No fun at all || Open

Rennende wolvenpoten veranderden snel naar twee voeten die omhuld waren in gitzwarte enkellaarsjes met enkele zilveren studs. In haar armen hielt ze een wit, grijsachtig bolletje met twee puntoortjes, en kraaloogjes. De ademhaling van Ryder was gejaagd terwijl ze tussen de struikjes en gewassen door rende. Waarom moest ze nou ook zo nodig weer een kijkje nemen bij de wezens die haar als vijand beschouwden? Ze had het niet gedaan om hen te bespioneren of zo maar gewoon omdat ze nieuwsgierig was wie die twee vampieren waren. Maar haar bezoek werd niet zo op de prijs gestelds zoals ze zelf graag gewild had. Nu moest ze rennen, heel hard rennen om te zorgen dat haar én Apachi niks overkwam. De vampieren hadden gedreigd dat als ze niet heel snel weg zou wezen, dat ze allebei de dood zouden vinden. Het prachtige meer kwam in haar beeld en ze minderde haar pas totdat ze rustig liep. Terwijl ze op adem probeerde te komen, keek ze naar de pup die in haar armen lag. Ze voelde hoe het kleine hartje ongelooflijk snel klopte. Een meelijwekkende blik verscheen in de heldere groene ogen van Ryder. “Het spijt me, Apachi,” fluisterde ze. De pup was nog zo jong en had overduidelijk rust nodig. Onderzoekend keek ze rondom de omgeving. Geen kip te zien, dus konden ze hier wel even een aantal uurtjes blijven. Apachi kon dan slapen en zij kon op adem komen. Amai, ze moest echt wat gaan doen aan die conditie van haar. Op ongeveer anderhalf meter van de waterkant vandaan plantte ze haar achterwerk in het gras en legde de Husky zorgvuldig op haar schoot neer. Haar lippen vormde een glimlachje. “Zo, even rust!” Zachtjes streelde ze de pluizige vacht, dat aangenaam voelde. Waarom? Waarom was er nou een strijd tussen hun rassen? Oorlog bederfde alles. Het maakte families kapot, het bracht wantrouwen en alle negatieve dingen waar Ryder zo'n hekel aan had. Ze had het gevoel dat ze niet zichzelf kon zijn, ze moest haat hebben tegen de vampieren en dat was iets wat ze niet had. Niet kón. Vampieren waren geen slechte wezens... Apachi's oogjes staarden haar aan, tot de hond zijn blik van haar afdraaide in een bepaalde richting.





||Open

Het duurde even maar ze kon zich eindelijk dingen herinneren, Ze was te lang weg van de roedel naar haar zin en ze was duidelijk uit vorm...grom...Dus nu moest ze nodig weer hard trainen. Haar grote bruine poten kwamen zacht op de grond terecht terwijl ze rustig door het bos liep, haar oren gespits en haar ogen keken goed alle kanten op en hielden alle bewegingen in de gaten. Ze was al een keer verslagen door een vampier en dat wou ze niet nog een keer mee maken. De vorige keer was ze alles vergeten, ze had een zware hersensschudding opgelopen en met hulp van vrienden had ze bijna al haar herinnerigen terug. Haar wolf was ook weer wakker en nu voelde ze zich weer compleet na zoveel weken. Delia zuchten en zag hoe Aqueos in zicht kwam, een prachtig gebied met een mooi meer, een heel mooi meer. Ze sloot even haar ogen en snoof de lucht, hoewel ze heel lichtjes de geur van vreselijke geur opwing leek het volkome veilig, verder rook ze alleen maar een....Weerwolf en een pup? Ja zeker pup, je kon het melk nog ruiken dat het er aan hing. Het was raar maar bij jonge kinderen die nog niet oud genoeg waren of net oud genoeg kon je ruiken dat dit kind jong was en bij een pup was het net zo, bij een pup rook je het moedermelk nog. Delia nam haar mensen vorm aan en liep de open plek op, daar zag ze een kleine husky op de schoot van een meisje zat, een mooi meisje met rood stijl haar. Delia kon duidelijk ruiken dat het een weerwolf was, met een glimlach liep ze op het meisje af 'Hoi, hoi wat een schattig pluizenbol heb jij op je schoot.' Zei ze met een grijns terwijl ze zwaaide. Delia rook dat het zoete geur van het meid af kwam wat betekende dat ze er in de buurt van was geweest.

