drawing my own freedom (open)

Het kasteel was de jonge vampier ontsnapt, met haar tot op de draad versleten en al miljoenen keer gemaakte trekkersrugzak rende Eve door de bossen, opzoek naar de ideale plek, naar een plaats waar ze haar visie zou kunnen neerzetten op maagdelijke blaadjes papier. Ze wilde liefst zo lang mogelijk bij het kasteel weg blijven, ze haatte et daar, ze haatte de witharige man die er steeds rondhing, de man met haar vaders ogen. Die minachtende ogen. Eve zag er net zo uit door zulke blikken, haar uiterlijk was een protest. Al lang geleden had ze haar lange lokken met een schaar van haar hoofd afgesneden, had ze haar huid doorboord met de kleine stukjes glanzend metaal.

Ze stopte, liet haar groene ogen over de onthulde omgeving gaan, een prachtig glanzend meer was voor haar opgedoemd. Ja hier zou ze kunnen tekenen. met een plof zette de paarsharige vampier zich in het gras, uit de rugzak haalde ze een potlood en een zwart, in eer gebonden, schetsboek. haar potlood vloog over het lege blad, vormde gelijdelijk aan vormen, dingen. ze tekende haar uitzicht perfect na. Eve lette niet meer op haar omgeving, ze was compleet verzonken in haar artistieke bezigheid, tekenen, schilderen, het was een uitvlucht, een weg naar de vrijheid....

De dag was gekomen dat hij afscheid zou nemen van zijn zangers carriare. Het was nu al eigenlijk tamelijk lang onderweg geweest en over de hele wereld getourt. Maar toch zou de jonge vampier het vrezelijk gaan missen. Erik wilde bij hem blijven en was zo gefaseneert geweest over vampiers dat Jack besloten had hem zijn wens te vervullen. Maar dat betekende ook dat hij van Erik geen voeding meer kon krijgen. Niet dat hij andere mensen ook maar beet om hun bloed. Dan werd het maar weer ziekenhuisbloed. Erik was in de leer gegaan bij Jack om zijn dorst te controlleren. Maar het ging prima en als de jonge vampier naar bloed verlangde kon hij een zak bloed uit de koelkast trekken. Vik was ook al die tijd onafschijdelijk bij hen gebleven, want als Jack op tour was kon de demonen kat niet achter blijven en sterven. Hoewel ze het overwogen hadden Jack en Erik net gedaan alsof ze in een auto ongeluk omgekomen waren. In de wagen hadden ze twee mannelijke lijken op hun plekken gezet en de wagen vol tegen een boom laten knallen en de benzine in de hens gestoken. Zo zou elk spoortje DNA vernietigt worden. Erik lag nog te slapen op het bed van Jack, maar hij stond buiten naar de stand van de zon in de natuur te kijken. Zijn huisje was best aan een opknap beurt toe en gelukkig door nog niemand gevonden. Zo afgelegen had hij zijn huisje tussen beide grenzen van de weerwolven en de vampier gestopt. Enkel Delia en Jake kende de schuilplaatst en Erik natuurlijk. Vik rekte zich uit en geeuwde luid. 'God ik zal die herrie best gaan missen.' zei de op het oog lijkende kater. Maar schijn bedroog vooral wanneer hij zich veranderde dan kwam de demonen kat tot Jack's middel! Jack zuchten en begon te lopen. 'Let jij even op Erik ik wil even alleen zijn.' vroeg Jack en Vik snorde geamuseert. Hij wist wat de muziek voor Jack bedoelt had, maar daar zouden ze nu aan moeten wennen dat het voorlopig even afgelopen was voor de komende 10 a 20 jaar. Jack slenterde door het bosje richting het meer dat hij zo goed kende. Hier had hij vaak door tijd gebracht samen met Delia. Hij miste haar nog steeds, maar zijn liefde voor de vrouwelijke weerwolf was gedooft en nu voelde Jack niets anders dan vriendschap voor haar. Het meer kwam stil aan in zicht en van alles wat hier gebeurd was had Jack geen enkele weet. Niets van de oorlog die opnieuw de flam in de pan had geslagen tussen beide soorten en over de dood van de oude vampieren leidster en ook niet dat er inmiddels al weer een ander op die troon zat. Wel zag hij dat het woud rondom het meer en het meer zelf niks verandert waren. Een zuinige glimlach verscheen op zijn lippen. Jack was veel verandert. Heel veel, maar zijn ergernis over het drinken van mensenbloed en het weigeren ervan waren gebleven. Zijn rode ogen scande zijn omgeving af en hij zag een vrouw zitten tekenen. Hij werd nieuwschierig en liep op haar af en keek stiekem over haar schouder mee. 'Je kunt prachtige tekeningen maken.' zei hij op rustige toon en keek even voor zich uit. Eiegnlijk stond Jack vlak achter haar en eigenlijk te dichtbij voor een mogelijke uithaal als ze zou schrikken, maar niet dat Jack zich daar zorgen over maakte. Er waren weinig dingen die hem schelen kon.
( Die zal het vast in haar broek doen van schrik?) ;)

