar haar. ”Tot ziens dan.” Zijn stem had koel geklonken. had hij medelijden? Nee helemaal niet zelfs. Koelbloedig stapte hij bij haar vandaan, klaar om terug naar ‘huis’ te gaan. Er waren meerdere dingen te doen dan zich zorgen maken over de wond van een mens.

Oeh, blijkbaar had ze het kleine wezen nogal op zijn teentjes getrapt. Mooi zo. Dat had hij wel verdient. Vervelend klein dingetje. ”Hoezo je geloofd me niet?!” snoof Uvall. ”Denk je dat ik lieg? Beweer je dat mijn woorden leugens zijn?!” Droog knikte ze en keek het wezen uitdagend aan. Nee ze was niet bang meer, ze had haar innerlijke kracht gevonden. "Goed geraden captain obvious." Sprak ze sarcastisch. Ze zag dat het beest zich klaar maakte om naar haar toe te komen, onmiddelijk had ze haar mes in haar hand, ze was er klaar voor. Maar hij kwam niet, de vampier hield hem tegen, tot haar grote verbazing. ”Kalm aan,” mompelde hij. ”Ze is maar een mens, wind je er niet zo over op.” Een kort moment ging er een uitdrukking van ongeloof en misschien zelfs gekwetstheid over haar gelaat. Maar een mens...maar een mens...De woorden spookte door haar hoofd. Al gauw werd haar gezicht harder. Ze was niet máar een mens, ze was een méns, een onafhankelijk wezen. ”Je hebt gelijk, ja, maar alsnog!’ Het wezen leek zich weer te willen opwinden. Luna draaide haar hoofd van het wezen weg en snoof lichtjes. Pfu, oké dat ding, mocht ze dus echt niet. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe het wezen wegvloog. Slik. Nu was ze hier alleen...met hem, met die vampier, die vampier die vanuit haar zittend ehouding zo groot en bedreigend leek, maar toch iets onschuldigs over zich had. Hoe belachelijk het ook klonk. De wond op haar buik deed pijn, maakte haar misselijk door het bloed dat eruit droop, maar ze zou het wel redden, zo groot was hij niet en ach, ze moest gewoon op haar tanden bijten en door haa rmond ademen, dan zou ze de geur minder snel binnenkrijgen. Ze keek de vampier aan, haar blik behoedzaam, niet langer angstig. Ze zag hoe hij zijn schouders ophaalde. ”Wat jij wilt,” sprak hij. ”Zolang je maar weet wat je doet.” Zacht knikte ze. Even rolde ze haa rbloes een stukje omhoog keek naar de wond. Hij was klein, diep, maar niet al te diep. Ze moest gewoon zorgen dat er niet meer vuil in kwam en morgen ergens inbreken voor wat verband en proper water, no big deal. Tot ziens dan.” Zijn stem had koel geklonken. Luna keek hem na. Wat ze nu ging doen kon ze met geen woorden bevatten, ze wist niet waarom maar ze sprong op, ging achter hem aan. Ze rende een stukje, negeerde de zeurende pijn in haar buik. "Wacht!" Riep ze, haar hand naar hem uitstekend, zijn pols vastgrijpend. als gestoken liet ze die meteen weer los, hij was koud, ijskoud. "Je...ik bedoel...ik heb nog geen antwoord op mijn vraag, geen eerlijk in ieder geval." Sprak ze met een zachte stem, haar blik gericht op zijn ravenzwarte haren. Waarom? Waarom was ze in godsnaam achter een vampier aangerend? Een vampier die pas 3 levens had genomen? Een vampier die haar kon doden. Een vampier die de walgelijke geur van bloes smakelijk vond. Bloed dat uit haar kwam, verdroogd om haar vingers zat. En toch, toch voelde ze niet de kleinste vorm van angst.