Ryder’s blik had in dezelfde richting gekeken als Apachi dat had gedaan, nieuwsgierig naar wat hij daar zag. Het had niks kunnen wezen, aangezien ze wel vaker had meegemaakt dat deze pup wel eens spoken zag maar dit keer was er wel degelijk wat. Ze zag een meisje hun kant op komen lopen. Hé, ze had haar nog helemaal nog niet eens geroken. Wat dom. Misschien moest ze echt wat meer gaan opletten, straks waren het de vampieren. Ryder begroette de het meisje met een vriendelijke glimlach, ergens blij dat er toch iemand was die misschien wel om een praatje gelegen zat. Apachi ging zitten, zijn oortjes stonden naar voren en het puntje van zijn staart kwispelde voorzichtig. Bij de woorden van het meisje moest Ryder breed glimlachen. “Dat is Apachi,” reageerde ze. Intussen was de pup stuntelig van haar schoot gekropen en liep op een drafje naar het meisje toe. Hij stak zijn neus uit en snuffelde aan haar broekspijpen. De vreemdeling werd eens goed onderzocht. Was ze te vertrouwen? Droeg ze nog bijzondere geuren? Nee. Nadat het meisje was goedgekeurd ging Apachi op een hoopje mos liggen. Ryder kreeg de glimlach niet van haar gezicht af, ze was zo blij met dat beest. Toen keek ze naar het meisje, waarna ze maar eens opstond. “En ik ben Ryder, mocht het je interesseren,” zei ze met een klein grijnsje. De meeste mensen kwamen alleen op haar af vanwege Apachi. Opzich geen probleem, ze vond het fijn dat haar pup zoveel aandacht kreeg, maar dat betekende niet dat ze zich niet moest voorstellen. “Heb jij geen huisdier..?” Vroeg ze toen nieuwsgierig.

Wat ee nschatje was het toch! Ze keek naar het pup die omhoog kwam en zijn oren spitste, ze zag hoe zijn staart bewoog en grinnikte daarom, schattig, alle puppies waren lief, ook de kinderen in de roedel waren altijd schattig in hun wolven vorm. Ze zag het meisje breed grijnzen en grijnsde zelf terug. “Dat is Apachi,” reageerde het meisje en Delia glimlachte terwijl ze toe keek hoe de kleine van de schoot af kroop en naar haar kwam om haar te besnuffelen. delia liet zich zakken zodat ze hem kon laten ruiken. Toen ze blijkaar niks bijzonders had ging Apachi weg en ging liggen op een hoopje mos. Delia grinnikte zachtjes en keek naar het meisje. Delia ging recht staan e nzag dat het meisje haar voorbeeld volgde. “En ik ben Ryder, mocht het je interesseren,” zei ze met een klein grijnsje. Delia grijnsde terug 'Natuurlijk interesseert dat mij, ik Ben Delia.' Zei delia rustig. En keek naar Ryder. “Heb jij geen huisdier..?” Vroeg ze toen nieuwsgierig. Delia schudde haar hoofd ' veel te druk voor een huisdier, of je moet de kat van mijn vriend ook meetellen?' vroeg ze grijnzend, Ja Vik was duidelijk erg aan haar gehecht, dat ding ging steeds bij haar zitten. Maar verder moest ze vooral op haar eigen taak als raadgever van de alfa letten. maar zo een klein beest was ook wel leuk, als ze meer tijd vrij had om er op te letten. Of ze trainde of ze was weer met iets anders bezig...nee geen goed idee.

Stilletjes had Ryder toe gekeken hoe Apachi aan het meisje snuffelde, waarna deze door haar knieën was gezakt zodat de pup beter kon ruiken. Als ze zo klein waren, waren ze altijd zo sociaal. Ze kenden geen gevaar en gingen graag op onderzoek uit. Hoewel ze wist dat dat zou verdwijnen naarmate honden ouder werden, hoopte vurig dat Apachi die eigenschappen niet compleet verliezen zou. Nieuwschierigheid was leuk, zelfs als het soms wel eens irritant was of juist levensgevaarlijk. Maar daar wist Ryder alles vanaf en omdat ze daar veel vanaf wist, wist ze zeker dat ze Apachi op de juiste manier beschermen kon wanneer deze in gevaar was. Ze was overeind gekomen nadat het meisje ook weer was opgestaan en Apachi ging liggen. ze keek naar het vrouwelijke, grijnzende gezicht tegenover haar. 'Natuurlijk interesseert dat mij, ik Ben Delia.' De grijns ging over in een vriendelijk glimlachje. "Aangenaam kennis te maken, Delia," sprak ze. Even keek ze naar het water. “Heb jij geen huisdier..?” Vroeg ze toen nieuwsgierig. Afwachtend keek ze Delia aan. 'veel te druk voor een huisdier, of je moet de kat van mijn vriend ook meetellen?' vroeg ze grijnzend. Mhah, als het haar vriend was dan telde het ergens wel een klein beetje. Half. "Nou ja ergens denk ik wel," antwoordde ze twijfelend. "Hangt er vanaf hoe vaak en hoelang je bij die vriend bent." Ryder haalde een hand door haar lange haren. "Je zit in de roedel toch?"