Dat moest ze toegeven, het land hier was prachtig. Misschien was het hier toch niet zo verschrikkelijk als ze aanvankelijk had gedacht. Zolang ze die witharige butler of die hondenkoppen niet te vaak tegen het lijf liep zou alles hier nog wel mooi kunnen worden. Ja Eve had zich net helemaal verborgen in vredige gedachten toen een stem haar rust doorbrak. ze schrok niet echt, ze voelde eerder een drang om iets te slaan dus sprong ze recht, draaide zich vliegensvlug om en sloeg haar belager met gebalde vuist recht op de neus. Ze sloeg hard, want een stekende pijn ging door haar arm heen. Na de slag sprong de paarsharige vampier naar achteren. Ze keek haar belager - een mannelijke vampier zo bleek - strak aan. "heeft niemand je ooit verteld dat het onbeleefd is om mensen te besluipen?" Sprak het meisje sceptisch, haar armen voor haar borst gekruist. Nee Eve was niet blij, al zeker niet omdat deze vreemdeling naar haar tekeningen had zitten kijken, een tekening was iets persoonlijks, als een dagboek, een stukje van de ziel. Nee Eve was er bepaald niet mee gediend dat haar illustratie gezien was door deze...tja hoe moest ze hem beschrijven?

Ze sprong op en draaide zich in een vliegenvlugge beweging om. Jack zag al wat ze van plan was en kon dus niet snel genoeg weg springen, maar om zijn neus te laten raken! Nee bedankt... Jack draaide zijn hoofd wat van haar af waardoor ze hem op zijn jukbeen raakte. De klap kwam hard genoeg aan waardoor Jack enkele stappen achteruit moest doen. Het deed pijn, maar dat trok wel weer weg. "heeft niemand je ooit verteld dat het onbeleefd is om mensen te besluipen?" Sprak het meisje sceptisch, haar armen voor haar borst gekruist. Het was duidelijk dat ze boos was dat hij haar onderbroken had wat ze ook gedaan had. Tekenen natuurlijk, maar deze vrowuelijke vampier vond het iets wat een ander dus overduidelijk niet mocht zien... 'Nou Sorry, maar ik sloop niet op je af. Dat jij zo in gedachten was kan ik niet helpen?!' zei Jack en wreef even over de pijnlijke plek. Het had nu nog een rode schemering ondanks dat hij zo'n bleke huid had, maar Jack had nog niet zo lang geleden nog een zakbloed gedronken, waardoor zijn huid nu een lichte vorm van bloeduitstorting vertoonde, maar gelukkig zou dat bij vampiers snel weg trekken. 'Je bent snel genoeg voor zo'n krielkipje als jij.' zei Jack plagend en hij rechten zijn rug. Het zingen zat hem in zijn bloed, maar met trainen had Jack nooit wat op gehad. Natuurlijk wist hij niet wie deze dame voor hem was. Jack keek even richting het kasteel waarvan de enkel de toren kon zien. Er ging een siddering door hem heen steeds weer als hij daar naar keek. 'Zo te zien is het Rhine nog steeds gelukt dat ding hoog te houden! Ik snap nog steeds niet hoe zo iets me steeds weer de kriebbels geven kan.' zei hij hoofd schuddend en keek weer naar het meisje voor hem. Jack keek haar met een nieuwschierige blik aan kijken. Het was lang geleden dat Jack hier vertrokken was, maar toch was er weinig in zijn ogen verandert.