Leuk beest was het! Zo een klein onwetend pup die de grote wereld nog moest kennen. Delia keek al gauw naar zijn bazin die er ontzettend leuk uitzag. "Aangenaam kennis te maken, Delia," Sprak Ryder en Delia knikte 'ingelijkenis.' Zei ze rustig en bekeek het meisje goed, ze was anders en dat was zo leuk, ze had mooie rode lokken waar Delia alleen jaloers op kon zijn, ze waren anders, neit saai donker bruin zo als die van haar en ze vroeg zich af of haar wolf dan ook rood of oranje was van kleur. "Nou ja ergens denk ik wel," antwoordde ze twijfelend. "Hangt er vanaf hoe vaak en hoelang je bij die vriend bent." Ryder haalde een hand door haar lange haren. "Je zit in de roedel toch?" Delia knikte rustig 'Ik kom zovaak mogelijk naar hem toe als ik tijd heb.' Zei Delia rustig en haalde haar hand door haar bruine lokken 'Ja ik zit in een roedel en 1 van de redens waarom ik heel druk heb, ik train zo veel mogelijk en dan moet ik ook nog andere helpen dus tja?' Zei ze met een zucht en rook nog is aan de lucht 'Jou heb ik nooit in de roedel gezien, ben je hier nieuw of be nje een eenling?' vroeg ze nieuwsgierig 'Of ons paden zijn nooit gekruisd, dat is ook een mogelijkheid.' Zei ze met een grijns en keek gauw het bos langs want ze dacht even een beweging te hebben gezien aan de andere kant.

Klein wild, bah! Vik struinde rond terwijl Jack bezich was om mensen net bos uit te krijgen! Vik rook de geur van een hert? Kennelijk dacht het dier weer terug te kunnen, nou mooi niet! De helle kat sprong in de richting van zijn prooi en joeg het op, maar na zich verandert te hebben onder schepte hij zijn prooi en doden het voor Vik er van begon te eten. Ondertussen was Jack in de buurt om wat vampiers te vergen naar hun eigen grond gebied. De vampiers een pas gebetepn stel was nogal hard nekkig, maar hij was ouder dus ook twee keer zo sterke! Maar ze probeerde Jack kwijt te raken maar Jack liet zich niet bedotten en stuurde ze terug. Na dat gedaan te hedden slenterde hij doelloos rond. tot Jack het meer aan kwam en zag daar twee personen met elkaar praten... Zijn neus vertelde hem dat het twee weerwolven waren waarvan Delia's geur er ook bij was. Jack wist nog goed de dag dat hij gemerkt had dat ze haar geheugen verloren bleek te zijn. Gelukkig ook met zijn hulp had ze er lang over gedaan, maar ze herinnerde zich al weer veel. Jack wilde hen niet storen, maar zijn neus verried nog een andere geur. Het bleek een van de vampiers te zijn die hij net had terug gestuurt had. Kennelijk wilde hij of dood of lekker eigenwijs zijn. De geur van zichzelf had hij dankzij de weerwolf haren van Delia kunnen perfectioneren zodat de vampiergeur niet te ruiken was dan wanneer het 25 graden of meer zou worden, maar dan verminderde het zijn geur nog steeds in tegenstelling tot de gewone vampiergeur! Jack bemerkte dan die knaap richting de weerwolven ging? Waarom, had hij echt zo weinig verstand??? Jack rende op die knaap af, maar onopgemerkt ging moeilijk omdat die gozer al buiten de struiken was! Jack mopperde binnensmond maar tackelde de vampier handig draaide om zijn as en drukte de jongen met 1 simpelde beweging van zijn hand in het gras. 'Had ik je niet gezegt op het andere grond gebied te blijven?' vroeg Jack scherp aan de tegensputterende vampier die nijdig werd en probeerde uit de greep van Jack te komen,maar dat zou hem niet gaan lukken! Jack hielt zijn oren goed open, want hij wilde niet zomaar aangevallen worden???